بررسی بلندمدت نینتندو لبو ؛ وقتی مقواها جان می‌گیرند

نینتندو لبو محصولی عجیب، بازی ویدیویی متفاوت و تفریحی درجه یک از جنس کارهای نینتندو است. می‌دانید وقتی محصولی با برند نینتندو به بازار عرضه می‌شود یعنی باید انتظاراتی سطح بالا از آن داشت، خصوصا اگر یک محصول جدید و متفاوت باشد. ایده‌های جدید نینتندو البته همیشه هم موفق نبوده‌اند و بسیاری از آن‌ها مثل ویرچوال بوی یا وی یو سقوط کردند اما این شرکت ژاپنی هیچگاه درگیر لوپ تکرار نشده و نینتندو سوییچ یا همین لبو که از آن صحبت می‌کنیم آخرین نمونه‌ی نبوغ نینتندویی است.

• شما می‌توانید کیت‌های لبو نینتندو را از سایت گیمی‌ها (gamiha.ir) مرکز تخصصی فروش محصولات نینتندو با گارانتی آروند (arvandguarantee.com) خریداری کنید.
• کیت Labo Variety - لینک خرید: yon.ir/hRKdE
• کیت Labo Robot - لینک خرید: yon.ir/krz9b

به زبان ساده، لبو متشکل است از تکه مقواهایی که به هم متصل می‌شوند و با جویکان‌های کنسول نینتندو سوییچ جان می‌گیرند و تبدیل به اسباب‌بازی‌هایی با عملکردی دقیق در دنیای بازی‌ای که برایشان طراحی شده می‌شوند.

می‌دانیم، عجیب است و متفاوت. بنابراین در این بررسی با سوالات متعددی که مطرح کرده‌ایم به ابهامات ذهنی شما در ارتباط با لبو پاسخ می‌دهیم تا دقیقا بدانید نینتندو لبو چیست و چرا این همه سر و صدا کرده است.

چه ابزاری لازم داریم؟

فقط یک کنسول نینتندو سوییچ. چسب، کِش، مقوای اضافه و... اصلا لازم نیست و هر آنچه برای ساخت کیت‌ها لازم باشد درون جعبه‌های لبو قرار گرفته. البته اگر می‌خواهید پیانوی خودتان را رنگ آمیزی کنید، راحت باشید و ماژیک‌های رنگی‌تان را بیاورید. حتما لازمشان دارید.

اما به جز کنسول‌تان که کارتریج لبو را داخل آن قرار می‌دهید، هیچ وسیله دیگری برای اجرا کردن بازی‌های لبو لازم نیست. پس از باز کردن بسته، با یک قاب سفید و سیاه مواجه می‌شوید که کارتریج داخل آن قرار دارد. کارتریج را داخل دستگاه می‌گذارید و از اولین مرحله تا آخرین حرکت شما را راهنمایی خواهد کرد. هر کجا لازم باشد یک قطعه مقوا را به کار بگیرید در دستورالعمل آمده.

هر بسته شامل چندین صفحه کاردبورد است که با فشار اندک انگشت می‌توانید قطعات مورد نظر را از آن جدا کنید و برای تا زدن و به هم چسباندنشان آماده شوید. پس هر چه که بخواهید درون جعبه هست، فقط حواستان باشد که چیزی را گم نکنید.

بنابراین هزینه یا زحمت اضافه‌ای روی دوش شما نیست. همه چیز حاضر و آماده درون بسته‌بندی قرار داده شده. فقط مقادیر عظیمی حوصله لازم است تا بنشینید پای مقواها و با دقت تا بزنید و تا بزنید و تا بزنید.

چند تکه مقوا چطور تبدیل به بازی ویدیویی می‌شوند؟

جویکان‌های سوییچ جادو می‌کنند. نینتندو لبو بدون جویکان‌ها عملا هیچ کاربردی ندارد و وقتی این کنترلرهای کوچک را در جایگاه تعیین شده قرار می‌دهید همه چیز زنده می‌شود. مگرنه یک پیانوی مقوایی که صدایی از خودش ندارد یا حرکت دست و پای شما چطور می‌توانید مشت و لگد یک ربات در یک بازی ویدیویی را شبیه‌سازی کند؟

اما جویکان‌ها دقیقا چه کار می‌کنند؟ بسته به نوع کاردبوردی که جویکان را درون آن قرار می‌دهید، عملکرد متفاوت است. بگذارید از جامع‌ترین مثال شروع کنیم: کیت روبات.

