پلی استیشن 4 و اکس باکس وان مشکل «انحصاری» دارند

هفته پیش، The Order: 1886 برای کنسول پلی استیشن 4 عرضه شد و علی رغم تمام تبلیغات و هیجانی که پشت این عنوان بود، استودیو Ready At Dawn حداقل در زمینه کسب نقطه نگاه منتقدین نتوانست موفق عمل کند.

نویسندگان و منتقدین، ساخته این استودیو را کالبدشکافی کردند و ایرادات ریز و درشت بسیاری از آن عیان شد. صحنه های سینمایی هنرمندانه ساخته شده اند و گرافیک بازی خارق العاده به نظر می رسد اما به نظر می رسد که گیم پلی بازی راضی کننده نیست. تنوع پایین و تکرار یک فرمول ساده، نکات بارزی است که در اکثر نقدها می توان خواند.

اما حالا تقریبا یک سال از عرضه هر دو کنسول گذشته و اگر فروشی هم صورت گرفته باشد، به لطف عناوینی است که شرکت های بزرگ خارجی، مثل الکترونیک آرتز، یوبیسافت و اکتیویژن تولید کرده اند. هم اکس باکس وان، هم پلی استیشن 4، مشکل انحصاری دارند و این نظر پاول تاسی از وبسایت فوربس است.

در ادامه، این مطلب را با یکدیگر می خوانیم.

عرضه ناامید کننده The Order: 1886، همه جور بحث و جدلی پیرامون طولانی بودن بازی، نمرات منتقدین، گیم پلی سینماتیک و لحظات QTE در گیم پلی، طی چند هفته اخیر به راه انداخت. این اتفاقات، سنگ محکی است که منجر به شناخت مسائلی می شود که صنعت بازی را در حال حاضر پریشان خاطر کرده اند.

حالا این مسئله برای دو بازیکن بزرگ این فضا، پلی استیشن 4 و اکس باکس وان، نگران کننده شده. وقتی در مورد ساخت و یا ترویج عناوین انحصاری برای پلتفرم های شان صحبت می کنیم، آن ها هیچ چیزی برای ارائه ندارند.

The Order، انحصاری کنسول پلی استیشن 4 است، بنابراین شاید تمام این مقاله در مورد سونی باشد، اما چون مایکروسافت این ماه گام اشتباهی برنداشته، دلیل نمی شود که به این مسئله برای هر دو سیستم نپردازیم.

یک سال از عرضه کنسول ها گذشته و هیچ کدام نمی توانند ادعا کنند که چندین عنوان انحصاری قابل قبول دارند. و به آینده بنگریم، تنها چند عنوان پتانسیل دار در افق دیده می شود.

سونی

اگر از من بپرسید که بهترین بازی انحصاری پلی استیشن 4 را که همین حالا در دسترس است نام ببرم، من یک گزینه بیشتر در اختیار ندارم. انتخاب من Infamous: Second Son خواهد بود در حالی که باقی انتخاب ها از صراحت به دور است (واقعا کسی هست که بگوید Killzone: Shadow Fall؟) یا انتخابی از سر احتیاز است (The Last of Us Remastered، که مثل تقلب کردن است).

با در نظر گرفتن اینکه سونی در گذشته انحصاری های کلاسیکی مثل Metal Gear Solid ،Shadow of the Colossus ،Heavy Rain و God of War برای ما تولید کرده، بودن در این جایگاه عجیب است. و اگر بخواهیم صادق باشیم، Infamous تنها عنوان «خوب» در این دریای بازی های بد یا متوسط است.

سونی سلسله عناوین پر بازخوردی را منتشر کرده که یکی یکی ناامید کننده ظاهر شده اند که با Knack آغاز گشت، یک عنوان لانچ خلاقانه که دست آخر مشخص شد فاجعه ای بیش نیست. درایوکلاب، برای شروع کار یک ماشین سواری معمولی بود که با مشکلات دائمی بخش آنلاین در زمان لانچ، آن را نابود کرد.

