چرا تولید کنندگان تلفن های هوشمند اندرویدی علیرغم زیان دهی بازهم به فعالیت خود ادامه می دهند؟

اگر بخواهیم شرح حالی کلی از وضعیت امروزی تولید کنندگان شناخته شده تلفن های هوشمند اندرویدی بیان کنیم، می توانیم بگوییم: سامسونگ اوضاع مناسبی دارد، سونی و ال جی قادرند روزهای بهتری را تجربه کنند، HTC حتی خودش هم نمی داند مشغول چه کاری است و موتورولا نیز دیگر استقلالی ندارد و به بخشی از یک نام چینی با عنوان 'لنوو' بدل شده.

اسمارت فون ها پیشرفت کرده و تکامل یافتند تا بدل به مدرن ترین دستگاه تکنولوژیک در دست اکثر افراد شوند، اما صنعتی که این محصولات را می سازد با گلوگاه های متعددی مواجه است، سختی های گوناگونی را تجربه می کند و تنها دو نام در آن، یعنی سامسونگ و اپل هستند که از دستگاه های خود در این عرصه سود منطقی و مناسبی به دست می آورند.

گزارشات مالی که اخیراً انتشار یافته اند نیز تصویری همچون فصول گذشته را ترسیم می کنند، اکثریت موبایل سازان شاهد رشد و ثبت اعداد بهتری در زمینه ی فروش و عرضه نبوده اند ولی با این وجود به صورت مداوم دستگاه های خود را ارتقا داده و بهبود بخشیده اند. به نظر می آید ساخت دیوایس هایی جدیدتر و البته کارآمدتر، وظیفه ای است که هرگز برای آن نقطه ی پایانی وجود نخواهد داشت و چنین روندی سبب می شود به یک پرسش کلی برسیم؛ چرا هنوز کمپانی های مختلف علیرغم عدم رشد و کسب سود، بازهم به تولید موبایل های اندرویدی ادامه می دهند؟

بد نیست در ابتدا این مسئله را یادآور شویم که شرایط فعلی ترکیبی است از فرصت هایی که به واسطه ی سیستم عامل متن باز موبایلی گوگل پدید آمده اند و ذات بازاری که نوگرایی در آن مزیتی بزرگ محسوب می شود و ضمناً یک مولفه اصلی نیز هست. مولفه مذکور دقیقاً همان عاملیست که سبب شد در روزهایی نه چندان دور بزرگانی چون نوکیا یا پالم در برابر برندی همچون HTC زمین گیر شوند، برندی که مرتباً بر ارتقا مشخصه های فنی محصولات اش تکیه داشت و دائماً‌ سعی می کرد دیوایس های خودش را از نظر سخت افزاری و حتی طراحی بهبود دهد.

سیاست آن روزهای تایوانی ها، تا مدت طولانی سبب رشد و تقویت شان در بازار شد و حتی سامسونگ هم با اتکا به روش هایی مشابه رفته رفته واحد تلفن های هوشمند اش را جانی دوباره بخشید. اما به یکباره، موج اسمارت فون هایی که سریع تر به روز می شدند و ارزان و با کیفیت بودند از سمت چین برخواست و بر سر بزرگان بازیِ موبایل های اندرویدی آوار گشت.

کار به جایی رسید که حتی «یانگ یوانگینگ» (Yang Yuanqing)، مدیر عامل لنوو، که شرکت خودش نیز در ساخت موبایل های ارزان قیمت ولی کارای چینی دستی دارد، رفتار و عملکرد تعدادی از رقیبان محلی را غیر منطقی و غیر قابل تحمل دانست.

اگر سودی حاصل نمی شود، پس چرا یک شرکت بازهم باید به تولید موبایل های اندرویدی ادامه دهد؟ در شرایط ایده آل می توان گفت، هر یک از این سازندگان دوست دارند بدل به یک سامسونگ بشوند، ولی هیچ یک از آنها به این مهم نائل نشده اند و حتی دستیابی به آنهم دور از ذهن جلوه می کند.

ضمناً این در حالیست که تضمینی وجود ندارد که کسب و کار پر رونق کنونی سامسونگ هم پایدار بماند و تحلیل گران روزهای سختی را در پیش روی آن پیش بینی کرده اند و معتقدند کره ای ها باید از چالش های بسیاری برای بقا و ماندن در اوج گذر کنند. بازاری که مهم ترین بازیگرش نیز جای پای محکمی ندارد، چرا می تواند برای نام هایی کوچک تر جذاب باشد؟

برای رسیدن به پاسخ این پرسش می توانیم از ال جی شروع کنیم. هر اسمارت فون تازه ای که توسط ال جی رونمایی می شود توانایی های مهندسی این کمپانی و کارایی محصولات واحدهای زیر مجموعه اش را به نمایش می گذارد.

