ماوس و کیبورد یا کنترلر؛ سوالی که پاسخ آن هنوز مبهم است

سال ها از ساخت اولین بازی ویدیویی می گذرد و راه های مختلفی برای کنترل بازی ها به وجود آمده است؛ از دسته های آتاری و کنترلرهای قدیمی نینتندو و سگا گرفته تا حالا که با دوال شوک پلی استیشن و کنترلرهای بهینه شده اکس باکس به بازی کردن می پردازیم.

حتی شرکت والو با کنترلر استیم خود درهای جدیدی را در این زمینه باز کرد. با تمام این اوصاف، هنوز هم بخش اعظمی از بازیکنان از ماوس و کیبورد برای بازی کردن استفاده می کنند. دلیل اینکه به مرور زمان در ساختار این دو وسیله تغییری ایجاد نشده است چیست؟

کرک همیلتون، از نویسندگان سایت کوتاکو، تجاربی که درباره ی نحوه ی کنترل بازی ها به دست آورده را طی یک مطلبی ارائه کرده است.

سال های زیادی عناوین PC را با ماوس و کیبورد بازی می کردم اما بعد از آن به طور کامل به کنترلر روی آوردم. حالا تصمیم گرفتم دوباره از ماوس و کیبرد استفاده کنم. میتوانم بگویم این بازگشت برایم پر از تجربیات جدید، متفاوت، و جالب بود.

رابطه من با اشاره کردن به قسمتی از صفحه و کلیک کلیک کردن های متداول، پیچیده است. در دوران کودکی اجازه نداشتم کنسول بخرم، در نتیجه تنها راه چاره استفاده از یک کامپیوتر گیمینگ بود.

برخلاف بسیاری، من با فاینال فانتزی و GoldenEye بزرگ نشده ام و بخش اعظمی از دوران کودکی من را آنریل و هالف لایف تشکیل داده است. نمی شد این بازی ها را با جوی استیک و کنترلر بازی کرد و راه چاره استفاده از ماوس و کیبورد بود.

.اوایل سال 2000، کامپیوتر گیمینگ خود را فروختم و مدتی بازی کردن را کنار گذاشتم. از سال 2007 دوباره شروع کردم و متوجه شدم خیلی چیزها تغییر کرده اند. زمانی اکس باکس 360 را خریدم که بازی هایی همچون Gears of War، کال آو دیوتی و Mass Effect تازه به بازار آمده بودند.

کنترل بازی در کنسول ها به شدت با هفت سال پیش، زمانی که هیلو را روی کنسول اکس باکس امتحان کردم، تغییرات مثبتی کرده بود. بعد از آن، تک تک بازی های اکس باکس 360 را تمام کردم و متوجه شدم لیست تمام عناوینی که می شد روی اکس باکس بازی کرد، خط خورده است!

در آخر دوباره به پی سی گیمینگ برگشتم. بعد از این تغییر متوجه شدم دیگر با ماوس و کیبورد راحت نیستم. دلیل این بازگشت، فقط به خاطر گرافیک بازی ها بود. در نتیجه کامپیوتر خود را به تلویزیون وصل کردم و همه ی بازی ها را با کنترلر بازی کردم.

در حال حاضر، در پی سی خود تغییراتی ایجاد دادم. یک سال و اندی پیش کامپیوتر گیمینگ خود را از تلویزیون دور کردم و زیر میز دفتر کارم قرار دادم. حالا یک مانیتور دارم که از تلویزیون هم بهتر عمل می کند. تصمیم گرفتم دوباره از ماوس و کیبورد شروع کنم.

متاسفانه یا خوشبختانه، وسواس خاصی روی DPI یا Dots per inch (معیاری برای میزان دقت ماوس ها) وو یا میزان مقاومت دکمه های کیبورد ندارم. بلاخره توانستم یک سیستم استاندارد برای کامپیوتر خود دست و پا کنم و فعلاً با آن ادامه خواهم داد.

