بررسی بازی Mario Tennis Aces؛ مخلوط ناهمگن نینتندویی

در طول سال هایی که مشغول به بازی کردن عناوین منتشر شده از سوی نینتندو بوده ام، به یک نتیجه کلی رسیدم: نینتندو تنها با نینتندو باید مقایسه شود. دلیل این گزاره این است که در صنعت بازی های ویدیویی، نینتندو یک ایالت خود مختار برای من تلقی می شود که فرهنگ و محصولات خود را به تمامی افراد موجود در این قلمرو تحمیل کرده.

صد البته که این تحمیل از سر اجبار و تهدید پدید نیامده است، بلکه کیفیت و ارتباط عاطفی پنهانی که در لایه های هر محصول آن ها موج می زند، باعث این امر شده است. احترام به مخاطب و عشق به کاری که انجام می دهند، از کلید های اصلی موفقیت نینتندو به شمار می رود.

• سازنده: Camelot Software Planning
• ناشر: Nintendo
• پلتفرم‌ها: نینتندو سوییچ
• سبک: ورزشی/آرکید
• پلتفرم بررسی: نینتندو سوییچ

پس نمی توان محصولات غربی پر زرق و برق و یا حتی بازی های ژاپنی رنگ و لعاب دار را با محصولات خاص نینتندو در یک رده قرار داد. هر کدام از این ها در دسته بندی متفاوتی قرار می گیرند که باید در مقام مقایسه به طور مختصی با هر کدام برخورد کرد.

حالا هم با یکی دیگر از بازی های شاد و فانتزی نینتندو طرف هستیم که در برخورد با آن باید همین دیدگاه «نینتندو وارانه» را اتخاذ کرد. چرا که در این دنیا همه چیز عجیب است و هر چیزی امکان دارد.

تلفیق ورزش و حتی تنیس به طور به خصوص با دنیای ماریو سابقه دور و درازی دارد و این اولین بار نیست که شاهد حضور لوله کش ایتالیایی در قامت یک تنیسور حرفه ای هستیم، اما این اولین بار است که می بینیم این ورزش تا به این حد با المان های فانتزی مخلوط شده است.

در ادامه با ما همراه باشید تا به بررسی آخرین ماجراجویی مرد سیبیلوی نام آشنا بپردازیم.

از تنیس تا اِیس

زمانی که در تنیس، کسی که نوبت سرویس زدن اوست توپ را مستقیم در زمین حریف فرود بیاورد به اصطلاح «ایس» کرده است.

ایس کردن به هیچ وجه کار ساده ای نیست و برای به ثمر نشاندن چنین توپی، تمام المان های درست سرویس زدن از فرم قرارگیری بدن تا حرکت دست ها، زمان بندی ضربه و هدف ضربه باید در کنار هم قرار بگیرند. زمانی که یک بازی در عنوان اصلی خود از این اصطلاح به صورت جمع (Aces) استفاده می کند، می توان نشانگر این باشد که در محصول پیش روی ما همه چیز سر جای خودش قرار گرفته است.

اما در اولین برخورد با بازی متوجه این خواهید شد که هیچ چیز از نظر تنیس و قوانینش سر جای خود قرار ندارد. تنها شباهت عناصر گیم پلی به یک بازی تنیس، زمین، بستر قرار گیری و بازیکنان است. حتی شمارش امتیاز ها به صورت پیش فرض با بازی اصلی تفاوت دارد که در صورتی که بخواهید می توانید آن را به صورت دستی به حالت مشابه واقعیت تغییرش بدهید.

به همین دلیل سیل زیادی از مخاطبان بازی در اولین برخورد با آن دیدگاه های منفی ای نسبت به آن داشتند و نمره های معمولی این عنوان نیز از همین جا سرچشمه می گیرد. پس برای عنوانی که نام تنیس را در عنوان خود یدک می کشد، نبودن المان های اصلی این ورزش می تواند نکته ای منفی تلقی شود؛ البته برای کسی که به دنبال یک بازی ورزشی با محوریت تنیس باشد، نه برای کسی که با دنیای فانتزی نینتندو آشنایی داشته باشد.

همه ما می دانیم وجود نام ماریو در هر بازی به این معنی است که عناصر فانتزی و «ماریویی» آن اثر به هر چیزی می چربد. این بازی هم از این قائده مستثنی نیست و تک تک لحظات بازی کردن به این فکر می کنید که همه چیز چقدر شاد و به سبک و سیاق نینتندو است.