«LG Chem» باتری های ال جی را می سازد، «ال جی دیسپلی» نمایشگرهای این برند را تولید می کند و این چرخه در مورد قسمت های گوناگون کمپانی مورد بحث ادامه دارد. در نهایت «ال جی موبایل»، منتخبی از تولیدات بخش های گوناگون را در کنار هم گذاشته و سپس شگفتی مثل اسمارت فون جی فلکس را خلق می نماید. (بررسی دیجیاتو - تلفن هوشمند LG G Flex 2)

به نمایش گذاشتن برتری های فنی از جانب برند یاد شده، سبب می شود تا دیگر تولید کنندگان نیز مجاب گردند و سفارشات قطعات پیش نیاز خود برای ساخت موبایل را به کارخانه های زیر مجموعه ال جی ارائه دهند. از این نکته اگر گذر کنیم، کره ای ها بر این باور هستند که نمی توانند تلفن های هوشمند را از سبد محصولات شان کنار بگذارند و برای پایداری رشد اکو سیستم خانه های هوشمند، تلویزیون های اسمارت و گجت های ویژه خودروشان به این دسته از دیوایس ها (یا همان تلفن های هوشمند) نیاز دارند.

سونی هم زیر مجموعه های متعددی دارد و دقیقاً‌ به دلایلی مشابه ال جی سعی می کند توانایی های این زیر مجموعه ها و البته قدرت مهندسی خودش را از طریق تلفن های هوشمندش به نمایش بگذارد. از سوی دیگر این برند ژاپنی، پیش از اپل و یا حتی سامسونگ در عرصه تکنولوژی به نوآوری می پرداخته و روزگاری نام اش با فناوری های تازه و متفاوت گره خورده بوده.

دقیقاً به خاطر همین موضوع، سونی نمی تواند اکنون از مهم ترین بازار تکنولوژی در دنیا، یا همان بازار اسمارت فون ها چشم بپوشد و خودش را از آن کنار بکشد. ضمناً‌ ژاپنی ها می گویند موبایل هایشان اکو سیستم شان را کامل می کنند و مزایایی مثل بازی کردن گیم های پلی استیشن ۴ روی اسمارت فون را فراهم می آورند.

برای بسیاری از شرکت های مهم، تلفن های هوشمند نقش ویترین دیگر واحد های آنها را داشته و ابزاری برای به نمایش درآوردن توانایی های مهندسی شان هستند.

دیگر نام ها، تلفن های هوشمند را ابزاری برای ایجاد درآمد از طریق راهکارهای وابسته به آنها می دانند. برای مثال شیائومی موبایل هایی کارا ولی بسیار ارزان را تولید می کند، اما یکی از اصلی ترین منابع درآمدی اش از طریق سرویس های ارزش افزوده ای پدید می آید که به کاربران اسمارت فون هایش ارائه می نماید.

اکو سیستم «Play» آمازون نیز تقریباً بر اصولی مشابه استوار است. دستگاه هایی مثل «کیندل فایر» و... بر اساس پلتفرم اندروید تولید می شوند تا افراد بیشتری را به سمت فروشگاه آمازون و سرویس  های ارائه محتوای آن هدایت کنند و در اصل شبکه ی محتوایی این برند را به شکل گسترده تری رواج دهند.

ناگفته نماند که اگر "فایر فون" آنقدر بد طراحی نشده بود و تا آن حد دچار مشکل نبود، می توانست کلیدی ترین نقش را در برنامه های آمازون برای جذب کاربران بیشتر ایفا کند؛ البته شکست آن نیز می گوید شاید هر نامی نباید به دنیای تولید تلفن های هوشمند ورود کند، یا در صورت ضرورت تحقیق و درک بازار اصلی است که باید حتماً رعایت گردد.

امروزه سرویس های مبتنی بر اسمارت فون ها اصلی ترین راه کسب درآمد از این محصولات هستند.

حال می دانیم که چرا شرکت های مختلف دست به تولید تلفن های هوشمندی می زنند که عایدی برای شان ندارد، اما هنوز پرسش دیگری باقی مانده؛ چرا تمامی این کمپانی ها به اندروید متکی شده اند و در بازار پلتفرمی یکسان به تکاپو می پردازند؟ چرا هیچ کوششی برای ایجاد تمایز از سوی هیچ برندی صورت نمی گیرد؟ جواب این سئوال بسیار واضح است. حتی خود مایکروسافت هم قبول دارد که ویندوز فون یا همان ویندوز موبایل امروزی موفق نیست، توسعه دهندگان میلی به توسعه ی اپلیکیشن برای آن ندارند و بازارش دائماً در حال افول است. به این ترتیب می بایست ویندوز برای موبایل را از فهرست خود خط بزنیم.

