همه آنچه لازم است در مورد پروتکل های ارسال و دریافت ایمیل بدانید

این روزها ما حجم انبوهی از ایمیل های مختلف را ارسال می کنیم؛ در محل کار، خانه، با موبایل هایمان... اما آیا با اصطلاحات رایج ایمیل آشنایی دارید؟ پیشنهاد می کنیم که این مطلب را تا انتها بخوانید تا اطلاعات بیشتری را در این رابطه کسب کنید.

فرقی ندارد که کاربر جی میل باشید یا سرویس های دیگری چون هات میل، یاهو و حتی سرویس ایمیل وبسایت تان، در هر صورت دانستنی های پست الکترونیک بسیار بیشتر از چیزی هستند که تصورش را می کنید. در این مقاله در نظر داریم شما را با راه و روش ایجاد حساب های کاربری ایمیلی آشنا نموده و به زبانی ساده تفاوت میان آنها را شرح دهیم.

در ادامه با دیجیاتو همراه باشید.

کلاینت های ایمیلی و وب میل

پیش از آنکه تفاوت میان پروتکل های مختلف که برای دانلود ایمیل ها مورد استفاده قرار می گیرند را شرح دهیم بگذارید تا اطلاعات بیشتری در مورد موضوعات ساده تر پیدا کنیم، برای این منظور در ابتدا تفاوت میان کلاینت های ایمیلی (نوعی برنامه کامپیوتری است که برای دسترسی و مدیریت ایمیل کاربر مورد استفاده قرار می گیرد) و وب میل را شرح دهیم.

اگر تا به حال با سرویس های جی میل، هات میل یا دیگر اکانتهای ایمیلی کار کرده باشید احتمالا سر و کارتان به وب میل هم افتاده است. چنانچه یک کارمند دفتری هستید و از برنامه هایی نظیر اوت لوک مایکروسافت، لایو میل ویندوز، یا موزیلا تاندربرد برای مدیریت نامه های الکترونیک خود استفاده می کنید، یکی از کاربران کلاینت های ایمیلی به شمار می روید.

هم وب میل و هم کلاینت های ایمیلی برنامه هایی برای ارسال و دریافت ایمیل هستند و از روش های متفاوتی برای این کار بهره می گیرند. اپلیکیشن وب میل به گونه ای نوشته شده است که تنها از طریق یک مرورگر و با دراختیار داشتن اتصال به اینترنت قابل دسترسی است و معمولا به هیچگونه نرم افزار یا اپلیکیشن خاصی برای دانلود نیاز ندارد و کل فرایند ارسال و دریافت ایمیل از طریق کامپیوترهای ریموت (سرورها و دستگاه هایی که از طریق اینترنت به آنها متصل می شوید) انجام می گیرد.

اما کلاینتهای ایمیلی برنامه هایی هستند که روی سیستم های لوکال نصب می شوند (یعنی کامپیوتر کاربر یا سیستم های اداری) و برای تعامل با سرورهای ایمیلی ریموت، مورد استفاده قرار می گیرند تا کار دانلود و ارسال ایمیل به دریافت کننده مورد نظر شما را انجام دهند.

در این جریان، بخش هایی از فرایند پشت صحنه ارسال ایمیل و و تمام فرایند ظاهری ایجاد رابط کاربری (آنچه برای دریافت ایمیل ها نگاه می کنید) روی کامپیوتر شما و از طریق برنامه ای که با همین هدف نصب شده انجام می شود و برای این منظور نیازی به استفاده از مرورگر و دریافت دستورالعمل از ریموت سرورها نیست.

با این حال بسیاری از ارائه کنندگان وب میل این امکان را به کاربران می دهند که همراه با سرویس آنها از کلاینت های ایمیلی نیز استفاده کنند و اینجاست که احتمالا درک مسأله کمی برایتان دشوار خواهد شد. بگذارید یک مثال ساده بیاوریم تا درک موضوع را برایتان آسان تر نماییم.

ما یک ایمیل آدرس جدید را در سرویس جی میل گوگل ثبت می کنیم و از طریق این سرویس وب میل کار دریافت و ارسال ایمیل را آغاز می کنیم. گوگل دو چیز را در اختیار ما قرار می دهد: یک ورودی یا فرانت اند وب (Web Frontend) و دیگری پایانه میل سرور (email server backend) برای ارسال و دریافت ایمیل.

ما به عنوان کاربر از طریق ورودی وب میل با پایانه یا بک اند ایمیل سرور ارتباط برقرار می کنیم. در واقع با انجام اموری نظیر حرکت اشاره گر ماوس، کلیک و تایپ به ایمیل سرور می گوییم که قصد ارسال ایمیل برای چه کسی را داریم و اصلا چه می خواهیم به او بگوییم.

