بیمارانی که در انتهای مسیر زندگی خود قرار داشته و انتظار مرگ را می کشند می توانند زمان مرگشان را پیش بینی کنند و بسیاری از آن ها در روزهای پایانی عمرشان می گویند که نشانه هایی از نور بهشت را می بینند. البته این ادعاها را پرستارانی می کنند که به مدت طولانی از این افراد پرستاری کرده و در روزهای آخر عمر در کنارشان بوده اند. پرستاران بیمارستان رویال استوک که معمولاً شاهد مرگ بیماران خود به صورت روزمره هستند در مصاحبه هایی از سخنان این بیماران رو به موت در آخرین ساعات، روزها و هفته های زندگی شان گفته اند.
بسیاری از آن ها ارزوهای معمولی داشته اند که معمولاً افراد در آخرین ساعات زندگی شان می خواهند برآورده شود از جمله دیدن یکی از اعضای خانواده که مدت زمان زیادی است او را ندیده اند، یا خوردن غذا یا نوشیدنی مورد علاقه شان. برخی دیگر نیز از این که می دانند مرگشان نزدیک شده و می دانند که بهبود پیدا نخواهند کرد، حتی عده ای زمان نسبتاً دقیق مرگشان را به گفته ی این پرستاران پیش بینی کرده اند. نیکی مورگان، یکی از پرستاران بخش بیماران مسن لاعلاج است و در مورد تجربیات و شنیده های خود از بیماران در این مورد چنین می گوید:” ما افرادی را داشته ایم که مثلاً گفته اند تا چند هفته دیگر من ۸۰ ساله خواهم شد، تا آن موقع زنده خواهم ماند، جشن تولدم را برگزار خواهم کرد و بعد خواهم رفت. و در کمال تعجب دیده ایم که دقیقاً همین پیش بینی به حقیقت پیوسته است”.
لوییز ماسی پرستار دیگری در این بخش است که می گوید:” بیمارانی بودند که نیمه هوشیار بودند و در واقع می گفتند از این که می میرند خوشحالند زیرا نشانه هایی از بهشت را می بینند و این موضوع فوق العاده بود زیرا آن ها از نزدیک شدن مرگ هیچ ترس و وحشتی نداشتند”. وقتی که از این پرستاران پرسیده شد بیماران در لحظات آخر عمرشان چه درخواست ها و آرزوهایی دارند آن ها می گفتند که در اکثر مواقع آن ها می خواهند یکی از عزیزانشان که خیلی وقت است او را ندیده اند یا حتی سگ خانگی شان را ببینند. به گفته ی این پرستاران برخی در لحظات آخر می خواهند که جرعه ای از نوشیدنی مورد علاقه شان را بنوشند حتی اگر یک فنجان چای باشد.
در برخی موارد دیگر نیز افرادی که مرگشان حتمی و قریب الوقوع است می خواهند که لحظات آخر عمرشان را در کنار شریک زندگی شان که او نیز بیمار است بگذرانند، از این رو درخواست می کنند که هر دو روی یک تخت بستری شوند. یکی دیگر از این پرستاران به نام آنجلا بیسون در این باره می گوید:” آن ها کنار هم دراز کشیدند و دست هایشان را در هم حلقه زدند و آهنگ «قایقی آرام به سمت چین» را می خواندند، و هر دوی آن ها با فاصله تنها ۱۰ روز جان دادند”. وی همچنین می گوید:” زندگی در این جا باعث شده که مطلقاً ترسی از مرگ نداشته باشم و خیلی راحت در مورد مرگ با خانواده ام صحبت می کنم. و به نظرم برنامه ریزی مراقبتی به صورت پیشاپیش چیزی است که همه ی ما باید به آن فکر کنیم”.
بدون نظر