هنوز این بازگشت خود به ماوس و کیبورد بعد از این همه سال برایم جالب است. در این مطلب می خواهم راجع به تجربیات خود بعد از این بازگشت صحبت کنم.

ترک عادت موجب مرض است!

بیاییم راجع به دو بازی که به تازگی آن ها را تجربه کردم، صحبت کنیم: Overwatch و Shadow Warrior 2 که هر دو با ماوس و کیبورد خوب عمل می کنند، اما به دلایل متفاوت.

.اورواچ به دلیل حساسیت و سرعت بالای بازی، از کنترل خوبی برخوردار است مگر آنکه فقط با یک شخصیت بازی کنید. (خواهشاً اینگونه نباشید!) در اورواچ باید بتوانید  تمام شخصیت ها را کنترل کنید. به عنوان مثال اگر من با D.Va یا Roadhog بازی کنم، باید به عنوان کسی که شاتگان دارد سریع هدف گیری کنم.

برای کنترل Soldier 76 یا هانزو ( در واقع، هیچ وقت با هانزو بازی نمی کنم!) باید دقت عمل بازیکن بالا باشد. هنگام بازی کردن با لوسیو هنگام راه رفتن روی دیوار، باید بتوانم به خوبی با اسلحه به دشمنان شلیک کنم..

Shadow Warrior 2 به خوبی از مزیت های ماوس و کیبورد استفاده می کند به این دلیل که مبارزه با شمشیر هسته اصلی گیم پلی بازی را تشکیل می دهد.

کمبو ها به راحتی با حرکت دادن ماوس  و دکمه های کیبورد اجرا می شود. به دلیل سرعت بالای بازی انجام بعضی از حرکات مثل چرخش 180 درجه با ماوس بسیار راحت تر است.

مهم ترین مسئله ای که باید با آن کنار می آمدم، عدم وجود المان هدف گیری آسان ( Aim assist یا AA) بود. اکثر بازی های کنسولی به گونه ای از قابلیت هدف گیری آسان برخوردارند، که همانند یک آهن ربا محل هدف گیری بازیکن را به دشمن یا شی مورد نظر نزدیک می کند.

این حس به بازیکن القا می شود که در هدف گیری دقت بسیار بالایی دارد، اما ویژگی هدف گیری آسان در واقع جبرانی  برای دقت پایین تامب استیک کنترلرها هنگام نشانه گیری است.

Destiny از آن دسته بازی هایی است که وقت زیادی روی کنسول پلی استیشن 4 برای آن صرف کردم. هدف گیری آسان یکی از مهم ترین فاکتورهای بازی را تشکیل می دهد به گونه ای که متوجه آن نخواهید شد، مگر آن که خودتان امتحان کنید.

بعضی مواقع محل هدف گیری شما به طور موقت روی دشمن «می چسبد»، و شلیک شما به دشمن اصابت می کند در حالی که بدون هدف گیری آسان نمی توانستید دشمن را بکشید.

تمام بازیکنان دستینی  اسلحه هایی با میزان هدف گیری آسان بالا، همانند اسنایپ هایی که هدف ها را همانند آهن ربا نشانه می گیرند تا تفنگ هایی که در بردهای بالا تیرهایشان به هدف می چسبد، انتخاب می کنند.

همین قابلیت، یکی از مهم ترین دلایلی است که چرا دستینی اینقدر حال می دهد! هدف گیری آسان همانند یک سس مخصوص است که به تمام بازی های کنسول رنگ و بوی بهتری می بخشد.

اکثر بازی های پی سی ویژگی هدف گیری آسان را یا ندارند یا خیلی کم از آن استفاده می کنند. شما باید با دقت نشانه خود را روی دشمن قرار دهید تا بتوانید آن ها را از پای در آورید. در عوض، به لطف ماوس و کیبورد دقت عمل شما در هدف گیری بسیار بالا می رود و این کار برایتان راحت تر می شود.

