دیوید داگلاس دانکن ، عکاس جنگی و خالق پرتره های یکتا از پیکاسو در ۱۰۲ سالگی درگذشت

دیوید داگلاس دانکن عکاس مشهور آمریکایی که به خاطر آثار خیره کننده اش از جنگ شناخته می شود و برخی از مشهورترین پرتره ها را از پابلو پیکاسو گرفته جمعه گذشته در سن ۱۰۲ سالگی در فرانسه درگذشت.

دانکن که از دهه ۱۹۶۰ میلادی در Riviera فرانسه زندگی می کرد عاقبت در اثر ابتلا به بیماری ذات الریه در بیمارستانی واقع در شهر جنوبی Grasse دیده از جهان فرو بست.

طبق اعلام دانشگاه تگزاس در آستن که دانکن آرشیو آثارش را در سال ۱۹۹۶ به آن اهدا نمود، این عکاس فقید کارش را به صورت آزاد و از دهه ۱۹۳۰ میللادی آغاز کرد و در این مسیر به سرتاسر آمریکای شمالی و جنوبی سفر نمود.

دیوید داگلاس دانکن؛ عکاس پیکاسو

وی بعد از حضورش در جنگ جهانی دوم به عنوان یکی از اعضای نیروی دریایی، به مجله زندگی (Life) ملحق و به عنوان اولین ماموریتش به جنگ کره اعزام شد و در آنجا سربازان را به عنوان سوژه اصلی عکس هایش انتخاب نمود. همین رویکرد در ادامه مسیر پیش روی دانکن را ساخت.

دانکن در مقدمه مجموعه آثارش به نام «این جنگ است» که در سال ۱۹۵۱ میلادی منتشر شد اینطور آورده است:

برای آنکه داستان این عکس ها را متوجه شوید باید هر کدامشان را به همان دقتی از نظر بگذرانید که یک صفحه از رمان را می خوانید.

دانکن همچنین رابطه نزدیکی با پیکاسو پیدا کرد و به همین خاطر موفق شد به خصوصی ترین لحظات این هنرمند اسپانیایی راه پیدا کند و در خانه و استودیو او را سوژه عکاسی اش قرار دهد. یکی از جالب ترین عکس های دانکن از پیکاسو تصویر مربوط به ماهی خوردن اوست که بسیار مورد توجه قرار گرفت.

دانکن در سال ۱۹۵۱ میلادی با پیکاسو دیدار کرد و دوستی شان تا لحظه مرگ پیکاسو در سال ۱۹۷۳ میلادی ادامه یافت.

با این حال اما عکاسی از سوژه های جنگ بود که از دانکن شخصیتی مشهور ساخت و او با پرتره های خام و عاری از افکت خود از سربازان حاضر در جنگ کره و ویتنام به چنین جایگاهی دست پیدا کرد.

داکن آنقدر نسبت به آثار خود تعصب داشت که در زمان توصیف مشهورترین عکس هایش (مثلا سربازی که در سال ۱۹۵۰ به دور دست ها خیره شده بود) احساساتی می شد: او در فستیوال Visa Pour L’Image سال ۲۰۰۸ فرانسه در باره این عکس چنین گفت:

تاریک بود و خیلی سرد. حدودا ۳۰- درجه سانتی گراد. گرسنه بودیم و دیگر نمی توانستیم حتی کلمه ای بر زبان بیاوریم. مرا ببخشید که اینگونه گریه می کنم.

او بعدها در حرفه اش به یک فعال ضد جنگ بدل شد (خصوصا در دوران ریاست جمهوری جرج دابلیو بوش). در همان دوران بود که به جمعی از روزنامه نگاران جوان اینطور توصیه کرد: شما دوربین دارید. اینها سلاح های سیاسی تان هستند و باید از آنها استفاده کنید.