قرن بیست و یکم، قرن فرصت‌هاست. کودکان با انبوهی از دانش، دسترسی مدام به تکنولوژی و اینترنت پهن‌باند بزرگ می‌شوند و از این طریق پا در مسیرهایی می‌گذارند که هیچوقت تصور نمیشد امکان‌پذیر باشند. سرگرمیها تبدیل به مشاغل می‌شوند و مشاغل، صنایع را به وجود می‌آورند. همینطور هم بود که بازیهایی ویدیویی از یک سرگرمی صرف (و احتمالاً کودکانه) به یکی از بزرگ‌ترین تجارت‌های دنیای مدرن تبدیل شد و خیلی زود شکل صنعتی به خود گرفت. در این میان اما فقط سازندگان بازی‌های ویدیویی نبودند که از طریق این سرگرمی به نان و نوا رسیدند؛ بلکه گیمرها هم راهی برای درآمدزایی از طریق تجربه بازی‌های محبوب‌شان یافته‌اند. باورتان بشود یا نه، هم‌اکنون شغلی به نام «گیمر حرفه‌ای» وجود دارد که درآمدی چند هزار دلاری تا چند میلیون دلاری را روانه جیب بازیکنان می‌کند.
همه‌چیز از تورنومنت‌های حرفه‌ای بازی‌های مختلف شروع شد. اگرچه در ابتدا جوایز این مسابقات آنقدرها چشمگیر نبود، اما با محبوبیت هرچه بیشتر تورنومنت‌ها، جوایز هم به شکلی تصاعدی افزایش پیدا کرد و حالا تیم‌ها یا بازیکنان برنده، ارقامی میلیون دلاری با خود به خانه می‌برند. بعد از این هم شاهد ظهور حرفه «استریم بازی» بودیم؛ به این معنا که بازیکنان حرفه‌ای، بازی خود را به صورت زنده مخابره می‌کنند و در عوض از طریق جذب اسپانسر یا حمایت‌های مالی بینندگان، کسب درآمد می‌کنند.
در چنین عصری، اگر فرزندی دارید که در بازی‌های ویدیویی از خود نبوغ نشان می‌دهد، احتمالاً ایده بهتر این باشد که فضایی برای او فراهم کنید تا به جای اشتغال در حرفه‌های سنتی‌تر که شاید آنقدرها هم مورد علاقه‌اش نباشد، دست به کاری بزند که عاشقش است. در ادامه راهکارهایی برای آن دسته از والدین نگران داریم که با «بحران» تمایل فرزند به گیمر حرفه‌ای شدن مواجه‌اند.
بازی او را درک کنید
هر بازی مشخصههای خاص، ردهبندی مهارتی و پیشنیازهای خود را دارد. در میان محبوبترین عناوین امروز، بازی‌های استراتژی همزمان (RTS) مانند Starcraft 2، بازی‌های MOBA مانند League of Legends و Dota 2 و بازی‌های تیراندازی اول شخص (FPS) مانند Counter Strike: Global Offensice و Overwatch و Call of Duty را خواهید یافت.
لازم است که چگونگی کارکرد این بازیها را درک کنید. هدف چیست و استراتژیها چقدر عمیق هستند – و اینکه فرزندتان چطور در آن استراتژی جای میگیرد. آیا او یک رهبر تمام عیار است و تیمش را در نبردهای دشوار هدایت می‌کند؟ آیا او قاتلی ماهر است و بازیکنان روبه‌روی خود را با ترکیبی از حرکات فریبدهنده و سرعتی بالا از پیش رو برمیدارد؟ آیا او یک بازیکن پشتیبان باهوش است که اعضای تیمش را وقتی طمع کردهاند از مهلکه نجات می‌دهد؟
شما همچنین باید بدانید که او هم‌اکنون چقدر در آن بازی مهارت دارد. در اکثر بازیها، سیستم ردهبندی آنلاینی وجود دارد که نشان می‌دهد او چقدر با دیگر بازیکنان معمولی متفاوت است. او باید هنگامی که به صورت تمام وقت پای بازی‌های آنلاین مینشیند، در بالاترین سطح ممکن باشد. برای مثال در بازی League of Legends، فرزندتان باید در لیگهای Master یا Challanger بازی کند، در Overwatch باید رنکی بالاتر از 3500 داشته باشد و در Counter Strike: Global Offensive هم در رده Supreme Master یا Global Elite باشد. اکثر بازیکنان حرفه‌ای در حالی به بالاترین سطح از مهارت دست یافته‌اند که به صورت همزمان مشغول کار یا مطالعه درس در اوقات روز بودهاند و تنها زمانی تصمیم به حرفه‌ای شدن گرفتند که پتانسیلی شگفتآور در خود دیدند.
