۵ بازی ترسناک کوچکی که نباید تجربه‌شان را از دست بدهید

افرادی که من را از نزدیک می‌شناسند یا از طریق خواندن مقاله‌ها با سلیقه‌ام آشنا شده‌اند، می‌دانند که چقدر به ژانر وحشت علاقه دارم. اما برعکس چیزی که شاید خیلی‌ها فکر کنند، من فقط پای بازی‌های ترسناک کلان بودجه‌ای مثل سری رزیدنت ایول نمی‌نشینم. اتفاقا جذاب‌ترین تجربه‌های ترسناکی که در کل عمرم داشتم، مربوط به آثار مستقلی می‌شود که ممکن است حتی اسمشان را هم نشنیده باشید. برای همین، اگر دوست داشته باشید بدم نمی‌آید که در سری مقالات برترین‌های ویجیاتو شما را هم با این آثار جذاب بیشتر آشنا کنم. در این مقاله سراغ ۵ بازی ترسناک مستقل و کوچکی رفتم که به هیچ وجه نباید تجربه‌ شگفت انگیزشان را از دست بدهید. اگر از این مقاله نیز استقبال شود، بیشتر از این مدل مقالات می‌نویسم. پس حتما در کامنت‌ها برایم بگویید که از چنین محتوایی لذت می‌برید یا نه.

5) Yomawari: Midnight Shadows

بشخصه نسبت به ترسی که فیلم‌ها و بازی‌های ژاپنی ارائه می‌دهند نقطه ضعف عجیبی دارم. ارواح خبیث ژاپنی با آن اصوات ناهنجار و قصه‌های عجیبی که در پس‌زمینه خود دارند، به راحتی باعث می‌شوند که تنم یخ کند. سازندگان سری بازی‌های Yomawari نیز با استفاده از همین حال و هوا، آثار ترسناک عجیبی را خلق کرده‌اند که از حق نگذریم وحشتناکند و هم جذاب. یک جورهایی گیم‌پلی بازی شبیه سری اوت لست است. مدام باید در کوچه‌ها و خانه‌های تاریک از دست ارواح عجیب و غریب فرار کنید و با حل پازل‌های مختلف مسیر داستان را جلو ببرید. نکته جالب اینکه گرافیک و طراحی کاراکترهای بازی خیلی شبیه سری بازی‌های Harvest Moon است. اما اگر فکر می‌کنید که این گرافیک و طرح‌های کودکانه از جلوه‌های ترس یک بازی می‌کاهند، سخت در اشتباهید. برای همین پیشنهاد می‌کنم که پای حداقل یکی از نسخه‌های این مجموعه بنشینید تا متوجه شوید حتی چنین بازی‌هایی چقدر می‌توانند ترسناک باشند.

4) Darkwood

Darkwood را چند روز پیش معرفی کردم و مفصل در موردش برایتان گفتم. اما اگر حالا به هر دلیلی آن مطلب را نخوانده‌اید، دوست دارم دوباره در مورد این بازی مهم صحبت کنم تا شاید ترغیب شوید سراغش بروید. Darkwood در اصل یک بازی ترسناک بقامحور خیلی ساده‌ است که شاید در نگاه اول خیلی جذاب به نظر نرسد. اما نباید بگذارید که دوربین از بالا به پایین و گرافیک به نسبت ساده Darkwood گولتان بزند. چراکه تا پای تجربه Darkwood ننشینید و در جنگل تاریک و آشوب‌زده بازی قدم نزنید، متوجه نمی‌شوید که چقدر اتمسفر بازی سنگین و غیرقابل تحمل است.

