بررسی بازی Shaq Fu: A Legend Reborn ؛ شکیل اونیل نیمچه اژدها می‌شود

بررسی بازی Shaq Fu: A Legend Reborn نشان می‌دهد که دنباله ای برای یکی از بدترین بازی های ویدئویی تاریخ، آنچنان هم افتضاح نیست و از پدرش درس عبرتهایی گرفته. بیایید به سال ۱۹۹۴ برگردیم، مایکل جوردن از تب و تاب دنیای بسکتبال افتاده بود و جایگزین آن شخصی به نام «شکیل اونیل» بود. اونیل بعد از ورود به بسکتبال و محبوبیت یکباره‌اش تصمیم گرفت در محافل هنری هم خودی نشان دهد و هم به موسیقی رپ روی آورد و هم سینما که در هر دو ناموفق ظاهر شد. او اما دست از تلاش برنداشت و تصمیم گرفت به بازی‌های ویدئویی راه پیدا کند و در همان سال ۱۹۹۴ بازی برای کنسول Snes ساخته شد تحت عنوان Shaq Fu، یک بازی بی‌نهایت بد و مزخرف که تا امروز خیلی‌ها آن را بدترین بازی تاریخ می‌دانند.

اما این بازی علی رغم مزخرف بودنش همانند فیلم Room که در عالم سینما به عنوان بدترین اثر سینمایی ازش یاد می‌شود، هواداران خاصی پیدا کرد که سر همین مضحک بودن بازی و موارد دیگر، بازی را دوست داشتند. بازی Shaq Fu قدیم در ژانر فایتینگ ساخته شده بود و یک حالت داستانی هم داشت که برای بازگو کردن آن باید از فرط چرت بودن، جمجمه‌ام را به دیوار بکوبم و توصیه می‌کنم شما هم چندان پاپیچ ماجرا نشوید. در هر حال اتفاق عجیبی که افتاده اینست که ادامه این بازی تحت نام Shaq Fu: A Legend Reborn با کمک مالی هواداران ساخته شده و اتفاق عجیب‌تر آنست که بازی برخلاف تصورات و حدسیات اولیه، به افتضاحی قبل نیست و نکات جالبی را هم در بر دارد.

• سازنده: Big Deez Productions
• ناشر: Mad Dog Games
• پلتفرم ها: پی سی ، پلی استیشن ۴ ، ایکس باکس وان ، نینتندو سوییچ
• پلتفرم بررسی: پی سی

شکیل اونیل (که دیگر آن اسطوره سال‌های دور نیست ولی کماکان طرفداران خودش را دارد) بار دیگر در بازی همکاری داشته و کاراکتر Shaq Fu (که بخش اول همان مخفف اسم این بازیکن است و فو هم که از کونگ فو می‌آید.) را این بار در نسل جدید کنسول‌ها زنده کرده است. بازی نه ریبوت نسخه قبلی است و نه در حقیقت ادامه آن، این بار کاملا با یک بازی جدید و محتوای تازه‌ای طرفیم که همچنان مضحک است ولی باز تا حدی قابل هضم.

یک بچه یتیم در چین به نام شک همراه با نمادی بر گردنش که نشان از برگزیده بودنش دارد بزرگ می‌شود و ماموریت پیدا می‌کند که به سراغ شیاطینی برود که در سلبریتی‌ها حلول کرده و آنها را هیپتونیزم کرده‌اند. (این به تسخیر در آوردن بدن تنها عنصر داستانیست که از نسخه ۱۹۹۴ به بازی جدید وارد شده). این سلبریتی‌ها که در بین ۶ مرحله بازی با آنها روبرو می‌شویم، هجویه‌ای از افراد مشهور در دنیای واقعی‌مان هستند و در باس فایت‌های بازی شرکت دارند.

بازی Shaq Fu اصرار دارد که بامزه باشد و در این راه گاهی بسیار لوس به نظر می‌رسد و گاهی هم خنده‌دار (البته در حد چند ثانیه). این حالت طنز داشتن در جای جای بازی به خودی خود اشکالی ندارد چرا که اساسا با توجه به داستان و سبک بازی، جدی گرفتن آن بیشتر تمسخر آمیز می‌شد (مثل همان اتفاقی که در نسخه فاجعه آمیز 1994 رخ داد) و در حقیقت این شوخی‌ها باعث شده که بازی خودش را هم جدی نگیرد. البته همانطور که می‌دانید خنداندن در هر هنری ولو در بازی‌های ویدئویی کار سختیست چرا که اگر یک چیزی قرار باشد کمدی باشد و نخنداند، خیلی ضایع است! بله...بازی Shaq Fu از این خیط شدن‌ها و صحنه‌های ضایع کم ندارد!

کمدی بودن تا فیها خالدون بازی فرو رفته و گیم‌پلی و طراحی کاراکترها و... را نیز در بر گرفته است؛ به عنوان مثال (و البته با سانسور قسمت منشوری ماجرا) یکی از باس‌های بازی در حقیقت یکی از اعضای کبیر بدن بانو کیم کاردیشیان است که از قضا بعد از شیطانی شدن بانوی بزرگوار، این عضو شریف دوتا چشم در آورده و دنبال شما می‌کند تا دخلتان را در بیاورد. این تنها یکی از باس‌های بازی است و دیگر شخصیت‌ها هم دست کمی از این حجم مضحکی ندارند ولی خب حقیقتا بعضی از این موارد خنده‌دار از آب در آمده است.

