بررسی بازی Captain Toad: Treasure Tracker، ماجراجویی‌های کاپیتان قارچ‌ خور و بانو

جادوی نینتندو و بازگو کردن آن در قالب کلمات کار چندان راحتی نیست و تا این جادو را به دستان خود لمس نکنید و تجربه‌ دیدنش را نداشته باشید، آنچنان مبهوت آن نخواهید شد. اگر طرفدار کنسول‌های دیگر هستید و تا امروز مقاومت کردید که به دنیای نینتندو سرک بکشید چرا که آن را بچه‌گانه می‌دانید، عملا نصف لذت گیمر بودن را از دست داده‌اید. در بین این جادوهای سحرامیز نینتندو، کنسول Wii U نسبتا یک جادوی ناقص به شمار می‌رود که در زمان عرضه شکست خورد و آنچنان که باید، دیده نشد. نینتندو حالا به زیرکی کنسول جدید خود یعنی نینتندو سوییچ را تبدیل به ققنوسی احیا شده از خاکسترهای Wii U مبدل کرده و بسیاری از بازی‌های انحصاری این کنسول را دوباره برای نینتندو سوییچ عرضه می‌کند (البته با کیفیتی بهتر و تفاوت‌هایی خاص) که آخرین این پورت‌ها (اگر بتوان نام آنها را پورت نامید) بازی Captain Toad: Treasure Tracker است. عنوانی که در زمان خود هم باوجود جذاب بودنش، نادیده گرفته شد.

بازی Captain Toad: Treasure Tracker خود زاده و تکامل یافته از عنوان دیگر نینتندو یعنی Super Mario 3D World است (که به تازگی برخی طرفداران خواستار عرضه این بازی روی سوییچ هم شده‌اند). اگر این نسخه از سری ماریو را تجربه کرده باشید احتمالا مینی گیم‌هایی که در آن با کاراکتر Captain Toad باید معماهایی را حل می‌کردید خاطرتان هست. این بازی هم بعد از استقبال طرفداران از این مینی‌گیم‌ها به صورت مجزا بر اساس این شخصیت ساخته شد و باید گفت که این مساله در فرنچایز ماریو مساله جدیدی به شمار نمی‌آید، مثلا از کاراکتر Yoshi (دایناسور محبوب این سری) هم بازی مجزا و پرطرفداری ساخته شده به نام Yoshis Island و یا حتی از خود شاهزاده خانمی که همیشه دزدیده می‌شود هم عنوان شاهکاری مثل Super Princess Peach عرضه شده است. اما آیا بازی Captain Toad: Treasure Tracker هم همانند این دو عنوان بازی با ارزشی است و آیا اصلا عرضه دوباره آن روی کنسول نینتندو سوییچ و البته نینتندو 3DS هیچ مزایایی برای گیمرها دارد؟

• سازنده:Nintendo EAD Tokyo
• ناشر: Nintendo
• پلتفرم ها: وی یو، نینتندو سوییچ ، نینتندو 3DS
• پلتفرم بررسی: نینتندو سوییچ ، نینتندو 3DS

شما در بازی Captain Toad: Treasure Tracker کنترل دو کاراکتر را بر عهده دارید، یکی همان کاپیتان تاد خودمان (که با کلاه قارچی خود از سال‌های دور یار ماریو بوده) و یکی بانو Toadette که نسخه مونث کاپیتان است و به نوعی معشوقه او (که اولین بار در بازی Mario Kart: Double Dash!! معرفی شد و معمولا در نسخه‌های فرعی این فرنچایز ظاهر می‌شود) این دو شخصیت خوش خوشان در برج ستاره‌ها زندگی می‌کنند که Wingo به آنها حمله کرده و با بردن بانو Toadette چرخ ماجراجویی کاپیتان را راه می‌اندازد تا او را نجات دهد (چه داستان آشنایی!)

حقیقتا آوردن همین سه خط داستان هم برای عنوانی چون بازی Captain Toad: Treasure Tracker بیهوده است چون این بازی در بین سری‌های ماریو بی‌داستان‌ترین!! به شمار می‌رود و عملا داستان خاصی را دنبال نمی‌کند. بازی از چند اپیزود تشکیل شده و در کمال تعجب با پایان رساندن هر اپیزود (حتی بخش اول) تیتراژ نهایی را مشاهده خواهید کرد، غافل از اینکه بازی ادامه دارد! حالا حدس می‌زنید در اپیزود دوم چه می‌شود؟ Wingo دوباره ظاهر شده و این بار خود Captain Toad را می‌دزد و شما در نقش بانو به دنبال او می‌روید. این روند دائما در هر اپیزود تکرار می‌شود و بیشتر از آنکه جالب باشد، مسخره است. پس شاید بهتر باشد برای بازی داستانی در نظر نگیریم و با فاکتور گرفتن از این بخش به دو مقوله اصلی بازی Captain Toad: Treasure Tracker بپردازیم یعنی گرافیک و کنترل و ببینیم این دو موضوع در نسخه‌های سوییچ و 3DS چگونه پیاده و اجرا شده‌اند؟