دو گزینه ی دیگر پلتفرم بلک بری و iOS اپل هستند. بلک بری در نهایت به این نتیجه رسیده که برای نجات پلتفرم اش دیر شده و دیگر فرصتی برای جبران نیست و تکیه بر امنیت صرف اشتباهی بزرگ بوده، لذا حالا ترجیح می دهد اسمارت فون های اندرویدی امن بسازد. اهالی کوپرتینو نیز حاضر نیستند محصول نرم افزاری خود را با هیچکس دیگری به اشتراک بگذارند و می خواهند آیفون از همه نظر حتی از لحاظ نرم افزار هم نسبت به سایرین متمایز باشد.

از بحث سیستم عامل اگر عبور کنیم، به این نقطه می رسیم که نام های باقی مانده مثل HTC و بلک بری نیز به خاطر عدم خلاقیت کافی و درجا زدن مداوم زمین گیر شده اند، ولی با این وجود نقشه های نجات خود را بازهم بر اساس اسمارت فون ها می ریزند. HTC حالا به واقعیت مجازی و هدست Vive VR چشم دوخته، ولی باور دارد به موبایل ها برای ورود به بازارهای تازه نیاز خواهد داشت و آنها مکمل محصولات جدیدش خواهند بود. بلک بری هم می گوید مشتریان سازمانی اش که خواهان امنیت مضاعف هستند به اسمارت فون هایش احتیاج خواهند داشت، پس برای ادامه ی کسب و کار باید تلفن هوشمند بسازد.

شکی نیست که ساخت یک موبایل عالی، بی نقص و متفاوت هزینه های زیادی را در پی دارد، اما تولید یک اسمارت فون قابل قبول و کارا این روزها به شدت آسان شده. اندروید را می توان یک سیستم عامل فوق العاده در کلاس جهانی دانست که حتی بدون دست کاری های نرم افزاری نیز عالی است و بنابراین تولید کنندگان تنها باید در پی طراحی و ساخت محصولی جذاب با پایین ترین هزینه های ممکن باشند.

تاریخ نام هایی مثل پالم، موتورولا، سونی اریکسون و نوکیا را جزو قربانیان خیزش تلفن های هوشمند مدرن و سپس ظهور اندروید می داند، اما آنهایی که در بازار پلتفرم موبایلی گوگل زمین گیر شده اند و هنوز به فعالیت ادامه می دهند هر یک داستانی متفاوت دارند و به علتی خاص ترجیح داده اند کار را بازهم دنبال کنند.

در شرایط فعلی، می توان نبض بازار را در دستان اپل،‌ سامسونگ و تعدادی شرکت چینی تصور کرد، که البته دسته ی سوم هیچ واهمه ای از ورود به جنگ بر سر قیمت با یکدیگر نداشته و از هیچ کوششی دریغ نمی کنند تا دیگری را از میدان خارج سازند. در رابطه با سه گروه یاد شده -اپل، سامسونگ و برندهای چینی- هنوز هم انگیزه ی اصلی کسب عایدی از تولید تلفن های هوشمند است.

اما دیگر گروه ها دلایلی را دنبال می کنند که تجربیات گذشته می گویند سایرینِ متکی به این علت ها عاقبت خوشی نداشته اند. ال جی به خاطر دیگر محصولات و اکو سیستم خود تلفن هوشمند می سازد و به یک بخش زیان ده پول تزریق می کند؛ موتورولا روزی به این نتیجه رسید که شاید وقتش باشد واحد موبایل را از پیکره اش جدا سازد و زیان هایش را دیگر نپردازد.

سونی برای حفظ اعتبار برند و پیوستگی دیگر دیوایس های خود به تولید موبایل ادامه می دهد؛ نوکیا یکی از عظیم ترین غول های مخابراتی هم در ایامی تصور می کرد که برای اش وجه ناخوشایندی دارد که اسمارت فونی در سبد محصولاتش نباشد، ولی عاقبت راهی دیگر را در پیش گرفت.

واقعیت این است که کسب عایدی در دنیای تلفن های هوشمند دیگر از ساخت دیوایس میسر نمی شود و سود تنها از طریق سرویس های مبتنی بر این دستگاه ها به دست می آید. این نکته را تعداد اندکی از تولید کنندگان اندرویدی درک کرده اند و آنهایی که نمی توانند با چنین موضوعی کنار بیایند طولی نخواهد کشید که به بخشی از تاریخ بدل خواهند شد و تنها به خاطره ای در گوشه ی ذهن کاربران مبدل خواهند گشت.