شماره موبایل: تنها نام کاربری که این روز‌ها اهمیت دارد

در روز‌های اولی که ایده تولد واتس‌اپ در ذهن موسس آن جرقه زد، این اپلیکیشن پیام رسان ظاهری اینچینی نداشت. حتی هدف اولیه واتس اپ هم صرفاً پیام رسانی نبود.

اگرچه این سرویس حالا عنوان محبوبترین پلتفرم پیام رسان جهان را کسب کرده ولی «یان کوم»، موسس آن ابتدا تصور کرده بود که چه می‌شود اگر بتواند لیستی از مخاطبین موبایلش ببیند، در حالی که کنار نام هر یک، وضعیت او نیز نوشته شده باشد. برای مثال شاید یکی بخواهد بنویسد «در باشگاه» و دیگری بگوید «در جلسه».

چیز دیگری که «کوم» می‌دانست، این بود که مردم از ساختن نام کاربری و گذر واژه متنفرند. افراد همچنین دوست ندارند مدام مراقب لیستی از دوستان خود باشند و یا هر از چند گاهی در یک شبکه اجتماعی تازه ثبت نام کنند تا ببینند که دوستان آنها چه می‌کنند.

کوم حالا می‌گوید: «تنبل بودم. پسورد اسکایپم یادم نمی‌ماند. هر دفعه مجبور می‌شدم یک نام کاربری تازه برای خودم بسازم و بعد بازی دوباره از اول شروع می‌شد. در یک تابستان مجبور شدم سه حساب کاربری اسکایپ بسازم.»

او همین اتفاق را یکی از دلایلی می‌داند که باعث شده جرقه ساختن سرویسی مانند واتس اپ به ذهنش برسد: «بعضی اپلیکیشن‌های پیام رسان قدیمی روی کامپیوتر تجربه‌ای دردآور به کاربر تحمیل می‌کردند در حالی که در طرف مقابل، SMS هنوز هم به زیبایی کار می‌کرد. پیش خود گفتیم که اگر SMS هنوز هم می‌تواند مخاطب داشته باشد، چرا ما نتوانیم؟»

واتس اپ یکی از اولین سرویس‌هایی بود که در آن، نام کاربری همان شماره تماس شما بود. حالا اپ‌های مختلف و قدیمی‌تر مانند توییتر، پیام رسان فیسبوک و یا اسنپ‌چت نیز دقیقاً همین رویکرد را در پیش گرفته‌اند. شماره موبایل شما، در حال تمام کردن کار نام‌کاربری و گذرواژه است و باعث شده تا افراد این روزها بتوانند ساده‌تر در فضای آنلاین حضور داشته باشند.

شما در فضای آنلاین که هستید؟

تقریباً تمام شرکت‌های بزرگ فعال در فضای مجازی تلاش داشته‌‌اند تا یک نام کاربری گره‌زده شده با نام خودشان به شما بدهند که در سراسر وب از آن استفاده کنید. هنوز هم می‌توانید در بخش های مختلف اینترنت و در وب‌سایت‌ها، از طریق نام کاربری فیسبوک از سرویس‌های گوناگون استفاده کنید یا برای مطالب وبلاگ‌ها نظری ارسال کنید.

توییتر هم همیشه امید داشته تا بتواند شناسه کاربری اشخاص را تبدیل به یک هویت آنلاین کرده و صفحه پروفایل شما را نیز بدل به یک وب سایت شخصی نماید. این وسط گوگل پلاس هم تلاشش همین بود، اما کسی از این شبکه اجتماعی استفاده نکرد.

اما فراتر از غول‌های تکنولوژیک، ابزارهای دیگری هم بودند که برای یکپارچگی حضور آنلاین شما تلاش داشته‌اند. نمونه‌اش OpenID است که تلاش می‌کند ایمیل‌ها، حساب‌های کاربری و پروفایل‌های شما را در یک URL خلاصه ارائه دهد.

اتحاد «فیدو» هم با همکاری گوگل، ویزا، سامسونگ، اینتل و شرکت‌های دیگر قرار بود یک ساز و کار لاگین امن و قدرتمند توسعه دهد که بتوانید در ابزارهای مختلف به سادگی از آن استفاده کنید. برخی از این طرح‌ها، توانستند پیشرفت‌های خوبی داشته باشند اما هیچ‌وقت مورد توجه عموم قرار نگرفته و فراگیر نشدند.

اما شماره موبایل؟ همه یکی دارند. فراگیری موبایل‌های هوشمند باعث شد تا مخاطبینی که هر شخص در موبایل خود دارد، تبدیل به یک معدن طلا برای کسانی شود که اپلیکیشن اجتماعی موبایل محور تولید می‌کنند.