تعهد برای تبدیل شدن به یک بازیکن حرفه‌ای کافی نیست، درست مثل ورزشهای کلاسیک. بسیاری از گیمرها که مهارت کمتری دارند صدها ساعت صرف تجربه بازی‌های ویدیویی می‌کنند و هیچوقت بهتر نمیشوند. او باید از قبل استعداد خوب بودن را داشته باشد و بداند که در یک تیم بودن چه مزایا و معایبی به همراه میآورد.
برای بازی‌های تیمی، او باید از قبل با تجربه گروهی با دوستان و از پیش رو برداشتن چالشها راحت باشد؛ چالشهایی مانند تورنومنت‌های آنلاین. عدم دسترسی به گروهی از دوستان که به صورت مداوم با آنها وارد رقابت شود، میتواند این زنگ خطر را به صدا درآورد که او در پیوستن به یک تیم حرفه‌ای به مشکل خواهد خورد.
رفتار و ذهنیت او را بررسی کنید
مثل اکثر حوزهها در زندگی، بهبود یافتن عمدتاً یک وضعیت ذهنی است. در بازی‌های تیمی به صورت خاص شاهد دو نوع آدم خواهید بود؛ نخست بازیکن «سرزنشگر» و دیگری بازیکن «خود بازتابگر».
نخستین نوع از بازیکنان، مسئولیت هر اشتباه یا باخت را به گردن همتیمیهای خود میاندازند. اگرچه این موضوع میتواند گاهی اتفاق بیفتد که از شیوه بازی یک بازیکن دیگر ناراحت شوید، سرزنش مداوم دیگران معمولاً باعث می‌شود که شخص نتواند روی چگونگی بهبود بازی خود متمرکز باشد.
نوع دوم اما همواره به باخت خود اذعان می‌کند و نخستین موضوعی که به ذهنش میرسد اینست که «چطور میتوانستم بهتر بازی کنم و علیرغم مشکلاتی که با آنها مواجه شدیم به پیروزی میرسیدم؟». اینها افرادی هستند که در نهایت حرفه‌ای می‌شوند، زیرا هیچوقت به دنبال بهانه نیستند. آنها سخت کار می‌کنند؛ حتی اگر آنقدرها خوششانسی نیاورند، حتی اگر همه‌چیز به ضررشان باشد. و این ذهنیتی است که فرزند نوجوان شما به هنگام تجربه یک بازی باید داشته باشد. اگر او هنوز چنین رویکردی ندارد، در این پروسه کمکش کنید و به او بیاموزید اگر میخواهد به سطوح بالا از مهارت دست پیدا کند، باید با شرایط کنار بیاید.
توافق کنید
فضا دادن به فرزندتان برای اینکه وقت زیادی را صرف بازی‌های ویدیویی کند باید یک قرارداد اخلاقی باشد. آنچه اکثر بازیکنان جوان با خود میگویند اینست که «به محض دریافت دیپلم، یک سال وقت دارم که وارد یک تیم حرفه‌ای شوم و اگر موفق نشدم، دوباره به سراغ درس و کار میروم». چنین کاری جواب می‌دهد چون شما یک بازه زمانی و یک هدف مشخص کردهاید که اگر قابل دسترسی نباشد، به تصمیم طبیعی بازگشت به یک حرفه شغلی «کلاسیکتر» منجر می‌شود.
