عشق و علاقه من برای تبدیل شدن به یک ماجراجو در لباس فضانوردی ختم به رویایی که در ذهنم داشتم نشد. شاید به همین خاطر بود که حس کنجاوی‌ام مرا به تجربه بازی‌هایی که فضاسازی مشابهی دارند تشویق کرد. طی سال‌های گذشته عناوین زیادی مثل Astroneer، نو منز اسکای، Deep Rock Galactic، فکتوریو و… را تجربه کردم. بازی استارفیلد برای افرادی مثل من مانند معجزه‌ای بود که دوست داشتیم با چشمانمان ببینیم و تجربه کنیم. اما آیا این معجزه به همان اندازه که تعریفش را شنیده بودیم حیرت‌انگیز بود؟ با بررسی بازی Starfield همراهم باشید.
- امتیاز کاربران
- امتیاز متاکریتیک 87
- ژانر اکشن-نقش‌آفرینی
- پلتفرم‌ها ایکس باکس سری ایکسپی‌سی
- ناشر بازی Bethesda Softworks
- سازنده Bethesda Softworks
- حالت بازی تک نفره
- درجه سنی بازی مناسب برای نوجوانان
سال ۲۱۵۰ محققان پیشبینی کردند که طی ۵۰ سال آینده اکسیژن موجود در اتمسفر زمین خالی شده و حیات روی سیاره دوست داشتنیمان به انتها می‌رسید. این پیشبینی ناسا و سایر شرکت‌های فضایی را وادار کرد تا برای جلوگیری از انقراض بشریت تمام تلاششان را به کار گیرند. این تلاش ۵۰ ساله ختم به ساخت تکنولوژی قدرتمندی به نام Grav Drive شد. موتوری که می‌تواند سفینه‌های فضایی را در کسری از ثانیه از منظومه‌ای به منظومه دیگر ببرد. انسان‌ها نجات پیدا کردند. روی اقصی نقاط کهکشان سیاره‌ای برای خودشان انتخاب کردند و تصمیم گرفتند تا زندگیشان را تحت شرایط جدید پیش ببرند.
شما کارمند ساده یک شرکت مرتبط با معدن هستید. وظیفه شما مشخص است، واردن معدن می‌شوید و سنگ‌ها و مواد اولیه مورد نیاز را استخراج می‌کنید. استارفیلد هم دقیقا از همینجا شروع می‌شود. وارد معدن می‌شوید و ناگهان به یک شئ عجیب می‌رسید. آن را لمس می‌کنید و بُعد جدیدی از جهان پیش چشمتان به تصویر کشیده می‌شود. جسمی که پیدا کرده‌اید نمی‌تواند ساخته دست انسان باشد و گویا هر فردی با لمس کردن آن نمی‌تواند آنچه شما دیده‌اید را تجربه کند. این تجربه کوتاه زندگی شما را تغییر می‌دهد. با گروهی به نام Constellation آشنا می‌شوید که تلاش می‌کنند راز این اجسام فضایی را پیدا کنند و متوجه ماهیتشان شوند.
سریع‌تر از آنچه تصور می‌کنید تبدیل به نیروی ارشد این گروه می‌شوید. وظیفه پیدا کردن این اجسام در نقاط مختف جهان هستی با شماست و همه طوری با شما رفتار می‌کنند که انگار ده‌ها سال همکارتان بوده‌اند. به طور کلی داستان استارفیلد این است که راز پشت این اجسام عجیب را پیدا کنید. گرچه استودیوی بتسدا گفته بود که بیشتر از ۲۰ سال پروسه ساخت بازی استارفیلد برایشان طول کشیده، اما احساس میکنم کمترین زمان را به نوشتن داستانی مناسب برای بزرگترین ساخته استودیویشان اختصاص داده‌اند. داستان بازی Starfield چیزی نیست که ۶ ماه بعد در ذهن مخاطب باقی مانده باشد و از آن یاد کند. این اولین واقعیت تلخیست که با شروع تجربه استارفیلد متوجهش می‌شوید.
عظمت استارفیلد در نگاه اول باور نکردنیست. تمام سیاره‌هایی که می‌توانید رویشان پا بگذارید، تمام آیتم‌هایی که می‌توانید با آن‌ها تعامل داشته باشید، سلاح‌هایی که پیدا کنید یا بخرید و شخصی‌سازی کنید، آدم‌هایی که با آن‌ها صحبت کنید و تجربه‌هایی که در قالب مراحل فرعی پشت سر بگذارید و… . استارفیلد ناگهان شما را در مواجهه با تمام چیزهایی که گفتم رها می‌کند. به همین خاطر است که گذراندن چند ساعت ابتدایی و آشنا شدن با مکانیزم‌های بازی کمی بیشتر از آنچه فکر می‌کنید طول می‌کشد. اگر تجربه بازی‌های نقش آفرینی یا سایر عناوین بتسدا را نداشته باشید این چند ساعت شاید برایتان سخت بگذرد؛ اما به مرور زمان که افسار کار را دست می‌گیرید کم‌کم همه چیز برایتان معنا و مفهوم پیدا می‌کند.
