بررسی بازی Dragon Ball FighterZ ؛ تزریق سوپر آدرنالین با نان اضافه

بازی‌های ژانر Fighting یا همان رزمی در دسته‌ای از بازی‌ها قرار گرفته‌اند که به نظر می‌آید المان و ویژگی جدیدی برای ارایه ندارند مگر تقویت گرافیک آنها. بازیگران غول این ژانر به چند عنوان محدود تقسیم شده و عدم وجود رقابت چندان زیاد بین عناوین باعث شده که استودیوها زیاد به رونق بخشیدن و ارتقا بازی‌های رزمی خود فکر نکنند. سری دراگون بال که برخاسته از انیمه محبوبی به همین نام است، سالیان سال است که در دنیای بازی‌های ویدیویی رزمی جولان می‌دهد و عنوان Dragon Ball FighterZ بازگشت دوباره آنها بعد از حدود 2 سال به این دنیاست.

• سازنده: Arc System Works
• ناشر: Bandai Namco Entertainment
• پلتفرم‌: پلی استیشن ۴، پی سی،ایکس باکس وان
• پلتفرم بررسی : پلی استیشن ۴

کمپانی Bandai Namco پیشینه بلندی در ساخت بازی‌های اقتباسی از انیمه‌ دارد (اگر نمی‌دانید انیمه چیست خلاصه خدمتتان عرض شود که به انیمیشن‌های ژاپنی انیمه گفته می‌شود که ردپای طویلی در دنیای بازی‌های کامپیوتری دارند.) مثل همیشه وظیفه ساخت عنوان جدید را بر عهده گرفته و این بار در بخش گیم‌پلی کمی نسبت به عناوین پیشین، تا قسمتی سنت‌شکنی کرده است. موضوعی که در ادامه بیشتر به آن می‌پردازیم.

اگر با شخصیت‌ها و محیط انیمه دراگون بال آشنا نیستید، لذت بردن از بازی برایتان کمتر می‌شود (نه اینکه صفر بشود!) خوب است بدانید که دراگون بال تاکنون شامل ۴ سری بوده و بازی جدید در خلال سری انیمه جدید آن یعنی Super Dragon Ball روایت می‌شود که همچنان در حال پخش است. سری اولیه با ۱۵۴ قسمت و سری دوم با 167 و سری سوم با 64 قسمت، این انیمه را به یکی طولانی‌ترین انیمه‌های تاریخ تبدیل کرده (تازه در این بین بازسازی تمام و کمال سری دوم را هم با نام Dragon Ball Kai داشتیم.)

فهمیدن تمام داستان‌های این اپیزودها مطلب مفصل دیگری را می‌طلبد و خلاصه آن راجع به پسری هست با دم میمون که با یک عدد شاتل فضایی وارد منطقه‌ای در کشور چین می‌شود و از قضا نزدیک یک مدرسه هنرهای رزمی فرود می‌آید. اسمش را به خاطر دم مبارکش گوکو می‌گذارند (این نام به یک میمون افسانه‌ای در اساطیر ژاپن تعلق دارد، مثل رخش که نام یک اسب افسانه‌ای در اساطیر کشور ماست.) او در این مدرسه تمام راز و رمزها و جادوهای هنرهای رزمی را یاد می‌گیرد و در ده سالگی به وسیله دختری به اسم بلما از راز هفت گوی اژدها باخبر می‌شود. هفت گوییی که با به دست آوردن آنها می‌توان اژدهایی را احضار کرد و یک آرزو از آنها خواست.

گوکو بعدها بزرگ می‌شود و زن و بچه دار می‌شود و بعد متوجه می‌شود که هدف اولیه فرستادن او به زمین از سیاره‌اش، فتح این سیاره بوده چرا که زیستگاه خودشان (سیاره‌ای به نام وجیتا) نابود شده است. او در انتهای قسمت دوم جان خود را فدا می‌کند تا پسرش و زمینیان را در برابر الباقی قبیله سایانی‌ که بعد از شکست خوردن ماموریت او حالا خودشان به زمین حمله‌ کرده‌اند، نجات دهد. دوستان او با آرزو کردن پیش اژدها گوکو را دوباره به زمین باز می‌گردانند و آنها با دشمنی به اسم فریزا روبرو می‌شوند که مسول نابود کردن سیاره ویجتا است. یکی از ساکنین کنونی که از قضا نامش وجیتاست به گوکو می‌پیوندد و دوتایی بعد دادن تلفات بسیار در بین دوستانشان، فریزا را شکست می‌دهند.