بازی Captain Toad: Treasure Tracker یک عنوان پازل با المان‌های سکوبازی (پلتفرمینگ) حساب می‌شود و همه چی در بازی تداعی کننده دنیای ماریو است ولی با یک تفاوت اساسی: در اینجا پرشی وجود ندارد! این مورد در همان دقایق اولیه خیلی عجیب است اما همین عدم پرش در بازی باعث شده که ماهیت آن به کلی دگرگون شود و اصالتی خاص و جدا از فرنچایز ماریو به خود بگیرد. شخصیت‌های بازی نمی‌توانند بپرند و در نتیجه روند و پیشرفت در بازی بسیار چالشی‌تر و معماگونه شده و برای چگونه ادامه دادن مراحل باید فسفر بسوزانید، ضمن اینکه مساله‌ای به نام زمان‌بندی نیز بسیار حیاتی شده و عدم اجرای دقیق آن در بسیاری از موارد باعث باخت شما می‌شود. از این حیث بازی Captain Toad: Treasure Tracker را واقعا نمی‌توان یک بازی ساده برای Casual Gamerها به حساب آورد و تمام کردن آن (به ویژه صد در صد کردن آن) کار هر کسی نیست.

در هر مرحله از بازی یک ستاره وجود دارد که با یافتن آن مرحله به اتمام می‌رسد و سه الماس پنهان هم در بازی وجود دارند که پیدا کردنشان کار خداست! جدا از دشمنان عادی در طول مراحل بازی متاسفانه در کل مدت زمان هفت ساعته بازی هم کلا سرجمع دو Boss وجود دارد که ناامید کننده است. نبرد دوباره و دوباره با این Bossها اعصاب خرد کن است و با اینکه سعی شده هربار یک المان به مبارزه اضافه شود اما درکل این مبارزات چندان لذت بخش نیستند ضمن اینکه مشکلات دوربین بازی در این بخش‌ها بیشتر بیداد می‌کند.

معمولا مراحل بازی در یک محیط مکعب مانند سه بعدی شکل می‌گیرد که گیمر از همان ابتدا می‌تواند سرتاسر مرحله را دید بزند و روی جای جای آن زوم کند. اما مشکلات دوربین در این محیط‌های سه بعدی کم نیست و بسیار پیش می‌آید که کاراکتر خود را نبینید و چشم بسته او را هدایت کنید. جدا از این مساله همانطور که پیش‌تر گفتم مدت زمان بازی به علاوه مراحل ویژه و ... نهایتا هفت هشت ساعت زمان می‌برد که نسبتا برای عناوین سری ماریو مدت زمان کمی محسوب می‌شود (هرچند قیمت بازی هم خب کمتر است و‌ چهل دلاریست از این رو شاید نتوان این را یک ایراد دانست.)

بازی در نسخه سوییچ با بهبود گرافیکی خوبی همراه بوده و با ۶۰ فریم بر ثانیه اجرا می‌شود که لذت خاصی به محیط رنگارنگ و پویای بازی می‌دهد. موسیقی بازی نیز همان قطعات استفاده شده در بازی Super Mario 3D World است به علاوه چند قطعه اختصاصی خود بازی و یکی دو مورد قطعه جدید برای نسخه نسل هشتمی که کم‌کاری سازندگان را می‌رساند. از آنطرف صداگذاری بازی هم بسیار دقیق و حساب‌شده صورت گرفته و تفاوت صداهای ریز قدم زدن‌های کاراکتر بازی روی محیط‌های مختلف (چمن،خاک نرم و سفت و شیشه و...) گواه این ادعاست. اما بزرگترین چالش بازی در نسخه سوییچ کنترل آن است.