.زمان زیادی طول کشید تا به این قضیه عادت کنم. متوجه شدم که اگر بازی های شوتر را با کنترلر بازی کنید، خیلی زود به هدف گیری آسان وابسته می شوید. از طرفی به طور کامل روی بازی و هدف گیری هایتان کنترل ندارید.

با استفاده از ماوس می توانم دقیقاً آنجایی را که می خواهم نشانه بگیرم. خیلی وقت بود که چنین کاری انجام نداده بودم.

ویژگی هدف گیری آسان در واقع جبرانی  برای دقت پایین تامب استیک کنترلرها هنگام نشانه گیری است.

اینکه دست شما هنگام نشانه گیری کاملاً آزاد باشد خیلی خوب است اما دست و چشم هر بازیکن شاید سرعت عمل لازم برای استفاده از آن را نداشته باشد. بعد از چند هفته دستینی بازی کردن، دوباره به اورواچ برگشتم.

دوباره آن حس سرعت و دقت بالا را تجربه کردم گویی مواد مصرف کرده بودم! نمی دانستم با خودم چه کنم. وقتی با آنا  یا Soldier 76 بازی می کردم، حرکات بسیار ریزی که باید انجام می دادم تا دشمن را مورد هدف قرار دهم سریع تر از آن بودند که مغزم آن را پردازش کند.

خیلی حس لذت بخش، و صد البته گیج کننده ای بود.

حالت بدنم هنگام بازی تغییر کرد، گویی همه چیز تغییر کرده است!

وقتی با کنترلر بازی می کنم، این گونه هستم:

وقتی با ماوس و کیبورد بازی میکنم، این گونه هستم:

طرز قرار گیری بدن در این دو حالت، هنگام بازی کردن من به شدت تفاوت ایجاد می کند. وقتی از حالت درازکش عکس اول دور شده و سعی می کنم حالت بدنم راست باشد، تمرکزم روی بازی افزایش می یابد و حواس جمع تری دارم.

احساس می کنم که بیشتر در بازی غرق می شوم، دقیقاً همانند حالتی که سر پا بازی می کردم. به همین دلیل هنگام شب بازی کردن احساس خستگی و خواب آلودگی کمتری دارم که برای یک بازیکن حرفه ای همانند یک هدیه یا جایزه است!

البته، حالت دیگری هم وجود دارد:

.می توان همانند حالت اول هم قرار گرفت و از ماوس و کیبورد استفاده کرد اما به طور کلی، این دو وسیله هنگام بازی کردن من را صاف تر و اکتیو تر نگه می دارند.

آنقدر سریعم که نمی دانم با خودم چه کنم!

درست است که با ماوس می توان دقت عمل بیشتری نسبت به تامب استیک هنگام نشانه گیری داشت، اما موضوعی که مرا بیشتر جذب کرد این بود که چطور با ماوس حرکت کردنم سریع تر می شود.

با استفاده از ماوس، بالاتنه ی شخصیت بازی با همان سرعتی  که سر من در واقعیت حرکت می کند، به جنبش در می آید. به لطف ماوس، در بازی می توانم جهت تمام بدن بازیکن را در یک لحظه 180 درجه تغییر دهم.

بعد از سال ها بازی کردن با کنترلر، به سختی با سرعتی که ماوس و کیبورد در اختیارتان می گذارد، عادت خواهید کرد. این سرعت در بازی Shadow Warrior 2 محشر است خصوصاً موقعی که با شمشیر وارد مهلکه می شوید و با پرش های متوالی از میدان جنگ فرار می کنید

.

اگر سرعت فوق العاده ی برری آلن را داشتم، اینگونه می جنگیدم: با سرعت خیلی بالا، شمشیر خود را الکی در هوا تکان می دهم تا شاید به شمشیرم به دشمنی اصابت کند.

حین بازی به شدت پرخاشگرتر هستم.

به لطف ماوس، در بازی می توانم جهت تمام بدن بازیکن را در یک لحظه 180 درجه تغییر دهم.

