بررسی Super Smash Bros. Ultimate؛ هیجان انگیز دوست داشتنی

از زمانی که اولین سوپر اسمش برادرز برای نینتندو ۶۴ عرضه شد، هر سال بسیاری از گیمرها، خصوصا طرفداران پر و پا قرص نینتندو منتظر عرضه یک نسخه جدید از آن هستند. شاید کسی حتی در آن زمان هم فکرش را نمی‌کرد که ماریو و دوستانش بتوانند در قالب یک بازی فایتینگ هم عالی عمل کنند اما خوشبختانه این اتفاق افتاد تا ما در طی این سال‌ها یک فایتینگ متفاوت و در عین حال جذاب و رقابتی برای بازی کردن داشته باشیم. البته به دلیل محبوبیت کم نینتندو در بین گیمرهای ایرانی، می‌دانم که بسیاری از شما که دارید این متن را می‌خوانید با سری جذاب سوپر اسمش برادرز آشنایی چندانی ندارید.

به همین خاطر کمی از بازی برایتان می‌گویم تا بفهمید دقیقا با چه چیزی طرف هستید. زمانی که اسم سبک فایتینگ به میان می‌آید ناخواسته همه ما به یاد بازی‌هایی چون مورتال کامبت و تکن می‌افتیم. طبیعی هم هست و به هر حال این روزها در ایران این بازی‌ها طرفداران خاص خودشان را دارند. در این بازی‌ها در هر دو سوی میدان نبرد، کاراکترهایی قرار می‌گیرند که به خون هم تشنه‌اند تا جایی که توانشان قد دهد برای خالی کردن نوار سلامتی طرف مقابل مشت و لگد نثار یکدیگر می‌کنند.

در این بازی‌ها خبری از پلتفرمینگ نیست، حتی راهی هم وجود ندارد که بتوانید در آن‌ها بدون خالی کردن نوار سلامتی فرد مقابل پیروز میدان باشید. اکثر این دست بازی‌ها برای هر کاراکتر لیستی بلند بالا از حرکات و کمبوهای مختلف تهیه می‌کنند تا گیمر بیچاره مجبور شود برای به دست آوردن پیروزی‌های بیشتر، تمامشان را حفظ کند تا شاید اگر فرصتش پیش آمد با استفاده از آن‌ها ضربه مهلکی به حریفش بزند. بله اکثر بازی‌های فایتینگ امروزی این گونه هستند اما برخلاف تصوری که از بازی‌های فایتینگ دارید باید بگویم که سوپر اسمش‌ برادرزها در این سبک یک استثنا به حساب می‌آیند و در بیشتر موارد به جای استفاده از استاندارهای عمومی این سبک، استانداردهای خاص خودشان را دارند.

در سوپر اسمش برادرزها خبری از خشونت بیش از حد یا تلاش برای خالی کردن نوار سلامتی حریف نیست. حتی خبری از کمبوهای پیچیده و اسپشیال‌های عجیب و غریب هم نیست. در این جا فقط سرعت عمل مهم است، کلا برای هر کاراکتر ۵ - ۶ حرکت خاص وجود دارد و از همه مهمتر نباید از سکوی مسابقات به پایین پرت شوید. بله درست خواندید، در سوپر اسمش‌ها دور هر میدان نبرد کاملا باز است و هر کس که از آن‌ها بیرون انداخته شود بازنده میدان خواهد بود. پس نتیجه این می‌شود که خالی کردن نوار سلامتی حریف چندان مهم نیست و صرفا این ویژگی وجود دارد تا بازی‌ها بی سر و ته و ناتمام باقی نمانند. استیج‌های نبرد نیز به خاطر این المان خاص گیم‌پلی، تنوع عجیبی دارند. هر نقشه بازی ظاهری متفاوت دارد که البته این موضوع به خاطر زیبایی بیشتر بازی نیست و تفاوت‌ها گیمر را مجبور می‌کنند تا نحوه بازی کردنش را تغییر دهد و برای پیروزی در هر مسابقه استراتژی جدیدی در پیش بگیرد.

جالب‌تر اینکه سوپر اسمش برادرزها فقط یک سری فایتینگ صرف نیستند، بلکه در آن‌ها المان‌های پلتفرمینگ نیز وجود دارد. به خاطر ذات گیم‌پلی بازی و تفاوت نقشه‌های آن، باید مدام میان پلتفرم‌های مختلفی که در جای جای استیج‌ها قرار داده شده‌اند جا به جا شوید و سعی کنید از آن‌ها برای فرار یا ضربه وارد کردن به حریف کمک بگیرید. پس با تمام این اوصاف در نهایت برنده کسیست که از تمام المان‌های موجود در گیم‌پلی به نفع خودش استفاده کند. این‌ها همه چیزهایی بودند که باید در مورد سوپر اسمش برادرزها می‌دانستید اما حالا بیایید به بررسی Super Smash Bros. Ultimate بپردازیم.

در اولین نگاه به Super Smash Bros. Ultimate همه المان‌های خوبی که در قسمت‌های قبلی شاهدشان بودیم را برداشته، ده‌ها برابر بهتر کرده و در پکیجی کامل‌تر تحویلمان داده. حالا بازی بزرگترین کراس اور تاریخ را در اختیار دارد و شما می‌توانید با اسنیک، پیکاچو، کربی و ۷۳ کاراکتر محبوب دیگر از بازی‌های مختلف همراه شوید و به پای روایت بخش داستانی ۵۰ ساعته بازی بنشینید. داستان بازی از جایی شروع می‌شود که دشمن اصلی سری یعنی ارباب دست‌ها دوباره پا به دنیای قهرمانان دوست داشتنی نینتندو گذاشته تا آرامششان را برهم بزند. این اتفاق هم در نهایت می‌افتد و قهرمانان متعدد قصه Super Smash Bros. Ultimate در کمال ناباوری شکست می‌خورند و به اسارت برده می‌شوند. البته به جز کربی. کربی دوست داشتنی تنها بازمانده دنیای Super Smash Bros. Ultimate است و باید در این راه پر خطر تمام تلاشش را بکند تا دوستانش را از چنگ ارباب دست‌ها نجات دهد.