کنترل بازی Captain Toad: Treasure Tracker در کنسول نینتندو سوییچ به دو حالت تقسیم می‌شود، یکی به صورت دستی بازی کردن و یکی با داک و روی تلویزیون بازی را تجربه کردن. در حالت دستی مشکل چندان زیادی به چشم نمی‌خورد چرا که قابلیت‌های لمسی در بازی با توجه به سخت افزار تاچ اسکرین نینتندو قابل اجراست اما در حالت داک این موضوع فرق می‌کند. در این حالت یک مکان نما به بازی اضافه می‌شود که می‌توان با کنترل کردن آن کارهای لمسی را انجام داد (یک چیزی مثل دوست کمک‌رسانمان در بازی Rayman که فرامین را با او اجرا می‌کردیم). کنترل این مکان نما هم کمی نامانوس است و هم اینکه در مواردی مثل مبارزه با Bossها که به کار نمی‌آید، حضورش روی صفحه تلویزیون اعصاب خرد کن است. چرخش اهرم‌ها هم به وسیله چرخاندن جوی کان صورت می‌گیرد که حالت جالبی ندارد و خسته‌کننده است. کلا کنترل بازی روی نسخه سوییچ در حالت داک قلق و دنگ و فنگ‌های خودش را دارد و پیشنهاد می‌کنم بازی را به صورت دستی تجربه کنید.

صحبت از کنسول دستی شد! چیزی که در اینجا می‌خواهم بگویم کمی عجیب است ولی خب هیچ‌وقت هم کسی فکر نمی‌کرد که روزی روزگاری یک بازی از کنسول خانگی Wii U برای کنسول دستی Nintendo 3DS عرضه شود! اما حالا بعد از این عرضه و تجربه این بازی روی کنسول دستی نینتندو، باید اعتراف کرد که این بازی یکی از بهترین عناوین این کنسول دستی به شمار می‌آید و در اواخر عمر 3DS توانسته جان دوباره‌ای بدان ببخشد. نسخه 3DS بازی ۳۰ فریم بر ثانیه (همانند نسخه Wii U) اجرا می‌شود و از حیث گرافیکی آنچنان کمیتی در برابر نسخه کلاسیک ندارد. ضمن اینکه کنترل بازی از آنجایی که حالتی لمسی دارد در نسخه 3DS بسیار راحت پیاده شده و تقریبا بدون هیچ دستکاری از نسخه کلاسیک روی آن اجرا شده است و به همین جهت می‌توان ادعا کرد که کنترل روی این نسخه بهتر از نینتندو سوییچ است. از قابلیت‌های سه بعدی شدن این کنسول هم نهایت استفاده شده و به طراحی سه بعدی مراحل  بازی Captain Toad: Treasure Tracker لذتی مضاعف اعطا کرده است. جان کلام آنکه اگر همچنان از دارندگان این کنسول هستید، نباید تجربه این بازی ناب را از دست بدهید. خیالتان هم راحت که بازی روی اولین نسخه از 3DSها تا آخرین نسخه آنها یعنی Nintendo 2DS هم قابل اجراست.

قابلیت‌های دونفره‌ای هم در نسخه سوییچ بازی Captain Toad: Treasure Tracker در نظر گرفته شده که البته گیمر دوم بیشتر غاز می‌چراند تا اینکه بازی کند ولی به هر حال بازی را از حالت تکنفره بودن در آورده است. سه چهار مرحله جدید هم در نسخه‌های جدید به بازی اضافه شده‌اند که الهام گرفته شده از دنیای بازی Mario Odyssey هستند و تجربه آنها خالی از لطف نیست. البته بعد از گفتن خبر اضافه شدن محتوای اضافه به بازی این خبر بد را هم بدهم که مراحل Bonous Level گنجانده شده در نسخه قبلی و کلاسیک بازی متاسفانه در نسخه نسل هشتمی در دسترس نیستند و فقدان آنها کمی عجیب است.

بازی Captain Toad: Treasure Tracker عنوان بی نقص و عالی نیست اما از همان وردها و جادوی نینتندو بهره می‌برد و به همین دلیل هم با وجود مشکلات ریزش کماکان سرگرم کننده است. چالش‌ها و معماهای داخل بازی همگی به خوبی طراحی شدند و طراحی مراحل مثل اکثر بازی‌های نینتندو خارق‌العاده است. اگر نسخه قبلی را تجربه کردید شاید زیاد منطقی نباشد به سراغ نسخه جدید بروید ولی اگر از تجربه این عنوان بی‌بهره بودید الان بهترین زمان آشنایی با کاپیتان قارچی است.

پی نوشت: امتیاز بازی بر اساس نسخه سوییچ داده شده و روی نسخه 3DS امتیازی معادل ۹۵ را می‌توان در نظر گرفت. در مورد عرضه دوباره بازی روی سوییچ هم باید اعتراف کنم به شخصه این پورت کردن‌ها کم کم ناامیدم می‌کند و انتظار دارم که عناوینی کاملا جدید و اورجینال همچون ماریو ادیسه به روی فرش قرمز بازی‌های سوییچ پایشان باز شود.