کیت روبات دو قسمت اصلی دارد، یکی هدست که روی سر قرار می‌گیرد و یکی کوله پشتی که... خب جایش مشخص است. روی هدست یک جویکان قرار می‌گیرد و پشت کوله پشتی هم یک جویکان دیگر.

اگر نینتندو سوییچ داشته باشید قطعا متوجه تفاوت‌های ظاهری جویکان سمت چپ و راست شده‌اید. جویکان راست از سنسور IR بهره می‌برد بنابراین کاربرد ویژه‌ای هم دارد و می‌تواند همانند یک دوربین عمل کند.

در بسته‌بندی نینتندو لبو یک سری چسب‌های مخصوص هم قرار دارد که اصلا اگر آن‌ها نباشند، لبو بی معنی می‌شود. وقتی این چسب‌ها را در جایگاه مشخص شده قرار دهید و همه اجزای مقوایی کنار یکدیگر قرار بگیرند، تازه جویکان راست با سنسور IR می‌تواند ابتکار عمل را به دست گرفته و با شناسایی برچسب‌ها و مخابره عملکرد تعریف شده برای هر نوع برچسب، جایگاه قرارگیری و حرکت به سمت چپ و راست یا بالا و پایین، کنسول سوییچ پاسخی دیجیتالی می‌دهد.

بنابراین اگر دکمه‌ی پیانو را فشار دهید، در حقیقت چسب مخصوص را در برابر سنسور IR قرار داده‌اید. برای سنسور IR نیز محدوده طیفی مشخص شده. پس وقتی دکمه‌ای با برچسب مخصوصش در یک فضای مشخص در برابر سنسور قرار می‌گیرد، کنسول آن را به عنوان یک صدای از پیش تعیین شده می‌شناسد و صدایی تولید می‌کند.

در مورد روبات هم شرایط کمی پیچیده و البته مهندسی شده‌تر است. در کوله پشتی روباتی، ۴ پیستون تعبیه شده که سنسور IR قرار گرفته در پشت کوله، قادر است حرکت این ۴ پیستون متصل به دو دست و دو پای شما را تشخیص دهد. وقتی مشت می‌زنید در واقع یکی از آن‌ها را به سمت بالا می‌کشید و همه این حرکات شما به زبان دیجیتالی ترجمه و در بازی اعمال می‌شود.

ساخت و سازشان چقدر طول می‌کشد؟

هر کدام از آیتم‌های داخل جعبه زمان متفاوتی می‌طلبند. کارتریج را که درون دستگاه می‌گذارید مدت زمان حدودی و تخمینی را هم برای هر کدام از وسایل جداگانه نشان می‌دهد اما برای من بدون استراحت‌های طولانی هر کدام چنین زمانی را گرفتند:

• ماشین کنترلی - کمتر از ۵ دقیقه
• پیانو - تقریبا ۳ ساعت و نیم
• خانه - تقریبا ۲ ساعت
• موتور - تقریبا ۲ ساعت
• قلاب ماهی‌گیری - تقریبا ۱ ساعت و نیم
• روبات - تقریبا ۴ ساعت و نیم

مورد آخر را احتمالا از اول تا آخرش را در چند دقیقه دیده‌اید. اگر ندیدید پس الان حتما ببینید.

زمان ساخت کیت‌های لبو چندان متغیر نیست و بیشتر به میزان خستگی و انرژی شما بستگی دارد. اگر کار شما هم بازی کردن باشد و سنگینی نگاه پر نفرت همکارانتان را مدام حس کنید، احتمالا زودتر از این‌ها کار ساخت لبو را تمام کنید اما من که لذت می‌بردم. بنابراین وقتی بخواهید به خودتان استراحت بدهید، ممکن است ساختن پک روبات حتی یک روز تمام طول بکشد.

پیشنهاد من این است که اصلا عجله نکنید. حتما شنیده‌اید که می‌گویند مقصد یک بهانه است و اصل تجربه، همان مسیری است که طی می‌کنید. لبو هم با همین قاعده همسو است. پس همه مراحل تعامل با لبو را تبدیل به یک سرگرمی متفاوت و جدید کنید و از آن لذت ببرید. متاسفانه در انتهای مسیر برای شما هیچ چیز خاصی نگذاشته‌اند که بخواهید از آن لذت ببرید.

