بررسی بازی Call of Duty: WWII ؛ بحران میانسالی

چند سالی بود که بازی های شوتر اول شخص، از مسیر همیشگی خود فاصله گرفته بودند و دیگر کمتر توجهی به جنگ های کلاسیک و معاصر نشان داده می شد. کال آو دیوتی به عنوان سردمدار این جریان از خیره شدن به آینده ابایی نداشت و سال به سال، بیشتر در آینده پیش می رفت تا جایی که جنگ هایی در فضای بدون جاذبه را تصویرسازی می کرد. اما حقیقت این بود که بعد از چندین نسخه پیاپی، رخوت عظیمی سراسر گیم پلی کال آو دیوتی را فرا گرفته بود و علی رغم نظر مخالف منتقدان و بخش اعظمی از مخاطبان، اکتیویژن به روند پولساز خود ادامه می داد.

• سازنده: Sledgehammer Games
• ناشر: اکتیویژن
• پلتفرم ها: پی سی، پلی استیشن 4، اکس باکس وان
• پلتفرم بررسی: پلی استیشن 4

بتلفیلد 1 اما یک بازی خرق عادت بود که یک بار دیگر تصمیم به بازگشت به دوران جنگ جهانی گرفت و تصویری کاملاً متفاوت از آنچه طی چندین و چند سال به آن عادت کرده بودیم برایمان ترسیم کرد. تجربه واقعی جنگ جهانی نخست، رویایی دیرین بود که به لطف استودیوی دایس، به بهترین شکل محقق شد و از عطش گیمرهای جان به لب رسیده اندکی کاست.

با موفقیت بتلفیلد 1، دور از ذهن نبود که اکتیویژن هم رویکردی مشابه در پیش بگیرد و شوتر محبوبش را به دوران جنگ جهانی ببرد؛ نزدیک به یک دهه بعد از آخرین نسخه کال آو دیوتی که از جنگ جهانی به عنوان بستر داستان و گیم پلی بهره می برد و انصافاً هم در زمان خودش بازی بسیار موفقی بود. اما حالا دوران متفاوتی است، در میانه های نسل هشتم کنسول های بازی به سر می بریم و انتظارات از بازی ها، به خصوص ژانر اول شخص بسیار بالاتر رفته است.

خیل عظیم بازی های اول شخص امروزی، هر توسعه دهنده ای را مجبور می کند که یا دست به ابداعات تازه بزند و محصولی نوآورانه به دست مشتریان برساند یا در ورطه تکرار باقی بماند و پیوستن به زباله دان تاریخ را بپذیرد. دو سال اخیر هم سال هایی رویایی برای طرفداران بازی های شوتر بوده اند و عناوینی مانند بتلفیلد 1، دستینی 2، دووم و ولفنشتاین 2 کار را از آنچه که هست برای نسخه تازه سری کال آو دیوتی، یعنی Call of Duty: WWII سخت تر کرده اند.

Call of Duty: WWII از زمان عرضه سری مدرن وارفر، نخستین نسخه از این سری است که داستان قابل قبولی ارائه می دهد و کاری می کند که برای کات سین هایش اهمیت قائل شوید و به تماشایشان بنشینید. سینماتیک WWII، الهامات واضحی از آثار استیون اسپیلبرگ -مثل فیلم «نجات سرباز رایان» یا مینی سریال «جوخه برادران»- دارد و این یکی از نقاط قوت بازی است. به عنوان مثال نخستین سکانس بازی، یعنی هنگامی که نیروهای متفقین در کرانه نرماندی از قایق ها پیاده شده و دسته دسته به خاک و خون کشیده می شوند، صحنه ای نیست که در هر بازی ای ببینید و قطعاً به خاطر آن باید کارگردان بازی را تحسین کرد.