اما ممکن است کار کردن با ظاهر جدید جی میل را دوست نداشته باشیم و تصمیم بگیریم که یکی از کلاینت های ایمیلی نظیر تاندربرد که یک برنامه رایگان هست را برای این منظور انتخاب نماییم. در این صورت به جای استفاده از یک کلاینت مبتنی بر وب (اینترفیس یا همان رابط کاربری جی میل) برای تعامل با سرورهای جی میل (یا همان بک اند میل سرور) برنامه مجزایی را روی کامپیوتر خود نصب کنیم (در این مثال تاندربرد) و از آن برای اتصال به بک اند میل سرور استفاده نماییم.

گوگل (و دیگر ارائه دهندگان وب میل) همه این امکانات شامل ورودی یا فرانت اند وب و بک اند میل سرور را عرضه می کنند با این حال، شما به عنوان کاربر می توانید از هردو یا تنها بک اند میل سرور استفاده نمایید و همچنان در زمره کاربران جی میل باشید.

حال که تفاوت میان این دو را متوجه شدید بگذارید نگاهی به پروتکل های رایج ایمیلی بیاندازیم که برای استفاده از کلاینت های مختلف و ارسال ایمیل از طریق تلفن های همراه به آنها نیاز خواهید داشت.

POP3 چیست؟

POP از سرواژه های عبارت Post Office Protocol گرفته شده و روشی برای دریافت و ارسال اطلاعات ایمیل است. تاریخچه این پروتکل به زمانی باز می گردد که اینترنت کاملا با آنچه ما امروز مورد استفاده قرار می دهیم متفاوت بود.

در آن زمان دسترسی کامپیوترها به سیستم های ریموت بسیار محدود بود و پهنای باند کمی داشت و همین مسأله مهندسان را بر آن داشت تا سیستم POP را خلق کنند و از این طریق راهکاری آسان را برای دانلود نسخه دیگری از ایمیل ها جهت دسترسی در حالت آفلاین و سپس پاک کردن آن ایمیل ها از ریموت سرور ارائه نمایند. نخستین نسخه از این استاندارد در سال 1984 عرضه شد و نسخه دوم هم در سال 1985 و با عنوان POP2 ارائه شد.

نسخه فعلی این پروتکل POP3 نام دارد و همچنان یکی از محبوب ترین پروتکلهای موجود است. این پروتکل نسخه های لوکال از ایمیل ها تهیه می کند و ایمیل های اصلی را از روی سرور پاک می کند و به همین دلیل نامه های الکترونیک کاملا به همان کامپیوتر متکی هستند و نمی توان از طریق وب میل، یا کلاینت کامپیوترهای دیگر به آنها دسترسی پیدا کرد؛ دست کم این کار بدون فوروارد کردن تعداد زیادی ایمیل و ارسال و دریافت آنها در میل باکس غیرممکن خواهد بود.

پروتکل POP3 بر مدل قدیمی تری از ایمیل آفلاین مبتنی است، با این حال نمی توان آن را یک فناوری قدیمی خواند چرا که مصارف و کاربردهای خود را دارد. چندی پیش طرح عرضه POP4 هم ارائه شد و شاید روزی این پروتکل هم ارائه شود اما با توجه به پیشرفت های اندک صورت گرفته در چند سال اخیر این امر اندکی بعید به شمار می رود.

IMAP

پروتکل IMAP که از سرواژه های عبارت Internet Message Access Protocol (به معنای پروتکل دسترسی به پیام اینترنتی) گرفته شده است در سال 1986 ایجاد شد با این حال به خوبی نیازهای کاربران امروزی را رفع می کند و با وجود آنکه برای استفاده از آن دسترسی دائمی به اینترنت مورد نیاز است کاربران در راستای به کار گیریش هیچگونه مشکلی ندارند.

در واقع علت ارائه پروتکل یاد شده آن بود که کاربران از وابستگی به یک کلاینت ایمیلی رهایی پیدا کنند و در صورت دسترسی نداشتن به کلاینت اصلی همچنان امکان خواندن ایمیل های خود را داشته باشند.

اگر بخواهیم مقایسه ای میان IMAP و POP3 انجام دهیم باید بگوییم که کاربران از طریق IMAP می توانند به کلاینت های ایمیلی مختلف یا اینترفیس وب میل دسترسی پیدا کنند و کلیه ایمیل های خود را مشاهده نمایند زیرا تا زمانی که کاربر آنها را حذف نکند، این ایمیل ها روی ریموت میل سرورها باقی می مانند.

در دنیای امروز که کاربر نیاز دارد از هر سیستم و کلاینتی به ایمیل های خود دسترسی داشته باشد، IMAP به یک سرویس بسیار محبوب بدل شده است. اما این پروتکل هم مشکلات خود را دارد.

همانطور که گفته شد IMAP ایمیل های شما را روی ریموت میل سرور نگه می دارد و به همین دلیل کاربران آن همواره با مشکل محدودیت فضای میل باکس روبرو هستند که این مسأله نیز تا حدود زیادی به تنظیمات اعمال شده روی سرویس ایمیل بستگی دارد.

