بررسی گوشی Samsung Galaxy A17 4G: کافی نیست

با اینکه سری A یکی از مهم‌ترین خانواده‌های سامسونگ از نظر آمار فروش است، این شرکت تقریباً Galaxy A17 را بی‌سر و صدا وارد بازار کرد؛ طوری که انگار خودش هم نمی‌خواست خیلی به چشم بیاید. با این‌حال، Galaxy A17 اینجاست و قرار است برای بسیاری از کاربران در سراسر دنیا، یکی از گزینه‌های اصلی گوشی‌های اقتصادی اندرویدی باشد. نکته مهم اینکه گوشی گلکسی A17 در دو نسخه 4G و 5G عرضه می‌شود و مدلی که ما در حال بررسی آن هستیم، نسخه‌ 4G است. 

قیمت گوشی گلکسی A17 4G تغییری نکرده و همان قیمتی که برای Galaxy A16 (و A15) هم دیده بودیم ثابت مانده است. حالا سوال اینجاست. آیا این گوشی بهترین انتخاب اقتصادی سال ۲۰۲۵ است؟ تا آخر بررسی گوشی Samsung Galaxy A17 4G همراه دیجیاتو باشید.

ویدیو بررسی گوشی Samsung Galaxy A17 4G

طراحی و کیفیت ساخت

سامسونگ همیشه در این زمینه خوب عمل کرده تا گوشی‌های اقتصادی سری A ظاهر و احساسی فراتر از قیمتشان داشته باشند. در نگاه اول، خیلی وقت‌ها تشخیص اینکه یک گوشی از سری A است یا یک پرچمدار سری S، کار ساده‌ای نیست.

گوشی Galaxy A17 4G از نظر ظاهر شباهت زیادی به نسل قبلی خود دارد، با چند تغییر کوچک. زبان طراحی آشنای سامسونگ حفظ شده، اما بدنه در این نسل کمی باریک‌تر و سبک‌تر شده است.

با ضخامت ۷.۵ میلی‌متر و وزن ۱۹۲ گرم، گوشی در دست حس سبک و خوش‌دستی دارد؛ به‌خصوص وقتی آن را با برخی رقبا و پرچمداران هم‌قدوقامت مقایسه کنیم که به‌راحتی از ۸ میلی‌متر ضخامت و ۲۰۰ گرم وزن عبور می‌کنند.

مثل قبل، در ساخت بدنه‌ بیرونی از هیچ فلزی استفاده نشده است. فریم پلاستیکی و قاب پشتی از جنس فایبرگلس، در کنار شیشه‌ محافظ Gorilla Glass Victus در بخش جلو قرار گرفته‌اند. با این حال، گوشی توی دست و کیفیت کلی حس بدی منتقل نمی‌کند. 

دو رنگ خاکستری و مشکی هم این ترکیب رنگ نسبتاً رسمی و ساده را کامل می‌کنند. گوشی همچنان دارای گواهی IP54 برای مقاومت پایه در برابر گرد و غبار و پاشش آب است. بد نبود سامسونگ در این بخش برای نسل بعدی کمی ارتقا در نظر بگیرد. استاندارد IP68 که در پرچمدارها می‌بینیم، در برابر غوطه‌وری در آب و نفوذ کامل گرد و غبار مقاومت دارد؛ پس هنوز جای پیشرفت زیادی باقی است.

در بخش طراحی دوربین‌ها، سامسونگ چینش جداگانه‌ی لنزها را کنار گذاشته و از یک چیدمان خطی دوربین شبیه Galaxy A36 و A56 استفاده کرده است. شخصاً سبک قبلی را ترجیح می‌دهم، اما در مجموع گوشی هنوز هم ظاهری جذاب و قابل قبول دارد.

در نهایت می‌رسیم به Key Island 2.0؛ بخشی که سامسونگ می‌گوید «دوباره طراحی شده»، اما واقعیت این است که دقیقاً مشخص نیست چه تغییری کرده. همچنان همان برآمدگی عمدی روی بدنه است که دکمه‌های پاور و تنظیم صدا روی آن قرار گرفته‌اند. این جزئیات کوچک اما کاربردی است و کمک می‌کند راحت‌تر دکمه‌ها را پیدا کنید؛ موضوعی که اهمیتش بیشتر می‌شود، چون حسگر اثر انگشت هم داخل دکمه‌ پاور تعبیه شده است.