اکثر بازیکنان حرفه‌ای در نهایت به دانشگاه یا کاری که در صنعت گیم عاشقش هستند بازمیگردند، چون به خوبی درک می‌کنند که دیگر آنقدر مهارت ندارند که در سطوح بالا باقی بمانند. استفانو ساتوری، بازیکن حرفه‌ای و فرانسوی بازی Starcraft 2 به مدت سه سال به صورت حرفه‌ای بازی کرد، چندین جایزه به دست آورد و از طریق جوایز تورنومنت‌ها، همکاری با اسپانسرها و استریم، درآمدی ۷ رقمی داشت اما در نهایت به دانشگاه بازگشت.
در نظر داشته باشید که اکثر بازیکنان رقابت‌طلب، صرفاً در بازی‌های ویدیویی رویکردی رقابتی ندارند، آنها در زندگی هم برنده هستند. شکستهای بزرگ معمولاً باعث می‌شود یا به شکلی چشمگیر بهبود یابند یا حرفه قبلی را به کل رها کرده و وقتشان را صرف کاری دیگر کنند.
حامی اما واقعگرا باشید
اگر اوضاع در حال جدی شدن است، شما باید نخستین طرفدار او باشید. خوشبختانه برای فرزندتان، ما در حال ورود به عصری هستیم که بازیکنان و استریمرها از محبوبیت زیادی میان هم سن و سالانشان برخوردار هستند.
با این همه، بازی‌های آنلاین فضایی بسیار رقابتی هستند. چون این روزها دسترسی به یک کیبورد بسیار راحت است و شما باید با میلیونها بازیکن رقابت کنید که همگی رویای مشابه پیوستن به یک تیم حرفه‌ای را دارند.
به این ترتیب، در شرف بهترین بودن و سخت تمرین کردن لزوماً به معنای به موفقیت رسیدن نخواهد بود. موضوع میتواند بین به اندازه کافی خوب نبودن، عدم پیدا کردن همتیمیهای مناسب و بدشانس بودن در پیدا کردن اسپانسر متغیر باشد. فرزند شما ممکن است به موفقیت نرسد، و در این صورت مثل هر اتفاق دیگری در زندگی مسئولیت شماست که از او حمایت کرده و در مسیر درست قرارش دهید تا در حوزهای دیگر موفق شود.
مطمئن شوید که معنای «گیمر حرفه‌ای» بودن را میداند
بازی کردن در سطوح بالاتر به این معناست که شما یک مدیر برنامه و یک مربی دارید و باید به یک برنامه زمانی سفت و سخت، ورزش مداوم، استرس و اهداف جاهطلبانه بچسبید. چنین رویکردی شدیداً با بیدار شدن در میانه روز و بازیکن کردن برای تمام روز و پر کردن شکم با چیپس تفاوت دارد و هرکسی نمیتواند با چنین تغییرات چشمگیری در سبک زندگی کنار بیاید.
گیمر حرفه‌ای بودن ضمناً به این معناست که گاهی از اوقات اگرچه نمیخواهید بازی کنید، اما مجبور به بازی کردن میشوید. مثل هر شغل دیگری. از شما خواسته می‌شود نقشهایی را در تیم ایفا کنید که شاید عاشقشان نباشید و اگر به اندازه کافی مهارت نشان ندهید، از تیم کنار گذاشته میشوید.
در سطوح بالای گیمینگ، فشاری مضاعف روی بازیکنان خواهد بود. باید به کشورهای مختلف پرواز و در تورنومنت‌های مختلف شرکت کرد، باید به یک شخصیت برجسته بودن و برقراری ارتباط با طرفداران عادت داشت و در عین حال، به تمرین مداوم پرداخت تا صندلی ارزشمندی که در تیم به دست آمده از دست نرود.