هنگامی که با ماوس و کیبورد بازی می کنم نسبت به زمانی که از کنترلر استفاده می کنم، پرخاشگرتر و عصبی تر عمل می کنم. احساس می کنم که در بازی ها بهتر، سریع تر و دقیق تر هستم و به همین دلیل بیشتر در محل نبرد معرکه گیری می کنم!

تفاوت را متوجه شوید: «احساس» می کنم که بهتر هستم، نه اینکه واقعاً باشم. اولین باری که فارکرای 4 را با ماوس و کیبورد بازی کردم از شور و حرارتی که هنگام بازی کردن داشتم تعجب کردم.

دیگر پشت موانع سنگر نمی گرفتم و ترجیح می دادم در میدان جنگ بدوم، دور دشمنان بچرخم و آن ها را قبل از اینکه واکنشی نشان دهند بکشم. البته این موضوع اغلب برایم دردسر ساز بود.

ماوس گیمینگ نسبت به کیبورد بیشتر تکامل پیدا کرده است.

وقتی که برای اولین بار بازی با پی سی را شروع کردم، نه ماوس مخصوص گیمینگ  و نه کیبورد مخصوص آن را دیده بودم. آن زمان بازی ها را با یک کیبورد و ماوس بسیار ساده و معمولی انجام می دادم.

امروزه، کیبورد و ماوس ها تغییر خاصی نکرده اند. البته ناگفته نماند که در ماوس ها تغییرات محسوسی ایجاد شده است. انواع بسیاری از ماوس های گیمینگ وجود دارد که نمی توان به طور خاص برای هر کدام تفاوت قائل شد.

ماوس هایی وجود دارد که بعضی از بخش های آن، همانند وزن و دکمه های بغل ماوس، قابل تغییر هستند. تعداد زیادی راهنما برای خرید بهترین ماوس وجود دارد که می توانید از هر کدام آنها استفاده کنید.

در مقابل کیبورد های گیمینگ هیچ تغییر خاصی نکرده اند. بهترین کیبوردهای گیمینگ با دقت  و کیفیت بالا طراحی شده اند، اما فراتر از آن فقط با دکمه های نورانی مواجه هستید که صدای دکمه زدن آن با همان کیبوردی که از کودکی استفاده می کردید، فرق خاصی نمی کند.

بعضی موقع ها از سر و کله زدن با کیبورد گیمینگ خود خسته می شوم. مسلماً از WASD برای حرکت شخصیت استفاده می کنم. دکمه E که معادل دکمه A یا X روی کنترلر است، برای «استفاده» از چیزی به کار می رود.

دکمه Q نیز معمولاً قابلیت خاصی را فعال می کند که معادل دکمه Y روی کنترلر است. دکمه R خشاب عوض می کند، که معادل دکمه X روی کنترلر است و استفاده از انگشت سبابه کار با آن را راحت تر می کند.

با دکمه شیفت می توان دوید و با دکمه Ctrl می توان خم شد و راه رفت که هر دو کار را می توان با تامب استیک های روی کنترلر انجام داد. (هیچ وقت آنهایی که ترجیح می دهند با دکمه C خم شوند را درک نمی کنم.)

ضربه های با استفاده از سلاح سرد یا Meele attack ( در این مطلب به عنوان ضربه سرد از آن یاد می شود) می تواند گاهی مشکل ساز باشد. معمولاً از دو دکمه T یا F برای این کار استفاده می شود.

دقت و سرعت حرکاتم به خاطر رفرش ریت مانیتورم افزایش پیدا می کند.

در اکثر مواقع نمی توانم به موقع از این نوع ضربه ها، به خاطر مکان این دو دکمه، به دشمن بزنم. مشکل این جاست که ضربه های سرد باید به موقع به کار روند.

نارنجک پرتاب کردن را نیز باید در کنار ضربه های سرد قرار داد. معمولاً این عمل با استفاده از دکمه G انجام می شود که نزدیک دکمه D قرار دارد و زمانی که به دست خود استراحت می دهم ناخودآگاه دستم به F که بین این دو قرار دارد می خورد.

