۱۰ ویژگی بازی‌های ویدیویی که هیچ گیمری دوست‌شان ندارد

طبیعتا سلیقه و علایق گیمرها برای هر بازی‌سازی مهم است. به هر حال اگر یک بازی ویدیویی، مناسب با سلیقه گیمرها طراحی نشود، طبیعتا فروش خوبی هم نخواهد داشت و حدس بزنید آن وقت چه کسی ضرر می‌کند؟ با تمام این تفاسیر اما گیمرها هنوز نتوانستند یک سری عادت‌های به خصوص را از سر بازی‌سازان بیندازند. برای همین در این مقاله از ۱۰ ویژگی دوست نداشتنی بازی‌های ویدیویی برایتان گفتیم که بازی‌سازان حاضر نیستند بی‌خیالشان شوند. با ویجیاتو همراه باشید.

۱۰) ارلی اکسس شدن بازی‌های بزرگ

سیستم ارلی اکسس یا دسترسی پیش از موعد برای بازی‌های کوچک مزایای خیلی زیادی داشت. چراکه عملا تمام بازی‌سازان مستقل، پول کافی برای تکمیل پروسه ساخت بازی خود ندارند. ارلی اکسس به چنین بازی‌سازانی این شانس را داد که با نشان دادن کارشان به گیمرها، بودجه مورد نیاز خود را به دست آورند. با این حال، حمایت خوب گیمرها از این سیستم، باعث شد که شرکت‌های بزرگ نیز به فکر عرضه آثارشان به شکل ارلی اکسس بیفتند. توی چشم‌ترین مثالی هم که می‌شود برای این موضوع آورد، Red Dead Online است. شما برای Red Dead Redemption 2 مثل تمام بازی‌های AAA دیگر، ۶۰ دلار هزینه کردید و براساس تبلیغات راکستار توقع داشتید که بخش داستانی و آنلاین آن به طور کامل به دستتان برسد. گرچه بخش داستانی، فوق‌العاده بی‌نقص و کامل بود اما Red Dead Online هنوز هم چند جای کارش می‌لنگد و آنچنان محتوای دندان‌گیری برای تجربه ندارد. این اتفاقی است که برای بازی‌های بزرگ دیگر نیز رخ داده و گیمرها به خاطرش شدیدا شاکی هستند. دلیلش هم ساده است؛ نه من، نه شما و نه حتی هیچکس دیگر دوست ندارد برای یک بازی ناقص هزینه کند. همانطور که هیچکس حاضر نیست بازی‌ای بخرد که نمرات خوبی از منتقدین نگرفته.

۹) مخفی‌کاری اجباری در بازی‌هایی که اصلا مخفی‌کاری در آن‌ها معنی ندارد

هیچکس واقعا از مخفی‌کاری در بازی‌های ویدیویی بدش نمی‌آید و همین الان می‌توانم بیشتر از ۱۰‌ها بازی برایتان نام ببرم که گیم‌پلی تمامشان مخفی کاری بودند و ما با تمام وجود دوستشان داشتیم. اما برخی بازی‌سازان اصرار دارند که در آثارشان حتما یک یا دو مرحله مخفی‌کاری وجود داشته باشد. این یک یا دو مرحله واقعا برای اکثر گیمرها عذابی تمام عیار است. چراکه مکانیک‌های تعریف شده برای این بازی‌ها اکثرا از حالت مخفی‌کاری پشتیبانی درستی نمی‌کنند. به عبارت دیگر این آثار اصلا قرار نبوده که سیستم مخفی‌کاری داشته باشد و چون توسعه‌دهندگان از چنین الما‌ن‌هایی خوششان می‌آمده، سعی کرده‌اند هر طور که شده جایی برای آن‌ها هم باز کنند. در بیشتر اوقات چنین تصمیماتی نتیجه خوبی در پی ندارند و یکپارچگی و انسجام بازی‌ها را به هم می‌ریزد. این فقط در بازی‌های متوسط یا سطح پایین هم اتفاق نمی‌افتد، بلکه در بازی‌های بزرگ نیز شاهد چنین موضوعی هستیم و نمی‌دانم که بعد از این همه اعتراض چرا باز هم توسعه‌دهندگان روی انجام این کار پافشاری می‌کنند.