البته ماجرا به همینجا ختم نمی‌شود و تازه بعد از شکست فریزا دشمنان بیشتری از جمله کاراکترهایی مثل سل و باجیمبو و... ظاهر می‌شوند که هر کدام داستان مفصل و جداگانه‌ای دارد ولی نکته‌ای که در این بین نباید فراموش شود (چرا که داستان بازی کنونی ربط بسیاری دارد) وجود کاراکترهایی به اسم اندروید در دنیای دراگون بال است. اندرویدها یا همان ربات‌های انسان‌نمایی که در طول انیمه توسط دکتر گرو ساخته شدند تا زمین را نابود کنند و به ترتیب شماره پسوند اسم خود قوی‌تر می‌شوند. شخصیت اندروید ۲۱، آخرین کاراکتر اضافه شده به این‌هاست که اولین حضورش مختص بازی حاضر است و همین مساله طرفداران را به شدت جذب بازی کرده است.

بازی Dragon Ball FighterZ برخلاف سبک و سیاق نسخه‌های پیشین، حالت کلاسیک رزمی به خود گرفته و از دوربین زاویه سوم شخص در خلال مبارزات استفاده نمی‌کند (سیستمی که در سری Budaki Tenkaichi دراگون بال‌های گذشته تا همین نسخه‌های پیشین استفاده می‌شد.) البته این حالت کلاسیک پیش‌تر در نسخه 3DS این سری یعنی Fusion امتحان شده بود و جواب خوبی نگرفته بود و ریسک استودیو برای آوردن این سبک کلاسیک به دنیای بازی‌های اصلی دراگون بال، ستودنیست. به نظر می‌رسد Namco Bandai تصمیم گرفته‌اند که بازی‌های رزمی سوم شخص خود را در سری ناروتو شیپودن (دیگر سری بازی ساخته شده این استودیو که آن هم بر اساس انیمه محبوب دیگریست) نگهدارند و عنوان دراگون بال خود را به بازی‌های مبارزه‌ای رایج نزدیک‌تر سازند و البته در این بین از به کار بردن عناصر و ویژگی‌های خاص دیوانه‌وار خود در گیم‌پلی بازی غافل نشوند.

اگر شما هم تا الان فکر می‌کردید که بازی‌های رزمی دیگر جایی برای پیشرفت ندارند، شاید Dragon Ball FighterZ نظرتان را عوض کند چرا که کنترل مبارزات در عین سادگی، پیچیدگی‌هایی هم دارد که آن را برای هر دو قشر آماتور و حرفه‌ای گیمرها هیجان انگیز کرده است. با طی کردن مرحله‌های طولانی و جامع بخش تمرین در بازی می‌توان روی تک تک حرکت کاراکترها تسلط کافی داشت و از آنجایی که ۲۱ شخصیت در کل در بازی حضور دارند (رقمی که نه زیاد است و نه کم و البته احتمالا از طریق کاراکترهای قابل خریدن در DLCهای آینده به آن اضافه خواهد شد) انجام این تمرین‌ها چندان طول نمی‌کشد.

بازی به شما اجازه می‌دهد ۳ شخصیت را در آن واحد انتخاب کنید و با دکمه های L1و L2 یا آنها را برای یک حرکت ویژه احضار کنید و یا با نگه‌داشتن همین دکمه‌ها، شخصیت خود را به کل عوض کنید و ادامه مبارزه را با فرد جدید پی ‌بگیرید. زدن حرکات ترکیبی با عوض کردن شخصیت‌ها مثل تکن چندان در بازی جا ندارد و در ازای آن می‌توان با به موقع فشار دادن این دکمه‌ها در حین زدن یک ضربه ویژه، از قدرت آنها هم برای قوی‌تر شدن ضربه کمک گرفت. هیجان در طول مبارزات به طرق مختلف به گیمر تزریق می‌شود، از همان لحظه معرفی کردن مبارزین و صحبت‌های گوینده بازی که آدم را قلقلک می‌دهد برای یک مبارزه جانانه تا کری خواندن‌های شخصیت‌های انتخاب شده در قالب کلیپی کوتاه در آغاز مبارزه، بخش‌های کوچکی از این هیجان هستند.

هیجان اصلی زمانی وارد می‌شود که با پر کردن نوار انرژی خود بتوانید یک حرکت ویژه را روی حریف امتحان کنید و شاهد کلیپ‌های کوتاه انیمه‌ای باشید که قدرت و شکوه ضربه شما را به تصویر می‌کشد (به عنوان مثال اشعه‌ای که به سمت طرف مقابل پرتاب می‌کنید به آسمان می‌رود و شما شاهد نصف شدن سیارات توسط حمله‌تان خواهید بود!) اگر این ضربه‌ها را در آخر مبارزه نثار حریف کنید یک Destructive Finish بدست آورده‌اید که یک جورایی معادل همان Finish Him سری مورتال کمبت خودمان است.

