بررسی بازی Dissidia Final Fantasy NT ؛ بزم رزم در میدان آشفته

سری فاینال فانتزی بی‌شک از محبوب‌ترین سری بازی‌های تاریخ در بین گیمرها به شمار می‌رود که تاکنون ۱۵ نسخه اصلی و تعداد زیادی عنوان‌های فرعی تحت نام آن برای کنسول‌های مختلف، گوشی‌های هوشمند و پی‌سی و... ساخته شده است. احتمالا می‌دانید اکثر نسخه‌های این سری هیچ ربط داستانی به یکدیگر ندارند ولی شخصیت‌های درون هر یک از بازی‌ها بین طرفداران سری محبوبیت خاصی دارند و سری Dissidia بیشتر این شخصیت‌ها را گرد هم می‌آورد تا در یک میدان مبارزه به جان هم بیفتند. بازی‌ Dissidia حکم فیلم‌های انتقام‌جویان (اونجرز) و لیگ‌ عدالت‌(جاستیس لیگ) دنیای سینمای امروز را دارد با این تفاوت که ابرقهرمانان در اینجا شخصیت‌های مختلف در سری بازی‌های فاینال فانتزی هستند.

• سازنده: Team Ninja
• ناشر: Square Enix، Koei Tecmo
• پلتفرم ها: پلی‌استیشن ۴
• پلتفرم بررسی: پلی‌استیشن ۴

آنطور که به نظر می‌آید جرقه ساخت این سری از زمان ساخت بازی Kingdom Hearts 2، دیگر فرنچایز معروف ناشر بازی‌های فاینال فانتزی یعنی اسکوئرانیکس به ذهن عوامل این استودیو رسیده. محبوبیت سیستم مبارزات در سری Kingdom Hearts که حالتی اکشن-نقش‌آفرینی داشت باعث شد تا به سر سازندگان بزند و تصمیم بگیرند شخصیت‌های دنیای والت دیزنی (به‌زودی پرونده‌ای درباره سری Kingdom Hearts در دیجیاتو خواهید خواند ولی اگر چیزی درباره آن نمی‌دانید همین کافیست که لااقل آگاه باشید که این سری بازی تلفیقی از نقش‌آفرینی‌های ژاپنی و قهرمانان دنیای کارتون‌های والت دیزنی است.) را در یک بازی بزرگ به جان هم بیندازند.

بعدها تصمیم گرفته شد که شخصیت‌های دوست‌داشتنی دیزنی در میادین نبرد همدیگر را کتک نزنند چرا که چندان وجهه جالبی برای بچه‌ها نداشت و آنها جایگزینی برای این کار پیدا کردند: شخصیت‌های جهان وسیع‌تر و بزرگتر فاینال فانتزی.

بعد از اینکه دو سال! طراحی مبارزات طول کشید بازی برای PSP عرضه شد و در زمان خود بیش از ۱ میلیون نسخه فقط در ژاپن فروش داشت و باعث شهرت این سری و جاافتادن بسیاری از کاراکترهای فراموش شده این فرنچایز در بین گیمرها شد.

ژانر رزمی (فایتینگ) در بازی‌های ویدئویی کمتر دستخوش تغییرات شده و از نظر من عموما به دو دسته کلاسیک و خلاقانه تقسیم می‌شود. سری کلاسیک آن دربرگیرنده عناوینی چون مورتال کمبت و تکن بوده و بازی‌های خلاقانه‌تر این سری در گرو دست استودیوهای ژاپنیست که ترکیبی از بازی‌های اکشن سوم‌شخص و رزمی را درکنار برخی عنوان‌ها به کار می‌برند. سری Dissidia از جمله بازی‌هاییست که ژانر رزمی در بعد جدیدی تعریف می‌کند و آن را از زاویه دیگری عرضه می‌دارد.

با احتساب عنوان در حال حاضر حدود ۸ بازی داریم که پسوند یا پیشوند نام Dissidia را به‌همراه خود می‌کشند و عوان فعلی یعنی Dissidia Final Fantasy NT انحصارا برای پلی‌استیشن ۴ عرضه شده و در حقیقت نسخه‌ باز‌سازی دستگاه‌های آرکید کشور ژاپن برای کنسول‌هاست. بازی فعلی در ابتدا قرار بود که برای کنسول ویتا عرضه شود ولی طی تفاهمی بین اسکوئرانیکس و شرکت Taito (یکی از شرکت‌های بزرگ سازنده دستگاه‌های آرکید در ژاپن) قرار شد که بازی با حفظ ظاهر گرافیکی خود به عنوان یک بازی نسل هشتمی، برای این دستگاه‌ها عرضه شود.