این عظمت به مرور زمان و در برخی از بخش‌ها برایتان رنگ و رویش را از دست می‌دهد. Starfield نیازی به ۱۰۰۰ سیاره که تعداد کمی از آن‌ها سازه‌های طراحی شده داشته باشند نداشت. اگر این تعداد به یک دهم و حتی کمتر می‌رسید و به جای دنیایی خشک و خالی از سکنه با محیط‌هایی جذاب و متنوع‌تر مواجه می‌شدیم چه ایرادی داشت؟ با این وجود شهرهای بزرگی در استارفیلد وجود دارد که می‌توانید به آن‌ها سر بزنید. تلاش شده تا هر کدام از این شهرها یک تم خاص برای خودش داشته باشد. برای مثال شهر Akila با الهام از غرب وحشی ساخته شده و Neon شما را یاد سایبرپانک ۲۰۷۷ می‌اندازد. در هر کدام از این شهرها با دریایی از NPCها و فعالیت‌های مختلف مواجه می‌شوید، اما حیف که نقشه‌ای برای نشان دادن آن‌ها به شما وجود ندارد.
من یکی از آن طرفدارهای پر و پا قرص بتسدا هستم که با این که بازی‌های علمی تخیلی را دوست ندارم، ولی منتظر استارفیلد بودم. با این حساب، استارفیلد برای من یک تجربه عجیب و غریب بوده و هست. تجربه‌ای که هر دقیقه از آن با شگفتی‌هایی همراه است که در بازی دیگری ندیده‌ام اما دقیقه به دقیقه آن من را یاد فال‌آوت 4 و اسکایریم می‌اندازد. استارفیلد دنیای شگرفی از شگفتی‌هایی است که پشت درهای محدودیت و لودینگ‌های سنگین گیر افتاده است. استارفیلد آن بازی عظیمی است که مشابهش را کمتر جایی پیدا می‌کنید، اما فست تراول و لودینگ‌های مکرر شما را معطل خودش می‌کند. استارفیلد آن بازی خوش‌ساختی است که به سختی می‌توان از آن ایرادهای جدی گرفت، اما بعید می‌دانم که هیچ بازی‌ای را بعد از خودش متحول کند. ادیسه فضایی بتسدا، اثری است که میلیون‌ها بازیکن را تا به حال به خود جذب کرده، اما در نهایت نمی‌تواند فرمول بتسدا را از نو بسازد. استارفیلد بازی‌ای با هایپ و انتظارات زیاد بین دیگر طرفداران و یک بازی معمولی برای من بود. حالا انگار که همه چیز برعکس شده باشد؛ همه از این بازی لذت می‌برند اما من هر چقدر که بیشتر آن را بازی میکنم، آرزو میکنم که کاش قدمی بزرگتر برای متحول کردن ژانر خودش بود.
مسعود تیموری
در بازی Starfield محکوم به این هستید که حافظه تصویری خوبی داشته باشید. اولین برخورد من با شهرهای جدید معمولا ختم به گشتن نقطه به نقطه آن‌ها و وارد شدن به مغازه‌های مختلفشان می‌شد. گرچه این پروسه با لودینگ‌های زیادی همراه بود (وارد شدن به بسیاری از فروشگاه‌ها و قسمت‌های شهر با لودینگ همراه است، پس حتما روی SSD آن را نصب کنید!) و پیدا کردن مجدد مسیر در اولین ملاقات‌ها کمی سخت بود، اما ارزشش را داشت. شما نیاز دارید جای فروشگاه‌ها را بدانید تا بتوانید کوله‌باری که با لوت‌های فضایی پر می‌کنید را خالی و جیبتان را پر پول کنید. شلوغی و تنوع فعالیت‌ها در شهرهای استارفیلد را دوست داشتم. برخلاف سایر ساخته‌های بتسدا این شهرها دیگر خشک و بی‌روح نیستند، اما تا استانداردی که در رد دد ردمپشن ۲ دیده بودیم قطعا فاصله زیادی دارند.