بازیکنان حرفه‌ای گاهی ممکن است به «خانههای گیمینگ» بروند (و برای بهبود مهارتها با همتیمیهایشان بازی کنند) که البته بازیکنان مختلف تجارب متفاوتی از آن داشتهاند. برای اکثر افراد موثر واقع می‌شود، اما برخی نمیتوانند فشار و از خود گذشتگیهای رایج آن را تحمل کنند – از منظر زندگی اجتماعی و روتینهای روزانه. مطمئن شوید فرزندتان فکرهایش را کرده و از منظر روانی برای موافقت با چنین قراردادهایی آماده شده.
جمعبندی
ما شدیداً شما را به یادگیری هرچه بیشتر درباره گیمینگ و بازی‌های ویدیویی ترغیب میکنیم. به وبسایتهای مرتبط با اخبار بازی و تورنومنت‌ها سر بزنید، درباره تیمهای مورد علاقه‌اش بخوانید و به مسابقات محلی یا کشوری ببریدش. لایو استریم تورنومنت‌های مختلف را با او تماشا کنید تا متوجه شوید یک بازیکن حرفه‌ای ورزشهای الکترونیکی بودن چه مزایایی دارد: تجربه فینال در استودیومهایی که جای سوزن انداختن در آنها نیست، با هزاران هزار تماشاگر آنلاین، جوایز نقدی میلیون دلاری و لشگری از متخصصین حوزههای مختلف بازی که کارشان را متعهد به این رویداد کردهاند. و مهمتر از هر چیز: با ذهنی باز به تمام اینها نگاه کنید – بازی‌های ویدیویی دنیایی پر از فرصتهای تازه هستند.
بچه ها من براتون یه پیشنهادی دارم (من گیمر نیستم خواهم شد)
ببینید برید پدر و مادرتون رو با فرایند ساخت بازی ها اشنا کنید و با برنامه نویسی هم اشنا بشید و بگید مایکروسافت و سونی اسکل نیستن بیان هزاران میلیارد دلار پول خرج کارخونه و بازی و ریجن و کنسول بکنن که هیچی نشه.
بگید کلییی ادم زحمت میکشن این بازی ها ساخته بشه و نسل جدید به این بازی ها علاقه داره نه بازی های قدیمی و دنیا در حال پیشرفته.
خب دوستان به جای اینکه انقدر بیاید بگید من بدبختم من نمیتونم گیمر شم و اینا به فکر یه راه حل باشید شاید راه حل شما به یه نفر دیگه هم کمک کنه
مثلا یه بار به جای اینکه بهشون بگید میخوام گیمر شم و اونا هم بگن ( خیلی ببخشید ) i don’t pay a sh#t ، ازشون بپرسین چرا دلشون نمیخواد شما گیمر شید. یا مثلا تو یوتیوب یا آپارات سرچ کنین درآمد زایی از گیم. بعد بشینین کنارشون و (بدون هندزفری و با صدای بلند ) ویدیو رو نگاه کنین. اینها پیشنهادات من بودن
سلام من یک لپ تاپ دارم گوشی هم ندارم ولی علاقه زیادی به گیم دارم و خیلی خیلی دوست دارم یک گیمر حرفه ای شوم ولی هنوز جرات نکردم به پدر و مادرم بگم لطفا راهنمایی کنید چجوری بهشون بگم
اقا من میخوام گیمر شم هیچی جز ی گوشی و ی هندزفری ندارم کمک!!!!!!!!!
پول پی سی و کنسول هم ندارم
یکی ی راهنمایی میکنه؟؟!!!
این آرزو همیشگیم بوده کمک کنین لطفا
ممنون???