در بازی Dissidia Final Fantasy NT فعلا تنها ۴ کاراکتر جدید نسبت به نسخه پیشین وجود دارد که البته استودیو سازنده نوید عرضه کاراکترهای جدیدتری را هم در آینده داده است در لحظه انتشار این مطلب چند کاراکتر جدید به صورت DLC برای بازی عرضه شده‌اند). پشتیبانی از ارائه کاراکترهای جدید در بازی مذکور تا سال ۲۰۱۹ هم کشیده می‌شود و به‌نظر می‌رسد که ناشر قصد دارد تعداد کل کاراکترها را از 29 (مقدار فعلی) در نهایت به ۵۰ شخصیت برساند.

بعد از این توضیحات می‌رسیم به این سوال که آیا بازی جدید سری Dissidia توانسته مانند نسخه اولیه خود انقلابی ایجاد کند یا خیر. در پشت پرده بازی جدید اشخاص مشهور و حاذقی از استودیو اسکوئرانیکس قرار دارند و انتظارات زیادی از بازی می‌رفت که متاسفانه این توقعات چندان برآورده نشده است.

داستان بازی مانند دو نسخه شماره پیشین خود است و برخلاف سایر عناوین فاینال فانتزی داستان گسترده و پیچیده‌ای را شامل نمی‌شود. الهه‌ای به نام ماتارا در جهانی به نام World B وجود دارد که در حقیقت آینه‌ای به جهان اصلی (جایی که بازی‌های فاینال فانتزی در آن اتفاق می‌افتد) که با اظهار قهرمانان و مبارزان قدرتمند جهان اصلی از آنها می‌خواهد با مبارزه با یکدیگر انرژی برای درمان جهان او را تامین کنند در غیر این صورت نمی‌توانند از این جهان خارج شوند. البته این امر بیشتر شبیه به یک خواهش است تا دستور! ولی خواهشی که تاحدی به‌زور است! قهرمانان هم البته دنیای World B را دوست دارند چرا که تنها در آنجاست که می‌توانند دوستان خود از دوران‌های مختلف (بخوانید بازی‌های مختلف!) را ببینند و این جهان به نوعی بازسازی و شبیه‌سازی شده تمامی دنیاهایشان است.

از آنسو شیطانی با نام اسپریتیوس با دست به یکی کردن با شخصیت‌های منفی دنیاهای فاینال فانتزی قصد نابودی این جهان و ماتارا را دارد و می‌خواهد از این انرژی بهره ناجوری ببرد و با اظهار اژدهای بزرگ آن را به کنترل خود در بیاورد. اکثر شخصیت‌ها با این جهان و ابعاد ناشناخته آن آشنا هستند و کاراکترهای تازه‌واردی مانند Nactus از فاینال فانتزی 15 و دیگر افراد را راهنمایی می‌کنند تا بتوانند در کنار یکدیگر از شر دشمنانشان خلاص شوند به خانه برگردند.

نکته عجیب و غریب درباره بخش داستانی که همان اول کار بسان پتک به سر گیمر کوبیده می‌شود اینست که شما باید برای دیدن Cut Sceneها و به طور کل مراحل بخش داستانی (این بخش نزدیک به ۱۵ تا ۲۰ مبارزه را در برمی‌گیرد که برخی از آنها Boss Fight به شمار می‌رود) باید آنها را بخرید! البته اشتباه نکنید و این خریدن را مصادف با لوت باکس‌های مد شده در برخی بازی‌های امروزی ندانید ولیکن باید آیتمی به اسم Memoria داشته باشد تا بتوانید چپترهای جدید را باز کنید و بخش داستانی را پیش ببرید، آیتمی که در خلال مبارزات (چه در حالت آفلاین چه آنلاین) و با Level Up کردن شخصیت‌ها به دست می‌آید.