معمولا با یک چرخ ساده در این شهرها انبوهی از ماموریت‌های فرعی برایتان آزاد می‌شود. بعضی وقت‌ها صدای بلند مکالمه دو نفر شما را به خودش جلب می‌کند و وقتی فالگوش می‌ایستید ناگهان متوجه می‌شوید که یک ماموریت فرعی برایتان آزاد شده. ماموریت‌های فرعی استارفیلد بزرگترین نقطه قوت بازی محسوب می‌شوند. سناریوهایی که در آن‌ها می‌بینید بعضی مواقع فوق‌العاده جذاب است. معمولا در این مراحل فرصت بیشتری برای تبدیل شدن به فضانوردی که دوست داشتید دارید.
برای مثال در یکی از ماجراجویی‌هایم گزارشی به دستم رسید که یک سفینه مشکوک در مدار سیاره‌ای ظاهر شده. با نزدیک شدن به سفینه و وارد شدن به آن متوجه شدم اعضای آن جزو اولین انسان‌هایی هستند که زمین را ترک کرده‌اند. ۲۰۰ سال در فضا سرگردان بوده‌اند و هیچ خبری از انسان‌های دیگر ندارند. تصمیم‌گیری برای عاقبت این انسان‌ها در دستان من بود، کشتیشان را منفجر کنم و به زندگیشان پایان دهم تا مزاحم سیاره‌ای که در مدارش هستند نشوند؟ با تامین منابع مورد نیاز روی سیاره به آن‌ها محلی برای اسکان بدهم یا با خرید یک موتور Grav Drive برایشان آن‌ها را راهی سیاره‌ای دیگر کنم؟ تنها در چنین سناریوهایی می‌توانید نتیجه تصمیم‌گیریتان در بازی را به چالش بکشید.
خروجی دیالوگ‌ها با دیگران آنقدر که تصور می‌شود یا بازی تلاش می‌کند نشان دهد متنوع نیست. حتی قابلیت جدید «متقاعد کردن» نیز گرچه فوق‌العاده کاربردیست، اما در خروجی نهایی تفاوت زیادی ایجاد نمی‌کند. می‌توانید یک نفر را متقاعد کنید که با شما درگیر نشود یا او را بکشید، درنهایت جز یک Bounty یا جریمه مردم شهر متوجه چیزی نمی‌شوند و همچنان به زندگیشان ادامه می‌دهند. جای خالی دقت و وسواسی که در انتخاب دیالوگ‌های Fallout: New Vegas داشتم را به شدت در Starfield حس کردم و این چیزی نبود که از جدیدترین نقش آفرینی بتسدا انتظار داشته باشم.
صحبت در مورد استارفیلد بدون آنکه به نظر برسد در حال کوبیدن یا تخریبش هستید، کار سختی است. آخرین ساخته بتسدا به اندازه صدها ساعت محتوا دارد که بخش نسبتا خوبی از آن‌ها به خصوص ماموریت‌های فکشن‌های مختلف واقعا جالب و درگیر کننده‌اند . کامبت بازی به لطف لیست بزرگی از سلاح‌ها و آپگریدهایشان تنوع خوبی دارد و استارفیلد به بهترین شکل دستتان را برای ساخت سفینه فضایی رویایی‌تان کاملا باز می‌گذارد. اما از طرفی دیگر به خاطر تبلیغات و هایپ قبل از عرضه بازی و وعده‌های بی‌شماری که بستدا به مخاطبین خود داده بود، سخت است که چشمانمان را روی مشکلات بازی به راحتی ببندیم. از تمام ایراداتی که در طول این بررسی در مورد آن‌ها صحبت شد بگذریم، از دیدگاه من بزرگترین ضعف استارفیلد، ناتوانیش در غرق کردن شما در دنیای خودش است. به بیان ساده‌تر، بازی در بیشتر زمینه‌ها در القای نقش یک اکتشاف‌گر در فضا به شما شکست می‌خورد. متاسفانه به سبب سیستم Travel ضعیف و سفینه‌ای که در فضایی محدود زندانی شده یا نبود هیچ گونه موجود یا نژاد فضایی هوشمند، استارفیلد بیشتر شبیه همان فال اوتی است که شهرهای این بار پر جزییات‌ترش با یکدیگر تفاوت‌هایی دارند و شما هم در طی ماموریت‌هایتان به آن‌ها سر می‌زنید. انگار که تمامی این شهرها و لوکیشن‌ها در یک دنیا جریان دارند نه چندین منظومه و دنیای بزرگی که وعده‌اش را شنیده بودیم.
