بررسی بازی هزارمشتان؛ دلیران تنگستان

فرهنگ ایرانی اگر روزگاری یکی از مهمترین المان ها برای جذب مخاطبین بود، حالا برای ما از ویژگی هایی است که باعث می شود از یک بازی داخلی دوری کنیم. چرایی این مسئله را قبلا گفته بودیم و «هزارمشتان» هم تغییری در آن ایجاد نمی کند ولی حداقل بازی نسبت به عناوین اخیری که از سبک گرافیکی ایران قدیم الهام گرفته اند تجربه بهتری ارائه می دهد.

همین موضوع نیز به تنهایی کافیست تا میان هیاهوی آثار کم ارزش مشابه، ساخته استودیوی Heads Up Games را اثری با ارزش بخوانیم؛ توسعه دهنده شاید با گرافیک عنوانش رگ خواب بازیکن ها را هدف قرار داده باشد ولی در کنار این مسئله توانسته یک گیم پلی سرگرم کننده هم به وجود بیاورد.

نکته ای که این روزها خیلی کمتر بین بازی هایی با طراحی مشابه میبینیم. سازندگان معمولا فقط با طراحی ایرانی ساخته شان سعی می کنند به موفقیت برسند که متاسفانه در بیشتر مواقع نیز به هدفش دست پیدا می کنند. اولین ویژگی مثبت هزارمشتان همینجاست؛ بازی از این دسته نیست.

مکانیزم های گیم پلی هزارمشتان پیرامون سوایپ کردن می چرخند. بازی داستان حمله ارازل و اوباش را روایت کرده و حالا در نقش قهرمان این عنوان که با لقب «هزارمشتان» شناخته می شود باید طی مرحله های مختلف دشمنان را شکست دهید. برای کشتن آن ها هم تنها یک وظیفه دارید؛ انگشت خود را روی صفحه لمسی بکشید.

در تمام مرحله ها، دشمن از رو به رو حرکت کرده و بالای آن چندین فلش با اشکال مختلف قرار دارد. مثلا اگر فلش سمت بالا نشان داده شد، انگشت تان را به بالا بکشید تا نهایت قهرمان اصلی داستان یک مشت به حریف بزند. در نهایت با اتمام تعداد فلش های هر شخصیت، او خواهد مرد.

هر مرحله همین روند را طی می کند و توسعه دهنده به کمک المان هایی توانسته عنوانش را تکراری شدن نجات دهد. یکی از آن ها را می توانیم به نام آیتم ها و تجهیزات هزارمشتان بزنیم. هنگام مبارزات، آیتم هایی وجود داشته و اگر می خواهید آن ها را بگیرید باید سلسله فلش های خواسته شده را با انگشت روی صفحه لمسی بکشید.

البته در هزارمشتان دقت مهمترین فاکتور پیروزی نبوده و حضور آن در کنار سرعت است که بازی را سرگرم کننده کرده. بنابراین چه هنگام گرفتن آیتم ها و چه مبارزه با اوباش کافیست دیر بجنبید تا نهایت پیروزی برای تان سخت تر شود. به خصوص در مرحله های بالاتر این ویژگی بیشتر از همیشه به چشم می آید.

اما دومین المان جذاب به وجود اشکال مختلف برای کشیدن برگردد. تنها جهت های اصلی را نباید با انگشت روی صفحه شبیه سازی کنید و گاهی اوقات با شکل های متفاوت تری نیز رو به رو می شوید که در افزایش جذابیت و تنوع بازی نقش مهمی را ایفا می کنند. البته نکته عجیب بازی اینجاست که توسعه دهنده از این المان به خوبی استفاده نکرده است.

برای اولین بار در مرحله پنجم به غیر از جهت های اصلی چپ، راست، بالا و پایین اشکال دیگری به بازی اضافه می شوند. در همین مرحله توسعه دهنده به خوبی توانسته تنوعی بین این ویژگی جدید و المان های قبلی حفظ کند اما در ادامه این بالانس مناسب را دیگر شاهد نخواهید بود.

با وجود اینکه بعضی مرحله های بازی طولانی هستند و به همین خاطر پس از مدتی خسته کننده می شوند، پخش نشدن درست اشکال حداقل در فصل اول ویژگی منفی به حساب می آید. از دیدگاه گرافیک، همانگونه که گفتیم بازی الهام گرفته از فرهنگ ایرانی است.

دشمنان شبیه به لوتی های دهه 40 یا 50 بوده و محیط ها نیز یادآور ایران قدیم هستیم. در این قسمت مرحله ها تنوع نسبتا خوبی داشته و برای هر فصل سازنده از یک پس زمینه استفاده کرده ولی در شخصیت ها این ویژگی به چشم نیامده و آن ها بعد از مدتی تکراری می شوند.

از لحاظ موسیقی نیز دیالوگی در بازی شنیده نمی شود اما با توجه به قطعه موسیقی های مختلف، می توانیم این قسمت هزارمشتان را قابل قبول بنامیم. حرف هایمان را اینگونه به پایان می رسانیم که ساخته Heads Up Games با گیم پلی کمتر دیده شده بین عناوین ایرانی و ارائه یک تجربه جذاب در کنار گرافیک ایرانی اش می تواند سرگرم کننده ظاهر شود.