نابودی زمین چگونه اتفاق می افتد؟

منظومه شمسی از ابرهای گازی ساخته شد و در ابتدا پیش ستاره ها و پیش سیاره ها در آن شکل گرفتند و بذر آنچه امروز با نام سیاره ها می شناسیم در آن ریخته شد. اما اوج تاریخچه منظومه شمسی را میتوان در شکل گیری زمین با همان شکل و شمایل امروزی اش دانست که البته امید می رود مانند روزهای پیدایشش، یگانه گوهر نایاب منظومه شمسی نباشد و دانشمندان در نهایت مانند آن را بیابند. این کره خاکی برای مدتی طولانی به حیات خود ادامه می دهد اما درست مانند هرچیز دیگری در این عالم پایانی دارد. در ادامه این مطلب توضیح می دهیم که نابودی زمین چطور رقم می خورد.

۱۳.۸ میلیارد سال طول کشید تا زمین با شکل و شمایل امروزی اش به وجود بیاید

وقتی دو جرم آسمانی در فضا با هم برخورد می کنند در نتیجه آن برخورد اتفاقی ناخوشایند برای یکی از آنها یا هردویشان رخ می دهد. زمین نیز در گذشته بارها دچار سانحه با اجرام آسمانی دیگر شده و انتظار می رود که در آینده نیز به تناوب چنین برخوردهایی را تجربه کند اما احتمال آنکه نتیجه این برخوردها برای زمین مخرب باشد بسیار پایین است و پایان زمین به شیوه ای دیگر رقم می خورد.

حوادث فاجعه بار زیادی انتظار زمین را در سال های آتی می کشند اما پایان زمین به شیوه ای دیگر رقم می خورد

بزرگ ترین انفجار حاصل دست بشر توسط بمب Tsar جماهیر شوروی و در سال ۱۹۶۱ میلادی در زمین رخ داد. جنگ هسته ای و آسیبهای ناشی از آن برای محیط زیست یکی از احتمالاتی است که می تواند پایان زندگی بشر را رقم بزند. با این حال اما حتی اگر همه بمب های هسته ای روی زمین هم به یکباره منفجر شوند زمین سرجایش باقی می ماند.

بشر به هیچ طریقی نمی تواند زمین را نابود کند؛ نه از طریق فجایع زیست محیطی و نه جنگ های هسته ای

امروز بیشترین اثر گرمایش زمین می تواند جوشش آب اقیانوس ها باشد که آن هم تنها در صورت ورود گدازه یا دیگر مواد بسیار گرم به داخل آنها اتفاق می افتد اما در آینده دور انرژی خورشید کافیست تا این کار را در مقیاس جهانی انجام دهد.

دو میلیارد سال دیگر و با افزایش گرمای خروجی از خورشید آب سطح اقیانوس های سراسر زمین شروع به جوشیدن می کند اما زمین همچنان سرجایش باقی خواهد ماند

مجموعه تصاویر شبیه سازی شده ای را در بالا می بنید که ادغام راه شیری با خوشه آندرومدا و نمای زمین بعد از این اتفاق را مشاهده می کنید. این ادغام حدودا ۴ میلیارد سال دیگر رخ خواهد داد و در نتیجه آن یک انفجار عظیم ستاره ای به وقوع می پیوندد که به شکل گیری کهکشانی سرخ، عاری از گاز و بیضوی به نام Milkdromeda منتهی می شود. در واقع آنطور که دانشمندان می گویند یک موجودیت بزرگ و بیضوی آینده و غایت کل کهکشان های منظومه خورشیدی است و با وجود بینهایت ستاره ای که هم اکنون در این کهکشان ها وجود دارند این انفجار بزرگ میان تنها یک تا صد میلیارد ستاره رخ خواهد داد.

چهار میلیارد سال دیگر راه شیری و آندرومدا با هم ادغام می شوند و امواج گرانشی و برخوردهای ستاره ای ناشی از این ادغام به شدت بر زمین اثر می گذارند

بعد از حدود ۵ تا ۷ میلیارد سال دیگر خورشید هیدروژن موجود در هسته خود را تخلیه می کند. به این ترتیب فضای داخلی این ستاره کوچک می شود و همجوشی هلیوم رخ می دهد. در این مرحله خورشید ورم می کند، اتمسفر زمین تبخیر می شود و هرآنچه از زمین باقی مانده را تبدیل به زغال می کند. اما با وجود این رویدادهای فاجعه بار هم زمین همچنان یک سیاره باقی می ماند هرچند تفاوتی چشمگیر با شکل امروزی اش خواهد داشت.

بعد از حدود شش میلیارد سال دیگر خورشید متورم می شود و سیاره های عطارد و زهره را می بلعد اما زمین همچنان استوار می ماند

با بزرگ تر شدن خورشید این احتمال که زمین توسط آن بلیعیده شود یا فاصله کمی از آن پیدا کند افزایش می یابد که در این صورت قطعا با شدت بالا دچار سوختگی می شود. اما زهره و عطارد تا این اندازه خوش اقبال نخواهند بود و شعاع خورشید آنقدر زیاد خواهد شد که هر دوی آنها را می بلعد اما پیش بینی شده که در آن زمان زمین حدود ۱۰ تا ۲۰ میلیون مایل با خورشید فاصله داشته باشد.

خورشید غول پیکر و سرخ بعد از حدود ۹.۵ میلیارد سال می میرد و زمین همچنان به دور بقایای آن خواهد چرخید

وقتی ستاره های کم حجم تر مشابه به خورشید سوخت خود را تمام می کنند لایه های بیرونی خود را به سمت بیرون پرتاب ( به بیانی پوست اندازی می کنند) و نوعی سحابی سیاره نما تشکیل می دهند و همزمان بخش مرکزی این ستاره ها مرتبا کوچک و کوچک تر می شود تا یک کوتوله سفید شکل بگیرد. این سیاره های کوتوله نیز تا مدت های طولانی روشن می مانند و زمان زیادی باید بگذرد تا خاموش شوند. بعد از حدود ۹.۵ میلیارد سال سحابی سیاره نمایی که خورشید تولید می کند احتمالا به کل از بین می رود و تنها سیاره کوتوله آن و دیگر سیارات منظومه شمسی باقی خواهند ماند. در آن زمان اجرام آسمانی به طور کلی از هم متلاشی می شوند و حلقه هایی از گرد و غبار را به بقایای منظومه خورشیدی می افزایند اما این حلقه ها ناپایدار خواهند بود.

بعد از  10¹⁵ سال  سیاره کوتوله سفید به جای مانده از خورشید خاموش می شود اما زمین همچنان پابرجا می ماند

در بالا مقایسه ای دقیق میان یک سیاره کوتوله سفید (سمت چپ) زمین که نور خورشید را بازتاب می دهد (در میانه) و سیاره کوتوله سیاه رنگ (سمت راست) را مشاهده می کنید. وقتی سیاره های کوتوله سفید آخرین اندوخته انرژی خود را متصاعد کردند به سیاره های کوتوله سیاه بدل می شوند. با این حال اما در مواردی که جرم این سیاره ها زیاد نباشد فشار میان الکترون هایشان آنقدر زیاد خواهد بود که از فروریختن هرچه بیشتر آنها جلوگیری میکند. خورشید نیز بعد از10¹⁵ سال به یک سیاره کوتوله سیاه تبدیل می شود.

10¹⁹ سال بعد تعاملات گرانشی میان توده های کهکشانی احتمالا منظومه خورشیدی را نابود می کنند