۸) منوی پیچیده اینونتوری‌ها

مدیریت اینونتوری یکی از المان‌هایی است که زیاد سر و کله‌اش در بازی‌های نقش‌آفرینی یا بقا محور پیدا می‌شود و از جمله جذابیت‌های چنین آثاری به حساب می‌آید. با این حال، نمی‌دانم چرا از یک جایی به بعد، بازی‌سازان به سمت طراحی اینونتوری‌های پیچیده‌تر رفتند. اگر به اینونتوری برخی از بازی‌های امروزی نگاه کنید، آنقدر منوهای تو در تو و طراحی‌های عجیب و غریب می‌بینید که آدم حتی از نگاه کردن به آن‌ها هم سر درد می‌گیرد، چه برسد به اینکه بخواهد مدیریتشان هم بکند. این رویه با این که شاکی هم کم‌ ندارد، متاسفانه متوقف هم نمی‌شود و انگار باید هر طور که شده به این منوهای پیچیده عادت کنیم.

۷) استفاده اجباری از سنسورهای حرکتی

با اینکه استفاده از سنسورهای حرکتی در اکثر بازی‌‌های جدید اختیاری شده اما هنوز هم انگار یک سری از توسعه‌دهندگان بدشان نمی‌آید که گیمرها وسط خانه بلند شوند و برای انجام یک کار واقعا ساده، کنترلرشان را در هوا ۳۶۰ درجه بچرخانند. نمونه‌ این ادعا را به خوبی می‌توانید در Death Stranding، ساخته تازه هیدئو کوجیما ببینید. بی‌بی یا همان نوزادی که شما آن را درون یک محفظه با خود حمل می‌کنید، هر از گاهی بدخلق می‌شود و می‌زند زیر گریه. در چنین شرایطی شما چاره‌ای ندارید جز یکی دو دقیقه تکان دادن پی‌درپی کنترلر. این کاری است که واقعا با استفاده از یک کلید هم می‌شد انجامش داد. اما نه تنها این اتفاق نیفتاده، بلکه بی‌بی طوری طراحی شده که وقتی دور تا دورتان پر از دشمن است، دیگر گریه‌اش بند نیاید و چاره‌ای برایتان باقی نماند جز همین تکان دادن‌های بی‌وقفه کنترلر.

۶) صداگذاری‌های بد برای کاراکترها

بیست سال پیش اگر یک کاراکتر صداپیشگی خوبی نداشت، برای کسی مهم نبود. اما در حال حاضر، در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که بازی‌ها از نظر بصری خیلی به مرز واقعیت نزدیک شده‌اند و عملا چند وقت دیگر می‌توان اسم آن‌ها را فیلم‌های تعاملی گذاشت. البته به شرطی که وضعیت صدا گذاری کاراکترها واقعا درست شود. متاسفانه هنوز زیاد می‌بینیم که صداگذاری برخی NPCها یا حتی کاراکترهای اصلی بازی‌ها خوب نیست. در چنین شرایطی کاراکترهایی داریم که از نظر ظاهری خیلی واقعی به نظر می‌رسند اما مثل یک ربات حرف می‌زنند. خب طبیعتا این از یک طرف توی ذوق می‌زند و از طرف دیگر خیلی هم خنده‌دار است. صداگذاری در شرایط فعلی واقعا اهمیت زیادی دارد و به عقیده من دیگر نباید با شروع نسل نهم کنسول‌ها، شاهد چنین مشکلاتی باشیم.

۵) هوش مصنوعی بد کاراکترهای همراه

مدت‌هاست که اکثر کاراکترهای اصلی بازی‌های ویدیویی دیگر تنها نیستند و بازی‌سازان سعی دارند با قرار دادن یک کاراکتر دیگر در کنار آن‌ها، داستان بازی‌ها را به شکلی جذاب‌تر روایت کنند. خب ما بسیاری از این کاراکترهای ثانویه را دوست داریم اما ای کاش که آن‌ها واقعا توسط هوش مصنوعی کنترل نمی‌شدند. برخی از این کاراکترها در شرایط حساس یا آنقدر احمقانه عمل می‌کنند که مجبوریم خراب‌کاری‌هایشان را جمع کنیم یا اصلا هیچ کاری انجام نمی‌دهند و تنها تفاوتشان با یک سیب‌زمینی، این است که صرفا ظاهر بهتری دارند.

