نبرد فرزندان بانجی؛ اسپارتان ها در برابر گاردین ها

نزدیک به ده سال، بانجی و سری شوتر محبوبش هیلو، پرچم دار سبک اول شخص بودند و ثابت کردند این ژانر تنها مخصوص پلتفرم پی سی نیست. به هر حال، هر آغازی پایانی هم دارد و Halo Reach، آخرین هیلو ساخته شده توسط بانجی و خداحافظی باشکوه آن ها با فرزندشان بود.

بعد از جدایی بانجی و مایکروسافت، بانجی طی قراردادی با اکتیویژن، به سراغ ساخت عنوان بعدی خود یعنی دستینی رفت و مایکروسافت با تاسیس استودیو جدیدی به نام 343Industries، توسعه نسخه های بعدی هیلو را ادامه داد.

مدت زیادی از عرضه هیلو 5 و دستینی می گذرد و این عنوان ها هم اکنون بزرگان ژانر اول شخص هستند، در حالی که در بسیاری از بخش ها با هم تفاوت دارند اما هر دو فرزند خلف بانجی هستند و شباهت شان در برخی موارد غیر قابل انکار است. اما سوالی که پیش می آید این است، دستینی، یا هیلو 5؟ بانجی چه المان های متفاوتی نسبت به هیلو به شوتر جدید خود اضافه کرده و آیا این تغییرات مورد پسند طرفداران این سبک واقع شده اند یا خیر؟ در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

بعد از جدایی بانجی از مایکروسافت، بانجی سراغ اهداف جدیدتر رفت، اهداف بلند پروازانه تر، جاه طلبانه تر. آن ها خواهان ساخت عنوانی بودند که سبک شوتر را یک قدم به جلو هل بدهد، بانجی تصمیم داشت با اضافه کردن المان های MMORPG به این ژانر، انقلابی در میان بازی های شوتر اول شخص ایجاد کند.

دستینی قرار نبود دیگر مانند هیلو یک شوتر ساده باشد، بلکه قرار بود المان های بسیاری از بازی های MMO و عنوان هایی نظیر Borderlands وام بگیرد. بانجی تصمیم گرفته بود به بخش اجتماعی در عنوان خود بیش از حد بها دهد و دستینی را به گونه ای بسازد که لذت اصلی آن، بازی کردن در کنار دوستان و سایر بازیکن ها باشد.

سیستم Loot و لول آپ، تاکید ویژه روی شخصی سازی کاراکتر های قابل بازی و کار تیمی ستون هایی بودند که دستینی روی آن ها بنا می شد. بانجی قصد داشت بخش بازیکن مقابل هوش مصنوعی و محیط (PvE) و بازیکن مقابل بازیکن (PvP) را به بهترین شکل ممکن با هم ترکیب کند و عنوانی شبه MMO خلق کند.

هر بلند پروازی ای قرار نیست همیشه جواب بدهد، در پروسه ساخت دستینی، شوتر انقلابی بانجی مشکلات بسیاری پیش آمد، فقط یه سال مانده به عرضه، داستان آن کاملا تغییر کرد و از نو نوشته شد. بانجی مجبور شد روند ساخت بسیاری از قسمت های دستینی را مجددا و از نو طی کند، اما به هر حال، دستینی سال 2014 عرضه شد و آن چیزی نبود که بانجی قول آن را داده بود.

هیلو را به دنیای قدرتمندش می شناسیم، با داستان های فوق العاده اش، با طراحی مراحل جذاب و هوش مصنوعی معرکه اش. چرا دستینی، شوتری که توسط خالق هیلو ساخته شده، باید در تمامی این موارد ضعف داشته باشد؟ تقصیر را به گردن چه کسی بیاندازیم؟ ناشر جدید بازی های بانجی، اکتیویژن؟ مشکلات پیش آمده در روند ساخت دستینی؟ یا حتی خود بانجی؟

به هر حال یکی از مورد انتظار ترین عنوان های سال 2014 در قدم اول موفق ظاهر نشد و باعث یاس همگان شد. عده کثیری، از کمبود محتوا، ملال آور بودن بازی و ضعف در طراحی مراحل می نالیدند. هر چند پتانسیل دستینی برای رشد کاملا مشخص بود. هر چه باشد دستینی یکی از بهترین مکانیزم های تیراندازی میان بازی های اول شخص را دارا بود و می توانست با بهبود سایر بخش ها تبدیل به آن عنوانی شود که همه انتظار داشتند.

یک سال بعد از عرضه دستینی، بانجی با عرضه یک بسته الحاقی و بروز رسانی جدید تحت عنوان Destiny: The Taken King، شوتر خود را وارد فاز جدیدی کرد. تیکن کینگ در حقیقت ویرایش دوم دستینی است و بسیاری از مشکلات نسخه اولیه در این به روز رسانی عظیم حل شده اند یا بهبود یافته اند.