از من می خواهید که نارنجک پرتاب کنم، یا ضربه سرد بزنم، یا شاید چراغ قوه خود را روشن کنم؟ راستش را بخواهید، این کارها هنگام بازی با ماوس و کیبورد روی اعصاب هستند!

سعی می کنم با دستکاری در تنظیمات ماوس و کیبورد به گونه ای این مشکلات را برطرف کنم و معمولاً بعضی از اعمال را با استفاده از دکمه های روی ماوس انجام می دهم. ماوس من دکمه های زیادی دارد.

ناگفته نماند که برای عادت کردن با دکمه های ماوس، به زمان نیاز دارید. شاید تنها راه این باشد که با مصائب کیبورد کنار بیایید.

به رفرش ریت مانیتور خود بسیار اهمیت می دهم.

.رفرش ریت مانیتوری که از آن استفاده می کنم 144hz است و از آن خیلی راضی ام. زمانی بود که اعتقادی به رفرش ریت بالا نداشتم اما از وقتی که با ماوس و کیبورد بازی می کنم نظرم عوض شده است. بیشتر به این خاطر بود که به صفحه نمایش بسیار نزدیکم.

جدیداً چند بازی سوم شخص همچون The Witcher 3، بتمن: شوالیه ی آرکام و دارک سولز 3 را با ماوس و کیبورد بازی کردم و باید گفت ... نه! حس خوبی نمی دهد.

دقت و سرعت حرکاتم به خاطر رفرش ریت مانیتورم افزایش پیدا می کند. در حال حاضر تنظیمات گرافیکی اورواچ را پایین آورده ام تا از بازی 144 فریم بر ثانیه بگیرم. این گونه بازی از هر لحاظ بهتر، سریع تر و جذاب تر می شود.

تازه متوجه می شوم که چرا بازیکنان پی سی گیمینگ اینقدر به رفرش ریت اهمیت می دهند. اگر به جای آن که یک پی سی گیمر بودند، وقت خود را با کنسول های خانگی می گذراندند مطمئناً هیچ وقت به چنین موضوعی توجه نمی کردند.

 بعضی بازی ها روی پی سی به شدت بد پورت می شود.

بازی هایی که پورت ضعیفی روی پی سی دارند علاوه بر بهینه سازی سطح پایین از باگ های زیاد، کمبود شخصی سازی در تنظیمات گرافیکی و پشتیبانی ضعیف از ماوس و کیبورد رنج می برند.

بسیاری از بازی هایی که روی کامپیوتر و کنسول ها منتشر می شوند، تنها ورودی هایی که توسط کنترلر به بازی داده می شوند را با نسخه کامپیوتر عوض می کنند مگر آن که واقعاً بخواهند برای کامپیوتر بازی بسازند.

من این موضوع را درک می کردم که چرا پی سی گیمر ها از این موضوع ناراحت بودند اما بعد از تجربه این نوع بازی ها با ماوس و کیبورد متوجه شدم چقد یک پورت بد می تواند اعصاب خورد کن و اذیت کننده باشد!

امیدوار بودم که در نسخه ی رایانه های شخصی بازی No Man's Sky بتوان راحت تر بخش Inventory بازی را نسبت به کنترلر پلی استیشن 4 مدیریت کرد اما بعد از تجربه آن، با عملکرد ضعیف ماوس بازی مواجه شدم.

همین موضوع برای بازی Dragon Age: Inquisition صدق می کند. ترجیح می دادم  آن را با کنترلر بازی کنم تا ماوس و کیبورد. در عوض عنوانی مثل Watch Dogs 2 وجود دارد که سازندگان تمام تلاش خود را کردند تا بازی روی پی سی بهینه، و به خوبی با ماوس و کیبورد کنترل شود. ( دستشان درد نکند!)

