تاریخی های خوشمزه: داستان ساندویچ

آیا باورتان می شود که آمریکایی ها روزانه بیش از 300 میلیون ساندویچ می خورند؟ بله تعداد ساندویچ های مصرفی در این کشور از شمار شهروندان آن هم بیشتر است.

اما ایراد کار کجاست؟ ساندویچ غذایی کامل است، به راحتی حمل می شود و هرچیزی را می توان در آن قرار داد. ساندویچ تاریخچه ای طولانی دارد و هیچگاه جایگاه امروزی اش را در میان مردم آمریکا نداشت. شاید باورش برایتان دشوار باشد اما ساندویچ زمانی به عنوان نمادی از گذشته استعمار شده ای شناخته می شد که بسیاری از آمریکایی های وطن پرست، ترجیح می دانند فراموشش کنند.

ساندویچی که ما می شناسیم نخستین بار در سال 1762 میلادی توسط John Montagu، کُنت چهارم ساندویچ (شهری تاریخی در جنوب شرقی انگلستان) در انگلستان به محبوبیت رسید. آنطور که در تاریخ آمده و مورخان روی آن اتفاق نظر دارند Montagu که در طول سال های حیاتش پست های مختلف سیاسی و نظامی را در اختیار گرفت فردی قمار باز بود و ساعت های طولانی را صرف شرط بندی می کرد.

او در جریان یکی از دور همی های طولانی اش از آشپزِ خانه درخواست کرد غذایی برایش بیاورد که بتواند بدون بلند شدن از جایش آن را بخورد و از آنجا بود که ساندویچ متولد شد.

Montagu آنقدر از وعده غذایی گوشت و نانی که برایش آماده کرده بودند لذت برد که مرتبا همان را از سرآشپز طلب می کرد و هرچه این غذا در جامعه لندن به شهرت بیشتری می رسید نام کنت هم بیشتر بر سر زبان ها می افتاد.

البته لازم است اضافه نماییم که جان مونتاگ یا آشپز ناشناخته اش نخستین افرادی نبودند که مخلفات مختلف را میان دو تکه نان قرار دادند و این ایده اولین بار در جای دیگری به سر او زد.

او پیشتر سفری به مدیترانه داشت و در آنجا سینی های مزه ترکی و یونانی را امتحان کرده بود. یکی از غذاها ساندویچ بود که در واقع متشکل از گوشت، پنیر و مخلفات دیگر بود که درون لایه هایی از نان قرار داده می شدند و احتمال می رود که مونتاگ هم ایده خود را از آنها گرفته باشد.

اما طولی نکشید که ایده مونتاگ با استقبال پررنگی روبرو شد. تنها چند ماه بعد، مردی به نام ادوارد گیبون در دفترچه خاطراتش اینطور نوشت که حدودا بیست یا سی مرد انگلیسی را در سفرش دیده که در رستوران ها «ساندویچ» می خوردند.

تا آغاز جنگ انقلاب آمریکا ساندویچ در انگلستان به شهرت خوبی دست پیدا کرد و حتی دیده می شد که استعمارگران آمریکایی نیز به خوردن این غذا علاقه نشان می دادند اما هیچگونه تاریخ دقیقی از زمان ورود ساندویچ به این کشور در دست نیست و اولین تاریخ به سال 1815 باز می گردد که دستور تهیه ساندویچ در یک کتاب آشپزی آمریکایی رویت شد.

اما اگر می خواهید بدانید که چرا چنین ابداعی برای مدتی طولانی مطرح نشد، ظاهرا آشپزهای آمریکایی تمایلشان این بود که از هرگونه گرایشات آشپزی متعلق به دولت های حاکم قبلی خودداری نمایند.

خود کلمه ساندویچ هم از نوعی سیستم اعیانی بریتانیایی می آید و این چیزی است که اغلب آمریکایی ها دوست داشتند فراموشش کنند. اما بعد از آنکه خاطرات تلخ گذشته کم رنگ شد و ساندویچ نمود پیدا کرد، محبوب ترین نوع آن نه همبرگر بود و نه بوقلمون بلکه ساندویچ زبان بود که توجه بسیاری را به خود جلب کرد.

البته امروزه اغلب آمریکایی ها تمایلی به خوردن ساندویچ زبان ندارند و از آن زمان تا کنون ایده های تازه ای در مورد این خوراکی خوشمزه به ذهنشان خطور کرده. برای نمونه در نیواورلئان آمریکا نوعی از ساندویچ به نام Po’ Boy شهرت دارد که در جریان بحران اقتصادی بزرگ جهانی و شورش کارگران به خیابان های آمریکا زاده شد.

داستان از این قرار است که دو برادر که پیشتر از اپراتورهای اتوبوس های برقی بودند یک مغازه ساندویچ فروشی در نزدیکی منطقه شورش داشتند و به کارگرانی که در آن تضاهرات شرکت می کردند ساندویچ رایگان می دادند.

وقتی یکی از کارگران به داخل رستوران می آمد، آنها داد می زدند، یک po’ boy (به معنای Poor boy یا پسرک فقیر) دیگر آمد و ساندویچی به او می دادند و از آنجا بود که این نام شهرت پیدا کرد.