گوگل کنترل زندگیتان را در دست خواهد گرفت، و شما حتی متوجه هم نمی شوید

رویکرد جدید گوگل در راستای طراحی یکپارچه روی همه نمایشگرها، می تواند این شرکت را به غولی برای حل کردن مشکلات در مقیاسی غیر قابل تصور تبدیل کند.

سوالی عجیب از شما دارم.

روبروی ماتیاس دوراتی و جان ویلی رهبران طراحی اندروید در اتاق هتل نشسته ام. به عنوان یک گزارشگر، پرسیدن سوالات احمقانه بخشی از کارم است. مشکلی با سختی این نوع سوالات ندارم. اما مشکل اینجاست که من می خواستم یک سوال بی نهایت احمقانه بپرسم. از آن دسته سوالاتی که با بازکردن دهانتان هم حتی ممکن است یک احمق واقعی جلوه کنید و هر گفتگوی احتمالی آینده را نیز نابود کنید.

«گوگل چیست؟»

گوگل مجموعه ای از سرویس های متعدد است.

درست است، شاید سوالم احمقانه به نظر برسد، اما هدفمند بیان شد. همانطور که احتمالا می دانید، گوگل به تازگی نوآوری‌ای جدید به نام متریال دیزاین را معرفی کرد. چیزی که وعده یکپارچگی همه محصولات گوگل را با یک تجربه کاربری مشترک وعده داده است. حتی اپ های اندروید توسعه یافته توسط سوم شخص را هم در جرگه این یکپارچگی قرار می گیرند. اینطور که به نظر می آید گوگل قرار است تبدیل به چیزی بدیع تر شود، اما چه چیزی؟

با متریال دیزاین، گوگل تبدیل به دنیایی ثانویه در صفحات نمایش لمسی می شود و اگر گوگل راه خودش را پیش بگیرد و همچنان جلو رود، اصطلاحا همه ی دنیای ما را دستخوش تغییر خواهد کرد و از نو شکل خواهد داد.

گوگلی که بعد از این وجود خواهد داشت، فقط «کروم» یا «اندروید» نیست، بلکه اطلاعات کوچکی است که روی یک صفحه نمایش مناسب و در زمان مناسب برای ما فراهم می کند.

چند روز قبل گوگل از برنامه ریزی بزرگش در کنفرانس سالیانه I/O پرده برداشت. در I/O در خصوص مفهومی صحبت شد که این سرویس دیجیتالی اخیرا به آن دست یافته بود. گوگل یک موتور جستجو است که روی مرورگر لپ تاپ هایمان زندگی می کند؟ گوگل داشبورد ماشین تان است؟ گوگل تبلت اندروید برای استفاده در کنترل بازی اندروید TV است؟ یا سیستم فرستادن کارت یادداشت های سفید از تلفن به ساعت هوشمند پوشیدنی اندروید است؟

همه ی این ها در مورد گوگل درست است. این شرکت مجموعه ای از خدمات است که تبدیل به یک زیر ساخت دیجیتالی شده. گوگل در آینده ی خیلی نزدیک نه فقط به عنوان کروم یا اندروید، بلکه به عنوان یک مجرای اطلاعاتی، آنچه که در لحظه نیاز دارید را به نمایش در می آورد. این یعنی مثلا وقتی شما ساعت تان را در ایستگاه قطار چک می کنید زمان رسیدن قطار بعدی را می بینید. اما همان ساعت را در محل کارتان که نگاه کنید مهمترین ایمیل رئیس تان را نشان تان میدهد. ساعت شما، کامپیوترتان را قفل گشایی می کند -در حالی که نیازی به وارد کردن رمز عبور ندارید- و نامه ی رئیس در صندوق ایمیل منتظر شماست. در اواسط پاسخ نامه هستید و مجبورید از کامپیوترتان دور شوید، مشکلی نیست. تلفن همراه تان روی صفحه اش حالت انتظار ایمیل دارد. در حالی که شما به سمت جلسه تان قدم بر می دارید، نشانگر روی صفحه موبایل در کنار کلمه ای که در حال نوشتنش بودید چشمک می زند. این تازه بخش کوچکی از آینده است.

با ما در ادامه مطلب همراه باشید تا با لذت در دنیای پهناور گوگل غرق شویم و -از زبان ماتیاس دوراتی و جان ویلی که رهبران طراحی اندروید هستند،- از نقشه های آن برای آینده لذت ببریم.

خوشبختانه همه اش همین نیست. در مسیری که به سمت خانه تان می پیمایید هر کدام از این صفحات به انجام وظایف جدیدی مشغول می شوند: برو دنبال بچه ها، شام درست کن و تازه تکرار Game of Thrones را هم نشان می دهد.

گوگل از طریق رویکرد جدیدش که متریال دیزاین نامگذاری شده، از همه این خدمات زیر ساختی پشتیبانی خواهد کرد. و تمام این خدمات داخل سیستم عامل تلفن های همراه آینده با عنوان اندروید L هم معرفی خواهد شد. یکپارچه شدن رابط گوگل روی همه دستگاه ها، یک منطق پایه ای و تاثیر گذار است. من باور دارم گوگل با این تصمیم، نه تنها خدمات دنیای دیجیتالی اش را یکپارچه می کند، بلکه به دنیای واقعی ما نیز وارد خواهد شد.