هنوز هم بازی هایی هستند که بخواهم با کنترلر بازی کنم.

به خصوص بازی های سوم شخص که با کنترلر حس بهتری به بازیکن می دهد. به یاد دارم که اواخر دهه ی نود میلادی و نزدیک سال 2000 بازی های سوم شخص زیادی رو را کامپیوترم تجربه کردم و در کمال تعجب، آن زمان بازی های سوم شخص روی کنسول به اندازه کامپیوترهای خانگی وجود نداشت.

جدیداً چند بازی سوم شخص همچون The Witcher 3، بتمن: شوالیه ی آرکام و دارک سولز 3 را با ماوس و کیبورد بازی کردم و باید گفت ... نه! حس خوبی نمی دهد.

.بزرگ ترین مشکل، نوع حرکت دوربین است. در بازی های اول شخص انگار سر خودتان همگام با حرکت ماوس تغییر می کرد، اما در بازی های سوم شخص فقط دوربین حرکت می کند. این تفاوت کوچک، تاثیر زیادی روی کیفیت نهایی دارد.

کنترل بازی های سوم شخص با ماوس حس عجیب و ناخشنودی دارد در حالی که بازیکن در بازی های اول شخص حس طبیعی و خوبی از بازی دریافت می کند.

چند وقت پیش نیاز داشتم تا بخشی از بازی اساسینز کرید: برادری را انجام دهم اما نتوانستم با کنترلر آن را بازی کنم. متوجه شدم که چقدر کنترل اتزیو با ماوس و کیبود می تواند غیر عادی باشد.

با این حال از اینکه دقت عمل من در بازی تام کلنسی دیویژن با استفاده از ماوس و کیبورد بالا می رود لذت می برم اما هنوز نمی توانم از حالت عجیب غریبی که هنگام سنگر گرفتن و تغییر موقعیت به من دست می دهد بگذرم.

حتی بازی های نیمه سوم شخص/ اول شخصی مانند Deus Ex: Mankind Divided نیز با ماوس و کیبورد به خوبی عمل نمی کنند.

هنوز نمی توانم بگویم که بازی با ماوس و کیبورد «بهتر» است.

معمولاً وقتی راجع به کنترل بازی های پی سی صحبت می شود، این بحث پیش می آید که آیا بازی با ماوس و کیبورد بهتر است یا با کنترلر. در کمال تعجب، هر دو گزینه عالی هستند و یک سیستم کامپیوتر گیمینگ ایده آل باید از هر دو حالت پشتیبانی کند.

یادم است که مقاله ای در سال 2014 خوانده بودم که داستان مسابقه ی بین دو تیم در بازی تایتانفال را بازگو می کرد. بازیکنان اکس باکس که با نام Exertus Zen شناخته می شدند و یک تیم نه چندان محبوب که با کامپیوتر بازی می کردند، در یک شرایط نابرابر مسابقه دادند.

تیم Exertus کنترلرهای اکس باکس خود را به کامپیوتر وصل کردند و با تیمی که از ماوس و کیبورد استفاده می کرد مسابقه دادند. نتایج خیلی جالب بود؛ آن ها بازی را بردند!

یکی از نقل قول های بازیکنی به نام براندرون لارند که به «مرغ دریایی» معروف است(!)، بعد از تجربه ی آن مسابقه، در این مطلب آوردم:

بازی با کنترلر شاید یک سری مزایایی نسبت به ماوس در زمینه نشانه گیری دشمنان در دوردست داشته باشد، خصوصاً که حساسیت ماوس هنگام حرکت بازیکن در تایتانفال بسیار بالاست. ناگفته نماند برای تفنگ های مناسب با برد متوسط یا کم، ماوس و کیبورد بهتر عمل می کند.

اینکه کنسول بازها توانستند نبض بازی را در دست بگیرند، به خاطر نحوه ی بازی کردنشان نیست. در واقع آنها نسبت به پی سی گیمرها تلاش بیشتری کردند تا بازی را به نفع خود تمام کنند.