۴) QTE

QTE واقعا دیگر منسوخ شده و نمی‌دانم چرا برخی بازی‌سازان هنوز اصرار دارند که از آن استفاده کنند. باز ممکن است QTE زدن در جریان کات‌سین‌ها یک جذابیتی داشته باشد اما دیگر این را نمی‌فهمم که چرا باید برای باز کردن یک در، ده‌ها بار کلید ضربدر را بفشارم.

۳) کات‌سین‌های غیرقابل رد کردن

طبیعتا کات‌سین‌ها را نمی‌شود از بازی‌های ویدیویی جدا کرد اما مسئله اینجاست که برخی اوقات به قدری طولانی و بی‌محتوا هستند که دیگر تماشایشان حوصله سربر می‌شود. البته با تمام این اوصاف حتی بدترین کاتسین را هم می‌شود یک بار نگاه کرد اما قطعا این لطف را نمی‌توان برای دومین بار از کسی خواست. اینجاست که با کات‌سین‌های غیر قابل رد کردن به مشکل می‌خوریم. فرض کنید یک بازی را فقط به خاطر گیم‌پلی جذابش دوست دارید و دلتان می‌خواهد بعد از بار اول، یک دور دیگر هم تمامش کنید. در چنین شرایطی شما از کل داستان با خبرید و تماشای دوباره کات‌سین‌ها، حالا چه خوب یا چه بد، بی‌معنی است. حال اگر این موضوع اجباری باشد، قضیه واقعا دیوانه کننده خواهد شد و ممکن است به همین دلیل بیخیال دوباره بازی کردن ویدیو گیم مورد علاقه‌تان شوید.

۲) آیتم‌های جمع‌کردنی بیش از اندازه

پیدا کردن آیتم‌هایی که در دل محیط بازی‌های ویدیویی پنهان شده‌اند واقعا جذاب است. بسیاری از توسعه‌دهندگان از این آیتم‌ها آنقدر هوشمندانه استفاده می‌کنند که آدم دلش می‌خواهد تمام دنیای یک بازی را برای پیدا کردنشان زیر و رو کند. اما این سکه یک روی دیگر هم دارد. برخی بازی‌سازان جهان‌های بزرگی برای آثارشان طراحی می‌کنند که توانایی پر کردنشان با محتوای درست را ندارند. اینجاست که همین بازی‌سازان به سراغ طراح تیم خود می‌روند و می‌گوید صدتا از فلان آیتم برایمان در رنگ‌های مختلف طراحی کن. آن وقت همان‌ها را برمی‌دارند و جهان‌ خالی بازی را به کمکشان پر می‌کنند. طبیعتا این روش بعد از چیزهایی که در نسل هشتم دیدیم دیگر جواب نمی‌دهد و احساس می‌کنم که بازی‌سازان باید به دنبال راه‌هایی منطقی‌تر برای سرگرم کردن مخاطب باشند.

۱) نداشتن بخش چند نفره آفلاین

قدیم‌ها هر وقت که یک بازی بخش مولتی‌پلیر آنلاین داشت، می‌توانستیم آن را به شکل محلی هم بازی کنیم. این یعنی خیلی راحت در کنار دوستمان روی یک کاناپه می‌نشستیم و بدون نیاز به اینترنت و یک مانیتور مجزا، بازی‌های محبوبمان را با هم تجربه می‌کردیم. اما الان تعداد بازی‌هایی که از چنین قابلیتی پشتیبانی می‌کنند از تعداد انگشتان دست هم کمتر است. واقعا جای خالی بازی‌هایی که می‌شد دو نفره و بدون نیاز به اینترنت تجربه کرد، خیلی خالی است و ای کاش که در آینده شاهد بازگشت چنین ویژگی‌هایی باشیم.

خب این هم از ۱۰ ویژگی‌ بازی‌های ویدیویی که به نظر ما هیچ گیمری نمی‌تواند دوستشان داشته باشد. اما شما چه چیزهایی را در بازی‌های امروزی دوست ندارید. حتما در بخش نظرات آن‌ها را با ما در میان بگذارید.