برجسته ترین روند حوزه «کار» که آگاهانه یا ناآگاهانه، مغفول واقع شده است

مدرسه ی کسب و کار لندن سال گذشته پیش بینی کرد تا سال ۲۰۲۰ تا حدود ۵۰ درصد از کارکنان، اغلب زمان کاری خود را به دورکاری خواهند گذراند. شاید با پیشرفت های چشمگیری که در فناوری های ارتباطی شکل گرفته، چنین چیزی دیگر برای کسی جای تعجب نباشد. اما چیزی که می تواند تعجب خیلی ها را بر انگیزد نتایج بررسی تازه ای است که از سوی FlexJobs و WorldatWork انجام شده است. پژوهش یاد شده نشان می دهد علیرغم این روند، از میان سازمان های مورد بررسی، تنها ۳ درصد برای اندازه گیری بازگشت سرمایه گذاری روی انعطاف پذیری شغلی و دورکاری قدمی عملی برداشته اند.

سارا ساتن فل، مدیرعامل و مؤسس فلکس جابز در مورد یافته های این پژوهش می گوید: «این برای من تکان دهنده است، چرا که با صدای بلند و به وضوح این پیام را می رساند که کارفرما ها و مدیران باور دارند کار انعطاف پذیر تنها به نفع کارمندان است. آنها حتی فکرش را هم نمی کنند که این مسئله می تواند کل سازمان را نیز منتفع کند. اگر مدیران برای این موضوع ارزش قائل بودند، پیگیرش می شدند و روندهای مرتبط با آن را رصد می کردند».

در ادامه ی این مطلب با دیجیاتو همراه باشید.

مدیرعامل فلکس جابز در ادامه اذعان می کند دورکاری همین حالا نیز اگر نگوییم رسماً، به طور گسترده به کار گرفته می شود. او می گوید: «کارمندان زیادی هستند که از منزل، در مسیر رفت و آمد، و با استفاده از موبایل ها و تبلت های هوشمند خود کار می کنند. دورکاری می تواند ۵، ۲۰ و یا ۱۰۰ درصد کار آنها را در بر بگیرد، اما اکثریت قریب به اتفاق شرکت ها فرایند یا رویه ای رسمی برای پیگیری ارزش دورکاری ندارند».

بر اساس این مطالعه، مدیران ارشد شرکت ها به نسبت مدیران میانی، مانع بزرگ تری بر سر راه رسمیت پیدا کردن دورکاری محسوب می شوند و معمولاً چوب لای چرخ آن می گذارند. اما دلیل این مقاومت چه می تواند باشد؟ مهم ترین علل این موضوع که توسط بیش از نیمی از سازمان های مورد بررسی گزارش شده اند از این قرار هستند:

• برخی مشاغل از با انعطاف زمانی و دورکاری همخوانی ندارند (۵۴ درصد).
• برنامه های نیمه وقت، متغیر های نامنظمی هستند (۵۳ درصد).
• عدم اشتیاق کارکنان مانعی بر سر این راه است (۳۹ درصد).
• بازنشستگی تدریجی (کاهش تدریجی ساعات یا روزهای کاری کارکنان با نزدیک شدن به سن بازنشستگی) مانع آن می شود (۳۸ درصد).

با وجود بی میلی های اظهار شده نسبت به دورکاری و انعطاف شغلی، به رسمیت شناختن فرصت های سودمندی که دورکاری برای سازمان های علاقمند به رسمیت بخشیدن به آن فراهم می کند، قدم هوشمندانه ای برای شرکت ها خواهد بود.

ساتن فل خاطرنشان می کند: «دورکاری کارکنان مزایای اقتصادی کوتاه مدت و بلندمدت واضحی برای کارفرماها به همراه دارد. مسائلی از قبیل فضای کاری کوچک تر، هزینه های اجرایی و سربار کمتر، نمونه هایی از صرفه جویی هایی هستند که با استفاده از الگوی کاری انعطاف پذیر به آسانی تحقق می یابند».

گذشته از کاهش هزینه ها، یکی دیگر از مزایای مهم این کار، توانایی به حد اکثر رساندن دسترسی به استعداد های برتر، بدون توجه به نرخ بازار یا محدودیت های جغرافیایی است. ساتن فل می گوید: «چه در منطقه ای روستایی باشید و چه در بازاری به شدت رقابتی مثل سان فرانسیسکو، حتی با وجود متقاضیان محلیِ کم تعداد، می توانید به استعداد های فوق العاده و مقرون به صرفه ای دسترسی داشته باشید».

همانگونه که واضح است، هر شغلی برای دورکاریِ کامل مناسب نیست و نباید باشد. با این حال، شرکت های خوش فکر خواهند فهمید که هموار کردن مسیر همکاری با کارمندان دورکار می تواند مسیر موفقیت شان در آینده باشد.