مشکلات سیستم لول آپ و لوت با ورود به سال دوم دستینی تا حد قابل قبولی حل شد و خود بسته الحاقی تیکن کینگ با ارائه یک محیط کاملا جدید با طراحی مناسب و داستان نسبتا خوب، منتقدان و طرفداران را به ادامه فرنچایز دستینی امیدوار ساخت. خوشبختانه ما هم، هم اکنون در همین دوران قرار داریم، یعنی بهترین زمان ممکن برای تجربه دستینی.

از سمت دیگر، 343 امسال دومین هیلو خود را عرضه کرد. ظاهرا بعد از جدایی بانجی از هیلو، بخش داستانی این سری رو به زوال می رود، اکثر منتقدان در بررسی های خود به بخش داستانی این عنوان ایراد وارد می کنند و داستان آن را مناسب یک عنوان اصلی و شماره دار از سری هیلو قلمداد نمی کنند. اما در سمت دیگر و در بخش چند نفره رقابتی، 343 روی دست استاد خودش بلند شده و هیلو 5 را به یکی از برترین های این سری تبدیل ساخته.

حال شرایط به گونه ای است که آخرین نسخه از هیلو و دستینی در یک سال منتشر شده اند و روبروی هم قرار گرفته اند، در حالی که هر دو فن بیس سر سخت خود را دارند، اما واقعا دستینی چه جنبه هایی از هیلو را بهبود داده و در ازایش چه بخش هایی را قربانی کرده؟

بگذارید اول از همه سراغ داستان و شخصیت ها برویم، یکی از نقاط قوت هیلو که هر چند در آخرین نسخه کمی جذابیتش رنگ باخته اما همچنان در نبرد مقابل دستینی پیروز است. بزرگ ترین مشکل دستینی نه فقط خود داستان بلکه نحوه ارائه آن است. بر خلاف تصور بسیاری، دستینی هم مانند شوتر دیگر بانجی دنیای به مراتب بزرگ و قدرتمندی دارد، اما بانجی در وصف این دنیای عظیم به شکل مفتضحانه ای شکست خورده.

در روند خود دستینی تقریبا هیچ توضیحی به بازیکن در مورد این دنیا و عواملش داده نمی شود، تنها بیان می شود که بازیکن ها به عنوان سربازان روشنایی باید به جنگ مقابل تاریکی بروند. منبع این روشنایی و تاریکی تقریبا در بازی گفته نمی شود و برای بازیکن همیشه گنگ و مبهم می ماند و بازیکن برای کسب اطلاعات بیشتر از این دنیا باید کارت هایی که در سایت بانجی به مرور آزاد می شوند را مطالعه کند.

داستان نسخه اولیه دستینی بدون جذابیت و خسته کننده است و هرچند داستان تیکن کینگ و روایتش بی شک پیشرفتی نسبت به این داستان بد اولیه محسوب می شود اما هنوز به آن چیزی که باید باشد نرسیده و پتانسیلش شکوفا نشده.

در سمت دیگر، شخصیت پردازی دستینی یکی از بزرگترین نکات ضعف آن است. چرا استودیو خالق مستر چیف، یکی از بزرگ ترین قهرمانان دنیای گیم، باید چنان شخصیت های تو خالی و پوچی خلق کند؟ شاید بگوییم به دلیل MMO مانند بودن دستینی، کاراکتر هر بازیکن منحصر به خودش است، صرفا یک سرباز روشنایی؛ دیگر مانند مستر چیف خبری از یک شخصیت قدرتمند نیست، اما این رویه، ضعف شخصیتی سایر کاراکتر های غیر قابل بازی را توجیه نمی کند، تمامی شخصیت ها پوچ و تهی به نظر می رسند و گویی صرفا کیوسکی هستند برای دریافت مراحل و آیتم های مختلف، بدون هیچ داستان و پیش زمینه ای خاص.

در حالی که دستینی در بخش داستانی و مشتقات آن بسیار بد و معمولی عمل می کند، در بعد گیم پلی، ورق کمی بر می گردد. هیلو 5 در حال حاضر قطعا از یکی از بهترین سیستم های تیراندازی برخوردار است. به لطف 60 فریم بودن بازی و قابلیت های اضافه شده، سرعت و دقت گیم پلی در هیلو 5 فوق العاده است.

در جبهه دیگر، دستینی حاضر نشده از جزئیات گرافیکی برای رسیدن به 60 فریم در ثانیه بکاهد، اما بانجی با دستینی نشان داده هنوز هم در ساخت گیم پلی استاد است.

در دستینی، حس برخورد گلوله به هدف واقعا به بازیکن منتقل می شود، دشمنان به طبیعی ترین شکل ممکن به آسیب دیدن واکنش نشان می دهند. تک تک گلوله هایی که از هر سلاح در دستینی شلیک می شود و به هدف اصابت می کند برای بازیکن لذت بخش است.

جدا از این تیر اندازی، بر خلاف هیلو، خود سلاح ها در دستینی واقعا اهمیت ویژه ای دارند و به راحتی نمی توان یکی را نادیده گرفت و با دیگری تعویض کرد. هر سلاح شخصیت خودش را دارد، حس و حال متفاوتی به بازیکن منتقل می کند و قابلیت های منحصر به فرد خودش را دارا است. در واقعا در دستینی بازیکن با سلاح هایش یک رابطه برقرار می کند و گاهی دل کندن از آن ها بسیار سخت است.

