بررسی نسل جدید تویوتا پرادو کوهنورد چشم بادامی

هنگامی که از خودروسازان بزرگ عرصه آفرود نوردی صحبت می کنید احتمالاً نام هایی مانند لندروور یا جیپ به ذهنتان خطور می کنند. البته جایگاه تویوتا محفوظ بوده و این برند ژاپنی با بیش از 60 سال سابقه در تولید انواع خودرو های 4WD، که آن را مدیون سری لندکروزر است، هیچ زمان از یاد ها فراموش نخواهد شد.

امسال تویوتا دستی بر سر و روی پرادو کشید و آن را با ظاهر و داشبوردی جدیدتر به بازار عرضه کرد تا از قافله عقب نماند. حال باید دید این اقدام تویوتا در راستای به روز نگه داشتن پرادو با موفقیت همراه بوده یا خیر؟

پرادو شکست ناپذیرتر از هر زمان دیگری شده و این صفت خوب، بهایی در حدود 50 هزار پوند را با خود به یدک می کشد. تغییرات اعمال شده بیشتر جنبه ای کاربردی دارند.

برای مثال در دماغه خودرو، چراغ ها و جلوپنجره برای افزایش قابلیت آفرود نوردی کمی بالاتر از قبل جای گرفته اند و برای فراهم آوردن دید بهتر برای راننده، یک فرورفتگی در وسط کاپوت قرار گرفته است.

تغییرات ظاهری اصلی را در درون کابین شاهد هستیم. جایی که ذات زمخت یک خودروی آفرود به طور کامل در هر سانتی متر مربع رخنه کرده است. کنسول میانی جدید با دکمه ها و صفحه نمایش لمسی بزرگ، که حس خوبی را انتقال می دهند، برازنده نام و هیبت خانواده لندکروزر هستند.

کابین تویوتا پرادو اما کاملاً بی نقص نیست. اگر روی جزئیات دقیق شویم، قطعاً برخی از بخش های پلاستیکی در حد و اندازه های خودرویی 50 هزار پوندی نخواهند بود.

خصوصاً نمایشگر دیجیتالی کوچک در میان داشبورد که وضعیت ساعت و دمای سیستم تهویه هوا را نمایش می دهد و شبیه نمونه بکار رفته در مدل ارزان قیمت کرولا است.

اگر سخت گیر نباشیم، این ایرادات جزئی به لطف فضای داخلی جادار پرادو پوشش داده می شوند. صندلی راننده با وجود اینکه در ارتفاع نسبتاً بالایی نصب شده، از فضای سر کافی بهره می برد.

حتی ردیف دوم با وجود ارتفاع بیشتر نسبت به ردیف اول مشکلی از بابت جا و راحتی ندارند؛ البته این مسئله بیشتر برای دو سرنشینان کناری صدق می کند. چراکه بخش میانی صندلی ردیف دوم به طرز عجیب و غیر معقولی باریک طراحی شده است.

مدل 5 درب پرادو از ردیف سوم نیز بهره می برد. بدین ترتیب و در صورتی که اندکی صندلی های ردیف جلو جابجا شوند فضای کافی برای حمل دو کودک در آن بخش نیز ایجاد می شود.

در صورتی که هر 7 صندلی، ایستاده و در حال استفاده باشند فضای حمل بار چندان چشمگیر نیست اما اگر صندلی های تاشونده برقی ردیف سوم خوابانده شوند این فضا به شدت افزایش پیدا می کند.

بخش زیادی از تجربه رانندگی با این خودرو تحت الشعاع ابعاد عظیمش قرار دارد. در معابر شهری قبل از هرگونه اقدامی باید با استراتژی و محتاط عمل کنید؛ چراکه این خودرو دست کمی از یک ماموت ندارد!

حساسیت پایین چرخ ها نسبت به گردش فرمان و حرکات اضافی بدنه کار راننده را پس از خروج از پیچ ها سخت و دشوار می کنند.

در کنار این موارد باید اشاره کرد که پارک کردن پرادو در مناطق شلوغ شهری از باس فایت های سری دارک سولز نیز سخت تر است!

پیشرانه حجیم 4 لیتری شش سیلندر ارائه شده برای این نسل قدرتی معادل 271 اسب بخار را در اختیار راننده قرار می دهد تا بدین ترتیب مشکلی از بابت عبور از موانع وجود نداشته باشد.

پیشرانه کوچکتر 2.7 لیتری هم برای این خودرو در دسترس است اما نسخه حجیم تر برای این جثه بزرگ مناسب تر خواهد بود.

سواری تویوتا پرادو در جاده ها کاملاً متضاد با خودروهایی مثل رنجروور با ولوو حس می شود. به نوعی شاسی این لندکروزر رفتاری خشک و خشن در برابر نا همواری ها از خود بروز می دهد.

دماغه خودرو با هر فشاری بر پدال گاز بالا می رود و با رها کردن آن دوباره سرجایش باز می گردد. می توان گفت راندن این ماموت غول پیکر هیچ اعتماد به نفسی به راننده اش نمی دهد.

با این حال پرادو عاشق رها کردن آسفالت و گذر از ناهمواری هاست! ناسلامتی این مساله پایه گذار شکل گیری چنین خودرویی بوده است.

به لطف ترفندهای الکترونیکی و به کارگیری تجارب گذشته تویوتا محصولی ساخته که با همه کاستی هایش می توانند پا به پای هر لندرووری از سربالایی ها بالا رود.

اما مشکل اینجاست که اکثر مردم اغلب اوقاتشان را روی آسفالت سپری می کنند. جایی که پرادو شانسی برای دلربایی ندارد.