نمایشگر و اسپیکرها

در بخش نمایشگر، اوضاع نسبت به Galaxy A16 تغییری نکرده است؛ یعنی همچنان یک صفحه‌نمایش بزرگ ۶.۷ اینچی از نوع AMOLED با نرخ نوسازی ۹۰ هرتز و وضوح +Full HD در اختیار دارید.

همان‌طور که سال گذشته هم اشاره کرده بودیم، رنگ‌ها زنده و چشم‌نواز هستند و نرخ نوسازی ۹۰ هرتز کمک می‌کند انیمیشن‌ها و جابه‌جایی‌ها روان‌تر دیده شوند. شاید روی کاغذ ۱۲۰ هرتز جذاب‌تر به‌نظر برسد، اما در یک گوشی اقتصادی، الزاماً انتخاب عاقلانه‌ای نیست؛ چون می‌تواند روی عملکرد و عمر باتری تأثیر منفی بگذارد.

نکته‌ عجیب اینجاست که به‌صورت پیش‌فرض، گوشی روی نرخ ۶۰ هرتز قفل شده و توجیه این تصمیم هم صرفه‌جویی در مصرف باتری عنوان شده است؛ اما این کار عملاً مزیت داشتن نمایشگر ۹۰ هرتزی را خنثی می‌کند. اگر این گوشی را می‌خرید، حتماً در تنظیمات، بخش Display، گزینه‌ی Motion smoothness را روی حالت High بگذارید تا تجربه‌ به‌مراتب روان‌تری داشته باشید.

نمایشگر از نظر کنتراست عملکرد خوبی دارد و میزان روشنایی آن هم برای سناریوهای مختلف کافی است. با این حال، یک نقطه‌ضعف جدی در طراحی نمایشگر وجود دارد. سامسونگ هنوز حاشیه‌های نسبتاً ضخیم، به‌خصوص در لبه‌ پایینی را حفظ کرده و از یک ناچ قطره‌ای برای دوربین سلفی استفاده می‌کند که ظاهر قدیمی‌تری نسبت به طراحی‌های روز دارد. این‌ها جزو همان جزئیاتی هستند که شاید در نگاه اول آن‌چنان به چشم نیایند، اما اگر کنار گوشی‌های گران‌تر سامسونگ بگذارید، دلیل خوبی برای تمایل به پرداخت هزینه‌ بیشتر خواهند بود.

با این وجود، اگر به دنبال یک گوشی اقتصادی از خانواده Galaxy هستید، می‌شود با این موارد کنار آمد و بعد از یکی دو هفته، کمتر به چشم‌تان می‌آیند. اما اگر تجربه‌ای مدرن‌تر و نزدیک به گوشی‌های پریمیوم می‌خواهید، بهتر است نگاهی به مدل‌های دیگر داشته باشید.

یکی دیگر از مواردی که مثل A16 تغییری نکرده، نبود اسپیکر استریو است. باید به یک اسپیکر مونو در لبه‌ پایینی اکتفا کنید؛ اسپیکری که شفافیت صدا در آن قابل قبول است، اما عمق و غنای چندانی ندارد.

این هم از آن بخش‌هایی است که دوست داریم در Galaxy A18 ارتقا پیدا کند؛ اضافه‌کردن یک اسپیکر دوم برای ایجاد تجربه‌ استریو، هزینه‌ چندان زیادی برای سامسونگ ندارد، اما می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر کیفیت تماشای ویدیو و گوش‌دادن به محتوا در این گوشی بگذارد.

دوربین‌ها

• دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی در پشت
• لنز اولتراواید و ماکرو
• دوربین سلفی ۱۳ مگاپیکسلی

گوشی Galaxy A17 به یک مجموعه دوربین سه‌گانه در پشت مجهز شده که اگر بخواهیم دقیق بگوییم، همان ترکیب آشنای A16 است. روی کاغذ، سه دوربین پشتی شاید هیجان‌انگیز به‌نظر برسد، اما بهتر است انتظاراتتان را خیلی بالا نبرید.