اول از همه که قانون سرویس از الگوریتم خاصی پیروی نمی کند و کاملا شانسی به نظر می رسد یعنی حتی در صورت گرفتن امتیاز، ممکن است سرویس زننده حریف باشد.

و اما این شروع ماجرا است؛ پس از زدن ضربه، حریف در جواب می تواند به چهار نوع توپ شما را بازگرداند. این چهار نوع شامل ضربه کوتاه و بلند و مقطع و چرخشی است. هر کدام از آن ها در موقعیت مربوط به خودشان به کار می آیند و استفاده درست از ترکیب آن ها موجب هموار شدن راه پیروزی برای شما می شود.

البته همین یک استراتژی به هیچ وجه کافی نیست، اما ضروری است. در کنار این ضربات، یک نوار قدرت وجود دارد که با دفع توپ و ضربه به آن پر می شود. این نوار نقش حیاتی در بازی ایفا می کند، استفاده آن در دو جا صورت می گیرد: ضربات قدرتی و صحنات آهسته برای رسیدن به توپ که استفاده از هر کدام آن ها کلید اصلی در پیروزی شما است.

البته در این جا یک نکته وجود دارد، ضربات قدرتی که در زاویه دید اول شخص زده می شوند در صورت مهار شدن غلط از سوی مدافع، باعث شکسته شدن راکت او می شود و بازی در همان نقطه به پایان می رسد!

برای بازی آرکیدی که تمام قوانینش برای لذت بردن طراحی شده است، چنین طراحی ای بسیار سخت گیرانه به نظر می رسد. هر چند قابلیت خاموش کردن این قانون وجود دارد اما در حالت چند نفره آنلاین قوانین پیش فرض بازی جریان دارد.

در تمام طول مسابقه، شما مشغول بررسی و استفاده از مکانیزم هایی هستید که در تنیس واقعی اتفاق نخواهد افتاد و این می تواند برای کسی که به دنبال یک بازی شبیه سازی تنیس است، بسیار نا امید کننده باشد. اما برای کسی که به دنبال لذت بردن از حال و هوای یک بازی دور همی و فانتزی است، ماریو تنیس بهترین انتخاب موجود در بازار است.

هنوز هم خوشحال و شاد و خندانیم

این نکته که نینتندو پس از این همه سال هنوز هم می تواند چنین معجونی را با ساده ترین راه حل ها در بستر یک ورزش جدی ارائه کند، نشان از جادوی این چشم بادامی های بی نظیر دارد.

فکر نمی کنم اگر از هر کدام از اعضای بزرگتر خانواده دعوت به یک بازی ویدویی تنیس بکنید جواب مثبتی بگیرید اما مطمئنا هر کدام از آن ها گیم پلی ماریو تنیس را ببینند، احتمالش بسیار بالایی وجود دارد که خودشان از شما درخواست اضافه شدن به بازی را بکنند.

رسالت بازی هم چیزی جز این نیست. بازی برای لذت بردن و کل کل های دور همی طراحی شده است و به همین مهم هم می رسد. البته می توان گفت ماریو تنیس در برابر بازی ای همانند ماریو کارت بسیار عقب تر است. دلیل این عقب بودن هم به طراحی سطحی تر نسبت به همتای نینتندویی خود بر می گردد. ماریو کارت تا همین الان نیز قابلیت بازی شدن و لذت بخش بودن را دارد ولی ماریو تنیس پس از یک یا دو هفته رنگ و بوی تکرار به خود می گیرد.

البته وجود حالت های متنوع بازی به دلیل جلوگیری از این اتفاق است ولی باز هم جذابیت کلی آن تا یک ماه دوام خواهد داشت مگر این که دیوانه وار عاشق این عنوان شوید که آن بحث دیگری است. از جمله این بخش ها می توان به خط داستانی بازی اشاره کرد که در ادامه بیشتر از آن خواهیم گفت.

توپ، جنگل و اهرام ثلاثه

بخش داستانی بازی متشکل از چندین بخش است که هر کدام شامل تمرین هایی است که شما را برای بازی اصلی آماده می کند. محیط های جنگلی و صحرایی و مصری از جمله بخش هایی هستند که در آن ها در نقش ماریو ماموریت های معین شده از ماریو تنیس را با استفاده از راکت خود به سرانجام می رسانید.

