نگاهی به بی رحمانه ترین و هولناک ترین آزمایش های علمی تاریخ

آزمایش های علمی برای گسترش دانش حال حاضر بشر انجام می شوند. با این وجود، آنطور که تاریخ نشان می دهد این آزمایش ها از مرزهای مورد قبول پا را فراتر گذاشته اند. شیوه های غیر اخلاقی و مورد تردید این آزمایش ها همیشه زندگی بخش نیستند و در بسیاری از موارد به شکست خورده و باعث مرگ افراد می شوند، موضوعی که مورد توجه عموم قرار نمی گیرد. در ادامه به تعدادی از این آزمایش های علمی صورت گرفته می پردازیم.

خوک های شب نما

در سال ۲۰۰۶ گروهی از دانشمندان دانشگاه ملی تایوان، خوک هایی شب نما تولید کردند. آنها به دی ان ای جنین خوک ها، آلبومین فلورسنت سبز اضافه کرده بودند که از پروتئین فلورسنت موجود در بدن عروس های دریایی گرفته شده بود. خوک ها در تاریکی درخششی سبز رنگ داشتند و در نور روز پوست و چشمان آن ها رنگی شبه سبز داشت. هدف اصلی این آزمایش مشاهده ی عینی رشد بافت در روش پیوند سلول های بنیادی بود.

آزمایشات آزارگرانه ی جوزف منگل بر دوقلوها

جوزف منگل پزشک آلمانی، در جریان جنگ جهانی دوم آزمایشاتی بر روی زندانیان اردوگاه اسرای آشویتز انجام می داد. او علاقه ی ویژه ای به دو قلوها داشت. طبق اطلاعات مختلفی که در این باره وجود دارد، در مجموع حدود نهصد تا سه هزار دوقلو تحت آزمایشات این دانشمند قرار گرفتند که از این تعداد حداکثر سیصد نفر زنده ماندند. منگل با اسپری کردن مواد شیمیایی مختلف به داخل چشم سعی داشت رنگ آن را تغییر دهد، او اندام های آن ها را قطع و دو قلوها را با انجام عمل به یکدیگر متصل می کرد، و چه بسیار ایده های دیوانه وار دیگری که به ذهنش می رسید.

آزمایش شست و شوی مغزی سی آی ای

در زمان جنگ سرد، سازمان سی آی ای آزمایش های ویژه ای به منظور «شست و شوی» ذهن انجام می داد. هدف از آن ایجاد تغییری اساسی در شیوه ی تفکر انسان بود. آن ها از داروهای مخدر، هیپنوتیزم و شکنجه استفاده می کردند.

خون مصنوعی

در سال ۲۰۰۴ دانشمندان شرکت تحقیقاتی نورثفیلد مدعی شدند خونی مصنوعی تولید کردند. آزمایش های صورت گرفته روی بیماران نشان داد این خون مصنوعی که ماده ی «پُلی هِم» نام داشت باعث تضعیف عروق خونی می شود. مرگ بر اثر حمله ی قلبی و اتساع شریان بیماران از نتایج این دستاورد علمی بود.

میمون های هارلو

هری هارلو روانشناس آمریکایی، در دهه ی پنجاه میلادی روی احساس وابستگی میمون های رزوس مطالعه می کرد. او بچه میمون های رزوس را از مادران و هم نوعان شان جدا می کرد و در قفسی با حضور یک «مادر جایگزین» که از تور سیمی و حوله ساخته شده بود قرار می داد. طولی نمی کشید که احساس وابستگی بچه میمون ها به مادران حقیقی شان که دیگر وجود نداشتند از میان رفته و این وابستگی نسبت به جایگزین مصنوعی آن ها به وجود می آمد. اگرچه تصور می شود این آزمایش دستاوردهای ویژه ای در گسترش علم داشته است، اما با انتقادات زیادی از سوی جامعه مواجه شد.

آزمایش روی زندانیان

در سال ۱۹۵۱ یک متخصص بیماری های پوستی به نام آلبرت کلیگمن به مدت بیست سال آزمایش هایی را با مواد شیمیایی روی زندانیان در ایالت فیلادلفیای آمریکا انجام می داد. این زندانی ها در ازای تن دادن به این آزمایش ها پول دریافت کردند اما آزمایش ها باعث ایجاد زخم های بسیار بدی در سرتاسر بدن آن ها شد.

موشی با یک گوش انسانی

در سال ۱۹۹۷ چارلز وکنتی با همراهی گروهی از دانشمندان در دانشکده ی پزشکی دانشگاه ایالت ماساچوست در آمریکا، از طریق پیوند سلول های بنیادی غضروف، یک گوش انسان را بر روی پشت یک موش صحرایی رشد دادند. گوش به اندازه ی لازم رسید و با موفقیت به بیمار پیوند زده شد.

درمان با شوک الکتریکی

در دهه ی ۱۹۴۰ میلادی روانپزشکی به نام لارتا بندر با آزمایش بر روی کودکان سعی داشت آنچه که اسکیزوفرنی کودکان می نامید را درمان کند. در مواردی که شوک الکتریکی مؤثر نبود، بندر برای این کودکان از داروهای مخدری مانند ال اس دی و سیلوسیبین در دوزهای بالا و مناسب بزرگسالان استفاده می کرد که توهم زا هستند.

