در مدرن وارفر جدید هر چقدر که جنایت‌کار باشید، باز هم در جبهه درست هستید

Call of Duty: Modern Warfare یک بازی جاه‌طلب است. این بازی بال‌هایش را گشوده و می‌خواهد هم سرگرم‌کننده باشد و هم آموزنده، هم یک فانتزی قدرتمند باشد و هم نقدی کوبنده بر فلسفه وجودی سربازانی که ما رویای بودن در پوتین‌هایشان را در سر می‌پرورانیم. علاوه بر این، بازی می‌خواهد ادای دینی به بهترین کال آو دیوتی تاریخ و همینطور ژستی سرخوشانه به سمت موفقیت‌های پیشین این فرنچایز باشد؛ همه این‌ها با نوعی حس خودستایی که مشابه‌اش را فقط در دنباله‌های سری فیلم جنگ‌های ستاره‌ای می‌بینیم. همانطور که ممکن است تصور کنید، تلاش برای دست‌یابی به تمام این عناصر اشتباهی احمقانه است و بازی Modern Warfare هم در تلاش برای پافشاری بر یکی از این‌ عناصر، شرایط سختی را پشت سر می‌گذارد.

همانطور که هر طرفدار سینه‎‌چاک کال آو دیوتی می‌داند، این بازی‌ها معمولاً به چند حالت مختلف تقسیم می‌شوند که بن‌مایه یکسانی دارند اما از لحاظ محتوا کاملاً متفاوت هستند. بخش چندنفره یکی از اصلی‌ترین دلایل کشش به این بازی‌هاست اما خیلی از اوقات همین بخش کمترین جذابیت را دارد.

بیشتر بخوانید:

• بررسی بازی Call of Duty: Modern Warfare - یادمان دوران شکوه
• ۶ نقشه کلاسیک که دوست داریم دوباره در Modern Warfare ببینیم
• بخش داستانی Call of Duty: Modern Warfare گیمرهای روسی را عصبانی کرد

کمپین‌های داستانی کال آو دیوتی، درامی روان‌شناختی درباره سربازان هستند؛ یک سیزن کامل از سریال 24 در شش الی هشت ساعت گیم‌پلی جای می‌گیرد و همه‌چیز از همان ابتدا پیرامون پارانویا و نگاهی دقیق به فرهنگ و تجهیزات ارتش آمریکا (بخوانید فرعیات) شکل می‌گیرد. برای مدت زمانی طولانی، این کمپین‌های داستانی نگاهی به هویت آمریکایی داشته‌اند - نگاهی به اینکه مردم از چه هیولاهایی می‌ترسند و دوست دارند چه بلایی سر آن هیولاها بیاورند.

بازی Modern Warfare، ریبوتی که توسط آنچه از سازندگان سه‌گانه اصلی در اینفینیتی وارد باقی مانده ساخته شده، این تئوری را به بوته آزمایش می‌گذارد. نکات اندکی وجود دارد که مربوط به آینده یا حتی وضعیت کنونی باشد. داستان، نیروهای ویژه آمریکایی و بریتانیایی را نشان می‌دهد که دوشادوش مبارزین آزادی‌خواه یک کشور خیالی در خاورمیانه -به نام ارزیکستان- تروریست‌ها و یک گروه نظامی روسی که هر دو به دنبال کنترل بر ارزیکستان هستند را تعقیب و شکار می‌کنند.

شما به عنوان شخصیت اصلی صرفاً به دنبال آزاد کردن کشور هستید و داستان از عملیات‌های ضد تروریستی کوچک به سمت نبردهایی بزرگ پیش می‌رود که برای جلوگیری از جنایات هرچه بیشتر و حصول اطمینان از ثبات در سراسر کره خاکی انجام می‌شوند. به صورت خلاصه، این یک کال آو دیوتی دیگر است که از دل سال ۲۰۰۷ درآمده و اندکی دچار تغییر شده تا با دغدغه‌های مدرن سازگاری داشته باشد. همانطور که از اینفینیتی وارد انتظار می‌رود، روس‌ها یکبار دیگر ضدقهرمان‌هایی باحال هستند و حالا حداقل یکی از شخصیت‌های اصلی، پوستی سیه‌چرده دارد.

