بررسی Dead by Daylight ؛ مرگ تنها راه فرار است

به محض اینکه Dead by Daylight به دستم رسید و کمی بسته بندی آن را نگاه کردم، شعاری که روی کاور بازی حک شده بود نظرم را جلب کرد. روی کاور بازی نوشته شده: مرگ یک راه فرار نیست. با اینکه کلیشه ای بود اما نظرم جلب شد و می خواستم ببینم تیم Behaviour Interactive واقعا چه چیزی برایم آماده کرده.

از مرگ نهراسید، از کنارش به راحتی فرار کنید

با همین پس زمینه ای که برایتان گفتم وارد بازی شدم و مدام انتظار داشتم که با چیزهایی رو به رو شوم که غافل گیرم کنند. بازی در اصل دو حالت ساده داشت که می شد در یکی از آن ها در نقش قاتلی بی رحم ظاهر شد و در دیگری در نقطه مقابل قرار گرفت و لباس یک قربانی بی دفاع و آماده برای تکه پاره شدن را به تن کرد.

مسلما در نقش یک قاتل بی رحم ظاهر شدن همیشه ایده جذابی است و من هم از این فرصت استفاده کردم و یک راست به سراغ این حالت رفتم. بازی به محض انتخاب این گزینه، لیستی از چند قاتل مختلف که هر کدام از آن ها ویژگی های خاص خودشان را داشتند در مقابلم قرار داد.

جالب اینجا بود که هر کدام از این قاتل ها یک سری پرک و نیروی قابل ارتقا هم داشتند که با بازی کردن و دریافت امتیاز می شد آن ها را تقویت کرد. اما بگذارید خیالتان را راحت کنم؛ تا جایی که من توانستم بازی را جلو ببرم، سیستم ارتقای بازی تاثیر چندان زیادی بر گیم پلی Dead by Daylight نداشت و با ارتقای سطح کاراکترها، به جز چند ویژگی جزئی چیز دیگری به آن ها اضافه نمی شد.

بالاخره کاراکتری که با حال و هوایم سازگاری بیشتری داشت را انتخاب کردم و برای یک تجربه سرتاسر لذت بخش آماده شدم. اما چیزی که در مقابلم ظاهر شد، اصلا آن چیزی نبود که انتظار داشتم. با ورود به بازی در یک محیط محدود اما نسبتا بزرگ قرار گرفتم که باید در آن به دنبال چهار قربانی خود می گشتم.

بازی در ابتدا کمی گنگ بود و نمی دانستم که به جز کشتن آن چهار قربانی بخت برگشته چه کار باید بکنم. این اولین مشکل بازی بود که با آن رو به رو شدم و کمی زمان برد تا فهمیدم قضیه از چه قرار است. به نظرم اولین چیزی که Dead by Daylight در آن مشکل دارد، انتقال مفهوم گیم پلی بازی است.

این مشکل کمی نیست و تا اندازه زیادی می تواند گیمر را در ابتدای بازی دچار مشکل کند. در کل در محیط بازی چند ژنراتور وجود دارد که قربانی ها باید به سراغ آن ها بروند و برای باز شدن راه خروج روشنشان کنند. اگر قاتل باشید، باید جای این ژنراتورها را خوب بدانید و در سریع ترین حالت ممکن مقابلشان طوری ظاهر شوید که دیگر جایی برای فرار باقی نماند.

این جاست که نیروهای هر قاتل نقش پررنگی پیدا می کنند و به کار گیری درست از آن ها می تواند باعث بردتان شود. شاید جذاب ترین بخش گیم پلی بازی هم استفاده از همین نیروهای قاتلین باشد. درست است که محدود هستند و سیستم ارتقای بازی هم تاثیر چندانی رویشان ندارد، اما می شود حین استفاده از آن ها لذت برد و بازی را کمی جذاب تر کرد.

با این حال، داشتن فقط یک ویژگی خوب چیزی نیست که بتواند بازی را از دست کلی مشکل عجیب غریب نجات دهد. حالا اگر بشود از کنار خیلی از مشکلات هم گذشت، نمی شود چشم ها را روی فقر محتوایی بازی بست. Dead by Daylight تقریبا هیچ محتوای خاصی ندارد و گیم پلی آن به دو مد ساده خلاصه شده است.

