اغلب سیستم های امنیتی بیومتریک یک ایراد کلی دارند: برای لاگین کردن به آنها باید فعالیتی را انجام دهید؛ حال آن فعالیت می تواند قراردادن انگشت روی پد تشخیص دهنده دستگاه باشد یا خیره شدن به سنسورهای تشخیص آن.

اما اگر صرفا با نزدیک شدن به یک دستگاه می شد فرایند تشخیص هویت را انجام داد چطور؟ خوشبختانه باید بگوییم که چنین احتمالی چندان هم دور از ذهن نیست چراکه محققان اخیرا موفق به ابداع نوعی سیستم احراز هویت بیومتریک شده اند که از شکل و اندازه قلب کاربر برای این منظور بهره می گیرد.

سیستم ابداعی آنها از نوعی رادار سطح پایین داپلر برای اسکن مستمر ابعاد قلب استفاده می کند و مادامی که فرد در موقعیت درست قرار داشته باشد اجازه دسترسی را به شما می دهد.

از آنجایی که جز در شرایط غیرعادی (مثلا بیماری) قلب شما در طول زندگی بزرگسالی تان دستخوش تغییری نمی شود می توان گفت که این روش درست مانند دیگر شیوه های ورودی بیومتریک ایمن است.

این سیستم حتی می تواند در مسافت های طولانی هم کار کند. تیم سازنده ابراز امیدواری کرده که در آینده فرودگاه ها بتوانند از آن برای احراز هویت افراد از فاصله سی متری استفاده نمایند. البته چنین آینده ای تا حدودی ترسناک است اما مواردی را به یاد بیاورید که عجله دارید و باید هرچه سریع تر از گیت های امنیتی رد شوید.

برد این سیستم برابر با سی متر عنوان شده

اگر هم نگران پرتوهای ساطع شده از سیستم راداری این دستگاه هستید باید بگوییم که «خیلی کمتر» از وای فای گزارش شده اند؛ در نتیجه می توانید مطمئن باشید که زحمت  وارد کردن پسورد را با سلامتی خود تعویض نکرده اید.

تیم سازنده این سیستم امیدوار است که در نهایت آن را تا حدی کوچک کند که امکان تعبیه کردنش درون کیبورد کامپیوتر فراهم گردد و باور دارد که این سیستم می تواند خدمات ارزنده ای را برای کاربران اسمارت فون ها به همراه بیاورد.

البته نگرانی هایی هم در رابطه با امنیت این سیستم مطرح می شود. در حال حاضر نهادهای مجری قانون آمریکا برای دستیابی به اطلاعات درون گجت ها دست کم به اثرانگشت افراد نیاز دارند اما در صورت اجرایی شدن چنین سیستمی دیگر حتی زحمت مطرح کردن این درخواست را هم به خود نخواهند داد و صرفا کافیست فرد مظنون را مقابل به تلفن همراهش بنشانند.