تاریخچه مختصر و مفید استایلوس در دنیای تکنولوژی

می‌گویند قدرت قلم از شمشیر بیشتر است. و استایلوس، همان قلمی که برای کنترل کامپیوترها ساخته شده، تاریخچه‌ای نسبتا طولانی در دنیای رابط‌های کاربری ماشینی دارد. اگرچه اندکی بیشتر از نیم قرن طول کشید تا استایلوس به جایگاهی که لیاقتش را داشت دست پیدا کند، این تکنولوژی قطعا ارزش تمام صبرها را داشته - چه از نقطه نظر هنرمندی نگاه کنیم که طرح‌هایش را مستقیما روی نمایشگر می‌کشد، چه افرادی که می‌خواهند به جای تایپ کردن، با قلم نوت‌برداری کنند و چه افرادی که خیلی ساده به دنبال جایگزینی برای ماوس می‌گردند.

اما استایلوس چطور از یک رویای علمی-تخیلی تبدیل به واقعیت شد؟ بیایید مروری کنیم بر برخی از بزرگ‌ترین دستاوردهای این تکنولوژی در عمر نه‌چندان کوتاه و نه‌چندان بلندش.

«آنطور که ممکن است فکر کنیم»

سال ۱۹۴۵ میلادی: در تلاش برای اینکه مشکل انباشت اطلاعات در کار محققینی که روی پروژه‌های مربوط به امنیت ملی آمریکا کار می‌کردند، وانور بوش، مدیر وقت واحد تحقیق و توسعه علمی دولت آمریکا، یکی از تاثیرگذارترین ماهیم تاریخ تکنولوژی را مطرح کرد. او در مقاله‌ای تحت عنوان «آنطور که ممکن است فکر کنیم» به تشریح ایده خود راجع به یک جور «گسترگر حافظه» پرداخت که شامل اسکنری برای اسکن مستندات، سیستم حافظه میکروفیلم، نمایشگر لمسی و -از همه مهم‌تر- استایلوسی می‌شد که کاربر به کمک آن قادر به افزودن حاشیه‌نویسی‌های دلخواه بود. اگرچه این سیستم هیچوقت در طول زندگی بوش ساخته نشد، اما نقطه تولد یک دوچین تکنولوژی انقلابی، از جمله قلم استایلوس، به حساب می‌آمد.

گشتاوری برای یک ایده

بین ۱۹۵۰ تا ۱۹۷۰: در سه دهه‌ی ۵۰ و ۶۰ و ۷۰ میلادی، کامپیوترها هنوز از دسترس مردم عادی دور بودند، اما در هر صورت ابداعات جدیدی در حوزه استایلوس‌ها و تکنولوژی‌های مرتبط صورت می‌گرفت. یکی از این ابداعات The Styalator نام داشت که در ظاهر شبیه به ترکیبی از یک محصول زیبایی و تجهیزات ورزشی به نظر می‌رسد، اما در حقیقت یکی از نخستین استایلوس‌های طراحی شده برای یک دیوایس پردازشی بود.

یک مثال مشهورتر نیز تبلت بود، دیوایسی برای ورودی گرافیکی کامپیوتری که به استایلوس هم مجهز شد. استایلوس تبلت RAND یک سوییچ مینیاتوری داشت که وقتی انگشت را از رویش برمی‌داشتید، سیگنالی برای تبلت ارسال می‌کرد. بعد هم نوبت به مفهوم Dynabook آلن کی در آزمایشگاه تحقیق و توسعه PARC شرکت زیراکس رسید که اساسا تبلتی مجهز به کیبورد و استایلوس بود.

هیچ‌کدام از این دیوایس‌ها سر از بازار عمومی در نیاوردند، اما به ماهیت پردازش مبتنی بر قلم کمک فراوان کردند. ضمنا استفاده از دست خط انسانی به عنوان یک ورودی کامپیوتری هم با استایلوس‌ها امکان‌پذیر شد.

سنگ بنای ترک‌پد

سال ۱۹۸۴: KoalaPad دیوایسی جانبی و ۱۹۵ دلاری بود که می‌توانست با یک استایلوس و یک ترک‌پد، به جایگزینی برای ماوس تبدیل شود. KoalaPad با کمودور ۶۴ سازگاری داشت و اساسا به عنوان یک ابزار نقاشی مخصوص کودکان تبلیغ می‌شد. در دورانی که نقاشی کردن روی کامپیوتر مثل آینده‌نگرانه‌ترین ایده ممکن جلوه می‌کرد، این دستگاه بسیار بازی‌عوض‌کن ظاهر شد. از سوی دیگر KoalaPad توانست به سنگ بنایی برای ترک‌پد تبدیل شود و در عین حال ایده استفاده از استایلوس برای کارهای هنری روی کامپیوتر را جا انداخت.