پدرام بهادری
همراهان شما در بازی استارفیلد یا از گروه Constellation می‌آیند و یا در ماجراجویی‌هایتان با آن‌ها آشنا می‌شوید. می‌توانید با ساخت یک Outpost روی سیاره دلخواهتان (دقیقا مانند بخش Settlement در فالوت ۴) آن‌ها را مشغول به جمع‌آوری منابع مورد نیازتان کنید. حتی می‌توانید با ارتقاء ظرفیت سفینه‌تان آن‌ها را در ماجراجویی‌هایتان همراه داشته باشید. تنها یک نفر می‌تواند در طول مراحل همراهتان باشد و همین یک نفر است که به مرور زمان با شما نزدیک‌تر می‌شود. این نزدیکی معمولا ختم به دیالوگ‌هایی مرتبط با پیشینه افراد یا شروع ماموریت‌های فرعیی مرتبط با آن می‌شود. اینکه می‌توانید گروهی از افراد را دور خودتان جمع و با آن‌ها معاشرت کنید تجربه بازی را لذت‌بخش‌تر می‌کند.
بخش دیگری که طراحی آن فوق‌العاده سوال‌برانگیز است سفینه‌های داخل بازیست. آنقدر این بخش محدود و ضعیف‌تر به نسبت No Man’s Sky طراحی شده که تمام پلیرها استفاده از Fast Travel را نسبت به استفاده از سفینه‌شان ترجیح می‌دهند. تنها زمانی می‌توانید کنترل سفینه‌تان را خودتان دست بگیرید که در مدار یک سیاره هستید. توانایی نزدیک شدن به سیاره یا خارج شدن از مدار آن را ندارید و عملا در یک جعبه نامرئی محصور هستید. برخلاف No Man’s Sky که می‌توانستید به سمت سیاره‌ها حرکت کنید و روی آن‌ها فرود بیاید، در استارفیلد عملا با یک تصویر دو بعدی مواجهید. اگر از گزینه Fast Travel استفاده نکنید مجبور به تماشای ۴-۵ کات‌سین/لودینگ کوتاه و تکراری هستید تا به مقصد برسید: داخل سفینه می‌شوید، پشت سکان هدایتش می‌نشینید، از روی زمین بلند می‌شوید، در مدار وارد نقشه می‌شوید و سیاره مقصد را انتخاب می‌کنید، در مدار سیاره مقصد نقطه‌ای که می‌خواهید فرود بیایید را انتخاب می‌کنید و درنهایت روی سیاره بعدی فرود می‌آیید. این دومین واقعیت تلخیست که استارفیلد به شما نشان می‌دهد.
البته تجربه سوار شدن به سفینه‌های بازی خالی از لطف نیست. درگیری‌های خارج از فضای سیاره گرچه برخی مواقع می‌توانند به شدت اعصاب‌خوردکن باشند، اما بیشتر مواقع ختم به تجربه‌های جالبی می‌شوند. می‌توانید با از کار انداختن موتورهای یک سفینه واردش شوید و پس از یک نبرد تن به تن با نفرات آن، کاپیتانش را به زانو دربیاورید. حالا لوت و عاقبت افراد حاضر روی کشتی در دستان شماست. همچنین گستره شخصی‌سازی‌هایی که برای طراحی کشتیتان در اختیارتان قرار می‌گیرد واقعا جذاب است. اگر کمی وقت و حوصله خرج کنید می‌توانید سفینه‌های متفاوت و جذابی بسازید؛ دقیقا مانند کاری که این روزها کامیونیتی بازی به شدت درگیرش هستند.
طراحی گان‌پلی و مبارزات استارفیلد قسمتی است که بتسدا باید بابت آن به خودش افتخار کند. گرچه همچنان می‌توان رگه‌هایی از انیمیشن‌های خشک و قدیمی بستدا که به نوعی امضای این استودیو محسوب می‌شود را در بازی Starfield دید، اما گان‌پلی جدیدی که در بازی می‌بینیم فوق‌العاده است. تنوع بالای سلاح‌ها، قابلیت‌هایی که می‌توانند داشته باشند و ارتقاء‌هایی که می‌توانید رویشان سوار کنید پروسه مبارزات را به خوبی تحت تاثیر قرار می‌دهند. شاید اگر هوش مصنوعی دشمنان مخصوصا از نیمه بازی به بعد به واسطه قدرتمندتر شدنشان بهبود پیدا می‌کرد Starfield چالش‌برانگیزتر و جذاب‌تر بود، اما این چیزی نیست که تجربه بازی را به هم بزند.