به نظر می رسد Little Big Planet 3 رها شده و هیچ کس میلی ندارد که حجم عظیمی از باگ های آن را درست کند. و حالا می رسیم به The Order: 1886، حائز اهمیت ترین قدم اشتباه. تلاش توسعه دهندگان کارکشته سونی برای خلق یک فرنچایز جدید منجر به دریافت نمرات ضعیف شوک برانگیز شد.

بنابراین سونی در سال 2015 کجاست؟ با حداکثر 2 عنوان انحصاری بزرگ برای عرضه، که به اعتقاد من، تنها یکی از آن ها می تواند نظر عمومی مردم را به سوی خود جلب کند.

اولی که احتمالا شامل این استقبال عمومی نخواهد شد Bloodborne است، تحولی بر سری Demon's/Dark Souls که از ذهن نابغه ای چون هیدتاکا میازاکی بر می آید. همه نشانه ها حاکی از آن است که Bloodborne عنوان با کیفیتی خواهد بود اما این روزها و دوره ها، چنین اتفاقی به ندرت رخ می دهد.

و درجه سختی زجرآوری که همواره با سری Souls همراه بوده، ممکن است جایگاه کوچک اما ویژه ای در بازار برای آن باز کند. با تمامی این صحبت ها، یک بازی عالی، یک بازی عالی است، خواه جایگاهی کوچک داشته باشد، سونی به یکی از این عناوین نیاز دارد.

دومی و آخری، البته که Uncharted 4 است. تنها سلاح موثر و جریان سازی که سونی در توپخانه اش دارد. تا به اینجای کار، گیم پلی و جلوه هایی که در دموها پخش شده تاثیرگذارند اما آنچارتد 4 با مشکلات خاص خود حین تولید مواجه بوده. بسیاری از اعضای اصلی تیم توسعه، در اواسط کار، پروژه را ترک کرده اند. افرادی چون جاستین ریچموند، کارگردان و امی هنیگ، نویسنده این سری.

در عوض، حالا بازی زیر دستان نیل دراکمن و بروس استرالی، کارگردانان The Last of Us قرار گرفته. قطعا تیمی توانا اما به طریقی، نگرانی در مورد این جدایی ها همچنان پابرجاست.

در انتها، موقعیت عجیب و غریبی است وقتی می بینیم که پلی استیشن 4 در طول یک سال، تنها یک عنوان انحصاری با کیفیت داشته و فوق العاده باید خوش شانس باشد که این رقم در انتهای سال 2015 به 2 یا 3 عدد برسد.

با این وجود، شرایط برای مایکروسافت هم چندان جالب نیست.

مایکروسافت

با در نظر گرفتن اینکه Killzone: Shadow Fall تنها عنوان قابل توجه در زمان لانچ پلی استیشن 4 بود، مایکروسافت برتری اولیه ای در این زمینه پیدا کرد و کینکت همه چیز را نبلعیده بود. من معتقدم هیچ یکی از عناوین لانچ اکس باکس وان شدیدا به یاد ماندنی نبودند اما فورتزا، رایز و Dead Rising 3 کافی بودند، با وجود اینکه بسیار دورتر از یک هیلو جدید بودند که همه انتظار عرضه اش در زمان لانچ را داشتند.

و پس از آن؟ مایکروسافت مهمانی ناامید کننده ها را با عرضه تایتان فال به راه انداخت، عنوانی که توسط آن ها، طرفداران و رسانه ها تا لحظه انتشار اش بیش از اندازه مورد توجه قرار گرفت. علی رغم کیفیت بالای مکانیک تیر اندازی، خود بازی از کمبود محتوا رنج می برد و تنها چند مد مالتی پلیر و کمپین ضعیف، که بخشی از مالتی پلیر بود ارائه می داد.