در این ماژول، دوربین اصلی ۵۰ مگاپیکسلی در کنار یک لنز اولتراواید ۵ مگاپیکسلی و یک دوربین ماکرو ۲ مگاپیکسلی قرار گرفته است. طبق روالی که سال‌ها در گوشی‌های اقتصادی دیده‌ایم، این لنز ماکرو بیشتر برای پر کردن لیست مشخصات و بالابردن تعداد دوربین‌هاست تا ارائه‌ کیفیت واقعی و کاربری جدی.

البته دوربین اصلی می‌تواند در مجموع عکس‌های «قابل قبول» ثبت کند؛ البته به‌شرطی که اهل عکاسی در روز و ترجیحاً فضای باز و نور خوب باشید.

وقتی شرایط نوری مساعد باشد و کمی هم حوصله به خرج دهید، خروجی تصاویر برای انتشار در شبکه‌های اجتماعی کاملاً رضایت‌بخش است؛ جزئیات و رنگ‌ها خوب ثبت می‌شوند و تصویر از نظر کلی چشم‌نواز است.

عکاسی در نور کم نسبت به قبل کمی بهتر شده؛ دلیلش هم اضافه شدن OIS یا لرزش‌گیر اپتیکال است که یکی از معدود ارتقاهای قابل‌ذکر در کل جدول مشخصات A17 محسوب می‌شود. با این حال، همچنان بهتر است سراغ گزینه‌های زوم داخل اپلیکیشن دوربین نروید. تا حدود ۲ برابر که درواقع یک برش دیجیتال ساده از تصویر است، می‌شود با ارفاق از آن استفاده کرد، اما حالت‌های ۴ برابر و ۱۰ برابر عملاً خروجی‌ای پر از نویز و فاقد جزئیات می‌دهند که استفاده‌ی خاصی ندارند.

همان‌طور که اشاره شد، دوربین ماکرو بیشتر نقش نمایشی دارد تا کاربردی. نمونه‌عکس‌هایی که با آن گرفته شده نشان می‌دهد کیفیت در حد متوسط رو به پایین است و چیزی نیست که تجربه‌ عکاسی شما را متحول کند.

لنز اولتراواید ۵ مگاپیکسلی هم در بهترین حالت، گزینه‌ای «در حد قابل استفاده» است؛ اگر واقعاً مجبور باشید کادر عریض‌تری ثبت کنید، به کارتان می‌آید، اما در عمل می‌توان گفت A17 فقط یک لنز پشتی دارد که واقعاً ارزش استفاده‌ مداوم داشته باشد، آن هم در شرایط نوری مناسب.

در جلو، دوربین سلفی ۱۳ مگاپیکسلی قرار گرفته که آن هم در صورت وجود نور خوب، عملکرد بدی ندارد. یک حالت با زاویه‌ دید کمی بازتر هم در دسترس است تا در صورت نیاز افراد بیشتری را در کادر جا بدهید، هرچند تفاوت آن خیلی چشمگیر نیست. در مجموع، سلفی‌ها خوب و قابل قبول هستند، اما چیز خاص و چشمگیری برای تعریف کردن ندارند.

نمونه عکس‌های دوربین اصلی:

نمونه عکس‌های دوربین اولتراواید:

سخت‌افزار و عملکرد

نام گوشی	Geekbench 6 MC	Geekbench 6 SC	PC Mark 3.0	PC Mark 3.0 - Battery Life	3DMark WL	3DMark WL Stress Test	3Dmark WLE	AnTuTu V10	AnTuTu V11
گلکسی A15	1981	725	9222	10 h 46 min	1246	%99.4		396626	-
گلکسی A16	2020	976	12555	11 h 53 min	1380	%99.1		450080	-
گلکسی A17	1998	723	8983	12h 48 min	1236	99٪	339	-	525980

عمر باتری و شارژدهی

در این بخش هم دوباره تقریباً همان حرف‌های تکراری A16 را باید بزنیم؛ چون مشخصات باتری و شارژدهی در A17 عملاً تغییری نکرده است. سامسونگ واقعاً زحمت چندانی برای ارتقای این قسمت نکشیده. اینجا با یک باتری ۵۰۰۰ میلی‌آمپرساعتی و شارژ ۲۵ واتی روبه‌رو هستیم؛ توانی که چند سال پیش سریع به حساب می‌آمد، اما امروز دیگر چندان جذاب نیست.