خب فکر کنم والدین من حساسیت کمتری به گیم دارن نسبت به شماها
هنوز بهشون نگفتم میخوام گیمر بشم ولی تا الان طوری هست که اجازه میدن تا حدی زیاد بازی کنم
(هرچند مامانم فکر میکنه ۵ دقیقه خیییلی زیاده مخصوصا برای گیم)
ولی شما الان نگاه کنی مشکل فقط والدین نیستن خود گیمر ها هم همه باهم مشکل دارن
کسایی که به بازی رو دوست دارن میان هی در مورد بازی رقیبش بدگویی میکنن دعوا میکنن و خیلی چیزای دیگه که نگم بهتره
تا وقتی خودمون با خودمون مشکل دارین چجوری باید از دیگران انتظار داشته باشیم
قبول دارم یکسری از گیمرا (خود گیمر پندارا)دیگه شورشو در میارن ولی این خیلی فراتره
احتمالا تا الان خودتون منظورم و فهمیدین
سلام اسم من رضاست بزارید منم داستان خودمو بگم
از زمانی که ۱۱ سالم بود فهمیدم دنیای گیم چیه با خودم گفتم چقدر خفن
در همین سن بازی کلش اف کلنز بازی میکردم و استعداد شدیدی توش هم داشتم
وقتی ۱۲ سالمم شد یه نفر بازی فری فایر به من معرفی کرد منم ریختم خیلی خفن تر بود شدم یکی از قوی های این بازی تا الان که ۱۴ سالم هست
من خیلی بدبختم خیلی یعنی گوشی درست حسابی ندارم خیلی ضعیف بود بنابراین تصمیم گرفتم با کامپیوتر رم ۴ گرافیک نابود و سی پی یو ۲ core بازی کنم ا شبیه ساز فری فایر رو
بعد از مدتی بابام اومد کنارم
برا فضولی
بعد گفت چی کار میکردی
منم گفتم هیچی
گفت نه تو یه کاری میکردی مطمعنم بعد پیداش کرد و بازش کرد و به شدت منو کتک زد
من نمیفهمم یعنی اینقدر برای خانوادم بی ارزشم؟
۱۳ سالی به حرفش گوش نکردم که کامپیوترم نابود شد و دوباره تعمیر شد
و الانم باهاش دارم مینویسم
۱۴ سالم که شد یعنی الان که با شما حرف میزنم اسم ارتقاع سیستم جلوشون بیارم فاتحه من خوندست به این حالت X_X
۴ روز پیش تلویزیون رو با وردنه ی نان شکستن چون دو ساعت وارزون زدم با دوستام از وقتی یادم میاد میخواستن بازی نکنم دیگه رسما دیوونه شدم…
اره همتون رو درک میکنم
من خودم گیمرم و کل زندگیم بر مبنای گیمه ولی نصیحتتون کنم تو ایران گیمر تمام وقت شدن و استریم شدن جواب نمی ده
تو کامنت هایی که داشتم می خوندم همه نوشته بودن مامان یا بابام نمی زارن یا اگر صحبتی در مورد گیم داشته باشیم میزنن شما با این کار شاید بتوانید نظرشون عوض کنید مثل خود من شما با نشون دادن ویدیو های درمورد گیم که در ویجیاتو که در مورد درامد گیم صحبت شده یا مقاله های درمورد درامد نینجا گیمر یا همین اریا کوکسر خودمون که درامد ازیوتیوب دراه
سلام دوستا عزیزز این بحٍثی که پیش اومده از نظر من مثل یک بازییه که تا مراحلشو پشت سر نگذاری نمیتونی سر بلنده از اون مرحله بیرون بیایی بزارین داستان خودمو بهتون بگم من پسر ۱۷ سالم پدرم راننده دام تراک در معدنه مادرمم خانه داره من از ۱۵سالگی علاقه شدیدی به اینکا داشتم و وقتی اون موقع ها به والدینم میگفتم به حرفام زیاد توجهی نمیشد اما اینجور نمیشد که اونا بگن نه و منم دست رو دست بزارم من همیشه درسم خداروشکر خوب بوده به عموان مثال من امسال کلاس یازدهم در رشته برق الکترو تکنیک معدلم شد ۱۹.۷۸ شد .
