بررسی بازی Trine 3: The Artifacts of Power؛ گردهمایی قهرمانان

امروزه دنیای بازی های ویدیویی به قدری وسعت یافته که تقریبا هر چیزی را در آن می توان یافت. بازی سازان بزرگ، جدیدا علاقه ای وصف ناشدنی به موضوعات آخرالزمانی پیدا کرده اند و آن دسته از استودیوهایی هم که چنین مسائلی را دنبال نمی کنند، احتمالا در منجلاب عرضه ی سالانه و دوشیدن فرنچایزهای خود گرفتارند.

در همین حال و در زمان عرضه ی دائمی بازی های مشابه به یک دیگر، تیم های کوچک تر و مستقل و نیمه مستقل، به فضای بیش تری برای عرض اندام دسترسی پیدا کرده اند. چنین استودیوهای کوچکی معمولا به ساخت بازی هایی روی می آورند که شاید از لحاظ گرافیک چندان پر زرق و برق نباشند اما از ایده هایی بهره می برند که می تواند تجربه ای لذت بخش برای مخاطب پدید آورد.

استودیوی فروزن بایت اما جایی در این میان است. این استودیو که بیش تر شهرت خود را مدیون سری بازی Trine است، رویکردی جالب در قبال بازی های خود دارد. تراین همواره با گرافیک فوق العاده اش شناخته می شود اما گیم پلی و روند ساخت مستقل گونه ی آن سبب می شود که نتوان آن را یک بازی AAA نامید.

نسخه ی سوم تراین، چندی پیش تحت عنوان The Artifacts of Power عرضه شد و با تحولات بسیاری در این سری بازی فوق العاده همراه بود. محیط دو و نیم بعدی، یکی از شاخصه های اصلی این بازیست اما در نسخه ی سوم، شاهد ورود بازی به بعد سوم هستیم و همین مسئله تغییراتی شگرفت در گیم پلی پدید آورده؛ تغییراتی که به مذاق بسیاری خوش نیامده و صدای طرفداران بازی را در آورد.

در ادامه این بررسی، با دیجیاتو همراه باشید.

مثل همیشه، داستان نسخه ی سوم تراین، درباره ی سه قهرمان مختلف است که از طریق نوعی گوی جادویی با یک دیگر ارتباط پیدا کرده اند؛ رویای دزد، سر پونتیوس شوالیه و و آمادئوس جادوگر. در داستان این نسخه، ظاهرا نیرویی شیطانی به آکادمی جادوگران حمله می کند و سه قهرمان داستان باید از این اقدام جلوگیری کنند.

راستش را بخواهید این تنها چیزی است که درباره ی داستان ضعیف این نسخه به یاد دارم و اگر اشتباه نکنم ظاهرا گوی جادویی شکسته و سه تکه تقسیم می شود و کاراکترهای داستان برای نجات و بازپس گیری آزادی خود، مجبور به یافتن این تکه های گمشده هستند. برخلاف دو نسخه ی قبلی، داستان تراین 3 حقیقتا ضعیف و کم محتواست و تنها موجبات خستگی گیمر را فراهم می آورد.

البته انصافا هنوز هم شنیدن صداگذاران و راوی های بازی، لذت خاص خود را دارد و از لحن و نوع گفتار آن ها به هنگام روایت داستان، بسیار خشنود خواهید شد. البته زمانی که دائما شکست بخورید و مجبور به شنیدن دوباره ی داستان شوید، آرام آرام از این بخش هم خسته خواهید شد.

داستان همواره نقشی اساسی در تراین ایفا می کند و لازم است که دنیای فانتزی بازی، به گیمر معرفی شود. اما داستان نسخه ی سوم، تنها بهانه ای است برای ورود به محیط های پر شده از پازل و معما و نقش دیگری ندارد. سناریونویسان سعی کرده اند که با وارد کردن نوعی طنز خاص، به داستان جان بدهند اما هیچ کدام از طنزهای به کار رفته، غنی نبوده و تاثیر خاصی ندارند.

با توجه به داستان بازی و البته طبق سنت قدیمی تراین، نسخه ی سوم بازی در محیطی اسرارآمیز و پر از رنگ و لعاب می گذرد. نورپردازی و استفاده تلفیقی از رنگ های سرد و گرم، مثل همیشه به خوبی انجام شده و هیچ وقت از نگاه کردن به دنیای زیبای تراین خسته نخواهید شد. المان کلیدی تراین در این است که گیمر دائما با دنیای بازی در حال تعامل است و در پیشبرد مراحل و پازل ها، نوعی تعادل درست وجود دارد.

پازل ها تا حد شگرفی، تابع فیزیک هستند و همیشه باید مسائلی چون وزن، گشتاور و بالانس را در نظر داشته باشید. هر یک از کاراکترهای بازی، توانایی های خاص خود را دارند که باید با ترکیب این توانایی ها، از معماها عبور کنید.

اگر تا به حال موفق به انجام بازی تراین نشده اید، باید بدانید که در گیم پلی، قادر به کنترل هر سه کاراکتر هستید. داستان این گونه ماجرا را توجیح می کند که گوی جادویی، باعث می شود که روح هر سه ی آن ها، در قالب یک بدن در بیاید. بنابراین می توان با فشردن اعداد کیبورد، دائما و در هر لحظه، کاراکترها را تغییر داد.

