تأثیر مثبت تمرینات ایروبیک و اینتروال روی کارکرد مغز

بسیاری از مردم برای افزایش انعطاف پذیری مغزی از مکمل ها استفاده می کنند. حال تحقیق جدیدی که توسط محققان استرالیایی انجام شده نشان می دهد انجام دو حرکت ورزشی اثر بخشی به مراتب بیشتری را نسبت به مکمل ها به دنبال دارد.

«انعطاف پذیری مغزی» (Brain plasticity) یا «انعطاف پذیری عصبی» (Neuroplasticity) به معنای توانایی مغز در وفق دادن خود با تغییرات در طول زندگی است. دانشمندان در گذشته بر این باور بودند که انعطاف پذیری مغزی در دوران بزرگسالی از بین می رود؛ اما تحقیق جدیدی که در بازه چندین ساله انجام شده این عقیده را به چالش می کشد.

برخی مکمل ها انعطاف پذیری مغزی را افزایش می دهند که البته شواهد بسیار کمی برای اثبات این موضوع وجود دارد. ورزش کردن اما گزینه‌ای امن با اثربخشی بیشتر نسبت به مکمل ها تلقی شده و به مغز کمک می کند تا تغییراتی را در اتصالات نورونی ایجاد کند.

محققان دانشگاه استرالیای جنوبی (University of South Australia) با مطالعه روی 128 نفر دریافتند که انجام تمرینات ایروبیک با شدت متوسط به مدت 25 دقیقه یا انجام تمرینات اینتروال به مدت 20 دقیقه روی انعطاف پذیری عصبی اثر مثبت می گذارد. یافته های این تحقیق بر مبنای مطالعات فعلی است که انجام تمرینات ایروبیک را برای عملکردهای روان‌شناختی مفید تلقی می کند.

تمرین اینتروال (Interval Training) نوعی سیستم تمرینی است که در آن حرکات ورزشی سنگین با استراحت بین حرکات ورزشی انجام می شوند.

طبق یافته های این تحقیق کورتیزول (Cortisol) یا هورمون استرس که در اثر ورزش کردن ترشح می شود، می تواند از طریق مسدود کردن واکنش سودمند، تأثیر منفی بر انعطاف پذیری عصبی بگذارد. به همین دلیل انجام تمرینات ورزشی سنگین به مدت طولانی و بدون استراحت، اثر مثبت تمرینات اینتروال را در پی نخواهد داشت.

در این تحقیق از شرکت کنندگان درخواست شد تا حین تمرین ضربان قلب خود را بین 50 تا 90 درصد حفظ کنند. تمریناتی که می توان به کمک آنها ضربان قلب را در این بازه نگاه داشت شامل دوچرخه سواری با سرعت متوسط یا دویدن با سرعت بالا در مسافت های کوتاه همراه با استراحت است که به کنترل سطح کورتیزول کمک می کنند.