بررسی بازی Tom Clancy’s Rainbow Six: Siege؛ در بند محاصره

عناوین شوتر اول شخص، بر خلاف سبک ساده و مورد پسندشان، از مکانیزم های زیاد و گوناگونی تشکیل شده اند. از تیر اندازی بگیرید، تا حتی نحوه حرکت بازیکن در محیط، المان هایی از گیم پلی هستند که همگی در موفقیت و کیفیت نهایی محصول موثرند.

تاکید استودیو سازنده، روی جنبه های مختلف این سبک، در نهایت موجب شکل گیری بازی هایی می شود که شاید همگی در یک ژانر دسته بندی شوند، اما در باطن تفاوت های بسیار زیادی با هم داشته باشند و هر کدام مورد پسند سلایق گوناگونی قرار بگیرند.

در حالی که بسیاری از بازی ها مانند Star Wars: Battlefront سعی می کنند بیشتر یک عنوان صرفا سرگرم کننده خلق کنند، اما اعضای تیم Ubisoft Montreal تلاش کرده اند با گذاشتن توان خود روی جنبه های تاکتیکی و استراتژیک، دست به تولید یک شوتر تاکتیکی بزنند.

Rainbow Six: Siege، عنوانی است که بر اساس نگرش های این تیم شکل گرفته، عنوانی بدون بخش داستانی، اما با تاکید فراوان روی بخش چندنفره رقابتی مبتنی بر کار تیمی که سعی کرده خود را تا حد ممکن از سایر شوتر های فعلی بازار جدا کند.

Rainbow Six از آن دسته از فرنچایز هاست که هر چند سال ها پیش برای خود اسم و رسمی داشت، اما برای مدتی طولانی زیر فرنچایز های پول ساز یوبی سافت دفن شده بود و البته اگر بخواهیم رو راست باشیم، چنان از خاطره ها محو شده بود که دیگر کسی چندان تره ای هم برایش خورد نمی کرد.

به هر حال، در کنفرانس E3 سال 2014 بود که یوبی سافت به عنوان سورپرایز بزرگ آخر نمایش خود، نسخه ای دیگر از این سری را معرفی کرد، Rainbow Six: siege. با نمایش نفس گیری که نوید بازگشت همان شوتری تاکتیکی که از این سری انتظار داریم را می داد.

اما امید ها زمانی رنگ باخت که یوبی سافت اعلام کرد، Siege عنوانی بدون بخش داستانی خواهد بود. نسخه های قبلی این سری، دارای بخش داستانی ای بودند که با تاکید روی کار تیمی، مخفی کاری و تاکتیک، خود را از سایر بازی های این ژانر جدا کرده بودند.

در هر صورت، تصمیم یوبی سافت این بود که در Siege، دیگر خبری از بخش داستانی نباشد و در عوض، تمامی آن المان های تیمی و تاکتیکی نسخه های قبلی، در بخش چند نفره رقابتی صرف استفاده شود. با وجود بستر خوبی که نسخه های قبلی ایجاد کرده اند و ویژگی هایی که به لطف سخت افزار نسل جدید، سازندگان می توانند اعمال کنند، Siege عنوانی جالب و هیجان انگیز به نظر می رسد.

پیش از این که سراغ بخش رقابتی بروید، Siege طی ده مرحله کوتاه، سعی می کند مکانیزم های بازی را برای شما آموزش دهد. این مراحل کوتاه که شبیه سازی هر چند محدود، برای قسمت چند نفره هستند، هر کدام با یک Operator صورت می گیرند و نحوه بازی با این ها که شخصیت های قابل بازی هستند را به شما آموزش می دهند.

این شخصیت های قابل بازی، اساسی ترین و پایه ای ترین المان های گیم پلی سیج را تشکیل می دهند و هر کدام، شخصیت و پیش زمینه و از همه مهم تر، امکانات و گیم پلی منحصر به فرد خود را دارند و به دو دسته مهاجم و مدافع تقسیم می شوند.

اپراتور ها و امکانات منحصر به فرد ان ها، کاملا در خدمت کار تیمی است که از یک بازی تاکتیکی همانند siege انتظار داریم، زیرا که پیروزی در Siege، بدون انتخاب درست اپراتور ها و تسلط کامل به توانایی های آن ها ممکن نیست.

اما بازی های رقابتی در سیج، رویارویی دو تیم 5 نفره، یکی مدافع و دیگری مهاجم است که در چندین راند مختلف مقابل هم قرار می گیرند و اولین تیمی که بتواند برنده سه راند بشود، پیروز میدان است. قبل از هر راند، جای دو تیم عوض می شوند و بازیکنان باید اپراتور های خود را انتخاب کنند، سپس تیم مدافع باید با جای گذاری تله در محیط، پوشاندن در ها و پنجره از اهداف خود، مانند بمب یا گروگان دفاع کند و تیم مهاجم، ابتدا موظف است با فرستادن درون ها این اهداف را شاسایی کنند و سپس به سراغ آن ها را برود.

این اپراتور ها به نحوی طراحی شده اند که قدرت های آن ها، خنثی کننده و در برخی شرایط مکمل یکدیگر باشند، برای مثال یکی از مدافعان، می تواند برخی ورودی و خروجی ها را با موانعی بپوشاند تا توسط اکثر مهاجمان، حتی با استفاده از c4 قابل نفوذ نباشد، اما یکی از مهاجمان می تواند با کار گذاشتن تجهیزات ویژه ای که در اختیار دارد از سد این موانع عبور کند.

برخی نیز از تجهیزات شان برای یاری رساندن به هم تیمی های شان بهره می گیرند و برای مثال می توانند زره آن ها را تحکیم ببخشند. هر اپراتوز بر حسب ویژگی هایش به نحو خاصی به پیش برد اهداف تیمش یاری می رساند. بازیکنان هر تیم باید با دقت، اپراتور های خود را طوری انتخاب کنند که بهترین هماهنگی را با هم داشته باشند تا بتوانند هر چه بهتر وظیفه شان را انجام دهند.

المان مهمی در این نوع بازی ها، طراحی نقشه و محیطی است که بازی در آن روی می دهد. خوشبختانه یوبی سافت از پس این بخش حیاتی از بازی به خوبی بر آمده و این محیط ها، بسیار با جزئیات و در خدمت گیم پلی بازی طراحی شده اند. و به لطف تخریب پذیری بالا Siege و قدرت اپراتور ها، تقریبا هر مانعی را می توان پشت سر گذاشت.

اما دقیقا جذابیت Siege در این است که شاید شما بتولنید در ها را بشکنید، خود را از پنجره به درون اتاق بی اندازید، اما هیچ گاه واقعا مطمئین نیستید پشت این حفاظ ها چه چیزی است. شاید هر 5 نفر تیم مقابل، منتظر باشند تا شما را به رگبار ببندند. شاید در گوشه ای از اتاق، منتظر عبور دشمنانتان باشید اما ناگهان سقف روی سرتان خراب شود.

امکانات Operator ها، تخریب پذیری و طراحی مناسب محیط های باعث شده گیم پلی Siege از عمق بسیار بالایی برخوردار باشد، هر حرکتی و هر توقفی در سیج نیازمند فکر، زماند بندی و احتیاط است، وگرنه هر آن ممکن است از جایی که فکرش را هم نمی کنید به شما شلیک شود.

امکاناتی بسیار گسترده و زیاد برای تعامل با محیط در Siege در نظر گرفته شده و باید خلاقیت خود را به کار بگیرید تا با استفاده از امکاناتی که در اختیار دارید، بهترین بهره را از محیط ببرید.

از سایر المان های گیم پلی گفتیم، اما حرفی از تیراندازی نزدیم، شاید عجیب باشد، اما در Siege، یک بازی شوتر اول شخص، بخش های تیزاندازی، کوتاه و مختصر هستند، در واقعا زمانی که یک دشمن را می بینید، باید در صورت امکان، به سرعت او را از پای در بیاورید و سریع از صحنه جرم دور شوید.

با این وجود، کیفیت مکانیزم های تیراندازی در Siege بسیار قابل قبول است و همواره مهات بازیکنان را به چالش می کشد. موقعیت و زاویه به هنگام تیراندازی، نگه داشتن خط شلیک روی هدف و شلیک در موقعیت مناسب، همگی از نکاتی هستند که هر بازیکن باید کاملا پیش از تیراندازی آن ها را در نظر داشته باشد وگرنه تنها خود را در معرض خطر قرار می دهد.

نکته بسیار مهم و موثر دیگر در Siege که اثر آن مستقیقا در گیم پلی هویداست، صداگذاری و افکت های صوتی هستند که در Siege بسیار خوب و قابل قبول کار شده اند. در چنین بازی ای که تاکید زیادی روی مخفی کاری دارد، هر صدای اضافه، شلیک بی جهت، می تواند منجر به به خطر افتادن کل تیم بشود. اما اگر ابزار لازم را در اختیاز داشته باشید، می توانید از این صدا ها به نفع خود استفاده کنید و با ایجاد انفجار های غیر واقعی، تیم حریف را به تله بکشانید.