بابام حقیقت وضعیت مالی بسیار خوبی نداره اما بخاطر اینکه به اون چیزی کهدوست بخوام برسم باید کمک دست بابام باشمو دلشو به دست بیارم که یک ماه حقوقشو برام بزاره کنار و برام اون چیزی که دوست دارم رو بخره .
من حرفم اینکه که الان شما برو به یک نفر مثلا بگو یکی از دوستای صمیمیت فوت شده چون خبر ناگهانی بوده شوک برش میداره
اما اگه کم کم بهش بگی شوکی که بهش وارد میشه نسبت به اینکه ناگهانی بهش بگی کمتره
پس بیایین یک جمع بندی بکنیم برای اون چیزی که میخوای از والدینت درخواست کنی باید کم کم بهش بگی نه ناگهانی
پدرم فکر میکنه این بازیا مسخرص و وقت تلف کنی هست اما نه من ۲ ساعت به زور همراه با پینگ ۶۰ بازی می کنم و منو مسخره میکنه و به زور یه موس ۲۰۰ هزار تومنی خریده که کامپیوترم واسه ۱۰ سال پیشه و کارت گرافیکم اینتل قدیمی و سوخته دیگه خیلی کامپیوترم نابود و سی پی یوم هم دیگه رو به فنا هست زمانی که یه بار موسم کار نکرد پدرم یهو گفت باید پس بدیم خرابه خیلی هم خوشحال شده بود گفتم نه بعد اون اونقدر رفت رو اعصابم اما بازم گفتم میخوامش بعد ناراحت شد اصلا فکر کنم این متن رو بهش نشون بدم منو به سیل سیلی میزنه من الان ۱۳ سالمه و خیلی حرفه ای تو زولا ترکیه هستم لولم ۵۰ و تیلی قویم اما پدرم??
تو به من بگو یعنی چی ۱۵۰ پینگ من ۹ پینگ حریف میای بری به مامان بابات بگی یه ps5 یا یه pc یا هرچیزی نه اینکه بشینی با لپتاپی که مال ۱۰ سال پیشه رم ۲ داره یکی از یوتیوبر های مورد علاقه ام مامان باباش حمایتش کردن الان در آمد میلیون دلاری داره خیلی گیمر تو ایران هست که شاید از بعضی استریمر های معروف هم پرو تر باشه اما چون یه گیمره تو ایران نمیتونه استعداداش رو پیدا کنه. به مامان و بابام گفتم ps5 برام بگیرید چنان دادی زد که نگم براتون گفت برو درستو بخون این پولی که در میاری بدون زحمته تو داری بازی میکنی اخه یکی بگه فوتبالیست ها مگه چیکار میکنن اون ها هم بازی میکنن در آمد میلیاردی در میارن یه ps5 نهایتا بخواد بشه ۲۰ میل اونوقت لپتاپ مامانم که فقط با پاورپوینت و اینا کار میکنه ۳۲ گیگ رم داره در صورتی که فقط ۴ گیگ رم میخواد این کارا لپتاپش حدود ۵۰ میلیون هست اون وقت من یه ps5 میخوام میگه نه
والا من عاشق یوتیوبر شدن و گیمر شدنم و تقریبا هم استعداد دارم ولی وقتی که با بابام و مامانم حرف میزنم
منو به سیلی زدن تهدید میکنم
بابام هم که فقط میگه چشم هات خراب میشه باید روزی یه ساعت بازی کنید
اقا شما به من بگید ۱ ساعت بازی کردن برای بازی مثل فورت نایت کافیه والا ب خدا ۳ ساعت هم کمه
واقعا دوست دارم با یه نفر دوست شم که درکم کنه
تو فورتنایت ایدیم اینه دوس داشتین add کنید
mhzddanak