تأثیر پرتو افشانی بر تولید مثل

در دهه های شصت و هفتاد میلادی دانشمندان آمریکایی روی تأثیر پرتو افشانی بر تولید مثل تحقیق می کردند. آن ها از زندانی ها به عنوان مورد آزمایش استفاده می کردند. به این زندانی ها بیست و پنج دلار پرداخت و آن ها را در مورد ایمنی این آزمایش متقاعد کردند. اما متأسفانه این آزمایشات منجر به ابتلا به سرطان در اعضای تناسلی این زندانی ها و مرگ آن ها شد.

آزمایشات زندان استنفورد

در سال ۱۹۷۱ روانشناسی به نام فیلیپ زیمباردو آزمایش هایی در خصوص واکنش افراد به محدودیت در آزادی ، محیط زندان و تأثیر نفش اجتماعی تحمیلی بر رفتار انجام می داد. داوطلبان شرکت در این آزمایش در نقش نگهبان یا زندانی قرار گرفتند و در محیط زندانی که در زیرزمین دانشکده ی روانشناسی ساخته شده بود زندگی می کردند. این افراد خیلی زود به نقش خود عادت کردند؛ سه فردی که در نقش نگهبان بودند رفتارهایی آزارگرانه داشتند و افراد نقش زندانی دچار آسیب های روحی شدند. به دلیل شرایط خطرناک به وجود آمده، این آزمایش زودتر از زمان مقرر به پایان رسید.

کنترل ذهن

در ابتدای دهه های پنجاه و شصت میلادی دفتر تحقیقاتی سی اس آی بر روی پروژه ی MK-ULTRA که تمرکز آن بر تأثیر ذهن بود کار می کرد. افراد مورد آزمایش نظامیان، زندانی ها و اشخاص مبتلا به بیماری های کشنده بودند که به آن ها داروهای مخدر مانند ال اس دی داده می شد و در نتیجه این افراد متحمل مشکل انطباق حسی و اختلالات روانپزشکی می شدند.

مبتلا کردن گواتمالایی ها به سفلیس

در زمان جنگ جهانی دوم، بیماری های مقاربتی به مشکل بزرگی برای نظامیان آمریکایی و همسران آن ها تبدیل شده بود. دولت آمریکا تصمیم به تحقیق درباره ی بیماری هایی مانند سفلیس و سوزاک برای تولید داروهای مؤثرتر گرفت. آن ها در عوض آزمایش بر روی سربازان مبتلای آمریکایی، به آمریکای جنوبی رفتند و هزاران نظامی، زندانی و بیمار روانی در کشور گواتمالا را تعمداً مبتلا کردند. افراد مورد آزمایش از این موضوع بی اطلاع بودند، به همین دلیل این بیماری ها به سرعت در میان مردم شیوع یافت.

احیاء گونه های منقرض شده ی جانوری

در سال ۲۰۱۳ اولین گونه ی منقرض جانوری که تولید مثل آن به شیوه ی شبیه سازی با موفقیت انجام شد بز وحشی اسپانیایی بود. اما این حیوان به دلیل نقص فیزیکی خیلی زود تلف شد. این شکل از «احیا» حقیقتاً پیشرفت بزرگی برای دنیای علم بود. با این وجود، تولید مثل حیوانات ماقبل تاریخ به شیوه ی شبیه سازی می تواند موجب نابودی اکوسیستم آسیب پذیر کنونی ما شود.

سگ دو سر

در سال ۱۹۵۴ ولادیمیر دمیوف دانشمند اهل شوروی، برای نخستین بار در دنیا دست به پیوند سر دیگری برای یک سگ زد. او قصد داشت تا از این طریق پیوند اندام های داخلی بدن با کمترین خطر را بیاموزد. سگ مورد آزمایش چهار روز بعد تلف شد اما این کار دانشمندان مورد تأیید جامعه ی جهانی قرار گرفت.

استنلی میلگرام و شوک الکتریکی

در دهه ی شصت میلادی روانشناسی به نام استنلی میلگرام دست به آزمایشی با عنوان «فرمانبرداری: پژوهشی بر رفتار» زد. او به داوطلبان شرکت در این آزمایش گفته بود این پژوهش درباره ی اثر تنبیه بر حافظه است. انجام شوک الکتریکی به عنوان تنبیه، با شدت کم آغاز و تا میزان کشنده ای ادامه می یافت. عمده ی مجریان آزمایش از میزان کشنده ای از جریان الکتریسیته استفاده می کردند. این آزمایش در حقیقت برای سنجش رفتارهای مجریان آن انجام شده بود نه داوطلبان شرکت کننده. افراد مورد آزمایش تنها بازیگران آن بودند و در اصل هیچ شوک الکتریکی در آزمایش صورت نمی گرفت. بعد از این آزمایشات، بسیاری از مجریان آزمایش به مشکلات روانی دچار شدند.