WWII شخصیت های متعددی دارد و توانسته هر کدام شان را به شکل نسبتاً خوبی پردازش کند، البته هیچکدام از این ها قرار نیست به کاراکتر محبوب تان تبدیل شوند، اما دیالوگ های بی معنی جای خودشان را به جملات فکر شده تری دادند و ارتباطی که میان اعضای جوخه گیمر به نمایش کشیده می شود، ارزش تماشا را دارد. با این همه، برقراری ارتباط با داستان WWII کار راحتی نیست؛ جزییات زیادی مطرح نمی شود، کاراکترها تک بعدی هستند و حتی داستان تقابل فکری دو فرمانده آمریکایی آنقدرها که انتظار می رفت جذاب از آب در نیامده است.

بنابراین انتظارات را نباید از داستان WWII بالا برد، زیرا بازی قادر به برآورده سازی آنها نیست. استودیوی Sledgehammer به وضوح در تلاش بوده تا از فضای کلیشه ای و خواب آور نسخه های قبلی فاصله بگیرد و یک بار دیگر سری کال آو دیوتی را به دورانی بازگرداند که کاراکترهایش حقیقتاً برای گیمر اهمیت داشتند و تا حدی هم به این دستاورد رسیده. با این همه داستان سرایی WWII گرچه نسبت به نسخه های قبلی خود پیشرفتی ملموس دارد اما در قیاس با رقبا، مثل یک شوخی می ماند.

با وجود ظاهر متفاوتش با آنچه که طی سال های اخیر به آن عادت کرده ایم، WWII از منظر گیم پلی تفاوت قابل توجهی با نسخه های قبلی ندارد و ابداعات تازه بسیار اندک هستند. در واقع اگر بخواهیم خیلی سخت گیرانه به موضوع نگاه کنیم، گیم پلی بازی نه تنها تغییری نکرده، بلکه به خاطر محدودیت های پس زمینه جنگ جهانی دوم و اجبار به حذف توانایی های فرابشری نسخه های پیشین مثل دویدن روی دیوار و پرش های بسیار بلند، در واقع پسرفت هم کرده است.

اما از آن جایی که بازگشت به جنگ جهانی تغییری مهم و مثبت به حساب می آید، منطقی به نظر نمی رسد که به خاطر محدودیت های گیم پلی از بازی انتقاد شود. در عوض نکته ای که باید مورد انتقاد قرار گیرد، سبک گیم پلی بازیست که هنوز هم با یک دهه پیش تفاوت چشمگیری ندارد؛ هرچند که تغییرات کوچک در گوشه و کنار بازی، سبب می شود که تجربه کلی، اندکی دلچسب تر از سابق باشد و قطعاً فضاسازی جنگ جهانی دوم هم به القای هرچه بیشتر حس هیجان کمک می کند.

برای اینکه تغییرات از آنچه که واقعا هستند بیشتر به نظر برسند، استودیوی Sledgehammer چند مکانیک تازه را در گیم پلی معرفی کرده که برخی از آنها کارآمد هستند و برخی دیگر کاملاً فانتزی. به عنوان مثال شاید ملموس ترین تغییر، کنار گذاشتن سیستم جنریت سلامتی و جایگزین کردن بسته های سلامتی باشد که گرچه ابداعی جدید نیست، اما کاملاً با اتمسفر بازی سازگار است و تا حد معقولی به چالش برانگیزی هرچه بیشتر گیم پلی کمک کرده.

از طرف دیگر، سیستم جوخه برخلاف آن چیزی که ابتدای گیم پلی به نظر می رسد، المانی کاملاً فانتزی است. در مقام توضیح باید گفت که این سیستم در واقع باعث می شود تا هم رزمانتان در میانه نبرد به شما آیتم هایی مانند مهمات اسلحه یا بسته سلامتی برسانند. اما این سیستم هیچ منطقی را از نظر هوش مصنوعی دنبال نمی کند و دشمنان نه براساس آیتم های در دسترس داخل محیط، بلکه براساس گذشت مدت زمان معینی به شما مهمات می رسانند که در اکثر مواقع، کاملاً بی فایده است.