برای مثال رشد شگفتی ساز پیام رسان فیسبوک به این دلیل بود که کاربر صرفاً برای ورود به آن نیاز داشت تا شماره موبایلش را به سیستم بدهد. وقتی گوگل اپ‌های Duo و Allo  را توسعه داد، غول جستجو ترجیح داد هیچ رابطه‌ای میان این اپلیکیشن‌های پیام رسان با حساب گوگل ایجاد نکرده و صرفاً از شما شماره موبایلتان را بخواهد.

«نیک فاکس»، مدیر ارشد بخش پیام‌رسان‌ها در گوگل می‌گوید:‌ «لیست شماره‌های ذخیره شده در موبایل شما، پر است از دوستان و آشناهایی که دارید. در نتیجه نیازی نیست در یک سرویس جدید، دوباره مخاطبینی نو داشته باشید و بخواهید آنها را مدیریت کنید. هر کاربری که شماره‌اش در موبایل شما باشد، در این اپ هم به او دسترسی دارید.»

حقیقت این است که بخش بخش زندگی شخصی ما در حال منتقل شدن به فضای آنلاین است و به نظر می‌رسد که امروز، وجود راهی برای داشتن یک هویت آنلاین یکپارچه، ضروری‌تر از هر زمان دیگری شده باشد.

به این شکل می‌توانید افراد را پیدا کنید، به دیگران کمک کنید تا شما را پیدا کنند، و البته این ساز‌ و کار کمک می‌کند تا شما فضای امنی را تجربه کنید.

افراد وقتی شغل‌شان را عوض می‌کنند، معمولاً ایمیل‌ کاری خود را نیز تغییر می‌دهند. شاید هم در دورانی که کم سن تر بوده‌اند ایمیلی ساخته‌اند و حالا دیگر مایل نیستند از آن استفاده کنند. با تغییر آن، افراد معمولاً همدیگر را گم می‌کنند اما یک شماره موبایل به شکل عجیبی می‌تواند ماندنی باشد.

می‌توانیم شماره‌مان را ثابت نگه داشته و هر چند وقت یکبار از موبایلی دیگر استفاده کنیم و یا حتی امروزه (به لطف ترابردپذیری) اپراتور خود را تغییر دهیم بدون اینکه شماره موبایل قدیمی‌مان دچار تغییری شود.

می‌‌توانم شماره‌تان را داشته باشم؟

یک شماره موبایل امروزه ضریب امنیت بسیار بالاتری از یک پسورد ایجاد می‌کند، هرچند راه حل کامل و جامع برای امنیت داشتن نیست. یک کلاهبردار با استفاده از خود شماره موبایل، می‌تواند تا حدی در فضای وب خودش را به جای شما جا بزند.

شاید بهتر باشد برای استفاده از برخی سرویس‌های اینترنتی، از شماره موبایل واقعی خود استفاده نکنید و به جای آن، از شماره‌های آنلاین یکبار مصرف استفاده کنید. دستیابی به سرویس‌هایی مانند Burner و Sideline برای چنین کاری آنقدر هم دشوار نیست.

اما در نهایت، خود موبایل شماست که می‌تواند ضریب امنیت شماره موبایل‌تان را بالاتر ببرد - دست‌کم وقتی که حرف از تایید هویت به میان می‌آید. بعضی اپلیکیشن‌ها اصلا به پسورد نیاز ندارند اما در عوض، یک کد امنیتی برایتان ارسال می‌کنند که باید آن را وارد اپ کنید. بیشتر ابزارهای هوشمند خانگی به گونه‌ای طراحی شده‌اند که با موبایل شما هماهنگ باشند، چرا که باور این است که موبایل هیچ وقت بیشتر از چند متر از شما دور نیست.

با این حساب، بی راه نیست اگر نتیجه بگیریم که هویت ما در حال تبدیل شدن به موبایل ماست. این گرایش در آینده سرعت بیشتری هم به خود خواهد گرفت، مخصوصاً وقتی که ابزارهای پوشیدنی محبوبیت بیشتری پیدا کنند.

قرار است در آینده موبایل‌ها با صورت صاحبشان آنلاک شوند، پرداخت‌ها را با اثرانگشت انجام دهیم و با صدای خود، وارد حساب کاربری فیسبوک شویم. اما امروز، هیچ چیز شخصی تر از شماره موبایل‌تان وجود ندارد. در نتیجه آن را به سادگی همه جا وارد نکنید یا در اختیار هر کسی قرار ندهید.

اعدادی که شماره شما را تشکیل داده‌اند، قرار است تا سال‌ها ارائه دهنده‌ای قوی‌تر از ایمیل، گذرواژه یا نام‌های کاربری مختلف‌تان باشند. پس وقتی بار بعدی خواستید شماره‌ تان را به کسی بدهید، مطمئن باشید بداند که چه افتخاری را کسب کرده است.