مدهایی که شاید با ۱۰-۱۵ بار بازی کردن، یکنواخت می شوند و به سرعت جذابیت خود را از دست می دهند. همه این مشکلات زمانی هم که در نقش قربانی ظاهر شوید، بیشتر توی ذوق می زنند و بازی در این حالت کاملا به یک عذاب تمام عیار تبدیل می شود.

برای قربانی های Dead by Daylight، تقریبا هیچ هدفی به جز روشن کردن ژنراتورها و فرار از دست قاتلین بی رحم بازی تعریف نشده و این مشکل آنقدر بزرگ است که اگر در نقش قاتل ظاهر شوید، باید کلی در صفحه متچ میکینگ بازی منتظر بمانید تا چند نفر قبول کنند به دست شما قربانی شوند.

این مشکل بزرگی است و به نظرم بازی را از حالت طبیعی اش خارج و آن را به اثری تک بعدی تبدیل کرده. جالب اینجاست که این ها همگی مشکلاتی هستند که سازنده بازی راحت می تواند حل و فصلشان کند. مثلا می شد به بازی چند مد جذاب تر اضافه کرد و امکانات بیشتری هم در دست قربانی ها قرار داد.

اما گویا توسعه دهندگان تمایل چندانی به انجام این کارها ندارند و توسعه چند بسته الحاقی و اضافه کردن چند قاتل بیشتر برایشان اهمیت بیشتری نسبت به مسائل دیگر دارد. متاسفانه اگر این رویه ادامه پیدا کند و طرز فکر توسعه دهندگان تغییری نکند، ممکن است در آینده سرورهای بازی رفته رفته خالی از بازیکن شوند و Dead by Daylight هم همانند بسیاری از بازی های دیگر به دست فراموشی سپرده شود.

دیوی که دلبر نیست

جدای از تمام موضوعاتی که به آن ها اشاره کردم، باید بگویم Dead by Daylight از لحاظ گرافیک فنی و هنری هم چندان چنگی به دل نمی زند. بافت های بازی با اینکه به لطف موتور قدرتمند آنریل انجین تولید می شوند، ظاهری از مد افتاده و قدیمی دارند.

به طوری که هیچ زیبایی خاصی در آن ها دیده نمی شود و اصلا عجیب است که این اثر چرا روی کنسول های نسل هشتمی عرضه شده. مشکلات گرافیک بازی، اصلا به همین جا هم ختم نمی شوند و متاسفانه باید بگویم که تماشای باگ های پی در پی، یکی از چیزهایی است که در طول اجرای بازی مدام باید آن ها را تحمل کنید.

خصوصا وقتی که در نقش قربانی ها به ایفای نقش می پردازید و با زاویه سوم شخص به کاراکتر خود نگاه می کنید، این ایرادات بیشتر توی ذوق می زنند و حسابی تجربه ای که می توانست دلنشین باشد را به چیزی تبدیل می کنند که حتی تحمل کردنش هم سخت است.

پس با این اوصاف اگر می خواهید Dead by Daylight را خریداری کنید، قید یک تجربه بصری خوب را هم بزنید. چون تجربه ای که من با آن طرف بودم از بد هم بدتر بود و به نظرم بازی با این وضعیت اگر اصلا عرضه نمی شد، Behaviour Interactive لطف بزرگی در حق تمام گیمرها می کرد.

برخوردی نزدیک اما نه از نوع سوم

Dead by Daylight از آن دست بازی هایی است که تقریبا همه چیز، از یک کانسپت خوب گرفته تا ایده ای جذاب، در آن دیده می شود. اما از طرفی همان طور هم که گفتم، Dead by Daylight دقیقا از همان بازی هایی هم هست که به شدت در تولید محتوا و نحوه پیاده سازی یک ایده جذاب با مشکلات بسیاری رو به روست؛ مشکلاتی اساسی که نمی شود به راحتی از کنارشان گذشت.

جدای از این موضوع بازی می توانست خشونت بیشتری هم داشته باشد تا به حال و هوای سبک اسلشر بیشتر نزدیک شود. اما در کل به جز چند نکته مثبت ساده، Dead by Daylight حرف خاصی برای گفتن ندارد و از آن دست بازی هاییست که به احتمال زیاد از تجربه اش پیشیمان می شوید.

• این مطلب با همکاری فروشگاه 205Store تهیه شده است. برای تهیه کنسول و بازی ها می توانید این فروشگاه را در تلگرام (store205@) یا وبسایت Infikala دنبال کنید.