از طرف دیگر، طراحی مراحل به گونه ای است که اصلاً نیازی به وجود این سیستم ندارند و تقریباً هرچیزی که به آن نیازمند باشید، با اندکی جستجو یافته می شود. بنابراین سیستم جوخه در ردیف تغییراتی قرار می گیرد که کاملاً فانتزی هستند. حالا که صحبت از طراحی مراحل شد لازم به اشاره است علی رغم تکراری بودن گیم پلی، Sledgehammer توانسته سکانس های جذابی هم در بطن مراحل خلق کند که قطعاً از بار خسته کنندگی بازی کم کرده اند؛ سکانس هایی مانند انداختن هواپیماهای متحدین با سلاح ضد هوایی یا تعقیب و گریز با قطاری در حال حرکت.

بعد از بخش کمپین داستانی، نوبت به حالت چندنفره می رسد که احتمالاً اصلی ترین دلیل خرید سری کال آو دیوتی برای غالب طرفدارانش به حساب می آید. در حالی که بالا رفتن از در و دیوار و از بین بردن دشمنان با سلاح های فضایی در نسخه های قبلی کاملاً عادی شده بود، WWII با یک تغییر 180 درجه ای به ریشه ها بازگشته و با کنار گذاشتن تمام آن قابلیت ها، سادگی را به گیم پلی برگردانده است.

با این حال برخلاف تغییرات رادیکالی به وجود آمده در بخش چندنفره بتلفیلد 1 که کاملاً سبک بازی را تغییر دادند، WWII در این حالت هم هویت خودش به عنوان یک نسخه از سری کال آو دیوتی را حفظ کرده و یکبار دیگر همان سرعت بالا در مبارزات و نقشه های تو در تو را ارائه می دهد. نکته اینجاست که اگر طی سال های اخیر از تجربه آنلاین سری کال آو دیوتی لذت نبرده باشید، WWII هم قرار نیست نظرتان را تغییر دهد. مسئله فقط این نیست که ساختار گیم پلی بازی خصوصاً در بخش آنلاین سالخورده و تکراری شده، بلکه استودیوهای زیر نظر اکتیویژن سال هاست که دست به کمترین ابداعات ممکن در این بخش می زنند و جذب مخاطبان تازه برایشان دشوار است.

این در حالی است که انتظار دارید با ورود سلاح های کاملا متفاوت جنگ جهانی دوم به گیم پلی، سبک بازی از اساس تغییر کند و این همان اتفاقی بود که در بتلفیلد 1 افتاد؛ یک تغییر واقعی که البته برخی از طرفداران پیشین را ناامید کرد. اما بخش چندنفره WWII با هیچ منطقی توجیه نمی شود و سلاح ها به جز ظاهرشان، تفاوت ملموسی با سلاح های فضایی نسخه های قبلی ندارند.

نقشه های بخش آنلاین حتی اندکی نسبت به قبل بهبود پیدا نکرده اند و کماکان برای دوجین بازیکن بسیار کوچک به نظر می رسند. در واقع سری کال آو دیوتی از سالیان دور در تلاش بوده تا با پیچیده سازی نقشه ها و ابعاد کوچک آنها، سرعت گیم پلی را افزایش دهد و حداقل تا چند سال پیش موفق بوده است. اما این فرمول سال هاست که دیگر پاسخگوی نیاز گیمرها در حالت آنلاین نبوده و حالا مانند مانعی بزرگ به نظر می رسد که کال آو دیوتی را از پیشرفت و پا گذاشتن به عرصه بازی های مدرن باز می دارد.