اگرچه، Respawn به شیوه ای خستگی ناپذیر کار کرد تا محتوای جدید در زمان مناسب به بازی اضافه کند. دشوار است که بیاندیشیم Titanfall یک موفقیت محسوب می شود در حالی که حتی آمار فروش آن هیچ وقت به صورت رسمی اعلام نشده. و با در نظر گرفتن شروع نا به فرجام بازی روی اکس باکس وان، واضح است که قرار داد انحصاری مایکروسافت و الکترونیک آرتز، تجربه ای شکست خورده است.

و اگر ادامه این بازی با پیشرفت های قابل ملاحظه ای هم رو به رو شود، هیچ راهی وجود ندارد که آن را روی پلی استیشن 4 سونی نبینیم.

اما آنچه که در پاییز سال گذشته رخ داد سبب شد که تایتانفال همانند عنوان بزرگ جلوه کند. مایکروسافت آماده شده بود تا یکی از بهترین بازی های سال را روانه بازار کند، یک ریمستر از 4 عنوان فوق العاده مشهور سری هیلو در بسته ای تحت عنوان Halo: The Master Chief Collection.

در عوض، آنچه که رخ داد، یکی از پر اشکال ترین عرضه های تاریخ بازی های ویدیویی بود. بیش از 3 ماه از عرضه بازی گذشته اما بخش مالتی پلیر بازی هنوز در مواقعی غیر قابل دسترسی است و 343 با سرعتی پایین در صدد اصلاح آن است.

مایکروسافت سهم بسیاری از این ماجرا دارد و به جای اصلاح آن در سریع ترین زمان ممکن، بازی را ماه هاست که رها کرده.

عجیب این است که بهترین انحصاری اکس باکس وان شباهت زیادی به رقیب اش روی پلی استیشن 4 داد. Infamous: Second Son و Sunset Overdrive مثل خویشاوندان یکدیگر اند. در هر دو بازی، کاراکتر اصلی قدرت های فرا طبیعی دارد، دنیای بازی کاملا باز است و دیالوگ ها با حس شوخ طبعی بیان می شوند.

لوده گری در Overdrive بیشتر دیده می شود و یک فرنچایز کاملا جدید است اما هر دو احتمالا بهترین انحصاری های کنسول در حال حاضرند. با این وجود، ناراحت کننده است که می بینیم هیچ یک از عناوین انحصاری دو کنسول پرفروش در لیست ده بازی برتر سال هیچ منتقدی جایگاهی ندارد.

همه این ها به 2015 ختم می شود، جایی که مایکروسافت هنوز عنوان ناامید کننده ای مثل The Order را عرضه نکرده (اگرچه بسیاری The Order را با Ryse مقایسه می کنند). اما به هر حال، کل انحصاری های امسال شان به نظر روی یک عنوان متمرکز است و غیر از آن چیز دیگری وجود ندارد.

مسلما، تعدادی از آن ها پتانسیل دارند. ما واقعا هیچ ایده ای نداریم که از Quantum Break چه انتظاری باید داشت. Crackdown می تواند یک سندباکس هیجان انگیز و سرگرم کننده دیگر مثل Second Son یا Suset باشد. و Fable Legends؟

من مطمئن نیستم که در حال حاضر چه مقدار اطمینان به موفقیت بازی وجود دارد و حالا هم با وجود تغییرات عظیم و داشتن مالتی پلیر غیر بالانس 4 به 1 مشخص نیست کار به کجا می کشد.

بنابراین تنها یک گزینه در برابر آنچارتد باقی می ماند: هیلو 5، تنها جریان ساز پتانسیل دار لیست مایکروسافت. Halo 5 با یک بتای قابل توجه کار خود را آغاز کرد که نشان می دهد 343 در حال بازگشت به ریشه هایی است که این سری را خارق العاده کرده و حالا با وجود تجربه تلخ The Master Chief Collection، نمی توان انتظار فوق العاده ای از هیلو 5 داشت.