اما مدرن وارفر نمی‌تواند تصمیم بگیرد که آیا می‌خواهد درباره هر یک از این عناصر بیشتر صحبت یا سوالی مطرح کند یا خیر. چندین بار در جریان بازی از شما خواسته می‌شود که خانه‌های مسکونی را تخلیه کنید و به دنبال دشمنان‌تان باشید. این سکانس‌ها شبیه به ورژنی کوچک از فیلم Zero Dark Thirty هستند. همینطور که به شکلی پرتنش از اتاقی به اتاق دیگر می‌روید، در لحظه مجبور به تصمیم‌گیری هستید که چه کسی می‌خواهد به شما آسیب بزند و چه کسی از حضور شما در ساختمان وحشت‌زده شده.

در این لحظات، شما احساس قهرمان بودن یا مبارزی شریف بودن ندارید. در عوض احساس بی‌رحم بودن می‌کنید، مثل مزدوری که استخدام شده تا درها را بشکند و مردم را آن‌طور که خود صلاح می‌بیند بکشد. زجر واقعی هم در اینجا وجود دارد و بازی به شما نشان می‌دهد غیرنظامی بودن در یک منطقه جنگی چقدر وحشتناک است.

اما بازی قادر به سرمایه‌گذاری صحیح روی این احساسات منفی نیست تا سوالی واقعی درباره رفتار شما مطرح کند. هرکسی که به شما تیراندازی می‌کند، حتی یک غیرنظامی که صرفاً به خاطر وحشت محض سلاحی از روی زمین برداشته، در Modern Warfare به عنوان دشمن شناخته می‌شود و تصمیمات شما هنگام کشتن آن افراد هیچوقت زیر سوال نمی‌رود. افرادی که در جبهه شما می‌جنگند گاهی کارهای شرورانه می‌کنند اما شما به شکلی کاملا محسوس، هر بار از این حرکات شرورانه مستثنی می‌شوید. همه‌چیز راجع به دستورات بد از سوی فرماندهان نظامی بد در سیستمی خوب است و بازی این ایده را مطرح می‌کند که در غیر این صورت، قهرمانان بیش از حد به سمت تاریکی می‌رفتند و در جریان جنگی فاجعه‌بار، خود به ضدقهرمان تبدیل می‌شدند.

در اواخر بازی کاپیتان پرایس، نمادین‌ترین شخصیت این سری و کسی که تقریباً در تمام وضعیت‌ها رفتاری کاملاً قهرمانانه دارد، این بحث را مطرح می‌کند که تصمیماتی که می‌توان از لحاظ اخلاقی در میدان نبرد زیر سوال‌شان برد، ضروری هستند چون از وقوع اتفاقات شرورانه‌تر جلوگیری می‌کنند. به نظر می‌رسد بازی هم با او موافق باشد. بدترین جرائم را همیشه دشمنان شما مرتکب می‌شوند -تروریست‌ها، روس‌ها و افرادی که به شکل اشراری نه‌چندان سامان‌یافته تصویر می‌شوند و همچون اُرک‌هایی در لباس نظامی هستند- تا شما احساس بهتری نسبت به کارهای شرورانه خودتان داشته باشد.

در غایی‌ترین حالت مدرن وارفر حتی تاریخ واقعی درگیری‌های آمریکا را نیز تحریف می‌کند. حادثه‌ای مشهور به نام «بزرگراه مرگ» وجود دارد که در جریان آن، آمریکایی‌ها جاده‌ای مهم بیرون از کویت را در جریان جنگ خلیج فارس بمباران کردند. در این حمله که قرار بود سربازان عراقی را هدف قرار دهد، غیرنظامی‌ها، گروگان‌ها و حتی نیروهای اطلاعاتی آمریکایی که در حال فرار از منطقه بودند نیز کشته شدند. در بازی اما حمله مشابهی که در ارزیکستان صورت می‌گیرد، نه از سوی آمریکایی‌ها، بلکه از سوی روس‌های اشغالگر است. در مدرن وارفر، ایالات متحده هیچوقت کشورهای خاورمیانه‌ای را اشغال نمی‌کند. آمریکایی‌ها هیچوقت مرگ را بر سر افراد بی‌گناه نمی‌ریزند. هرچه نباشد، آن‎ها آدم‌خوب‌های داستان هستند.