از آنجایی که بازی برخاسته از کشور ژاپن است، وجود المان‌های سبک RPG در بازی مساله عجیبی نیست و شخصیت‌ها با گذشت بازی شما، Level Up می‌شوند که بیشترین تاثیر این بالا رفتن قدرت روی میزان قدرت ضربات و صد البته میزان نوار بار سلامت کاراکترهاست. ضمنا آیتم‌هایی در بازی فروخته می‌شود که بیشتر حول رنگ‌ها و لباس‌های جدید مبارزین می‌چرخد و مثل دنیای ناروتو شما حق استفاده از آیتم‌های جانبی در حین مبارزات را ندارید. یادمان باشد که دنیای دراگون بال دنیای مبارزه با مشت و لگد و انواع اشعه‌های ساطع شده از شخصیت‌هاست!

داستان بازی همان‌طور که گفته شد در طول روایت انیمه سریالی جدید آن می‌چرخد و سه آرک (بخش) را در برمی‌گیرد که به ترتیب قصه قهرمانان،ضد قهرمانان و خود شخصیت منحصر به فرد اندروید ۲۱ را روایت می‌کند. طنز حاکم بر انیمه در جای جای Cut Sceneها وجود دارد و این مساله آنها را قابل تحمل‌تر کرده است، چرا که این سکانس‌های بین مبارزات برعکس خود مبارزه‌ها، اتمسفر چندان کافی را ندارند و صداگذاری و انیمیشن خشک شخصیت‌ها آنها را تاحد زیادی نابود کرده است.

ماموریت‌های فرعی در حین بازی داستانی صرفا برای باز کردن شخصیت‌ها در آن بخش مربوطه (تمامی شخصیت‌ها از اول بازی در بخش Arcade یا همان مبارزات غیرداستانی در دسترس هستند) و البته سر زدن به برخی شخصیت‌های دنیای سری دراگون بال است. نمی‌دانم باید گفت خوشبختانه یا متاسفانه اما بازی از هیچ صحنه انیمه خالصی در میان داستان استفاده نمی‌کند و تمام Cut Sceneها با تکنیک Cel shading طراحی و ساخته شده‌اند.

طراحی مکان‌های مبارزات از دیگر ضعف‌های بازی به شمار می‌رود و نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد. دنیای چندصد قسمتی دراگون بال محیط‌های متنوع زیادی را معرفی کرده که جای بسیاری از آنها لااقل برای طرفداران خالیست، اما همین تعداد محدود در بازی به علت پویا بودن و قابل تخریب شدن این نقطه ضعف را پوشانیده‌اند. اصولا می‌توان گفت که تمام ضعف‌های جزیی بازی به واسطه گیم‌پلی و اتمسفر بازی زیر سایه قرار گرفته‌اند و هایپ شدن این بازی در مسابقات EVO (بازی‌های بین‌المللی آنلاین مبارزه‌ای) حکم تایید این ادعا را دارد. بخش آنلاین بازی جزو بی‌نظیرترین بخش‌های آن به شمار می‌رود و کاراکترهای مختلف با Levelهای گوناگون در سرورهای قدرتمند بازی دمار از روزگار همدیگر درمی‌آورند. طرفداران اصلی انیمه این تیزبینی سازندگان را نیز از دست نمی‌دهند که دیالوگ‌های رد و بدل شده حین مبارزات کاراکترها، با توجه به شخصیت‌های در حال نزاع با یکدیگر تفاوت دارد و چقدر به دل میچسبد!

طرفداران دراگون بال بعد از دو عنوان متوسط سری Xenoverse شاهد یک سری تازه با کلی تغییرات هستند که توانسته هم آنها را راضی نگهدارد و هم افراد غیرآشناتر به این سری را مجذوب خود سازد. ترکیب سادگی و پیچیدگی در Dragon Ball FighterZ به زیبایی صورت گرفته و گرافیک انیمه‌مانند آن در کنار رنگ پردازی و طراحی مبارزات عالی، جلای خاصی به بازی بخشیده است. حضور موفق این بازی‌های رزمی در عرصه گیم می‌تواند دیگر شرکت‌ها و بازیگران این ژانر مثل تیکن و استریت فایتر (که سیاست فروش کاراکترهایش صدای اعتراض همه طرفداران را در آورده است) را به تکاپو بیندازد.

اگر تا به امروز آنچنان که باید و شاید نتوانستید یک بازی رزمی پرهیجان را روی کنسول نسل هشتمی خود تجربه کنید، می‌توانید با اعتماد به سراغ این بازی بروید و کمی از دنیای تکراری بازی‌های مطرح این حوزه دور شوید.  Dragon Ball FighterZ یک اثر عالی برای افرادی است که دوست دارند وارد جهان بازی‌های فایتنیگ شوند.

• این مطلب با همکاری فروشگاه مستر گیم تهیه شده است. برای تهیه کنسول و بازی ها می توانید این فروشگاه را در تلگرام و اینستاگرام با آدرس mr_game_iran@ دنبال کنید.