با اتمام سریال قورباغه، فعلاً گیسو یکی از پرطرفدارترین‌های نما است. پیش‌تر نقد قسمت اول گیسو را نوشته بودیم که می‌توانید برای خواندن آن کلیک کنید. در ادامه با نقد قسمت 2 تا 6 سریال گیسو با ویجیاتو همراه باشید.
منوچهر هادی ید طولایی در سریال سازی دارد و با عاشقانه و دل نزد مخاطبان شناخته می‌شود. گیسو در ادامه عاشقانه ساخته شده که داستان آن دقیقاً در راستای فصل اول است. به جز مهناز افشار، پانته‌آ بهرام و بهاره کیان افشار تقریباً تمام بازیگران فصل یک حضور دارند.
مخاطبان عاشقانه و سریال‌های منوچهر هادی قطعاً می‌توانند با گیسو هم ارتباط برقرار کنند اما مشکل اصلی این است که هیچ تمهیدی برای مخاطبان تازه‌ای که هیچ آشنایی با فصل اول ندارند در نظر گرفته نشده و احتمالاً اگر عاشقانه را ندیده باشید اصلاً از ماجراها سر درنیاورید.انتشار یک خلاصه یک قسمتی پیش از انتشار فصل دو می‌توانست این مشکل را تا حدودی حل کند اما ظاهراً جامعه هدف منوچهر هادی همان مخاطبان فصل اول هستند.
داستان هم چنان شبیه به فصل اول است و مثلث رضا (حسین یاری)، سهیل (محمدرضا گلزار) و پیمان (هومن سیدی) درگیر ماجرای تازه‌ای می‌شوند که این بار نجات پدر رضا از اتهامات فساد مالی و احتمالاً قتل گیسو است. البته ظاهراً این بار هم مثل فصل اول فقط تصور می‌کنند که همه چیز تحت کنترلشان است و در واقع وارد بازی خطرناکی شده‌اند.
در این فصل با دو شخصیت مرموز یعنی کتی (هانیه توسلی) و نازی (سانیا سالاری) آشنا می‌شویم. کتی زن اشرافی و پولداری است که ظاهراً برای تبلیغات رستوران لوکسش با پیمان، رضا و سهیل همکاری می‌کند اما احتمالاً ارتباطی با ماجرای گیسو و پدر رضا خواهند داشت.
در کنار موضوع اصلی زندگی و مشکلات شخصی کاراکترهای محوری به صورت موازی روایت می‌شود. مثلاً پیمان درگیر پیدا کردن پدر و مادر لوسی (همسر خارجی‌اش) در ایران است، سهیل همچنان با پگاه (ساره بیات) کشمکش دارد و رضا هم درگیر ماجراهای عاشقانه‌ای است. اینکه داستان‌های فرعی در راستای پیشبرد ماجرای اصلی هستند یا فقط برای پر کردن زمان فیلم در نظر گرفته شدند فعلاً در هاله‌ای از ابهام است و باید منتظر قسمت‌های آینده باشیم.
منوچهر هادی به صحنه‌های لوکس و نمایش افراطی تجملات علاقه ویژه‌ای دارد و شدت این علاقه در دل به‌اندازه‌ای بود که عملاً مایه عذاب و انزجار مخاطب می‌شد. خوشبختانه در گیسو به تعادل بهتری رسیدیم و به جز سکانس‌های کتی و پگاه شاهد زندگی‌های لوکس افراطی به سبک سریال‌های ترکی نیستیم و شاید این هم موردی باشد که تماشای گیسو را قابل‌تحمل‌تر می‌کند.
مقایسه سریال‌های منوچهر هادی با تولیدات دیگر نمایش خانگی چندان موفقیت‌آمیز نیست اما اگر بخواهیم آثار اخیر هادی را با هم مقایسه کنیم گیسو قطعاً از دل سریال بهتری است که بخشی از آن به آشنایی مخاطب با شخصیت‌ها و قصه‌هایشان برمی‌گردد. به عبارت دیگر در گیسو تقریباً از قسمت دوم وارد ماجرای اصلی می‌شویم و دست منوچهر هادی برای کش دادن چندان باز نیست.
یکی از مشکلات آثار این کارگردان، کم‌هوش فرض کردن مخاطب و تأکید افراطی به ویژگی‌های بدیهی شخصیت‌هاست. مثلاً همه ما می‌دانیم پگاه زنی خودشیفته و عصبی است اینکه در هر قسمت روی این موضوع تاکید می‌شود و شاهد مکالمات تلفنی سرشار از ناسزای او و سهیل هستیم، هیچ دلیلی منطقی ندارد یا علاقه افراطی بسیاری از خانم‌های فیلم به محمدرضا گلزار که تنها کارکردش این است که آقای هادی در هر قسمت یادآور می‌شود ببینید چه بازیگر جذابی برای فیلمم انتخاب کردم! امیدواریم بالاخره به این نتیجه برسد که این فرمول اصلاً جواب نمی‌دهد و برای مخاطب خسته‌کننده است. بازی بد بازیگران فیلم از دیگر مشکلات آن است و تقریبا هیچکس به جز هومن سیدی در سریال بازی یکدست و خوبی از خود ارائه نمی‌دهد.
یکی از دلایل توجه به گیسو قطعاً حضور هومن سیدی است که با شخصیت پیمان تنها نقطه قوت عاشقانه بود و حالا با شمایلی جدید به فصل دو آمده. پیمان ذاتاً شخصیت شیرینی است و برای مخاطبان هم دوست‌داشتنی است. از این ویژگی استفاده هوشمندانه‌ای شده و از قسمت دوم به بعد شاهد حضور مستمر این شخصیت هستیم. امیدواریم در ادامه منوچهر هادی با این برگ برنده بازی بهتری انجام دهد و در کنار شوخ‌طبعی‌های سیدی از بقیه پتانسیل‌هایش هم استفاده کند.
روند سریال تا قسمت 6 کاملاً قابل حدس بود و نکته شگفت‌انگیزی در مورد روایت‌ها و شخصیت‌ها وجود نداشت. باید منتظر قسمت‌های بعد باشیم تا ببینیم قرار است رو دست بخوریم یا طبق معمول مخاطب چند قدم از کارگردان و نویسنده جلوتر است. گیسو از آن سریال‌هایی نیست که برایش لحظه شماری کنیم اما حداقل مخاطب را با موزیک ویدیو و صحنه‌های اسلوموشن پی‌درپی شکنجه نمی‌دهد!
همچنین بخوانید: