مت اسمیت از انگجت: می دانستم از خرید اپل واچ پشیمان خواهم شد و این اتفاق رخ داد

مت اسمیت یکی از نویسندگان برجسته وب سایت engadget است که در خصوص شرکت های فعال در حوزه تکنولوژی و مسائل مربوط به آن می نویسد.

وی اخیرا یک ساعت اپل خریده و تجربه شخصی خود از لحظه ی خرید تا استفاده ی شخصی اش را با ما در میان می گذارد. آنچه در ادامه خواهید خواند، از زبان آقای اسمیت بوده و نظر شخصی اوست.

ساعت اپل را خریدم. اگرچه حتی پیش سفارشی هم برایش ثبت نکرده بودم؛ دلیل هم این بود که اصلا قصد خریدش را نداشتم. وقتی فردی از میان آشنایانم به این محصول ابراز علاقه می کرد نیز به او هشدار می دادم که چنین محصولاتی (محصولات اپل) معمولا در نسل دوم خود دست خوش ارتقای بسیاری می گردند و ارزش خرید بیشتری پیدا می کنند، در نتیجه بهتر است یک سال صبر کنید و نسل دوم را خریداری نمایید.

اپل بیش از هر شرکت دیگری در حوزه فناوری این موضوع را به اثبات رسانده که نباید نسل اول محصولاتش را خرید؛ آیپد در نسل دوم باریک و زیبا تر شد، آیفون قابلیت پشتیبانی از 3G را به دست آورد، طراحی و عمر باتری در نسل دوم مک بوک ایر نیز متحول شد.

بله، من همه این نکات را می دانستم اما با این حال، برخی مسائل باعث گشتند تا من هم به یکی از اولین خریداران ساعت اپل تبدیل شوم.

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

کافیست نگاهی به فضای مجازی انداخته تا مشاهده کنید همه وب سایت ها، بررسی ساعت اپل را منتشر نموده اند، در نتیجه همه می دانیم این ساعت از پس چه کارهایی بر می آید و قرار است چه وظایفی را به دوش کشد. با این حال من هنوز حس می کردم که باید راهی وجود داشته باشد که این ساعت بتواند در زندگی من تاثیرات مثبتی داده و نیازم را به تلفن هوشمندم نیز کاهش دهد.

مطمئن نیستم که به خاطر تبلیغات بود یا انواع مختلف اپل واچ و یا بندهای رنگارنگ، یا حتی بسته شدن ساعت اپل بر روی دست هنرمندان پیش از اینکه کاربران عادی بتوانند آن را داشته باشند؛ در هر صورت روز نمایش عمومی ساعت در فروشگاه های اپل استور فرا رسید و حقیقتش را بخواهید، نمی دانم به کدام دلیل که در فوق ذکر شد، من هم مشتاق شدم.

توسط آشنایانی که با توجه به شرایط کاری ام داشتم، توانستم یک قرار ملاقات با ساعت اپل در فروشگاه این شرکت ترتیب دهم. گویی من هم دلم می خواست بدون سفارش آنلاین، در میان شلوغی فروشگاه قرار بگیرم و اگر خوشم آمد، بگویم :«این کیف پول من، همین الان ساعت را به من بدهید.»

حال چند هفته است که برای ساعت اپل ۷۰۰ دلار پرداخت کرده ام و هنوز هم به نظرم کالایی به درد نخور است.

اگرچه موجودی برخی از مدل ها به اتمام رسیده بود اما در هر صورت مدل های مختلفی را بر روی دست خود امتحان کردم. حتی نمونه ی مرغوب و طلایی را، البته برای خنده، و اینکه ببینم آیا واقعا می توانم با بر دست داشتن این ساعت از جنس طلا، احساس ثروتمند بودن کنم یا خیر. ساعت طلایی از بقیه مدل ها اندکی سنگین تر بود.

به هر حال، تصمیم را گرفتم؛ اپل واچ را می خواستم. نمایشگرش با جنس یاقوت کبود و بدنه ی تمام استیلش حسابی برایم دلبری کرد. کارمندی که کمکم می کرد ساعت را بر دست بگذارم، به گوشه فروشگاه اشاره کرد و گفت می توانم آن را در آینه هم ببینم. رفتم، و در مقابل آینده تمام قد ایستادم. سپس به مچ دستم نگاهی انداختم، سپس با خودم چشم در چشم شدم. احساس می کردم شبیه احمق ها شده ام.

به طور کلی از حسی که ساعت به من منتقل کرد خوشم آمد. بیشتر از خود ساعت حتی عاشق بند Milanese (تصویر اول) شدم که چگونه بر روی دستم بسته می شود.

به عنوان یک ساعت هوشمند، و یا حتی یا ساعت، ظاهرش عالیست. کیفیت مواد به کار رفته و همچنین دقت به جزییات حرف ندارند. با توجه به اینکه با ساعت های هوشمند اندرویدی نیز کار کرده و آنها را مورد بررسی قرار داده ام، حسی که به شما دست داده و کیفیت، به طور کامل یک مرحله بالاتر است اما مسئله اینجاست که در این بازه قیمتی، ساعت های کلاسیک کیفیت و ظاهری بسیار بهتر دارند. من ساعت اپل را خریدم زیرا می خواستم فراتر از یک ساعت کلاسیک با آن کار کرده و از آن استفاده کنم؛ مشخصا می توانم کارهای بیشتری هم نسبت به یک ساعت کلاسیک انجام دهم اما آنچه به دست آورده ام، به هیچ عنوان کافی نیست. وقتی اولین آیفونم را خریدم، زندگی ام متحول شد اما چنین اتفاقی با خرید ساعت اپل تا کنون برایم رخ نداده و بعید می دانم بدهد.