حتی عجیب‌تر از این، داستان بازی که می‌خواهد نوعی تناقض اخلاقی نصفه و نیمه را به نمایش درآورد، سعی بر این هم دارد که ارتباطی با پیرنگ سه‌گانه اصلی مدرن وارفر برقرار کند؛ تصمیمی که مشخصاً حرکتی فن سرویس بوده اما کاملاً مغایر با ماهیت بازی که قرار است حقایقی تلخ درباره فجایع جنگی و زجرهایی که غیرنظامی‌ها متحمل می‌شوند را بیان کند. با چنین مضامین گسترده و متنوعی، مدرن وارفر در عوض به داستانی تبدیل شده که هیچ پیامی ندارد.

این موضوع آزاردهنده است چون تصور ورژنی بهتر از مدرن وارفر که بیشتر به مضامین مد نظر خود می‌پردازد چندان دشوار نیست. در این بازی، گیم‌پلی کاملاً جواب داده. سریع، سنگین و تاکتیکال است و به نظر فرصتی عالی برای جذب دوباره گیمرها به سمت داستانی خواهد بود راجع به سربازهایی که به قهرمان بودن خود اعتقاد دارند اما بقیه جهان چنین فکری درباره آن‌ها نمی‌کند. البته که سری کال آو دیوتی قبلاً و در Modern Warfare 4 این کار را انجام داده.

در آن بازی، تمرکز داستان بر حمله‌ای از سوی آمریکایی‌هاست که به انفجار یک بمب اتمی در خاورمیانه منجر می‌شود. بازی مشخصاً به حمله آمریکا به عراق طعنه می‌زند و نشان می‌دهد که چطور سربازانی که به درست‌کاری و قهرمان بودن خود اعتقاد راسخ دارند هم می‌توانند به آسانی شرایطی را رقم بزنند که آسیبی بی‌اندازه به مردم وارد کند. هر اتفاق و پیچش داستانی دیگری در بازی، درباره اصلاح کردن آن اشتباه است. درباره افرادی که به خاطر خودستایی و اشتباه آمریکایی‌ها، حالا به قدرت رسیده‌اند.

شما این وضعیت را از نگاه یک سرباز آمریکایی تجربه می‌کنید و علی‌رغم مکانیک‌های سری کال آو دیوتی که طراحی شده‌اند تا به شما احساس قدرت بدهند، بازی یادآوری می‌کند که «نه، آن اتفاق یک اشتباه مهلک بود، تو نباید اینجا می‌بودی، تو نباید آن کار را می‌کردی».

اما مدرن وارفر جدید اصرار دارد که مهم نیست چه اتفاق اشتباهی بیفتد، تو همیشه در جبهه درست هستی. در میانه‌های بازی لحظه‌ای وجود دارد که یک مرد، شخصی را گروگان گرفته و از شما می‌خواهد دری را باز کنید. او به دنبال نجات یکی از مبارزینی است که شما به عنوان بازیکن گروگان گرفته‌اید.

اگر در را برایش باز کنید، صفحه گیم اوور به نمایش در می‌آید. اگر در را باز نکنید، آن مرد گروگانش را می‌کشد. وقتی این اتفاق می‌افتد، کاپیتان پرایس می‌گوید که «نگران نباش، دستگیرش می‌کنیم» و یکبار دیگر اصرار می‌ورزد که ماموریت شما از جان این گروگان مهم‌تر است. اما این منطقی نیست که به اندازه کافی متقاعدکننده باشد.