با تمام کردن هر بخش مقداری امتیاز تجربه کسب می کنید که بازی به طور خودکار خرج پیشرفت راکت و ماریو می کند. این بخش با تمام پتانسیل هایش باز هم حرف خاصی برای گفتن ندارد و صرفا وحود دارد تا بخشی از قیمت 60 دلاری بازی را توجیه کند. مخصوصا که در بعضی مراحل واقعا ماموریت ها سخت می شوند و برای گذر کردن از آن ها باید چندین بار تلاش کنید. این نوع طراحی مراحل با ذات بازی در تضاد ولی به هر حال نبودنش بسیار بهتر از بودنش است.

برگی از تاریخ

سگا در سال 1999 بازی تنیس آرکیدی به نام Virtua Tennis طراحی کرد که آخرین نسخه اش هم سال 2012 به بازار آمد. بازی نقدهای خوب و بد زیادی دریافت کرد و در نهایت مجموعه اش هم به فراموشی سپرده شد.  سگا در سال 2003 بازی دیگری به نام Super Real Tennis طراحی کرد، عنوانی که در ایران بیشتر به نام «تنیس سونی اریکسون» مشهور شد.

بازی عنوانی تحت جاوا بود که در گوشی های k700 سونی اریکسون ایرانیان دست به دست می چرخید و کسانی که نه تنیس می دیدند و نه با قوانینش آشنا بودند، هر روز وقتشان را صرف بازی می کردند. بازی تغییراتی انقلابی در تنیس به وجود نیاورد. شبیه ساز بود، گرافیک سه بعدی خوب و روانی داشت و مکانیک هایی به واقع عالی.

گیمر باید با دکمه های 2، 4، 6 و 8 تنیس باز را جا به جا می کرد، بازیکن به صورت اتوماتیک ضربه ها را می زد و بازی با حالتی روان (خیلی فراتر از چیزی که از یک بازی تنیس جاوا انتظار می رفت)، جلو می رفت. مکانیک جالبی هم در بازی بود که اتفاقاً در ماریو تنیس هم شاهدش هستیم: در بازی، دکمه های 1 و 3 هم قابل بازی بودند، اما برای شیرجه زدن به سمت توپ.

مکانیکی مهم و تاثیرگذار که خود Virtual Tennis هم آن را نداشت ولی در این بازی جاوا رعایت شده بود. در نهایت با فراگیر شدن سیستم عامل های اندروید و آی او اس، جاوا و در نتیجه بازی هایش هم به فراموشی سپرده شدند. بازی هایی مثل همین Super Real Tennis که تاثیرات مثبتی روی بازی های تنیس داشتند. تاثیراتی که از چشم نینتندو و بازی فانتزی تنیسش هم پنهان نماندند.

دایناسور، گوریل و برادران ایتالیایی

به رسم همیشه، بازی های مجموعه ای نینتندو که عنوانش نام ماریو را یدک می کشد، باقی کاراکتر های بازی های دیگر این شرکت را نیز شامل می شود. از دانکی کونگ بی اعصاب تا بوزر و پسر فسقلی اش همه و همه در کنار هم کاراکتر هایی را تشکیل می دهند که هم در بخش داستانی و هم برای انتخاب در بخش رقابتی حضور دارند.

جیب خالی، عناوین عالی

در این وانفسای سیر صعودی دلار و قیمت های عجیب و غریب آن که بر روی همه چی تاثیر گذاشته است، بازار بازی ایران از همیشه آشفته تر است. حالا اولویت بندی خرج کردن برای بازی های مورد نظرمان از همیشه بیشتر اهمیت دارد. به خصوص بازی های سویچ که با قیمتی نزدیک به نیم میلیون تومان عرضه می شوند.

در رابطه با ماریو تنیس ایسز باید گفت که اگر کسی را دارید که به اصطلاح پایه بازی کردن باشد، آن را تهیه کنید چرا که می تواند دو تا سه هفته تجربه بسیار فرح بخشی برای شما فراهم کند ولی اگر سویچ و بازی هایش اولویت دوم شما است، بازی های کنسول های نسل هشتمی دیگرتان انتخاب منطقی تر برای شما محسوب می شود.

در کل اگر طرفدار پر و پا قرص ماریو و ماجراجویی هایش، حال در هر زمینه ای که می خواهد باشد، هستید به سراغ این عنوان بروید. ماریو تنیس از آن دست بازی هایی است که هیچ وقت برای تجربه کردن آن دیر نیست و اگر آن را همین حالا تجربه نکنید، اثر خاصی را از دست نداده اید.

اگر هم که طرفدار سر سخت تنیس هستید به دنبال یک بازی جدی تنیس هستید این عنوان به هیچ وجه به شما پیشنهاد نخواهد شد؛ چرا که رسالت و هدف این بازی چیزی دیگری است.