چیزهایی که گوگل را می سازند

متریال دیزاین می خواهد حس شهودی اشیاء فیزیکی و واقعی را به یک محیط کاملا دیجیتالی اضافه کند. می خواهد همه پنجره ها و دکمه های روی صفحه نمایشگر شما را به عنوان کارتی از دسته کارت هایش ارائه کند. هر کدام از این کارت ها نور می گیرند و سایه ایجاد می کنند. انگشتان شما می توانند در این فضای سه بعدی شبیه سازی شده روی نمایشگر های شیشه ای لمس شان کنند. کاملا شبیه حسی که موقع کار کردن با کاغذ دارید.

در اندروید L در مقابل هر عملی یک واکنش متناسب با آن وجود دارد.

تاثیرگذارترین قسمتش این است که منطق ویژگی های فیزیکی استفاده شده، تقریبا همان منطق افتادن دومینو ها روی یکدیگر است؛ برخلاف اینترفیس هایی که هنگام لمس یک دکمه بقیه صفحه ثابت است و حرکتی در آن ها دیده نمی شود، روی اندروید L در مقابل هر عملی یک واکنش برابر وجود دارد. مثلا اگر یک روز خاص روی سالنامه تان را لمس کنید، آن روز خاص بزرگتر می شود و هر روز دیگری که در کنارش قرار داردبه صورت حجمی و توده ای فشرده تر خواهد شد. یا ایمیل هایتان را به شکل یک طومار بلند کاغذی می خوانید و هنگامی که یکی از نامه ها را لمس کنید، به صورت تکه ای جدا می شود. داخل قسمت پخش کننده موسیقی روی دکمه دایره ای پخش بزنید و رنگ های آن تبدیل به پد کنترل مستطیلی شکل می شود.

اینها بخشی از نتیجه های مطالعات دقیق گوگل روی چگونگی کارکرد کاغذ واقعی است. تیم طراحی تا جایی پیش رفته که آیکن اپلیکیشن ها را با کاغذ واقعی درست کرده تا ببیند نور و سایه چگونه با این ماده ی تخت واقعی تعامل دارند. البته این فکر خیلی رویایی است که همه این مسائل را در حالت واقعی تمرین کنند، اما اگر می شد که در قوانین فیزیکی دنیای ما تقلب کرد، چه بر سر دنیا می آمد. به هر حال چیزی که هست حداقل در حال حاضر که کاغذ ها نمی توانند خودشان را تقسیم کنند و دوباره یکی شوند.

بنابراین برای تست این طراحی ها که پا را فراتر از مرز واقعیت ها گذاشته اند، تیم طراحی در طول توسعه بیشتر از هر چیزی روی کارکرد جالب کاغذ کار کردند. تیم طراح همه تایپو گرافی ها، تصاویر و رنگ ها را کنار گذاشت و روی کاغذ متمرکز شد. طبق نگرش دوراتی، برای شکستن قانون های جهان فیزیکی لازم نیست حتما طراح باشید.

مثلا تصور کنید یک تکه کاغذ را می اندازید و کاغذ مانند یک تکه سنگ به میز کوبیده شود! اینجا قوانین دنیای طبیعی شکسته شده و هر کسی این را می فهمد. اینگونه شد که تیم طراحی به توافق رسیدند که استفاده از مرجعی مانند دنیای طبیعی برای مفاهیم دیجیتال، آسان تر است. ضمن اینکه می تواند در عملکرد همه ی محصولات گوگل بهبود حاصل کند. این چیزی است که متریال دیزاین را بیشتر از تنها یک ظاهر جذاب جلوه گر می سازد.

طبیعت دوم

دوراتی اضافه می کند که با وجود دنیای خشکی از قوانین، بهتر بود مواد دیگری را با آن ترکیب می کردیم. کاغذ یک انتخاب طبیعی بود چرا که به آسانی روی یک صفحه نمایش نشان داده می شد یک سطح سفید تخت که هیچ نقوش پیچیده ای از آجر یا تنه درختان ندارد. جالب است؟ این کارها کاملا ممکن بود. البته استفاده از این اجسام، متفاوت از آخرین موج طراحی اینترفیس وابسته‌به‌واقعیت اپل بود. اپل از چیزهایی مثل میز سبز پوکر در گیم سنتر و قفسه کتاب چوبی در iBooks استفاده کرده است. آن ها اشیایی واقعی بودند که اپل در دنیای پشت شیشه نمایش داده بود.