چه بازی‌هایی را می‌توان با آن‌ها انجام داد؟

بسته Variety شامل ماشین ریموت کنترل، پیانو، قلاب ماهیگیری، موتور و یک خانه می‌شود اما بسته روبات فقط یک هدست و کوله‌پشتی دارد که همه‌شان در کنار هم روباتی عظیم‌الجثه را شکل می‌دهند.

در هر بسته یک کارتریج هم در بسته‌های سیاه و سفید (واقعا زشت‌اند، معلوم نیست طراحان باکس آرت نینتندو چه مدت تعطیلات رفته بودند) قرار گرفته که با قرار دادن کارتریج‌ها در دستگاه، ابتدا به شما آموزش ساخت آن قطعه داده می‌شود و سپس می‌توانید بازی را انجام دهید.

پیانو بیشتر از آنکه بازی باشد، یک تجربه هیجان‌انگیز و گاهی خنده‌دار است. اما اگر فکر کرده‌اید این پیانو توانایی‌های خاصی ندارد و نمی‌توان موسیقی واقعی با آن ساخت، سخت در اشتباهید. ببینید رامین جوادی چه کار کرده:

رامین جوادی را اصلا فراموش کنید، ببینید تحریریه دیجیاتو چه کرده:

و البته همین چند روز پیش هم با آپدیت جدیدی که برای ماریو کارت ۸ منتشر شد، قابلیت انجام این بازی با کیت مخصوص موتوری که در بسته Variety در دسترس است ممکن شده و حالا علاوه بر موتورسواری مخصوصی که قبلا در کارتریج لبو بود، ماریو کارت هم بازی کرد. باور کنید یا نه، این بهترین و کامل‌ترین قسمت لبو به عنوان یک بازی ویدیویی است.

تا چه اندازه می‌توان خلاقیت به خرج داد؟

خب اصل ماجرا برای حرفه‌ای‌های داستان همینجاست. می‌توان مقواها را سر‌هم‌بندی کرد و بازی را اجرا کرد و تمام. همین؟ نه قطعا فقط همین نیست و بخش Garage تازه شروع یک ماجراجویی بی‌پایان برای بسیاری از مغزهای متفکری است که لبو می‌خرند.

در بخش گاراژ، کنترل همه سنسورها، سخت‌افزار و اجزای سوییچ در اختیار شما قرار می‌گیرد تا همانند یک مهندس و برنامه‌نویس شروع به ساخت بازی‌ها و فعالیت‌های جدید به وسیله کنسول خود کنید.

بسته به اینکه چقدر حوصله داشته باشید، می‌توانید ساعت‌های طولانی را صرف وصل کردن اتصال‌های مختلف به یکدیگر باشید و آنچه در ذهن دارید را خلق کنید و حتی با استفاده از مقواهای باقی مانده شکل و ظاهری هم برایش بسازید.

اگر می‌خواهید شخصی‌سازی‌ها بیشتری هم داشته باشید، نینتندو یک پک ۱۰ دلاری دیگر عرضه کرده که صرفا همین وسایل شخصی‌سازی مثل استیکرهای مختلف را در اختیار شما قرار می‌دهد. به وضوح نینتندو برنامه‌ای بلند‌مدت برای لبو دارد و باید ببینیم چه اتفاقی در آینده رخ می‌دهد.

مقواهای سرهم‌بندی شده چقدر مقاوم‌اند؟

بستگی به مخاطبش دارد. این همه اسباب بازی مقوایی زیر دست و پای یک پسر بچه ۷-۸ ساله شاید دوام بالایی نداشته باشد اما اگر گیمری ۳۰ ساله به دنبال خاطره‌بازی با کاردستی‌های نینتندویی‌اش باشد قطعا با دقت بیشتری آن‌ها را نگهداری می‌کند.

البته خراب نشدن لبو در سه مرحله حائز اهمیت است. یکی زمانی که مشغول ساختن و تا زدن‌های متوالی هستید، دیگری زمانی که مشغول استفاده از آن هستید و در انتها وقتی که آن را در گوشه‌ای از اتاقتان پرت کرده‌اید (به هر حال بعضی‌ها با بی‌نظمی به آرامش می‌رسند).