3) Visage

Visage از نظر طراحی مرحله و المان‌های ترس، شبیه‌ترین بازی به PT کوجیماست. وقایع بازی دقیقا در یک خانه تو در تو اتفاق می‌افتد. با حل پازل‌های مخلتف درهای مخفی این خانه وحشت زده یک به یک به رویتان باز می‌شوند و اسرار ترسناک داستان را بیشتر برایتان بیرون می‌ریزند. از نظر جلوه‌های ترس نیز Visage واقعا در سطح خوبی قرار دارد و با اینکه کمی برای ترساندن مخاطبش وابسته به جامپ اسکیر است اما خوشبختانه سازندگان بازی می‌دانستند که اگر شور این قضیه را دربیاورند، ممکن است جامعه طرفداران بازی‌های ترسناک خیلی از اثرشان استقبال نکنند. برای همین آن‌ها به تعلیق‌های طولانی نیز توجه ویژه‌ای داشته‌اند و سعی کرده‌اند با استفاده از این موضوع، اتمسفر سنگین و تاریک بازی را تا آخرین لحظه حفظ کنند.

2) Detention

راستش را بخواهید Detention یکی از جذاب‌ترین بازی‌های ترسناکی است که در این چند وقت اخیر تجربه کردم. بازی شما را به تایوان دهه ۶۰ میلادی می‌برد و با تکیه بر فرهنگ و افسانه‌های این کشور، قصه‌ عجیب و ترسناکی را برایتان تعریف می‌کند که بعید بدانم نمونه‌اش را شنیده باشید. علاوه بر این، طراحی ارواح و موجودات ترسناک بازی واقعا عجیب و غریب است. بشخصه مدت‌هاست که چنین طراحی‌هایی در هیچ بازی ترسناکی ندیده بودم و آنقدر از کار تیم سازنده شگفت زده شدم که کلید Follow استودیو آن در استیم را فعال کردم تا اگر بازی جدیدی معرفی کردند سریع متوجه شوم. از طرف دیگر Detention طراحی مراحل به شدت خوب و هوشمندانه‌ای هم دارد و تا آخرین لحظه می‌تواند با پازل‌ و مقابله با دشمنان ترسناکش، سرگرمتان نگه دارد.

1) Lone Survivor

از بازی‌های قدیمی و خاص ژانر وحشت که این روزها متاسفانه خبری از آن نیست، می‌توان به سایلنت‌ هیل اشاره کرد. سری بازی‌های سایلنت هیل با آن اتمسفر گیرا، داستان پر پیچ و خم و موجودات دهشتناکشان کاری می‌کردند که مو بر تنمان از لحظه به لحظه بودن در بلندای تپه‌های خاموش سیخ شود. گرچه دیگر خبری از سایلنت هیل نیست اما آن‌ها واقعا نمرده‌اند. بلکه درون مایه این بازی‌ها هر روز باعث ساخت بازی‌های ترسناک فوق‌العاده‌ای می‌شوند که هنوز به نسخه بیست سال پیش سایلنت هیل وفادارند. یکی از این بازی‌ها Lone Survivor است. یک اثر دو بعدی پیکسلی که از همه لحاظ شباهت زیادی به سایلنت هیل دارد. با شهر گرد و خاک گرفته‌ای طرف هستید که تاریکی آن را فراگرفته و در دل سیاه شب‌هایش موجوداتی وحشتناکی جان می‌گیرند. اما تنها شباهت Lone Survivior به سایلنت هیل فقط به همین ستینگ مرموز ختم نمی‌شود. نه، Lone Survivor طوری مثل سایلنت‌ هیل‌ها، قصه روانشناختانه‌اش را روایت می‌کند که در چند ساعت ابتدایی بازی، اصلا متوجه نمی‌شوید چه اتفاقی در حال رخ دادن است. تصاویری می‌بینید که با عقل جور در نمی‌آیند، با افرادی صحبت می‌کنید که اصلا وجود خارجی ندارند و آنقدر در توهمات کاراکتر اصلی بازی غرق می‌شوید که از یک جایی به بعد فرق بین خیال و واقعیت را نمی‌توانید از هم تمیز دهید.