سیستم عاملی از برای لمس کردن

دهه ۱۹۹۰: آیا فکر می‌کنید که همزمان با عرضه دیوایس مایکروسافت سرفیس بود که این شرکت به فکر ساخت ورژنی از ویندوز افتاد که با استایلوس کنترل می‌شود؟ پس بهتر است دوباره فکر کنید! در نیمه نخست دهه ۱۹۹۰ میلادی، مایکروسافت از Microsoft Windows for Pen Cumputing برای ورژن‌های ۱.۰ و ۲.۰ و ۳.۱ ویندوز و همینطور ویندوز ۹۵ رونمایی کرد که امثال سامسونگ با پرداخت‌ هزینه‌های لایسنس آن‌ها، می‌توانستند در دیوایس‌هایی مانند تبلت ۵۰۰۰ دلاری PenMaster مورد استفاده قرارشان دهند.

Microsoft Windows for Pen Computing آن‌قدرها که باید و شاید به گسترش محبوبیت استایلوس‌ها کمک نکرد. اما در هر صورت سیستم مایکروسافت می‌توانست به شکلی تحسین‌برانگیز دست‌خط‌ها را شناسایی کرده و به درستی تشخیص دهد. به این ترتیب دست‌نوشته‌های کاربران با دقت بسیار خوبی تبدیل به کلمات تایپ شده می‌شدند.

عصر PDA

باز هم دهه ۱۹۹۰: PDA که در دورانی نه‌چندان دور کلمه‌ای بسیار آشنا در دنیای پردازش پرتابل به حساب می‌آمد، امروز به کل از یادها رفته است. این عبارت مختلف Personal Data Assistant است و مترادف با کامپیوتری جیبی بود که معمولا با استایلوس کنترل می‌شد. اپل این کانسپت را برداشت و دیوایس Newton MessagePad را ساخت.

اما بزرگ‌ترین برنده زودهنگام در این حوزه، احتمالا دیوایس ارزان‌قیمت‌تر Palm Pilot بود. استایلوس Palm Pilot تکنولوژی چندان حیرت‌انگیزی نداشت و به عنوان یک وسیله جانبی مستقل، آنقدرها خاص ظاهر نمی‌شد. اگر این استایلوس گم می‌شد، می‌توانستید به همان کارکردها از طریق انگشتان دست یا هر شی‌ای که ظاهری مشابه داشت دست پیدا کنید. اما در ترکیب با حمل‌پذیری دستگاه، مشخص شد که استایلوس راهی سریع، آسان و نوآورانه برای تعامل با تکنولوژی است. PDA امروز بسیار سالخورده جلوه می‌کند، اما اساسا یک ورژن آزمایشی از اسمارت‌فون‌های امروزی بود.

فراگیری استایلوس‌ها

دهه ۲۰۱۰ و بعد از آن: تا جایی که به توسعه تکنولوژی مربوط می‌شود، استایلوس‌ها گام به گام همراه با نمایشگرهای لمسی پیشرفت کرده‌اند. بنابراین منطقی بود که با فراگیر شدن نمایشگرهای لمسی خازنی در اواسط دهه ۲۰۰۰ میلادی، بار دیگر شاهد ظهور استایلوس بودیم. برای چند سال، سازندگان دیوایس‌های مجهز به نمایشگر لمسی از استفاده از استایلوس سر باز می‌زدند و باور داشتند که سوایپ کردن با انگشتات دست، تجربه‌ای بهتر و دوست‌داشتنی‌تر از قلم پدید می‌آورد. اما همینطور که دیوایس‌های مجهز به نمایشگرهای لمسی توانمندتر شدند، شرکت‌های بیشتری نیز مجددا قادر به مشاهده پتانسیل‌ها بودند.

سامسونگ قلم S Pen را موبایل‌های سری گلکسی نوت تدارک دید و اپل هم به سراغ Apple Pencil رفت. یکی از جاه‌طلبانه‌ترین کارهای این عصر تازه که نشان‌دهنده میزان امید به آینده استایلوس بود نیز، توسط مایکروسافت انجام شد. این کمپانی پشتیبانی از استایلوس را هم روی سیستم عامل دسکتاپ و هم سیستم عامل موبایل خود امکان‌پذیر کرد. ماشین‌هایی مانند سرفیس استودیو را می‌توان با Surface Pen کنترل کرد که استایلوسی بسیار دقیق و بسیار حساس به حساب می‌آید. به لطف چنین قابلیت‌هایی نظیر تشخیص فشار هم بوده که باعث شده بالاخره در دوران طلایی استایلوس‌ها به سر ببریم.