مهم نیست که Halo 5 چقدر خارق العاده می تواند باشد، یک لانچ ضعیف که حتی به اندازه نصف Master Chief Collection بد باشد می تواند منجر به فاجعه ای برای بازی و متعاقبا مایکروسافت شود.

چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟

هر روز سخت تر و سخت تر می شود که انحصاری ها را نگه داشت و چاره ای نیست جز اینکه کمپانی ها خودشان آن را مستقیما خلق کنند. سونی قبلا Metal Gear Solid، توم ریدر و فاینال فانتزی را در اختیار داشت تا زمانی که همه مالتی پلتفرم شدند. مایکروسافت Titanfall را از دست داد و حالا باید برنامه های بسیاری برای Gears of War داشته باشد؛ اگرچه عنوانی در این سری هنوز به صورت رسمی رونمایی نشده.

حالا، نامید از اینکه شرکتی برای شان عنوان انحصاری بسازد به حمایت از انحصار زمانی روی آورده اند، کاری که مایکروسافت در حال حاضر با ادامه توم ریدر انجام می دهد. سونی هم تقریبا چنین کاری را با Street Fighter 5 کرده اما سناریوی SF5 بیشتر شبیه تایتان فال است که اگرچه برای کنسول رقیب عرضه نمی شود اما برای پی سی منتشر خواهد شد.

در همین حال، بازی های مالتی پلتفرمی که توسط شرکت های شخص ثالث تولید می شوند به پیروزی ادامه می دهند. اکثر بازی های بزرگ سال گذشته برای هر دو کنسول منتشر شدند و روی هر پلتفرم تنها چند تفاوت جزئی دیده می شد. لیستی که می توان با Shadow of Mordor، ولفنشتاین، Dragon Age، فار کرای، Call of Duty و دستینی و بسیاری دیگر پر کرد.

این ها عناوینی هستند که در لیست 10 بازی برتر سال دیده می شوند در حالی که انحصاری های مایکروسافت و سونی جایگاهی در اختیار ندارند.

البته، نینتندو هم در جزیره کوچکی که برای خود ساخته زندگی می کند و به تولید عناوین انحصاری باکیفیتی که در لیست بهترین بازی های سال هستند ادامه می دهد و این پروسه هر سال اتفاق می افتد. اما پارادوکسی که سبب می شود بسیاری از خرید Wii U پشیمان شوند، عدم حضور ناشران شخص ثالث و تولید بازی برای این پلتفرم است.

به همین دلیل است که Wii U را می توان بهترین سیستم مکمل نامید. اگر نینتندو سیستم قدرتمندی داشت که می توانست نظر و پشتیبانی ناشرین شخص ثالث را به خود جلب کند، غیر قابل توقف بود.

در محدوده قیمتی مشابه، پلی استیشن 4 و اکس باکس وان آینه تمام نمای یکدیگر هستند و تنها یک عنوان انحصاری سوپر هیرویی با کاراکتری شوخ طبع در اختیار دارند. 95 درصد باقی بازی هایی که برای سیستم ها منتشر شده، مشترک است.

اینجا دیگر رقابت انحصاری ها از بین می رود. آیا حس Dualshock را دوست دارید؟ آیا قابلیت های تلویزیون کابلی اکس باکس به کارتان می آید؟ آیا ظاهر زیبا پلی استیشن 4 را برای اتاق نشیمن می پسندید؟ بحث بر سر جزئیات کم ارزش است با چند تفاوت قابل ملاحظه بین دو کنسول.

مسلما، این مسئله طی زمان می تواند تغییر کند. اما به هر حال، به جلوتر که نگاه می کنیم، دو سال از عرضه هر دو کنسول گذشته و فقط یک عنوان قابل توجه برای هر دو عرضه شده، هیلو برای اکس باکس وان و آنچارتد برای پلی استیشن 4.

به همین دلیل، انتخاب بین دو کنسول نامانوس شده و حالا فرسنگ ها با جنگ کنسولی که نسل پیش در جریان بود فاصله داریم.