استفاده از اشیاء و مواد طبیعی در متریال دیزاین، داستانی جدا از آخرین موج طراحی اینترفیس سکومورفیسم در اپل بود

طراحی سکومورفیسم اپل برای اینکه درک دنیای دیجیتالی را راحت تر کند اشاره ای مختصر به دنیای ماده داشت. درک دنیای دیجیتالی در کاغذ های شگفت انگیز گوگل هم آسان است؛ اما متریال دیزاین تنها یک تصویر از دنیای فیزیکی ما نیست. در آن، بیشترِِ اتفاقاتی که هنگام باز و بسته شدن ناگهانی پنجره ها در پشت صفحه شیشه ای نمایشگر مان می افتد جلوه گر است.

در محیط دیجیتالی، دلایل فیزیکی و طبیعی کافی وجود ندارند که به تعامل و رفتار اشیاء و عناصر دیکته کنیم. مثل اجرا کردن یک اپ اندرویدی؛ یا فرستادن یک پیغام متنی از گوشی هوشمند به یک ساعت هوشمند. ما از طبیعت فقط یاد گرفتیم که این چیز ها هم ممکن است. بنابراین وقتی در مورد رابط ها صحبت می کنیم دور و بر کلمه ای مانند «شهود» می گردیم که هرگز در مورد میز یا صندلی استفاده اش نمی کنیم. متریال دیزاین توضیح مصنوعی گوگل از آن چیزی است که بین نمایشگر ها و اپلیکیشن ها رخ می دهد. فیزیک دیجیتالی شاید واقعی نباشد، اما با این وجود زمینه ای برای رابط مجازی فراهم می کند.

متریال دیزاین فقط مجموعه ای از طراحی های شبیه هم برای نمایشگر های مختلف نیست. متریال دیزاین برای گوگل راهی است تا هر آنچه که موجودیت دارد را تحت تاثیر بقیه یکی کند. قرار است با کمک آن به عنوان دنیای ثانویه واقعی که در هر وسیله تعاملی که می بینید، تکه ای محسوس از آن را درک کنید. بنابراین وقتی نوتیفیکیشن روی ساعت اندرویدتان دریافت می کنید، متن مُرده ی نامربوطی با بقیه نیست. تکه ای از دسته کارتتان است که از تلفن همراهتان عبور کرده و به ساعت تان رسیده. همه شان همان کارت هایی هستند که بین ساعت و TV، TV و عینک و خدا می داند چه جاهای دیگری در جریان هستند.

احتمالا پنجره های رو به این دنیای جدید همیشه به یک شکل نیستند. گاهی ممکن است دایره هایی روی مچمان باشند، یا چهارگوش هایی در دستانمان. اما متریال دیزاین این وعده را می دهد که همیشه به همان نوع اطلاعات منطقی دسترسی خواهیم داشت، صرف نظر از وسیله ای که با آن تعامل داریم. همانطور که این محتویات بین این نمایشگر های مختلف یکی می شوند، احساسمان نسبت به آن ها نیز کم کم طبیعی و عادی خواهد شد.

اینهمه ای که گفتیم تنها تعبیر های پر آب و تاب ظاهری از گوگل نیست، ایده های گوگل واقعا همینقدر جذابند. دوراتی اشاره می کند که به زودی اشیاء توسط خودشان تغییر شکل خواهند داد (ما را یاد این تحقیق MIT می اندازد).
آن زمان است که بازی این متریال دیزاین شکوهمند در میان شیشه گوشی های هوشمند، تبلت ها و ساعت ها جریان پیدا می کند. سخت افزار و نرم افزار با هم ترکیب شده و به طراحان تعاملی این فرصت را می دهد که به جادوهایشان جامه عمل بپوشانند. اشیا تبدیل به رابط ها خواهند شد و رابط ها به اشیاء. در ذهن دوراتی، کسی که می تواند متریال دیزاین را بفهمد، قدرت حرکت در دنیایی که هر سطح قابل تصوری می درخشد را دارد. متریال دیزاین می تواند به معنای واقعی کلمه راه های برقراری ارتباط، آموزش، کار و زندگی را شکلی دوباره ببخشد. چه در حال تعامل با یک گوشی با یک ساعت باشیم و چه تعامل یک ساعت با یک خانه را متصور شویم، گوگل نیاز های مارا به شکلی آسان و قابل فهم رفع می کند.

 

من پرسیدم: «گوگل چیست؟»

آن ها به سوالم خندیدند. دوراتی به منش شرکت یعنی سرعت، رابط کاربری و سادگی اشاره کرد. اما ویلی کمی زمان خواست تا افکارش را جمع و جور کند. سپس او گفت: "ما دنبال لحظاتی هستیم که با کمک تکنولوژی، نوآوری و طراحی مان به برگرداندن زمان کمک کنیم تا مردم نوع گذران وقتشان را خودشان انتخاب کنند."

به عبارت دیگر، هر نقطه اصطکاکی در زندگی روزانه شما، فرصتی برای گوگل است. این چیزی نیست که بتوان از قبل پیش بینی کرد اما الان یک زیرساخت فرصت طلب و گسترده وجود دارد که می تواند به طور مداوم با زندگی شما مطابقت پیدا کند.

گوگل می خواهد به انعطاف پذیری کاغذ های شگفت انگیزش باشد.