پنج سوال از یک سازنده روبات مستند ساز در رابطه با این تکنولوژی

اگر به اطرافتان نگاه کنید (باید خوب نگاه کنید) خواهید دید که ربات ها در حال برخاستن از خاک هستند و قصد دارند هرچه بیشتر به زندگی ما نفوذ پیدا کنند. امروزه در کمتر زمینه ای از علم و تکنولوژی هنوز پای ربات ها باز نشده است. ربات هایی که در بیشتر مواقع ساکت هستند و با ظاهری مخوف به کار خود مشغولند.

اما گونه ای متفاوت از ربات ها هم وجود دارد. ربات هایی لطیف تر و حتی احساساتی تر. ربات های معاشرتی ربات هایی هستند که قرار نیست کار هایی سخت و پیچیده انجام دهند. چنین ربات هایی قرار است مرزی بین ما و ربات های دیگر باشند.

در این بین تحت نظر الکساندر ربن محققی در زمینه ی رباتیک و تعدادی از هنرمندان عرصه ی سینما رباتی مقوایی تحت عنوان BlabDroid ساخته شده تا محدودیت های ارتباط انسان- ربات را بررسی کند.

این ربات های چرخ دار کوچک اسباب بازی های اتوماتیک نیستند، بلکه در واقع مستند سازانی جدی هستند و قصد دارند به این سوال پاسخ دهند که "آیا می توان تعاملی معنی دار با یک ربات داشت؟"

در ادامه 5 پرسشمهم که در این رابطه از سرپرست این پروژه شده است به همراه پاسخی که او داده است، را خواهیم خواند. پس با ما همراه باشید.

چرا ربات ها اینقدر برای انسان ها جذاب هستند؟

به نظر من جذابیت ربات ها به این خاطر است که ما آنها را آینه ی عبرت خود می بینیم. هر چند که آنها شبیه ما نباشند، ما تلاش می کنیم تا روحیات و احساسات خود را به آنها منتقل کنیم. این اتفاق جدیدی نیست، دوست داشتن عروسک هایمان و یا داد زدن بر سر خودرویی که خراب شده مثال هایی برای این قضیه هستند. وقتی چیزهایی که قاعده و قانون خاصی دارند در مسیری قرار می گیرند که آنها را درک نمی کنیم، ما تمام تلاش خود را به کار می گیریم که یا مسیر را عوض کنیم و یا آن را قابل فهم کنیم. این تمایل باعث می شود تا ساده ترین رفتار ماشین ها را هم پیچیده فرض کنیم. ربات ها واقعاً جادویی به نظر می رسند، مخصوصا وقتی که حرکاتی شبیه رفتار انسانی انجام می دهند، منطقی ترین افراد هم آنها را زنده می پندارند.

آیا ربات ها می توانند نیازهای انسانی را مرتفع کنند؟ نیازهایی که انسان های دیگر از رفع آن عاجزند.

ربات ها قطعا می توانند نیازهای فیزیکی ما را برآورده کنند. آنها همچنین می توانند وظایفی را انجام دهند که از عهده ی انسان ها خارج است. کارهایی که خطرناکند، کثیفند و یا نیازمند صرف وقت و انرژی بسیارند. با طلوع عصر ربات های اجتماعی یا معاشرتی، برخی از وظایف انسان ها نیز به آنها منتقل می شوند، کارهایی که بهتر از انسان ها انجام می دهند. اما اینطور نخواهد بود که افراد دیگر از انجام دادن این کار ها عاجز باشند. به عنوان مثال تحقیقات اخیر نشان داده است که مردم وقتی مشکلات درمانی خود را برای یک ربات یا یک آواتار شرح می دهند احساس راحتی بیشتری می کنند. در نتیجه جزئیات بیشتری را تعریف می کنند. این قضیه احتمالا در آینده بیشتر مورد توجه قرار خواهد گرفت.

محدودیت تعاملات انسانی- رباتی در چیست؟

در حال حاضر بزرگ ترین مسئله فهم نرم افزاری است. یکی از مشکلاتی که ربات های اجتماعی دارند این است که به درستی نمی توانند احساسات افراد را درک کنند. این مسئله ی کمی نیست که یک ربات احساس شما را نسبت به یک قضیه اشتباه متوجه شود. حتی برای مردم هم درک رفتار هایی مانند نیشخند قدری سخت است. به نظر من سخت ترین سوال در این زمینه این است که آیا ربات ها می توانند کسی یا چیزی را دوست داشته باشند؟

چطور تصمیم می گیریم چه چیزی واقعاً انسان است؟ و چه چیزی ربات؟

من فکر می کنم نباید تکنولوژی را چیزی غیر از انسان در نظر گرفت. بیشتر تکنولوژی ها برای پر بارتر کردن زندگی انسان ها ساخته شده اند. تکنولوژی کار خودش را درست انجام می دهد و تمام تلاشش را تا به اینجای کار کرده تا ما زندگی راحتی داشته باشیم. در حال حاضر ربات ها و کاری که انجام می دهند بخشی از بشریت است.

بزرگترین مسائل اخلاقی که در رابطه با جامعه ای رباتیک با آن روبرو هستیم چیست؟

در مورد ربات های اجتماعی شاید این باشد که هنوز درک و پیش بینی درستی از آینده ای که این ربات ها برایمان به همراه خواهند آورد نداریم. برای مثال اگر همانطور که گفتیم یک ربات درک درستی از عواطف انسانی نداشته باشد می تواند به احساسات فرد لطمه وارد کند. مشکلات اصلی البته زمانی است که ربات ها قرار است تصمیمات حیاتی بگیرند. به عنوان مثال در هنگام رانندگی ممکن است ربات به این نتیجه برسد که با کشتن شما، می تواند جان چند نفر دیگر را نجات دهد، در این صورت چه اتفاقی رخ می دهد؟ این یک مشکل جدید نیست بلکه سالیان سال فیلسوفان در رابطه با این موضوع -که نام "مشکل واگن برقی" را بر آن نهاده اند- مشغول تفکر هستند.

به نظر شما آینده ربات ها چه خواهد شد؟ آیا روزی می رسد که بگوییم روزگاری وجود ربات های احساساتی صرفا یک رویا تصور می شد؟