منصافانه اگر بخواهم بگویم، این ساعت برخی از کارهایش را هم به خوبی انجام می دهد. نوتیفیکیشن ها دیگر با حالت بدی به اطلاعتان نمی رسند و می توانید انتخاب کنید که چه برایتان به نمایش کشیده شود و چه چیزی را نبینید. در کل ولی ساعت را که بر روی دست خود می بندم، احساس می کنم کار دیگری برایم انجام نمی دهد؛‌ ۷۰۰ دلار پول محصولی را پرداخت کرده ام که هنوز آنطور که باید و شاید از راه نرسیده است.

گاهی فکر می کنم که مدل سال بعد چگونه خواهد بود؛ مشخصا باریک تر است، شاید سبک تر هم بشود و قطعا باید نمایشگر و عمر باتری ارتقا پیدا کنند. (راستش را بخواهید تا وقتی که این بند فلزی زیبا روی ساعت بسته شده باشد، میزان نگه داری شاژر به هیچ وجه برایم مهم نیست.)

حقیقت این است که همواره محصولات جدید از مدل های قبلی بهترند و من هم این را می دانم؛ نکته ای که من را از خرید این ساعت پشیمان کرده این است که روز اول، وقتی به خانه رسیدم، اپلیکیشن ها را از روی آیفون با آن سینک کردم و سپس بر روی دستم، بستمش. بعد؟ هیچ. نمی دانستم با آن چه کنم. چندتایی فیس تایم برای ساعت وجود دارند که می توانم آنها را تغییر دهم، می توانم به تصاویر اینستاگرام نگاه کنم، گاهی طرح های عجیب روی نمایشگر ساعت می کشم و برای همکارانی که ساعت اپل دارند می فرستم. همچنین ضربان قلبم به همکاران گوشزد می کند که زنده ام، سیری را وقف پیامک زدن به مادرم در انگلستان کرده ام و سپس می مانم که خب حالا چه کنم؟

دو هفته است که این ساعت را به دست می کنم و هنوز هیچ چیز تغییر نکرده. اگرچه هنوز هم آن را بر دست دارم اما احساس نمی کنم به مشکلات و یا کاربردهایش عادت کنم؛ موبایلم معمولا در نزدیکی ام است و بیشتر کارهایم را با آن انجام می دهم، شاید هم من آدمی نیستم که اهل دنیای اسمارت واچ ها باشد.

من هم دوست دارم ساعتی به دست داشته باشم اما زمانی که آن ساعت ساخت اپل است، احساس می کنم به اندازه پولی که پرداخت کرده ام، کارایی دریافت ننموده ام.

در جستجوی قابلیت هایی که از پس یک موبایل بر می آیند، در یک ساعت نیستم؛ به طور کلی اپلیکیشن های این محصول ماهیتی سبک دارند و پس از مدتی استفاده، به آنها عادت خواهید کرد، آب و هوا، کنترل موسیقی و کارهای اینچنین را از ساعت اپل بخواهید؛ مشکل اینجاست که چنین کاربردهایی دست کم برای من اندک هستند و انتظاراتم را برآورده نمی کنند. گاهی هم البته این ساعت بهترین ها را به همراه دارد، ضربان قلبم را به شکلی دقیق محاسبه کرده و حواسش به فعالیت های ورزشی ام نیز هست اما برای داشتن این دو قابلیت، می توانستم گجت های بسیار ارزان تری بخرم.

برای داشتنش (با انتخاب بند خاص و بدنه استیل) ۷۰۰ دلار پرداختم. حال با خود فکر می کنم با توجه به حس خوبی که به من می دهد و همینطور قطعه های مختلفی که برای ساختش به کار رفته،‌ آیا واقعا ۷۰۰ دلار رقم صحیحی است؟ از ساعت خوشم می آید اما ارزش هزینه کردن چندین برگ ۱۰۰ دلاری را ندارد. شاید عاشق نسل بعدی اش شوم، یا حتی نمونه ای که در سال ۲۰۱۷ معرفی می شود. واقعیت این است که اگر پوشیدنی ها، دست کم ساعت های هوشمند بخواهند روزی فراگیر شوند، کلید در دست اپل است. هر چند این شرکت هنوز با نسخه اول اپل واچ نتوانسته این کلید را در دست گیرد.

آرزو می کنم می توانستم به لحظه ی خرید بازگشته و جلوی خودم را، برای خریدن نسل اول می گرفتم. در آن زمان احساس می کردم بسیار کاربردی تر از آنچه اکنون می بینم باشد. احساس می کنم پولم را برای دسته ای از محصولات، یا کالایی از اپل صرف کرده ام که هیچ استفاده ای در زندگی ام ندارد. شاید تا ۶ ماه دیگر هم آن را بر روی دستم ببندم و شاید تا آن زمان نظرم به شکل کلی در خصوص این محصول عوض شود، شاید هم عادت کنم روزانه بارها از قابلیت Glances استفاده کنم و شاید اپلیکیشن ها،‌ تا آن زمان خود را با فضای ساعتی هوشمند هماهنگ تر کنند. شاید.