اگر با تعداد زیادی ایمیل سر و کار دارید و باید همه آنها را نگه دارید زمانی که میل باکس شما پر می شود برای دریافت یا ارسال ایمیل با مشکلاتی روبرو خواهید شد. برخی کاربران برای حل این مشکل نخست یک نسخه پشتیبان از ایمیل های خود دریافت کرده و سپس آنها را پاک کرده و از این طریق مشکل را رفع می کنند.

Microsoft Exchange، MAPI و Exchange ActiveSync

کمی پس از ارائه پروتکل IMAP مایکروسافت هم کار توسعه MAPI (که گاهی اوقات هم با نام Messaging API از آن یاد می شود) را آغاز کرد، هرچند که این پروتکل قابلیت هایی فراتر از یک ایمیل معمولی داشت. اگر بخواهیم مقایسه ای دقیق میان هر سه این پروتکل های انجام دهیم باید بگوییم که MAPI به مراتب تخصصی تر است و توضیح امکانات آن در این مجال نمی گنجد.

به زبان ساده، MAPI روشی است که اپلیکیشن ها و کلاینتهای ایمیلی برای برقراری ارتباط با سرورهایMicrosoft Exchange از آن استفاده می کنند و این سرویس قادر است ایمیل ها، لیست تماس ها، روزشمار و دیگر امکانات برنامه را یکسان سازی یا اصطلاحا سینک کند که همگی شان هم به اپلیکیشن ها و کلاینتهای ایمیلی لوکال وابسته هستند.

این قابلیت سینک کردن ایمیل ها تحت عنوان Exchange ActiveSync خوانده می شود و مشخصا با نام مایکروسافت شناخته می شود. بسته به ابزار مورد استفاده کاربر (تلفن همراه یا کلاینت) تکنولوژی مورد استفاده وی یکی از سه محصول مایکروسافت (Microsoft Exchange، MAPI یا Exchange ActiveSync) خواهد بود که هر سه نیز همانند IMAP قابلیت سینک کردن ایمیل ها از طریق Cloud را دارند.

هم Exchange و هم MAPI هر دو محصول مایکروسافت هستند و به همین دلیل تنها شرکت های و کاربرانی می توانند از Exchange بهره بگیرند که سرورهای اختصاصی آن را در اختیار دارند یا از Windows Live Hotmail استفاده می کنند. بسیاری از کلاینت ها نظیر سرویس ایمیلی پیشفرض اندروید و آی فون امکان استفاده از Exchange ActiveSync را دارند و به کاربران هات میل امکان می دهند که از نوعی ایمیل مبتنی بر Cloud همانند IMAP استفاده نمایند.

دیگر پروتکل های ایمیلی

در پایان باید یادآور شد که پروتکل های دیگری هم برای ارسال، دریافت و استفاده از ایمیل ها وجود دارد اما اغلب ما که از همان وب میل ساده و قدیمی و تلفن های همراه استفاده می کنیم قطعا در زمره یکی از کاربران سه مورد بالا قرار داریم. سه فناوری مذکور قادرند نیازهای غالب کاربران را برطرف کنند و به همین دلیل دیگر به ذکر سایر موارد نخواهیم پرداخت.

از کدامیک از سرویسهای ایمیلی استفاده کنیم؟

برای انتخاب سرویس ایمیلی مناسب برای خود کافی است سبک مورد علاقه تان برای برقراری ارتباط و همچنین سرویس :.7<هنده مورد نظرتان را مد نظر قرار دهید.

• اگر عادت دارید که ایمیل های خود را از روی ابزارهای مختلف، تلفن ها، یا کامپیوترهای متعدد چک کنید کافی است که کلاینت های ایمیلی خود را روی IMAP تنظیم نمایید.
• چنانچه غالبا از وب میل استفاده می کنید و می خواهید که موبایل یا آی پد خود را با وب میل تان یکسان سازی یا سینک نمایید بهتر است باز هم از IMAP استفاده کنید.
• چنانچه از یک کلاینت ایمیلی روی یک ابزار مشخص استفاده می کنید (مثلا کامپیوتر دفتر کارتان) احتمالا کارتان با POP3 راه می افتد با این حال باز هم توصیه می شود که IMAP را انتخاب نمایید.
• چنانچه آرشیو ایمیلی بزرگی دارید و از یک ارائه دهنده ایمیل قدیمی استفاده می کنید و از سویی هم فضای درایو شما محدود است انتخاب POP3 بهترین گزینه محسوب می شود تا مشکلی از بابت تمام شدن فضا روی ریموت سرور نداشته باشید.
• چنانچه از کابران هات میل یا Exchange Server Email هستید آنگاه MAPI یا Exchange ActiveSync برایتان مناسبند چراکه همچون IMAP امکان سینک کردن اطلاعات از طریق Cloud را به شما می دهند.
• اگر جز کاربران هات میل قرار ندارید و می خواهید که امکان سینک کردن اطلاعات را داشته باشید بهتر است از IMAP استفاده کنید. اگر از این پروتکل استفاده می کنید و می خواهید امکان سینک کردن ایمیل هایتان را هم داشته باشید از میان MAPI و Exchange ActiveSync یکی را انتخاب نمایید.