توانایی اصلی زویا در این است که با یک طناب، چند آیتم را به یک دیگر متصل می کند و در نتیجه، می توان اعمال زیادی انجام داد. برای مثال می توان برای باز کردن یک در، اهرم آن را به یک آیتم سنگین تر متصل کرد تا اهرم کشیده شود. یا می توان با اتصال طناب به یک آیتم، آن را از جایی به جای دیگر کشید.

در همین حال، آمادئوس و پونتیوس، قابلیت های کمتری نسبت به زویا دارند. آمادئوس تنها یک توانایی دارد و آن، ساخت جعبه های مکعب شکل و حرکت دادن آن هاست. پونتیوس هم علاوه بر توانایی های نظامی خود، می تواند آیتم های خاصی را شکسته و یا تکان دهد.

اگرچه در نسخه های قبلی، مشکل خاصی در تعادل میان کاراکترها وجود نداشت، اما در نسخه ی سوم، این مسئله، مشکلات زیادی برای گیم پلی پدید آورده و متوجه می شوید که چیزی بیش از 60 یا 70 درصد بازی، از طریق کاراکتر زویا دنبال می شود و دو کاراکتر دیگر نقش چندان زیادی ندارند.

در واقع توانایی های بیش از حد زویا در نسخه ی جدید، و نیز سه بعدی شدن محیط در برخی مواقع، در نهایت کار دست سازندگان داده و دیگر شاهد تعادل و بالانس همیشگی تراین نیستیم. هم چنین، معماها نیز به خودی خود مشکلاتی جدی دارند و دیگر مثل قبل چالش آور نیستند.

کم پیش می آید که پازل های تراین 3، چالش خاصی برای گیمر پدید آورند. خوش بختانه هیچ کدام از پازل ها، از نظر منطق مشکل ندارند اما سادگی پیش از حد آن ها کمی آزار دهنده است. مشکل دیگری نیز در این میان وجود دارد؛ گیمر خیلی زود به ساز و کار هر پازل پی برد و شیوه ی حل آن را می یابد، اما کنترل نسبتا ضعیف کاراکترها و محیط متفاوت این نسخه، سبب می شود که از پیش رو برداشتن هر پازل، به چالشی آزاردهنده و سخت بدل شود.

اما نکته ی قابل توجه تراین 3، در این است که همانند قبل، ویژگی های خاص معماهای خود را حفظ کرده. مثلا هیچ وقت در تراین لازم نیست که معماها را به درستی حل کنید و معمولا برای عبور از هر پازل، چند راه مختلف وجود دارد. بعضی از راه های حتی ممکن است احمقانه به نظر برسد. برخی از افراد تنبل (!) ممکن است ترجیح دهند که بجای حل یک پازل، چند جعبه را روی یک دیگر چیده و از محیط خارج شوند.

بازی هیچ محدودیتی برایتان قائل نیست و مجبور به حل درست معماها نیستید. تنها انتظار تراین از شما این است که از نقطه ی الف به نقطه ی ب برسید و در این میان، آیتم های کوچکی به نام Triangle را نیز جمع آوری کنید.

Triangleها نقشی اساسی در گیم پلی دارند و برای باز کردن هر مرحله ی جدید، به تعداد معینی از آن ها نیاز دارید. در هر مرحله، 150 آیتم Triangle وجود دارد که دسترسی به برخی از آنان آسان است و برای دسترسی به مابقی، مجبور به ترکیب توانایی های سه کاراکتر خواهید بود. هم چنین مراحل جانبی مختلفی نیز وجود دارد که تنها با یک کاراکتر دنبال می شوند و معمولا 20 عدد Triangle در خود جای می دهند. البته این مسئله، از نکات منفی گیم پلی است چرا که احتمالا مجبور به تکرار دوباره و حتی سه باره ی مراحل خواهید شد تا به منابع Triangle بیش تری دست یابید.

با توجه به سه بعدی شدن نسخه ی سوم، مبارزات در بازی بیش تر شده اند و البته به همان میزان نیز، سرگرم کننده تر. شاید تنها نکته ی مثبت سه بعدی شدن بازی نیز همین باشد؛ چرا که نه تنها هر محیط تعداد بیش تری از دشمنان را در خود جای می دهد، بلکه کنترل کاراکتر پونتیوس هم راحت تر شده و با دقت و مهارت بیش تری به مبارزه خواهید پرداخت.

جمع بندی

مشخصا استودیوی فروزن بایت، ایده های بسیار زیادی برای به کمال رساندن سری بازی تراین داشته است؛ اما هیچ یک به درستی از آب در نیامده اند. ورود به محیط سه بعدی و نیز کمبود معماهای درگیرکننده، صدمه ای جدی به المان های حیاتی تراین 3 وارد کرده و دیگر هیچ یک به خوبی سابق عمل نمی کنند.

تراین 3 هم چنان محیط زیبا و غنی خود را حفظ کرده و از این بابت، تجربه ی آن بر هر گیمری لازم است. اگر دو نسخه ی پیشین را تجربه کرده باشید، از نسخه ی سوم، تجربه ی چندان لذت بخشی نخواهید برد. اما اگر تا به حال موفق به تجربه ی سری تراین نشده اید، بد نیست اگر نیم نگاهی به نسخه ی سوم آن بیندازید. البته نویسنده توصیه می کند که پیش از این کار، حتما تراین 2 را در لیست بازی های خود قرار دهید.