با این حال، مثل نسل قبل، اگر استفاده‌ سبک‌تری داشته باشید، می‌توانید روی حدود یک روز و نیم شارژدهی حساب کنید؛ عددی که خوب است، اما نه آن‌قدر متفاوت که به‌عنوان یک نقطه‌عطف از آن یاد شود. در بنچمارک استاندارد ما، یعنی PCMark for Android Work 3.0، این گوشی حالا به زمان ۱۲ ساعت و 21 دقیقه رسیده که دقیقاً دو ساعت بیشتر از A16 است، ولی باز هم در میان رقبا رکورد خاصی به حساب نمی‌آید.

در بخش شارژ، اگر شارژر مناسب در اختیار داشته باشید، در ۱۵ دقیقه می‌توانید حدود ۲۸٪ شارژ بگیرید و در ۳۰ دقیقه به حوالی ۵۴٪ برسید. نکته اینجاست که سامسونگ داخل جعبه فقط کابل قرار داده و خبری از آداپتور نیست، بنابراین خودتان باید یک شارژر جداگانه تهیه کنید.

انتخاب شارژر مناسب هم به آن سادگی که فکر می‌کنید نیست؛ صرفاً این‌که شارژر USB-C باشد و روی آن توان ۲۵ وات یا بالاتر نوشته شده باشد، تضمین نمی‌کند به همان سرعت شارژ شوید. 

نرم‌افزار و اپلیکیشن‌ها

یک سال بعد از عرضه Galaxy A16، حالا عدد نسخه‌ها در بخش نرم‌افزار هم یک پله بالاتر رفته است؛ در A17، اندروید ۱۵ و رابط کاربری One UI 7 را دریافت می‌کنید؛ رابطی که لایه‌ اختصاصی سامسونگ روی هسته‌ی اصلی اندروید است.

One UI 7 نسبت به نسخه ۶ به‌روزرسانی نسبتاً بزرگی محسوب می‌شود؛ ظاهر کلی ساده‌تر و خلوت‌تر شده و بهینه‌سازی‌های پس‌زمینه‌ی مختلفی انجام شده تا تجربه کار با گوشی‌های گلکسی روان‌تر و دلپذیرتر شود.

شخصاً هیچ‌وقت One UI را «رابط کاربری محبوب خودم» نمی‌دانستم، اما با نسخه ۷ کاملاً راحت بودم. قابلیت‌هایی مثل Now Bar هم کمک می‌کنند تجربه بهتر شود؛ نواری کوچک در پایین لاک‌اسکرین که اطلاعات لحظه‌ای مثل موسیقی در حال پخش یا نتیجه‌ مسابقه‌ ورزشی را نمایش می‌دهد.

افکت‌ها و انیمیشن‌ها هم در این نسخه چشم‌نوازتر شده‌اند؛ هرچند خود A17 گاهی در اجرای برخی از آن‌ها کم می‌آورد و کمی کندی حس می‌شود. در کنار این‌ها، قابلیت‌هایی مانند Galaxy Sharing و Samsung Pass هم وجود دارند؛ اولی کار ارسال فایل بین دستگاه‌های سامسونگ را ساده‌تر می‌کند و دومی کمک می‌کند کمتر درگیر حفظ کردن و وارد کردن دستی رمزهای عبور باشید. در مجموع، از نظر نرم‌افزاری با ترکیبی روبه‌جلو و قابل اتکا مواجه هستیم که احتمالاً تا چند سال آینده هم به‌روز خواهد ماند.

با این حال، معمولاً نسخه‌ گوگلی بیشتر این قابلیت‌ها و برنامه‌ها به‌صورت پیش‌فرض روی گوشی نصب است و خیلی‌ها ترجیح می‌دهند به‌جای نسخه‌های سامسونگ از همان‌ها استفاده کنند. از نظر من هم نسخه‌های گوگل در مجموع بهتر هستند.