این سیستم مسخره و مضحک اعصاب گیمر را به هم می‌ریزد و حتی می‌تواند باعث شود که همان بدو بازی دست از آن بکشد و عطایش را به لقایش ببخشد، البته بخش داستانی بازی انصافا شاهد برخی Cut Sceneهای محشر است که برخی از CGI های آن به رسم قهاری عوامل اسکوئرانیکس هم بسیار با کیفیت ساخته شده و هم آدرنالین را در گیمر بالا می‌برد اما اینکه مجبور شوید ساعت‌ها با هوش مصنوعی یا دیگر گیمرهای دنیا بازی کنید تا بتوانید چند مرحله از بخش داستانی بازی را نظاره‌گر باشید، خیلی خیلی روی مخ است!

از بخش داستانی و ادا و اطوار آن بگذریم می‌رسیم به گیم‌پلی بازی. همانطور که پیش‌تر اشاره کردم این گیم‌پلی سری Dissidia است که آن را نسبت به دیگر عناوین موجود در بازار متمایز می‌کند و این گیم‌پلی با کمی بهبود و البته در کمال تعجب یک سری نواقص نسبت به شماره‌های قبل در نسخه جدید هم وجود دارد. وارد شدن استودیو Team Ninja که کارنامه خوبی دارد به این سری از بازی‌ها باعث شد که طرفداران انتظار یک عنوان پرسروصداتر و هیجان‌انگیز و سرعتی‌تر داشته باشند که البته این امر به‌ندرت در سیستم بازی اتفاق افتاده.

مبارزات عموما سه به سه صورت می‌گیرد (مبارزات تک به تک تنها در بخش Solo آنلاین وجود دارد و در بخش آفلاین به جز موارد تمرینی قابل دسترس نیستند!) و شما در نقش یکی از کاراکترهای بازی وارد میدان مبارزه‌ای می‌شوید که همگی الهام گرفته از مکان‌های معروف در بازی‌های این سری هستند.

شما می‌توانید قدرت‌ها و آیتم‌های خود را قبل از شروع به مبارزه برای خود و دوستانتان (در بخش آفلاین البته) بچینید. با پیشروی در بازی اسلحه‌ها و قدرت‌های جدیدی به دست می‌آورید که ترکیب آنها با یکدیگر و انتخاب درستشان می‌تواند شما را در میدان مبارزه قدرتمند ظاهر کند. البته این قدرت‌ها باعث شده که مبارزات بازی تاحدی کند پیش بروند و خبری از کبوهای شگفت‌انگیز و... که در یک بازی رزمی لزومشان حس می‌شود، نباشد.

دو خط نوار در پایین صفحه وجود دارد که یکی میزان سلامتی شماست و دیگری که Bravery نام دارد در حقیقت میزان شدت قدرت ضربات کاراکترها را نشان می‌دهد که با پیشروی در میدان مبارزه و عدم کتک خوردن! بالا و بالاتر می‌رود. شما باید در طول نبرد حواستان به این مقدار رقبا هم باشد چرا که اگر یکی‌شان بتواند به حد بالایی برسد می‌تواند با یک ضربه تارومارتان کند(این عمل را شما هم می‌توانید انجام دهید بالطبع و هرچه قدر این نوار بالاتر می‌رود، هوش مصنوعی رقبا بیشتر متمایل به این پیدا می‌کند که شما را نشانه بگیرد و نه دوتن دیگر را.)

همکاری تیمی در مبارزات سه به سه بسیار نقش حیاتی دارد و کافیست یکی از اعضای تیم ناشی باشد و ناوارد. همان یک نفر می‌تواند پاشنه آشیل تیم شود و مورد هدف دشمن قرار گرفته و با چندین بار کشته شدن (سه بار کشته شدن هر یک از اعضای تیم باعث باخت آنها می‌شود) تیم را به باخت هدایت کند. البته فقدان قابلیت دو نفره آفلاین بازی کردن در اینجا به شدت حس می‌شود و شما مجبورید برای بازی کردن با دوستتان که کنارتان نشسته و استفاده از هوش او به جای هوش مصنوعی بازی (که البته انصافا بد نیست) به اینترنت وصل باشید.