طبیعی است که اگر با کوله پشتی کیت روبات به دیوار بخورید یا از پشت به زمین بیفتید کار تمام است. یا تصور کنید اتفاقی پایتان روی RC Car برود. البته RC Car را می‌توان ضعیف‌ترین بخش نینتندو لبو از لحاظ مقاومت دانست که به سادگی و با فشار بسیار اندکی پایه‌هایش خم می‌شوند و دیگر نمی‌توان از آن استفاده کرد.

چسب‌های مخصوصی هم که به کاردبوردها می‌چسبانید تا دوربین IR بتواند آن‌ها را تشخیص دهد هم در طولانی مدت تبدیل به یک معضل می‌شوند و کم‌کم قدرت چسبندگی‌شان کاهش می‌یابد و از مقوا جدا می‌شوند. در این حالت هوشمندانه‌ترین راه، استفاده از چسب مایع است. به هیچ وجه چسب نواری روی آن‌ها نچسبانید چون سنسور کنسول در شناسایی چسب‌های مخصوص لبو دچار مشکل می‌شود و عملکرد صحیحی در بازی‌ها ارائه نمی‌دهد.

به هر حال اگر لبو به دست کودکی کم سن و سال برسد، ابعاد تخریب هم گسترده‌تر می‌شود. پیانو برای مثال از آن‌هایی است که در برابر حرکات بدون کنترل کودکان آسیب‌پذیری نشان می‌دهد. کافی است کمی محکم روی دکمه‌ها کوبیده شود یا اجزای متعدد جدا شدنی آن گم شوند. پیانوی شما طبیعتا دیگر مثل سابق کاربردی نخواهد بود.

فارغ از این همه توضیح، باید به همین یک نکته واقف باشید که لبو مجموعه‌ای است از چندین و چند قطعه که در کنار یکدیگر، ماشینی کامل و مقوایی را می‌سازند. پر واضح است که نگهداری از آن نیازمند چه تمهیدات ساده‌ای است. آب روی آن نریزید، روی زمین رهایش نکنید و اگر برای کودکی نمی‌خرید و مثل جانتان کلکسیونتان را دوست دارید آن را از دسترس کودکان دور نگه دارید.

نینتندو لبو بخریم یا نه؟

لبو یکی از خلاقانه‌ترین محصولات دنیای بازی‌های ویدیویی در سال‌های اخیر است که برچسب قیمت ۷۰ و ۸۰ دلاری دو بسته Labo Variety و Labo Robot توجیه‌پذیر و منطقی است. این دو بسته قرار نیست تجربه یک بازی ویدیویی کامل را در اختیار شما قرار بدهند اما در کنار صفحات متعدد کاردبورد یا همان مقواهای خودمان، یک بازی (کارتریج) هم قرار گرفته تا از آن برای ساخت کاردستی‌ها و سپس بازی کردن با آن‌ها استفاده کنید.

وقتی مراحل ساخت را پشت سر می‌گذارید می‌توانید کوله پشتی روباتی را به دوش بیندازید، مشت‌ها را گره کنید و آماده لگد زدن به دشمنان و موانع پیش‌رو باشید. یا می‌توانید از پیانویی که ۲-۳ ساعت مشغول ساخت آن بوده‌اید صداهای متنوع بیرون بکشید و شاید هم کمی ماریو کارت با موتور کاغذی ساخته خودتان بازی کنید.

همه این‌ها شدنی است اما بهترین بخش از تجربه نینتندو لبو برای عموم گیمرها، بخش ساختن و سرهم‌بندی کردن اجزای آن چیزی است که مشغول ساخت آن هستید. کمی بالاتر توضیح دادیم که برای کیت Variety کمی بیشتر یا کمتر از ۱۰ ساعت فقط مشغول ساختن هستید و کیت ربات هم ۳-۴ ساعتی طول می‌کشد تا مراحل ساختش به اتمام برسد.

بنابراین با این پیش‌فرض به سراغ خرید لبو بروید که قرار نیست لزوما بازی ویدیویی جذابی تجربه کنید. اصل ماجرا به کل چیز دیگری است و آماده باشید که یک سرگرمی نو را بیازمایید.