مدت زمان بازی
داستان: ۲۰ ساعت
تکمیل کردن: ۲۰۰ ساعت
استارفیلد آنقدر بزرگ است که بتسدا از طراحی برخی قسمت‌های آن خسته شده. برای مثال معبدهایی در بازی وجود دارد که می‌توانید به عنوان ماموریت‌های فرعی برای دستیابی به قدرت‌هایی جدید به آن‌ها سر بزنید. تمام این معبدها از یک پازل یکسان استفاده می‌کنند! اینکه چرا بتسدا کمی زمان خرج طراحی متفاوت این معابد نکرده واقعا عجیب است. یا در یکی از مراحل اصلی بازی می‌بایست به اعضای Constellation کمک کنید. این تسک‌ها با رفتن پیش اعضا، زدن یک دکمه و نمایش پیامی مثل «شما پیچ را برای فلانی سفت کردید» به اتمام می‌رسد. به نظر می‌رسد بتسدا تمام خلاقیت و انرژی‌اش را صرف طراحی مینی‌گیم باز کردن قفل‌ها کرده که به نظر من بهترین مینی‌گیم/پازلی است که تابحال در تمام بازی‌ها برای این کار دیده‌ام!
از روز انتشار هجمه‌های زیادی سمت جلوه‌های بصری استارفیلد روانه شده. عملکرد فنی غیرقابل قبول بازی روی پی‌سی نیز باعث شده تا کاربرهای زیادی آن را تخریب کنند. ضعف فنی به کنار؛ استارفیلد جلوه‌های بصری خوبی دارد، اما طراحی محیط‌های آن می‌توانست متنوع‌تر باشد. اینکه بیشتر سیاره‌های بازی برهوت‌هایی مملو از جانوران عجیبند آینده غم‌انگیز انسان‌ها را به تصویر می‌کشد. اما بتسدا می‌توانست برای طراحی محیط‌ها کمی تنوع و زیبایی بیشتر قائل شود. حتی اگر این تنوع شامل موسیقی بازی می‌شد نیز فضاسازی آن می‌توانست متفاوت‌تر باشد. نه که موسیقی بازی در حال حاضر بد باشد، اما برخی مواقع احساس می‌کنید بارها برایتان تکرار و درنتیجه خسته‌کننده شده.
استارفیلد بازی امروز و فردا نیست. بازی Starfield سالیان سال به لطف کامیونیتی و مادهایی که براش ساخته می‌شود زنده خواهد بود. حتی اگر پس از صدها ساعت ماجراجویی محتوای بازی را تمام کردید، تازه باید سراغ مادهایش بروید. البته برخی از این مادها حتی الان هم الزامی هستند و مواردی مانند پرفورمنس بهتر، مدیریت اینونتوری و مینی‌مپ را به بازی می‌آورند. به طور کلی بازی استارفیلد شاید نمرات درخشانی دریافت نکرده باشد و بی‌نقص نباشد، اما قطعا می‌تواند طرفداران این سبک را برای ماه‌ها سرگرم کند.
بازی Starfield با کد نسخه پی‌سی که ناشر در اختیار ویجیاتو قرار داده بررسی شده است.
خلاصه بگم که…
استارفیلد جایی میان ستاره‌ها جا می‌گیرد. شاید نه به آن درخشانیی که تصور کرده بودیم یا برایمان تصویرسازی شده بود، اما قطعا بزرگ، سرگرم‌کننده و پر از راز و رمزهای جذاب و دوست‌داشتنی برای افرادیست که ماجراجویی در آینده را دوست دارند.
می‌خرمش…
یک جهان وسیع، ساعت‌ها محتوا و مراحل فرعی جذاب، امکانات شخصی‌سازی متنوع و همان DNA خاص و دوست‌داشتنی بازی‌های بتسدا که این بار در ابعادی غیرقابل باور در اختیارمان قرار گرفته‌اند. این توصیف را دوست دارید؟ استارفیلد برای شماست.
نمی‌خرمش…
اگر ارتباط برقرار کردن با بازی‌های نقش آفرینی را دوست ندارید یا غیر از خط داستانی اصلی و مشخص دوست ندارید سرگرم فعالیت دیگری شوید استارفیلد برای شما نیست.
- امتیاز ویجیاتو80
- امتیاز کاربران
- امتیاز متاکریتیک87
اصلا فکرشم نمی‌کردم اولین نظرم بعد از دو سال زیر پست بررسی استارفیلد باشه ولی خب برو بریم:
دوستان قبل اینکه از بررسی خیلی ناراحت بشید، چند تا نکته رو در نظر داشته باشید:
۱-نمره داده شده به بازی ۸۰ از ۱۰۰ ئه. این نمره یعنی یه بازی کاملا خوب، پس این نمره نشون دهنده یه بازی ضعیف یا حتی متوسط نیست.
۲-ممکنه براتون سوال بشه که خب پس چرا تو بیشتر نقد به نکات منفی اشاره شده. دلیلش خیلی ساده‌اس، یه فضای محدودی برای نوشتن بررسی هست و از یه تعداد کلماتی بیشتر خب از حوصله هر مخاطبی خارج میشه. برای همین نویسنده ترجیح میده بره سراغ چیزهایی که ممکنه ندونید و مواردی رو بررسی کنه و در موردشون صحبت کنه که اهمیت بیشتری دارن. وگرنه مثلا میشه ۴ تا پاراگراف در مورد امکانات زیاد بخش ساخت سفینه صحبت کرد ولی خوب بودن این بخش چیزی نیست که برای کسی جدید باشه چون خود سازنده ماه‌ها روش مانور داده.