در بین مبارزات شما می‌توانید خداوندگارهای مختلفی را احضار کنید تا دوش تا دوشتان بجنگند، این موجودات که همیشه در بازی‌های این سری حضور دارند با شکل و شمایل جدیدتری در Dissidia Final Fantasy NT حاضر شده‌اند و برای باز کردن همه‌شان نیاز به Level up کردن کاراکترها و یا پیشروی در بخش داستانی بازی و مبارزات با آنها را دارید (و البته خرد کردن کریستا‌ل‌هایی که به صورت رندوم در میدان نبرد ظاهر شده‌اند و نقش پر کردن نوار قابلیت Summon را به مدت بیست ثانیه دارند.)

سبک مبارزات هر شخصیت منحصر به فرد خودش است و برخی مانند Cloud در مبارزات تن‌به‌تن از نزدیک قوی و البته کمی کند هستند و برخی دیگر از فاصله دور با جادو و Spellهای مختلف دمار از دشمنشان در می‌آورند. البته باید گفت که متاسفانه بالانس قدرت بین کاراکترها چندان رعایت نشده و عملا شاهد این هستیم که برخی شخصیت‌ها توانایی بیشتر و بهتری نسبت به دیگر شخصیت‌ها دارند. این مساله حتی با چینش آیتم و جادوی قدرتمند برای کاراکترهای ضعیف‌تر بازهم دیده می‌شود و عملا باعث شده که برخی شخصیت‌ها هیچ وقت گزینه گیمر برای مبارزات نباشند.

کنترل بازی برای این گیم‌پلی جدید و نامانوس امر مهمی به حساب می‌آید که کمی گیج‌کننده کار شده و گیمر را در یک آشوب می‌اندازد. با اینکه بخش تمرینی جامع و کاملی در بازی وجود دارد اما همین بخش هم دارای نواقصی است که نمی‌تواند همه چیز را به خوبی در خود جای دهد و گیمر عملا با تجربه آزمون و خطا  به یک سری نکات پی می‌برد. شاید اگر کنترل بازی راحت‌تر بود، بیشتر گیم‌پلی جدید و ناب بازی دیده می‌شد ولی این سخت بودن و ناروان بودن آن با وجود عدم داشتن کمبو و... کار را سخت کرده است.

بخش آنلاین بازی شامل مبارزات تک نفره و چند نفره (پارتی) است که البته لگ‌هایی در طول مبارزات را شامل می‌شود و صدای کاربران را در همه جای دنیا درآورده است. مشکلات سرورهای بازی تا لحظه نوشتن این مطلب کم نیستند و البته قول درست شدن و تقویت آنها داده شده است.

بازی Dissidia Final Fantasy NT برای طرفداران پروپاقرص سری فاینال فانتزی در بیشتر لحظات یک حس نوستالژیک زیبایی دارد که از همان انتخاب کاراکتر و دیدن شخصیت‌های نسخه‌های قدیمی این سری در شکل و شمایلی جدید، این حس آغاز شده و با وارد شدن به مکان‌های آشنا از سری‌های قبلی شدت می‌گیرد. با اینکه طراحی کاراکترها زیباست و به‌روزشده شخصیت‌های عناوین قبلی چشم‌گیر است اما مکان‌های مبارزه فقط در ظاهر زیبا هستند و عملا یک منطقه صاف هستند که فیزیک در آنها معنی ندارد.

طراحی شخصیت‌ها به خوبی صورت گرفته و Cut Sceneهای بازی از گرافیک نسبتا خوبی برخوردار است اما گرافیک هنری بازی در بخش محیطی کاملا مشکل دارد. موسیقی بازی هم ترکیبی از قطعات موزیک دوست داشتنی از کل این سری است و صداگذاری کاراکترها همانند عناوین قبلی فاینال فانتزی در بخش ژاپنی بهتر از آب در آمده است.

Dissidia Final Fantasy NT نمی‌تواند آن تحول و شگفتی که نسخه PSP آن ده سال پیش در جهان بازی‌های مبارزه‌ای رقم زد، بیافریند و کمبود محتوا و فقدان یک سری المان دیگر در بخش‌های مختلف بازی دست به دست هم داده تا نتواند آن را تبدیل به یک شاهکار در بازی‌های رزمی کند. بازی Dissidia Final Fantasy NT برای طرفداران دنیای فاینال فانتزی یک رویای زیباست و برای دیگر گیمرها یک تجربه جدید از بازی‌های رزمی که البته پتانسیل‌های از دست رفته زیادی دارد که باعث ایجاد آشوب در کلیت بازی شده ولی کماکان می‌تواند تاحدی جذاب باشد.