فکر نکنم برای کسی که از کنترلر استفاده می کند نسبت به یک پی سی گیمر، انجام حرکات پارکور آسان تر باشد.

در نهایت، می توانم بگویم که پلیرهای کنسول اکس باکس به اندازه بازیکن هایی که از ماوس و کیبورد استفاده می کنند، روی بازی کنترل ندارند.

اینکه فقط یک مسابقه بتواند مشخص کند که آیا کنترلر می تواند با ماوس و کیبورد در مسابقات رقابت کند، طرز تفکری غلط است اما بسیار از این مسابقه خوشحالم و امیدوارم دوباره در آینده اتفاق افتد. اینکه کنسول بازها بتوانند در یک فضای مشترک با پی سی گیمرها رقابت کنند ایده ای بس جذاب است.

اینکه هنوز از ماوس و کیبورد استفاده می کنیم، شگفت آور است.

موضوع مورد علاقه ام درباره ی بازی کردن با ماوس و کیبورد این است که ... که من هنوز از ماوس و کیبورد برای بازی کردن استفاده می کنم! شکل و شمایل ماوس از دهه ی هشتاد تا حالا تغییر خاصی نکرده و این موضوع برای کیبورد هم صدق می کند.

هیچ کدام این دو برای بازی کردن طراحی نشده اند و وظیفه آنها دادن ورودی به کامپیوتر است. اینکه همین دو وسیله بهترین حالت کنترل بازی های اول شخص شوتر باشد شگفت آور است!

از زمانی که اولین ماوس به یک کامپیوتر متصل شد، بازی های ویدئویی تغییرات بسیاری به خود دیدند.

نحوه ی هدایت بازی ها نیز تغییر کرده است؛ از کنترلرهای نینتندو و آتاری گرفته تا حالا که  دوال شوک شرکت سونی و کنترلرهای اکس باکس بخش اعظم بازی کردن با کنسول را تشکیل می دهند.

با وجود تکامل هایی که این سیستم به خود دیده است، ماوس و کیبورد با لجبازی تمام هیچ تفاوتی با چند نسل قبل خود ندارند!

بسیاری از طراحان سخت افزار تلاش کردند تا ایده های جدیدی به کار ببرند. هر هفته کیبورد جدیدی با یک ساختار عجیب غریب معرفی می شود که کاربرد دست چپ را در استفاده از کیبورد بالا می برد. متاسفانه هیچ کدام آن ها به درد نمی خورد.

شاید بهترین و موفق ترین تلاش در این زمینه کنترلر جدید شرکت والو با نام استیم باشد که به جای استیک از یک صفحه لمسی استفاده می کند.

هدف سازندگان از این طرح این بود که دقت عمل ماوس را با کاکرد کنترلرهای رایج ترکیب کنند. با وجود عملکرد مناسب این کنترلر هنوز بسیاری از بازیکنان از ماوس و کیبورد استفاده می کنند.

درست است که ماوس و کیبورد های امروزی نسبت به قبل کوچک تر و دقتشان بالا رفته است، اما هرچقدر هم مردم راجع به سرعت واکنش کیبورد و DPI ماوس صحبت کنند همان مکانیزم دو دکمه ای ماوس و یک کیبورد ساده کار یک پی سی گیمر را راه می اندازد.

مطمئنم که بازی های ویدئویی طی 10 سال آینده تغییرات زیادی خواهند کرد؛ پیچیدگی، جلوه های بصری، گرافیک تکنیکی و جاه طلبی که در زمینه کیفیت و کمیت دارند عواملی هستند که با گذشت زمان بیشتر و بهتر می شوند.

اما اگر به تاریخ رجوع کنیم، می بینیم که حتی تا سال 2026 پی سی گیمرها از همان ماوس و کیبوردی استفاده خواهند کرد که والدین آن ها در دهه ی 90 میلادی از آن استفاده می کردند، و من از این موضوع خوشحالم.