۳-متهم شدن به هیتر یا فن بودن رو هیچ وقت متوجه نمیشم و اینم یکی دیگه از مثال‌هاش. بررسی بازی روی پی‌سی انجام شده اول از همه. بعد نویسنده یعنی امین خودمون مگه مثلا سهام‌دار سونیه؟ چرا یه نفر باید از یه برند یا بازی یا شرکت بی‌دلیل بدش بیاد؟
۴-در نهایت نقد و بررسی یه اثر تا حد زیادی میشه نظر شخصی اون نویسنده. قرار نیست نظر همه یکی باشه. با وجود همه مشکلات و ضعف‌ها شما خیلی خیلی با بازی حال کردید و بهترین بازی سال بوده براتون؟ خیلی هم عالی. برای خیلی‌های دیگه هم اینطور بوده برای خیلی‌ها هم نه. بحث سلیقه و نظر مرز دقیقی نداره.
ببخشید سرتون رو درد آوردم، دمتون گرم اگه خوندید
سلام آقا امین
خسته نباشید برای نقد
ولی دوست داشتم یکم هم درباره ارتقاء قابلیت های کارکتر صحبت میکردید، تقریبا هیچ اشاره ای به این موضوع نداشتید!
ممنون از آقو امین برای این نقد عالی و کامل
تا جایی که من از رو گیم پلی ها دیدم بازی مثل بقیه بازی های بتسدا هست ولی خیلی خیلی بزرگتر و با جزئیات خیلی بیشتر صد ها ساعت گیم پلی و سرگرمی
به این خصوصیات نمیشه گفت شاهکار ولی بازی عالیه من خودم اگه بودم ۸۵ بهش می دادم
به به
یکسری گیم پلی دیدم روی یوتیوب خوشم اومد بازی خوبیه نمره هشتاد به بالا هم که صددرصد باید بازی کرد
الکی هم به نمره نگا نکنید بعضی ها فک میکنن حتما حتما باید بالای نود باشه تا ارزش تجربه کردن داشته باشه:/
چیزی که من از نقد متوجه شدم و حالا با توجه به صحبت های بقیه ، اینه که بازی شاهکاره ولی در حدی که بتسدا بزرگش کرد نیست . من قبل اومدن بازی خیال میکردم قراره با میلیون ها سیاره که تو هرکدوم هزاران جزئیات هست روبرو بشیم و با سفینمون بتونیم هر جا که میخوایم فرود بیایم ولی مثل اینکه همش خیال و رویای من بود . شایدم انتظاراتم دیگه خیلی بیش از حد بود . در کل ناامید شدم ولی تجربش میکنم اگه خدا بخواد . ( فعلا که نمیتونم کنسول ندارم سیستمم نمیکشه بازی رو ) ممنون آقو امین بابت نقد ❤
بین Starfield و mass effect کدوم بهتره؟
لودینگ ها کوتاهه و ما دو ساله لودینگ کم داریم قبلش لودینگها چند دقیقه ای داشتیم این ایراد آنچنانی نیست ، نکته دوم مقایسه با نکمن اسکای راجب برخواستن و نشستن رو سیاره درست نیست فواصل تو استارفیلد تقریبا واقعی در نظر گرفته شد و رفت آمد بهشون چند ساعت طول میکشید اگر قرار بود خودمون بریم بشینیم و پاشیم از روش و این بهترین روش برای انتقال سریع به سیارات هست
اینا به کنار. سیستم مورد نیازشو کجای دلمون بزاریم
حقیقتا کمی نا امید شدم، البته خودم هم میدونستم نباید زیاد به هایپ ایجاد شده برای این بازی اعتماد کنم، اما باز هم انتظارات بیشتری داشتم. میتونیم بگیم این بازی، یه بازی خوب برای جامعه نقش آفرینی هست، اما انقلابی نیست.
دقیقا مثل این بازی رو در عناوین دیگر بستدا هم دیده بودیم و برای کسی که عناوین قبلی رو تجربه کرده باشه، این بازی تازگی چندانی نداره.
البته در سرگرم کننده بودن بازی شکی نیست، میتونید از این بازی نهایت لذت رو ببرید، اما زیاد انتظارات خودتون رو بالا نبرید، قرار نیست با بازی انقلابی ای طرف باشیم.