داستان طوری پیش می‌رود که در ادامه شاهد یکی از خشن‌ترین بازی‌های کربی‌ باشیم که تا حالا ساخته شده. رفته رفته دوستانتان هم آزاد می‌شوند و در این مسیر شما را یاری می‌کنند. بخش داستانی بازی در کل عملکرد خوبی دارد و از نظر کیفی می‌تواند شما را راضی کند. فقط مشکل اینجاست که تعداد بالای کاراکترهای بازی، مسیر خط داستانی را کمی بیش از حد طولانی کرده. ناخواسته مجبور هستید تا این مسیر پر فراز و نشیب را کامل به پایان برسانید تا دسترسیتان به تمام کاراکترها باز شود. به همین خاطر شاید در اواخر بازی کمی احساس خستگی کنید. با این حال، خوشبختانه بخش داستانی سورپرایزهایی دارد که مواجهه با آن‌ها در نوع خودشان جالب است و در نهایت کاری می‌کند که پای بازی بمانید و آن را تمام کنید.

بیایید کمی از بخش داستانی بازی فاصله بگیریم و به سراغ بحث گرافیک و جلوه‌‌های بصری Super Smash Bros. Ultimate برویم. در یک کلام این بخش از هر نظر فوق‌العاده است. طراحی کاراکتر‌ها و محیط‌ها به زیباترین شکل ممکن انجام شده و حتی ممکن است با دیدن برخی کاراکترها بگویید که طراحی آن‌ها حتی از خود بازی اصلیشان هم بهتر است. جدای از کاراکترها، استیج‌ها و نقشه‌های بازی هم متنوع و خاص طراحی شده‌اند. هر استیج ویژگی‌های منحصر به فرد خودش را دارد و در مجموع می‌توان گفت که هیچ شباهتی میان نقشه‌های پر تعداد بازی پیدا نمی‌شود. این موضوع یکی از بارزترین ویژگی‌های مثبت بازیست و عملا به لطف آن Super Smash Bros. Ultimate حتی پس از ساعت‌ها بازی کردن هم خسته کننده نمی‌شود.

از نظر گیم‌پلی هم که بازی چیزی کم نمی‌گذارد و آنقدر جریان مسابقاتش هیجان انگیز دنبال می‌شود که از بار‌ها تجربه آن‌ها احساس یکنواختی به شما دست ندهد. مکانیک‌های بازی همه سر جایشان قرار دارند و می‌شود گفت که کاراکتری در Super Smash Bros. Ultimate پیدا نمی‌شود که نسبت به کاراکترهای دیگر برتری قابل مشاهده‌ای داشته باشد. همه کاراکترها تقریبا در یک سطح قرار دارند و این مهارت شما حین بازی کردن است که برنده هر مسابقه را تعیین می‌کند. روند مسابقات آنلاین بازی نیز روی هم رفته به معنای واقعی کلمه هیجان انگیز است و شما می‌توانید برای ساعت‌های متمادی با دیگران به رقابت بپردازید و از بازی کردن لذت ببرید.

البته بازی در بخش مچ میکینگ هنوز یک سری ایرادات جزئی وجود دارد که نینتندو اعلام کرده آن‌ها را به زودی برطرف خواهد کرد. با این حال، مشکل اصلی بخش آنلاین بازی این است که شما برای تعامل با دیگر کاربران مجبورید از اپ‌های اجتماعی نینتندو استفاده کنید که در غیر این صورت قادر به هیچ گونه صحبتی با دیگران نخواهید بود. البته نمی‌توان به خاطر این موضوع خیلی به بازی خرده گرفت. در اصل منشا این مشکل به خود نینتندو باز می‌گردد که هنوز پس از گذشت دو سال نتوانسته ایرادات بخش آنلاین و تعاملی کنسول جدیدش را برطرف کند.

علاوه بر این‌ها، منوهای بازی هم در نگاه اول کمی پیچیده و عجیب به نظر می‌رسند و شاید با ورود به آن‌ها حتی نتوانید به راحتی بخش داستانی Super Smash Bros. Ultimate را پیدا کنید. البته در نهایت پس از کمی گشت و گذار در منوهای بازی دستتان می‌آید که هر بخش مربوط به چه چیزهایی می‌شود اما در در کل بهتر بود که منوهای ساده‌تری برای Super Smash Bros. Ultimate طراحی می‌شد تا گیمر حین تجربه بازی بی جهت گیج نشود. با تمام این اوصاف Super Smash Bros. Ultimate از هر نظر یکی از تکمیل‌ترین فایتینگ‌هایی است که می‌توانید پیدا کنید. در کل بازی از هر نظر که فکرش را بکنید یکی از شاهکارترین فایتینگ‌های توسعه‌ یافته است و به هیچ وجه نقد بزرگی را نمی‌توان به آن وارد کرد. پس اگر طرفدار سبک فایتینگ هستید و نینتندو سوییچ هم دارید، شک نکنید که این بازی از هر نظر می‌تواند نظرتان را جلب کند.