Gemini هم در مجموعه اپ‌های گوگل حضور دارد و دسترسی شما را به یکی از بهترین دستیارهای هوش مصنوعی حال حاضر فراهم می‌کند. این موضوع برای A17 اتفاق خوبی است، چون خود گوشی به‌طور کامل از قابلیت‌های Galaxy AI بی‌بهره است.

برای دسترسی به Gemini کافی است دکمه پاور را چند ثانیه نگه دارید. قابلیت Circle to Search هم در این گوشی حاضر است و با نگه‌داشتن دکمه هوم فعال می‌شود.

البته زمانی که گوشی را راه‌اندازی کردم A17 به One UI 8 (مبتنی بر اندروید ۱۶) به‌روزرسانی شد. این آپدیت در مقایسه با جهش One UI 6 به 7 تغییرات ظاهری و ساختاری کمتری دارد و بیشتر شبیه یک ارتقای تدریجی است تا یک پوست‌اندازی کامل.

نکته‌ قابل توجه این است که سامسونگ چنین به‌روزرسانی بزرگی را برای یک گوشی اقتصادی تا این حد سریع عرضه کرده است. در مجموع، A17 برای مدت شش سال به‌روزرسانی نرم‌افزاری دریافت می‌کند و این شامل نسخه‌های اصلی سیستم‌عامل هم می‌شود، نه فقط پچ‌های امنیتی. این موضوع بدون شک یک امتیاز بزرگ است، اما از طرف دیگر باعث می‌شود نسل‌های قبلی که هنوز در میانه‌ عمر نرم‌افزاری خود هستند، همچنان گزینه‌هایی وسوسه‌کننده باقی بمانند. 

آیا باید Samsung Galaxy A17 را بخرید؟

معمولاً جواب ما به این سؤال، در مورد گوشی‌های اقتصادی و بسیار محبوب سری Galaxy A سامسونگ، یک «بله» قاطع است. اما این‌بار ماجرا به این سادگی نیست.

این‌که سامسونگ قیمت را در سطح دو نسل قبل حفظ کرده، نکته‌ مثبتی است؛ اما در عین حال، تقریباً هیچ نوآوری یا بهبود جدی نسبت به Galaxy A16 در این گوشی دیده نمی‌شود.

واقعیت این است که در نزدیک به 5 سالی که مشغول بررسی گوشی‌ها بوده‌ام، به یاد نمی‌آورم مدلی تا این حد شبیه نسل قبلی خود باشد. سامسونگ فقط ظاهر ماژول دوربین پشت را تغییر داده، روی دوربین اصلی OIS اضافه کرده و بدنه را کمی نازک‌تر و سبک‌تر کرده است.

اما وقتی نمایشگر، پردازنده، مشخصات پایه‌ دوربین، ظرفیت باتری، توان شارژ، مقدار رم و حافظه داخلی (و خیلی چیزهای دیگر) عملاً همان قبلی‌ها هستند، این محصول بیش از آن‌که یک «نسل جدید» باشد، شبیه یک به‌روزرسانی کاملاً حداقلی است؛ چیزی که سخت می‌شود آن را یک رفرش سالانه‌ دانست.

درست است که رنگ آبی جدید جذاب است و پشتیبانی نرم‌افزاری طولانی‌مدت هم نقطه‌قوت مهمی به حساب می‌آید، اما فراموش نکنیم که همین مزیت نرم‌افزاری برای Galaxy A16 هم وجود دارد. بنابراین یک سؤال مهم پیش می‌آید.
چرا باید این مدل جدیدتر را بخرید؟ احتمالاً جواب این پرسش در نهایت به «موجود بودن» برمی‌گردد. خود سامسونگ A16 را از فروشگاه رسمی‌اش کنار گذاشته و دیگر آن را عرضه نمی‌کند. اگر جایی A16 را با قیمتی به‌طور محسوسی پایین‌تر از A17 پیدا کنید، همچنان گزینه‌ای با ارزش خرید بالاتر باقی می‌ماند.