حدسم همین حدودا بود
توی منظومه شمسی ان تا سیاره داریم ،، چندتاش سکونت داره؟؟؟ :)) عظیظم بازی داره شبیه سازی فضانوردی میکنه پس باید به منطق واقعی فضا نزدیک تر باشه .. واقعیت فضام اینه که تا اونجایی که بشر کشف کرده همه سیارات بجز زمین تا الان خالی بوده .. شما اگه با سیاره شلوغ حال میکنی برو لست جدای بازی کن
به نمرات هیچ سایتی در مورد هیچ بازیی اعتقاد ندارم
صبر میکنم از بازیه میم بسازن اگر میم هاش خوب بود حتما خودش هم خوبه
بچه ها چند روزی هست ک بازیو دارم تجربه میکنم،میدونین چرا خیلیا گارد گرفتن جلو بازی؟ب نظر من ایراد نیست ولی تو چشم بعضیا ایراده،بازی دنیای فوق العاده بزرگی داره،فوق العاده بزرگه،بدون آموزش خاصی وارد دنیای بازیت میکنه،یعنی شما اولای بازی فقط دنبال علامت آبی بازی هستی(ماموریت ها)هیچی نمیدونی از بازی و فقط میری جلو،کم کم احساس گیجی میکنی و میگی خدایا این بازی چرا اینطوریه؟وقتی زبان انگلیسیتم خوب نباشه دیگه بدتر،اما اما اما،شما فقط ده ساعت ب بازی زمان بدین،من ک وارد بازی شدم اصلا قضاوت نکردم اصلا ناامید نشدم،منم هیچی اولا نمیفهمیدم از بازی،هیچی،فقط سرگردان تو فضا و زمین بودم،ولی کم کم ک ی کمی با مکانیک های بازی آشنا شدم(کمی هم در مورد آموزش بازی تو نت خوندم)،بازی روی دیگشو بهم نشون داد،دنیایی ک دیوونت میکنه، وارد ی سیاره میشی و پیش خودت میگی ک اینجا خبری نیست ی کم ک میگردی میبینی ده تا ماموریت اونجاست،دیشب وارد ی سیاره شدم ب خودم ک اومدم دیدم پنج ساعته توی بازیم،پنج ساعت بکوب حتی متوجه زمانم نشدم،بچه ها ب بازی وقت بدین ک ازش یاد بگیرین ازش زود نا امید نشین،اگه جایی هم گیر کردین حتما از یوتیوب استفاده کنین تا کمی کمکتون کنه،قبل شروع بازی هم مقاله های آموزشی رو در مورد بازی بخونین ک با ی آگاهی بیشتری وارد دنیای بازی شین،اونموقع تجربه ی بازی دلچسب تر میشه واستون،ببخشید پر گویی هم شد
به به
بازم آقو امین
بازم یه نقد بررسی عالی دیگه
ظاهرا و بر اساس برداشت من چیزی که آقا امین سعی داشت تو کل مقاله بگه این بود که استارفیلد بازی بدی نیست
ولی اون شاهکاری که بهمون وعده داده بودن هم نیست
ولی خب انقد روش تبلیغ صورت گرفت که شاهکار شناخته شد
وقتی داریم از بازی بتسدا حرف میزنیم هممون میدونم قراره با گرافیک کم انیمیشن های زاقارت و باگ و هوش مصنوعی کم مواجه بشیم ولی با این حال بنظرم همه بازیا آرپی جی بتسدا شاهکارن
قبل خوندن این نقد انگیزه بیشتری برای تموم کردن گیم داشتم
الان چطوری باور کنم که این فقط نظر شخصی منتقده:/
والا من چند روزه پاشم اونطوری ک میگین لودینگ هاش وحشتناک بوده و خیلی طولانی بوده رو من ندیدم،ی لودینگ نهاستا ده ثانیه طول بوشه کجا ده ثانیه شما رو از حس بازی دور میکنه،ی جا گفتین ب اندازه ی رد دد شهرها شلوغ نیست،رد دد کاملا قابل احترام،ولی مکه وسعتش اندازه ی استارفیلد هست؟من بالای پنج ساعته فقط دارم توی ی سیاره میگردم،نمیگم شاهکاره استارفیلد ولی ی بازی فوق العاده خوبه،اینقدر خوب بوده واسه منی ک شاغلم و امروز بیکار بودم فقط چهار ساعت خوابیدم و بکوب پاشم
کیا یادشونه من گفتم اقو امین نقد میکنه ؟
خسته نباشید آقای بهتوئی . نمره منصفانه بود و نقد هم خوب . فقط ایکاش متن نقد هاتون رو یکم طولانی تر کنید و با جزئیات بیشتری در مورد بازی حرف بزنید.
