به یاد مایکل کالینز: فضانورد فراموش‌شده‌ ماموریت تاریخی آپولو ۱۱

مایکل کالینز، کسی که فضاپیمای کلمبیا ماموریت آپولو ۱۱ را هدایت کرد روز چهارشنبه ۸ اردیبهشت ۱۴۰۰ در سن ۹۰ سالگی در گذشت. خانواده او علت مرگ را سرطان اعلام کردند.

وقتی ماژول عقاب (Eagle) از کلمبیا جدا شد تا روی ماه فرود بیاید، مایکل کالینز تمام راه‌های ارتباطی با همکارانش را از دست داد. در مدتی که آن‌ها قدم گذاشتن روی ماه را تجربه می‌کردند، کالینز در هر دوری که در مدار ماه طی می‌زد، دقایقی از سکوت کامل را تجربه می‌کرد.

در هر دور به سمت شب ماه، سمتی از ماه که در آن زمان نور خورشید نبود، می‌رفت و لحظاتی از خلا را حس می‌کرد. جایی که باید ماه را می‌دید، سیاهی مطلق بود و در سمت مقابل آن تنها چیزی که دیده می‌شد ستاره‌ها بودند. ۴۸ دقیقه بعد از جدا شدن عقاب و تجربه تاریکی ماه، کالینز وارد بخش روز شد، عقاب را دید و از ناسا دریافت کرد که که عقاب با موفقیت روی سطح ماه فرود آمد.

کالینز در کلمبیا با سرعت شش هزار کیلومتر بر ساعت در مدار و فاصله زیادی که از ماه داشت، نمی‌توانست پیاده‌روی آرمسترانگ و آلدرین را روی ماه ببیند، اما قبل از پیاده شدن از عقاب با آن‌ها تماس رادیویی گرفت.

او از سال ۱۳۳۱ پرواز را شروع کرد و به عنوان خلبان آموزشی با کپسول جمینی ۱۰ (Gemini 10) ۴۳ بار در مدار زمین پرواز کرد. ممکن است کالینز را در آن روز به عنوان سومین انسانی که به ماه رفت بشناسیم، اما او در کلمبیا مشغول وظایفی بود که باید انجام می‌داد. او در این باره گفته بود که در آن زمان مضطرب بود و می‌دانست که باید تمام کارها را به درستی انجام بدهد و هیچ اشتباهی نباید رخ می‌داد.

آرمسترانگ و آلدرین بعد از انجام ماموریت باید با عقاب از سطح ماه بلند می‌شدند و به سمت کلمبیا می‌رفتند. کالینز نگران بود و می‌دانست که اگر مشکلی در موتور عقاب رخ دهد، آن‌ها در سطح ماه و یا در مدار خطرناکی دور ماه گیر می‌کنند. در این ماموریت، کالینز بسته‌ای به همراه داشت که  ۱۸ سناریو احتمالی برای نجات همکارانش در آن نوشته شده بود.

بزرگترین ترسی که کالینز در این ماموریت داشت، بازگشت تنها به خانه بود. اگر آن‌ها نمی‌توانستند به درستی از سطح ماه بلند شوند یا عقاب به سطح ماه برخورد می‌کرد، کالینز باید آن‌ها را در ماه رها می‌کرد و به زمین بازمی‌گشت. پرواز از سطح ماه با عقاب بدون هیچ مشکلی انجام و با موفقیت به کلمبیا متصل شد و حالا آن‌ها با بازگشت به زمین قهرمانانی بودند که به کمکشان برگی از تاریخ را به وقوع پیوسته بود.

مایکل کالینز  ۹ آبان ۱۳۰۹ در شهر رم متولد شد. پدر او مشاور فرمانده ارتش در جنگ جهانی اول و نظامی وابسته به سفارت ایالات متحده بود. او با خانواده خود به مراسم‌های نظامی می‌رفت، در مدرسه خصوصی درس خواند و در ۲۹ سالگی از یک آکادمی نظامی فارغ التحصیل شد.

او در نیروی هوایی مشغول به کار شد تا در شغل آینده خود از تعصب و وطن پرستی دور باشد. کالینز در سال ۱۳۳۹ خلبان آموزشی پروژه نیروی هوایی ادواردز شد و سه سال بعد ناسا او را برای همکاری در ماموریت آپولو به ماه انتخاب کرد.

کالینز در تابستان ۱۳۴۵، با فرمانده یانگ در ماموریت سه روزه جمینی ۱۰ همکاری کرد. آن‌ها در این ماموریت با راکت آگنا که مدتی قبل از جمینی ۱۰ پرتاب شده و به ارتفاع ۷۶۰ کیلومتری رسیده بود، متصل شدند. این ارتفاع بیشترین مقداری بود که در آن زمان بشر به آن دست پیدا کرد.

جمینی ۱۰ به مدت ۳۸ ساعت به آگنا متصل ماند و یکی از مهم ترین آزمایش‌های ماموریت آپولو ۱۱ را انجام داد. در ماموریت جمینی ۱۰، کالینز و یانگ سعی کردند تا با راکتی که از ماموریت قبلی جمینی یعنی جمینی ۸ در مدار باقی مانده بود نیز عملیات اتصال را انجام دهند، اما به دلیل اتمام نیروی برق راکت این اتصال انجام نشد.

کالینز اولین کسی بود که در یک ماموریت، دو بار از فضاپیما خارج شد. او از دریچه جمینی ۱۰ بیرون آمد تا در طیف فرابنفش از ستاره‌ها عکاسی کند. با دیگری که از فضاپیما خارج شد، پیاده‌روی فضایی انجام داد تا ابزاری را به راکت آگنا جمینی ۸ متصل کند. همچنین این اولین باری بود که کسی به جرم دیگری در فضا دست پیدا می‌کرد.

کالینز یک سال بعد از ماموریت آپولو ۱۱ ناسا را ترک کرد و دستیار وزیر امور خارجه در روابط عمومی شد. همچنین او در سال ۱۳۵۰ رئیس موزه ملی هوافضای اسمیتسونین، هفت سال بعد دبیر این موسسه و در سال ۱۳۵۹ نائب رئیس شرکت پدافند و هوافضای ال‌تی‌وی (LTV) شد. او در سال ۱۳۶۱ از نیروی هوایی بازنشسته شد.

کالینز با علاقه زیادی که به ادبیات داشت کتاب‌های «پرتاب: داستان ماجراجویی آمریکا در فضا» و «ماموریت به مریخ» را نوشت.