به عنوان مثال یکی از تلاش های تحسین برانگیز اما کاملاً شکست خورده سازندگان، حالت War در بخش آنلاین است که می خواهد تجربه ای مشابه Operation های بتلفیلد 1 ارائه دهد اما نقشه های بسیار کوچک و عدم بالانس گیم پلی میان دو تیم باعث می شود بعد از چند دست بازی، دیگر به سراغش نروید و نیازتان به بخش آنلاین را در مودهای سنتی تری مانند Team Deathmatch و Search And Destroy برطرف کنید.

چند پاراگراف بالاتر درباره المان هایی صحبت کردم که صرفاً بار فانتزی دارند و باید گفت که محیط اجتماعی WWII برای بخش آنلاین هم یکی دیگر از همین المان هاست. استودیوی Sledgehammer در حرکتی متفاوت تصمیم گرفته این بار محیطی نسبتاً باز برای بخش آنلاین تدارک ببیند که در آن می توانید سلاح هایتان را شخصی سازی نمایید، ماموریت های تازه دریافت کنید، لیدربرد را ببینید و حتی محموله هایی که با کیل استریک فعال سازی می شوند را آزمایش کنید.

با این حال، محیط اجتماعی WWII چیزی بیشتر از یک عنصر اضافی نیست و عملاً هیچ تفاوتی با منوهای پیشین ندارد. موضوع اصلی صحبت هم همین است؛ چنین تغییراتی قرار نیست گیمرها را فریب داده و آنها را مجاب کند که با تغییری انقلابی طرف هستند. در عوض، این دست از تغییرات که اکتیویژن و استودیوهایش به گونه ای درباره آنها صحبت می کنند که گویی با «ایده‌ی قرن» طرف هستیم، تنها باعث می شوند تا کمکاری توسعه دهندگان بیش از پیش به چشم بیاید و مخاطب احساس کند به شعورش توهین شده است. ضمناً به تمام این مسائل، مشکلات پایان ناپذیر سرورها را هم اضافه کنید که از روز نخست عرضه بازی، کابوس خریداران بوده است.

بعد از بخش آنلاین هم جا دارد به حالت «نازی زامبی» WWII اشاره کنیم که واقعاً بعد از حالت زامبی نسخه World at War، در این سری بهترین است. بخش نازی زامبی WWII مجموعه ای از چالش های مختلف را پیش روی گیمر قرار می دهد که با عبور از هر کدام، بخش های تازه ای از محیط باز می شوند. نکته مهم اینست که حالت زامبی مشخصاً برای تجربه کوآپ ساخته شده و اگرچه به تنهایی هم از آن لذت خواهید برد، اما اگر با دوستان به پای تجربه اش بنشینید قطعاً از بخش چندنفره رقابتی هم جذابیت بیشتری دارد.

در نهایت به عنوان سخن پایانی باید گفت که Call of Duty: WWII به هیچ وجه آنطور که از ظاهرش به نظر می رسد انقلابی نیست. قطعاً پیشرفت هایی صورت گرفته و تغییراتی کمابیش در گوشه و کنار بازی به چشم می خورد؛ چه در گیم پلی و چه در سبک روایت داستان و فضاسازی. اما گرد و غباری که طی چند سال اخیر بر جامه کال آو دیوتی نشسته، قرار نیست به این راحتی ها تکانده شود و نیازمند تغییرات اساسی است.

کال آو دیوتی چند سالی است که که از ریشه ها فاصله گرفته و WWII هم نمی تواند این سری بازی را به جایگاه واقعی اش بازگرداند، اما بدون شک می تواند شروع خوبی برای تحقق این مهم باشد. مسئله اینجاست که علی رغم تمام دستاوردها، هنوز هم نشانه ای از یک تلاش جدی برای احیای این سری به چشم نمی خورد و اکثریت غالب ابداعات، بیشتر شبیه ابتکار عملی برای راضی نگه داشتن صرف طرفداران و منتقدان است. WWII گواه از آینده ای نویدبخش تر برای این سری می دهد، اما آن آینده هنوز از راه نرسیده و با روند فعلی، تا چند سال دیگر هم از راه نمی رسد.