ایراد هایی که به بازی گرفتید کاملا به جا بود فقط به نکات مثبت و بخش های خوب بازی ایکاش بیشتر اشاره می کردید چون میدونم بازی همه اون نکات مثبت اسکایریم و فالاوت رو داره ولی همچنان برام سواله که آیا بتسدا تونسته تجربه بهتر ،کامل تر و کم نقصتری رو نسبت به این دو بازی خلق کنه یا نه.
“برخلاف No Man’s Sky که می‌توانستید به سمت سیاره‌ها حرکت کنید و روی آن‌ها فرود بیاید،”
یه سوال پس سیاره چطور قرار بود لود بشه با این منطق ؟؟
من گیمو تجربه نکردم ولی ولی موقعی که چند تا گیم پلی که دیدم ایراداتی داشت که واقعا بد تو ذوقم می زد مثلاً انیمیشن صورت اینو دارم بی تعارف می گم واقعا مزخرفه برای نسل نهم یا برای مثال خالی بودن سیارات و کسل کننده بودن بازی حداقل تو اوایل بازی و حتی هوش مصنوعی که واقعا یه سری جاها به قدری سوتی بودن که آدم خندش می گرفت ولی مثل اینکه از اواسط بازی به بعد بازی جذاب میشه طبق گفته ی منتقدا که در هر صورت امیدوارم برای طرفدارای آر پی جی بازی خوب و سرگرم کننده ای باشه
خیلی ها به لودینگ های زیاد بازی ایراد می گیرن ولی به نظرم با این فیزیک سیستم سنگین بازی منطقیه توی این بازی هر شئی وزن و جسم داره و صرفا یه انیمیشن ساده نیست مثل بقیه بازی های بتسدا
با این حجم از شئی که بازی مجبوره رندر بگیره به نظرم این تعداد لودینگ منطقیه البته طولانی ترین لودینگی که من تجربه کردم کمتر از ۵ ثانیه بود بقیه رو نمی دونم
سلام دوستان من قصد نقد و روست کسی رو ندارم
اینکه میاین استاد فراستی رو مسخره میکنین که چقدر نقد شخصی هست چرا اینو میگه چرا نه قطعا بعضی ها هم از نقد شما خوششون نمیاد آیا باید بیان شما رو مسخره کنن قطعا نه این کشوری که به قول خودتون میخواید تغیر بدینش و اوپن مانندش کنید اوپن مایند یعنی احترام به عقیده بقیه و نظر دادن محترمانه حقیقت هیچ وقت توسط همه گفته نمی شود به هر حال
این نیز بگذرد
نقد بسیار مفید و به نظر من شخصی بود و با بالگرد گیت که ۱۰۰ گرفت برابر بود فقط استودیو سازنده فرق داشت و زمان شون
با تشکر از گروه ویجیاتو
نقد عالی بود!
شخصاً این نکته رو راجب آقا امین خیلی میپسندم که تو نقداشون تحت تاثیر فضای حاکم بر جامعه گیمینگ قرار نمیگرین و حرف خودشون رو میزنن؛ مثلا نقد گاد اف وار رگناروک یا همین استارفیلد!
من خودم بازی نکردم اما راجب دو چیز از قبل چنین نظری داشتم و با این نقد مطمئن تر هم شدم:
اول اینکه این بازی قرار نیست چیزی رو راجب دنیای بازی های ویدیویی تغییر بده و به قولی انقلابی باشه(البته این اصلا چیز بدی نیست) بلکه قراره یه بازی علم تخیلی فضایی اما با روح عمیق نقش‌آفرینی های بتسدا باشه.
و دومین نکته، به نظر من این مسئله تعداد زیاد سیاره ها(۱۰۰۰ تا) بیشتر جهت تبلیغ و جذب مخاطب بوده! چرا که متاسفانه هنوز خیلی ها فکر میکنن که “هرچی بزرگتر بهتر” بنظر من هم اگر تعداد این سیارات کمتر بود و بجاش محتوای درون سیارات بیشتر بود میتونست بهتر و عمیق تر باشه و به اضافه لودینگ ها هم کمتر اذیت میکردن.
به هر حال ممنون بابت برسی، مفید بود!
۸۰:(
نمره خوبیه؟
خیلی ساده بگم:
الان یک اثر نسبتا معمولیه
بیست سال دیگه یه شاهکار بی رقیب و بی همتا
سال ها طول می کشه تا بازی به حداکثر خودش برسه.
کات‌سین‌ها و لودینگ‌های استارفیلد یکی از بزرگترین ضد حالایی هست که تو تاریخ گیمینگ خوردم
یکی از بازی هایی که تجربه کردنش از واجبات دینی و شرعیه