کلاس های مختلف و کلاس های زیر شاخه آن ها هر کدام تاثیر بسیار زیادی در بازی می گذارند و شیوه بازی و جایگاه هر بازیکن در تیم بسته به کلاس شخصیتش کاملا متفاوت خواهد بود. تعامل میان کلاس ها و مکمل بودن شان باعث شده کار تیمی در دستینی بسیار لذت بخش و ارضا کننده باشد.

پیراستن شخصیت در دستینی به لباس ها و زره های گوناگون مانند هیلو فقط ظاهری و تزیینی نیست بلکه دقیقا مانند سلاح ها، هر تکه لباس قابلیت خاص و ویژه خود را دارد.

دستینی دست بازیکن را روی شخصی سازی شخصیت شان بسیار آزاد می گذارد و تاکید زیادی هم روی آن دارد. برای جمع آوری بهترین سلاح ها و لباس ها باید سختی زیادی کشید و وقت بسیار صرف کرد و همین مورد باعث شده هر بازیکن به شخصیتش وابستگی و حس مالکیت پیدا کند.

اما نکته مهم دیگر، کمیت محتوا هست. هیلو یک شوتر معمولی اما دستینی یک شوتر MMORPG است. در چنین بازی هایی که PvE و PvP به یک اندازه اهمیت دارند، باید برای پس از اتمام مراحل داستانی بازی هم محتوای زیادی برای سرگرم کردن بازیکن در بخش PvE در نظر گرفت. نسخه سال اول دستینی در تعداد محتویات ضعف بسزایی داشت و این مشکل برای چنین عنوانی ضعف بسیار بزرگی تلقی می شد.

در تیکن کینگ، بانجی از اشتباه خود عبرت گرفته و کمیت محتویات را به حد قابل قبولی رسانده و مرتب با برقراری رخداد های مختلف و وضع کردن چالش های جدید برای بازیکن ها به حجم محتویات می افزاید. به همین خاطر بازیکنان اشتیاق پشت سر گذاشتن این چالش های جدید برای بالا بردن سطح شخصیت های شان ایجاد می شود.

طراحی مراحل و محیط ها تاثیر بسزایی روی گیم پلی هر بازی ای می گذارد و متاسفانه بانجی در دستینی ضعف خود را در این بخش نشان داده، در حالی که تک تک محیط ها در دستینی از نظر تکنیکی و هنری بسیار عالی و زیبا هستند، اما چینش المان های محیطی و طراحی جز به جز آن ها چندان راضی کننده نیست.

مراحل داستانی و Strike ها را می توان با تیم های کوچک حداکثر سه نفری رفت، اما در این مراحل ابدا آن کار تیمی که به لطف کلاس ها انتظارش را داریم دیده نمی شود، اما در Raid های 6 نفره این طراحی مراحل و کار تیمی تازه شکوفا می شود و حسرت می خوریم چرا این طراحی مراحل خوب Raid ها به سایر مراحل دستینی نفوذ نکرده.

طراحی مراحل دستینی با عرضه الحاقیات جدید به مرور بهتر و بهتر شده و با عرضه تیکن کینگ هم به اوج خود رسیده، اما وقتی دستینی را کنار هیلو قرار می دهیم، می بینیم هنوز بانجی از استانداردهای خود فاصله دارد و باید به آن ها مهلت بیشتری داد تا خود را بازیابند.

در نهایت لازم است بگوییم دستینی و هیلو 5 تفاوت های بسیار زیادی با هم دارند، هیلو 5 یک عنوان شوتر تک نفره/چند نفره کلاسیک است اما در مقابل، دستینی این دو بخش را تا حد ممکن با هم ترکیب کرده و به یک عنوان شبه MMO با المان های RPG فراوان تبدیل شده.

قطعا هیلو 5 تجربه تک نفره بهتری ارائه می کند. با داستان بهتر، طراحی شخصیت های جذاب تر و طراحی خوشایندتر. اما در مقابل تیراندازی و گیم پلی دستینی و المان های RPG اش فوق العاده اعتیاد آور و لذت بخش کار شده اند و حسی که در دستینی با از فرش به عرش رساندن یک شخصیت در شما ایجاد می شود نظیر ندارد.

دستینی به هیچ عنوان بازی کامل و عالی ای نیست هنوز در بسیاری از موارد ضعف دارد اما برای کسانی که دنبال المان های RPG و یک عنوان PvE طولانی و ادامه دار هستند در حال حاضر یکی از بهترین گزینه های روی میز است. با وجود ضعف هایش، دستینی به آن چه روزی قولش را می داد نزدیک شده و در آوردن المان های MMO به این سبک و ارائه یک بازی با تاکید بسیار روی بخش اجتماعی تا حدی موفق بوده.

امیدواریم بانجی بتواند با دستینی 2، تبدیل به همان استودیو محبوب و خوش آوازه ای شود که سال ها قبل می شناختیم.