در مواردی شاهد شکسته شدن تقریبی بعد چهارم هم در بازی هستیم؛ به عنوان مثال یکی از کاراکترهای فرعی در مواجه با سوال شک که چرا در کنارش مبارزه نمی‌کند می‌گوید که: «بودجه استودیو اونقدری نبود که منم Playable بشم و برام حرکات اکشن تعریف کنن، خودتی و خودت!»

در بخش گیم‌پلی نیز ما با یک روند ساده و بی‌شیله پیله و همانند آثار کلاسیک ژانر Beat em Up روبرو هستیم. مشت، لگد، پرش و در نهایت Dash Battle (دورخیز و زدن) و دیگر در اوج قضیه یک نوار زرد رنگ را پایین خط سلامتی داریم که با پر شدن آن (توسط کمبوها) می‌توان حرکت ویژه از خود در کرد. اما همانطور که گفتم طنز در این قسمت هم وارد شده و قابلیتی به اسم Transform در بازی وجود دارد که برای چند لحظه‌ای شک را تبدیل به یک موجود قدرتمند مثل کاکتوس غول پیکر متحرک! می‌کند. اینکه چطور به عقل طراحان بازی رسیده انسان می‌تواند تبدیل به کاکتوسی دوپا شود و تیغ‌هایش را مثل شوریکن در دشمنان فرو بنماید نیز خود مساله‌ایست که چند ساعتی می‌شود به شخصه در آن واماندم.

البته مغز این طراحان همه جا هم پاره سنگ برنداشته و در بخش رنگ‌بندی مراحل بازی از خود هنر نشان داده، همچنین کات‌سین‌ها و Artworkهای داخل بازی واقعا زیبا کار شده‌اند و دوستانه بگویم که برای دیدنشان می‌ارزد بازی را تجربه کنید. دیالوگ‌ها و دوبلورانی که آنها را ادا کرده‌اند در این کات سین‌ها بی‌نظیر است و جزو معدود بخش‌هایی از بازیست که توانسته آن طنز بالقوه داخل بازی را درست در بیاورد.

انیمیشن‌های کشتن هر یک از دشمنان هم حالت کمیک خود را دارد، یکی روحش از بدنش جدا می‌شود و بای بای می‌کند و دیگری به خاک دفن می‌شود و تابلوی قبرش بالا سرش کاشته می‌شود. این مسائل در چند ثانیه اول خنده‌دار هستند و بعد از نیم ساعت لوس و خسته کننده می‌شوند اما نکته‌ مثبت ماجرا اینجاست که در اوج شلوغی مبارزات و این حجم از انیمیشن‌ها، بازی با افت فریم مواجه نمی‌شود.

باید پذیرفت که سبک Beat em Up همین است و اصولا بازیسازی در این ژانر به منزله شاهکار ساختن نیست (موارد انگشت‌شماری در تاریخ هستند که با این سبک توانستند خودش نشان دهند) بازی Shaq Fu هم با حذف بخش فایتینگ نسخه اولیه خود و تمرکز روی سبک فعلی خود، جدا از اینکه حالت نوستالژیکی به خود گرفته، توانسته در بخش‌هایی سرگرم کننده باشد. هرچند مبارزات تا انتهای بازی پیشرفت چندانی نمی‌کنند اما درست در جایی که دیگر حوصله‌تان از کتک زدن دشمنان و فشردن دکمه‌های پیاپی سر رفته، بازی یک آس رو می‌کند و با قابلیتی احمقانه و بامزه، فضا را سرگرم کننده می‌سازد.

بازی Shaq Fu را می توانید یک شوخی در بین آثار گیم امروزی در نظر بگیرید که گاهی به شعورتان هم توهین می کند ولی به هر حال چیزی هم در چنته دارد تا اراپه کند. Shaq Fu در کنار بدی‌های زیادش، نکات نهان خوبی دارد و در ضمن بسیار هم کوتاه است. هر یک از شش مرحله بازی نهایتا ۳۰ دقیقه وقت می‌برد و به پایان رساندن بازی زمانی بین ۳ الی ۴ ساعت را می‌طلبد.

نکته خیلی منفی و آزاردهنده عنوان جدید Shaq Fu قیمت آن روی کنسول‌های مختلف و پی‌سی است که تحت هیچ صراطی با عقل جور در نمی‌آید. بازی به هیچ وجه در حد اندازه یک عنوان ۲۰ یا ۳۰ دلاری نیست و این مساله اعتراض گیمرها را هم به همراه داشته است. (نسخه فیزیکی سوییچ که قیمت کذایی ۴۰ دلاری را یدک می‌کشد و اگر دیدید کسی آن را برای سوییچ خود خریده بدانید که مرفه بی‌دردی بیش نیست)

بازی جدید به طور حتم از آن افتضاح سال 1994 بهتر است ولی کماکان فی نفسه بازی بدیست که دست و پا در آورده و از قضا برخی از این اعضای بدن می‌توانند شیرین‌کاری‌های خوبی انجام دهند. اگر هوس یک بازی Beat em Up مثل قدیم‌ها به سرتان زده و یا طرفدار شکیل اونیل هستید و یا در نهایت کمی دلتان خنده می‌خواهد، Shaq Fu: A Legend Reborn انتخاب شماست.