والا من گوشیم رو بردم بدم پدر مادرم بخونم اصلا نگاه ننداختند گوشیم رو پرت کردن ای کاش یه جایی بود که به گیمر هایی که توجه نمیشه انها مارو هدایت میکردن من به مامانم گفتم دو ملیون پانصد بده برم ایکس باکس بخرم گفته پول نداریم بعد خودش بلند شده رفته دندوناشو درست کرده ۱۱ میلیون من موندم میگه پول ندارم بعد ۱۱ میلیون پول بی زبون رو داد برای دندون الان من یه گیمرم اما با گوشی الان من احتیاج به یه حمایت مالی نیاز دارم دلم میخواد برم خود کشی کنم و چند بار داشتم خودکشی میکردم منم مثل بقیه نمیتون به پدرو مادرم بگم میخوام گیمر شم خوش به حال اونایی که بابا شون پول داره الان ما گیمرا یالمه درد داریم یکیش اینکه کسی ازمون حمایت نمیکنه یا بعضی ها مشکل مالی دارن یکی دیگش اینو اون فکر میکنن گیمری هیچ اینده ای نداره اگه من یه گیمری بشم که اسمم سر زبون باشه اونایی که ازم حمایت نکردن رو نمیبخشم و مهم نیسن که اون کیه لطفا از ما گیمرا حمایت کنید
واقعا ای کاش دور و بریامون مارو درک کنن
عموی من هی پشت سر هم به من میگه این کارا اینده نداره
خدایا چرا هیشکی ما گیمر ها رو درک نمیکنه ؟ من حتی میترسم جلوی مامان و بابام آرزوم رو مطرح کنم
و اگرم مطرح کنم با خشونت باهام برخورد میکنن یه بار بهشون گفتم جوری با من برخورد کردن که انگار قتلی مرتکب شدم ! اونا حق ندارن هدف ما رو خودشون انتخاب کنن
واقعا چرا کسی من رو درک نمیکنه اینقدر بهم بیتوجهی شده که دلم میخواد تو این سن کم خود کشی کنم
یکی حال من بدبخت رو درک کنه عاشق گیمم و توش استعداد هم دارم ولی مادر پدرم منو درک نمیکنن حتی جرعت نمیکنم باهاشون رویامو در میون بذارم ۱۱ سالمه ولی بخدا یه جوون ۲۲ ساله که خیلی ادعا داشت رو بردم تازه یارو گیمر حرفه ای بود
به عنوان مادر دوتا بچه این حرفو میزنم…مادر و پدر میتونن فرزندشون رو راهنمایی کنن و کمکش کنن،نصیحتش کنن و عواقب کارهاشونو براشون توضیح بدن.اما هیچ مادر یا پدری حق نداره که برای فرزندش هدف تعیین کنه.ما فقط میتونیم نظاره گر و حامی اونها باشیم،نه رئیسشون
با تشکر از سایت خوبتون
گیم فقط یه سرگرمی نیست و مثل نقاشی،خوانندگی و … یه جور هنره
عالی بود امید وارم بعضی از پدرو مادر ها این مطلب رو بخونند و درک کنن
باورم نمیشه:/ اینو بابام خوند برام پلی استیشن با دوربین و کلی گیم و ماوس کیبورد
دمت گرم ویجیاتو
❤
این تیپ مقالات واقعا خجالت اوره
بازی یه ابزار فرهنگیه
کاش بچه ها بجا گشتن در صفحات مبتذل اینستا و… بازی کنن و درست دیالوگ ها و کلمات وبرا خودشون ترجمه کنن یه چی یاد بگیرن
این اصطلاحات و تفاوت لحجه ها رو میشه تو این ابزار به خوبی درک کرد.
از اون دست مقاله های مفید و خوب که کم هست تو وب فارسی.
ممنون ویجی‌جون