بررسی بازی مینی دیزی؛ حکایت عاشقی

شاید این حرفی که می زنم از دیدگاه خیلی ها بزرگنمایی باشد ولی «فن افزار» به نوعی یکی از ناجیان بازی های ایرانی است. این شرکت بعد از توسعه «شمشیر تاریکی» و »گرشاسپ» که از نقاط عطف صنعت گیمینگ داخلی بودند حالا به حمایت همه جانبه از سازندگان ایرانی روی آورده و ساخته های آن ها را عرضه می کند؛ عناوینی گلچین شده که به خوبی می توانند ساعت ها شما را پای خودشان بکشند.

«مینی دیزی» را هم می توانیم یکی از همین بازی ها بنامیم که ادامه دهنده روند عرضه اپلیکیشن های مختلف توسط فن افزار است. اما پرسش اینجاست آیا ساخته Dream Machine می تواند طعم موفقیت هایی که سازنده گرشاسپ طی چند ماه گذشته و به کمک بازی هایی همانند «آخرین جنگاور» یا «آشوب در مزرعه» چشیده را به آن ها هدیه بدهد؟ خوب بگذارید از همین ابتدا موضعم را با مینی دیزی مشخص کنم: جوابم تقریبا منفی است.

ساخته Dream Machine از آن دست عناوینی است که شاید قابلیت های زیادی برای کسب لقب عالی داشته باشند ولی توسعه دهنده به خوبی نتوانسته از توانایی های ساخته خود استفاده کند؛ محیط ایرانی، موسیقی خوب، دیالوگ های دلنشین، گرافیک زیبا و گیم پلی کاملا مناسب با فرهنگی داخلی که همگی پیش هم می توانند به معنای یک تجربه فراموش نشدنی باشند اما متاسفانه آن پرداختی که به این المان ها باید ببینیم را شاهد نیستیم.

پیش از صحبت از چرایی این مسئله، بیایید ابتدا نگاهی کلی به مینی دیزی بیاندازیم. به رسم همیشه هم نخست داستان؛ پس از آزادی قدرت از زندان، گلی برای آنکه شوهرش از فعالیت های خلاف دست کشیده و البته بدهی های او را پرداخت کند رستوران قدیمی که از پدرش ارث رسیده را راه می اندازد. حالا وظیفه شما این است تا به آن ها کمک نموده و فعالیت هایشان را گسترش دهید.

همانگونه که احتمالا از توضیحات بالا و اسکرین شات ها توانسته اید حدس بزنید، مکانیزم های گیم پلی این اپلیکیشن پیرامون سبک مدیریت می چرخند. البته نه مشابه همه ساخته های این سبک، چون با مینی دیزی شاهد المان جالبی هستیم که موجب شده ساخته Dream Machine را بتوانیم متفاوت ترین اپلیکیشن داخلی مدیریتی بنامیم؛ عناوین این سبک معمولا بی پایان هستند.

یعنی شما یک مکانی متناسب با فضای داستان داشته و آن را تا جایی که می توانید به کمک وسیله هایی پیشرفت می دهید. Dream Machine برای توسعه مینی دیزی تصمیم گرفته تا این حالت یکپارچه را حفظ نکند. جای آن، اینجا شاهد مرحله های گوناگونی همانند خیلی از بازی های اسمارت فون ها هستید و برای پرداخت بدهی های زیاد قدرت، باید طی بخش های مختلف به مشتریان غذا بدهید.

ایده جالبی است ولی متاسفانه Dream Machine نتوانسته به خوبی از آن استفاده کند و اتفاقا بزرگترین نقطه ضعف مینی دیزی را می توانیم همین قسمت بنامیم. جدا از تعداد کم مرحله ها، ماموریت هایی که انجام می دهید تنوعی ندارند. حالا شاید بتوانیم از این مسئله چشم پوشی کنیم ولی سیستم ضعیف ارتقا یا خرید وسیله ها گوناگون را نباید با بازی های مدیریتی نادیده گرفت.

برای من، جذابیت واقعی عناوین این سبک روی دو بخش است؛ آزادی عملی که به بازیکن ها هدیه می دهند و آیتم های مختلفی که می توانید گرفته یا به کمک آن ها بقیه قسمت ها را پیشرفت دهید. عجیب اینجاست که Dream Machine به بخش دوم که روی قسمت ابتدایی هم تاثیرات منفی گذاشته توجه چندانی نداشته است. تعداد وسیله هایی که می توانید بخرید خیلی کم هستند و به واسطه این مسئله، اصلا طعم شیرین پیشرفت را نخواهید چشید.

منفی نگرانه به حرف هایی که زدیم نگاه نکنید. مکانیزم های گیم پلی مینی دیزی جالب هستند. استفاده از سیستم سلامتی، مشتریانی با خصوصیات مختلف و ویژگی های متفاوت؛ اما متاسفانه نقطه ضعف های ساخته Dream Machine تاثیرات زیادی روی گیم پلی گذاشته اند. دقیقا همانند ساختمانی که فقط با نداشتن یکی از ستون هایش سقوط نموده و زحمات سازندگان را نابود می کند.

حرف های خود را اینگونه به پایان می رسانیم که مینی دیزی مشکلات عجیبی داشته و با وجود آنکه می توانست یکی از بهترین های اسمارت فون ها باشد ولی توسعه دهنده به بهترین حالت ممکن نتوانسته از پتانسیل های ساخته اش استفاده کند. ولی خوب، با تمام این نقطه ضعف ها همچنان می توانید یک تجربه نسبتا جذاب به خود هدیه بدهید. فقط امیدواریم طی آپدیت های بعدی، مرحله های مینی دیزی افزایش یافته و یک بخش بی پایان [Endless] هم ببینیم.