از نقش تخریب پذیری، افکت های صوتی و تیراندازی گفتیم که همگی کیفیتی خوب و قابل قبول دارند، اما مشکل این جاست که با تمامی این گفته ها و با وجود امکانات بسیار خوبی که Siege برای یک بازی تاکتیکی مبتنی بر کار تیمی ارائه می کند، همچنان اهداف و وظایف در Siege کمرنگ هستند. کمتر پیش می آید که انجام دادن مراحل باعث پیروزی تیمی شود، بلکه برنده اغلب تیمی است که بیشتر ایستادگی و مقاومت کند و اعضایش دیرتر کشته شوند.

Siege نسبت به بسیاری از بازی های هم سبک خود که صرفا فستیوالی از شلیک گلوله ها هستند، فکری تر، دقیق تر و نیازمند حوصله بیشتری است، اما در باطن، تمامی مکانیزم های آن صرفا برای کشتن سایر بازیکنان و نه انجام اهداف استفاده می شود که موجب می شود Siege در باطن همانند یک Team Deathmatch با رنگ و لعاب بازی های تاکتیکی باشد.

اما کمی خارج از روند اصلی بازی های رقابتی صحبت کنیم، اپراتور ها از همان اول برای بازیکنان آزاد نیستند و باید خریداری شوند. دو واحد پولی برای این مهم اختصاص داده شده، یکی امتیازات Renown که با بازی کردن به مرور در اختیار بازیکن قرار می گیرد و دیگر R6 Money که با خرج پول واقعی قابل خریداری هستند.

اپراتور ها با امتیازات Renown قابل خریداری هستند و هر بازیکن بهتر است قبل از ورود به بخش چند نفره، با بازی کردن مراحل آموشی بتواند پول خرید حداقل سه مهاجم و مدافع را به دست بیاورد، زیرا اگر، هیچ مهاجم یا مدافعی نداشته باشند یا آن هایی هم که آزاد کرده اند، توسط بازیکنان هم تیمی شان انتخاب شده باشند، مجبور هستند از سربازان عادی و تحت تعلیم استفاده کنند که برخلاف  اپراتور ها قدرت ویژه و به خصوصی ندارند.

از سوی دیگر، هر اپراتور علاوه بر تجهیزات و امکانات به خصوصش، به مجموعه ای از سلاح های اصلی و ثانویه هم مجهز هست. هر کدام از این سلاح ها، یک سری ملحقیات مانند دوربین، صداخفه کن و از این قبیل امکانات دارند که برای بهره گیری باید توسط امتیازات Renown خریداری شوند.

پول های R6 بیشتر برای خرید امکانات صرفا ظاهری استفاده می شوند، اما مسئله این جا است که با آن ها می تواند شتاب دهنده امتیازات Renown خرید و امتیازات حاصل از هر بازی را چند برابر کرد. هر جند این آسیبی به گیم پلی وارد نمی کند، اما باز هم همچین امکاناتی بیشتر در بازی های Free to Play دیده می شوند و حضور آن ها در Siege که قیمت یک بازی کامل را دارد، کمی عجیب است.

اگر به سراغ کمیت و محتویات عرضه شده در Siege برویم، جدا از بخش چند نفره و ده مرحله آموزشی، بخشی به نام Terrorist Hunt هم در بازی گنجانده شده که می توان آن را به صورت انفرادی یا با کمک دوستان به صورت Co oP انجام دهید. این مراحل جذابیت بخش چند نفره رقابتی را ندارند، و در حقیقت دلیل زیادی برای انجام دادن آن ها با وجود بخش چند نفره قدرتمند Siege نیست.

ما تا حد ممکن سعی می کنیم هر بازی را در چهار چوب خودش بررسی کنیم و به همین دلیل به siege به دلیل نبود بخش داستانی، ایرادی وارد نمی کنیم، اما به هر حال، برخی اشکالات داستانی، حتی با وجود عدم داستان در Siege به چشم می خورد! صرفا برای ساخت بستری برای بازی، در همان ابتدا توضیح داده می شود که یک گروهک تروریستی به پا خاسته و به همین دلیل تیم Rainbow، متشکل از سربازان نخبه کشور های مختلف برای مقابله با این تهدید جهانی گرد هم آمده اند.

مشکل این جاست که همین دو خط بستر داستانی هم مشکلات و تناقضات عجیبی دارد! برای مثال، چرا در بازی های رقابتی، چه مهاجم ها و چه مدافعان اعضای تیم Rainbow و اپراتور های این تیم هستند و یک دیگر را تار و مار می کنند! هرچند این موضوع واقعا یک ایراد به شمار نمی رود، اما فکر کردن به آن همیشه خنده دار است!

11 نقشه مختلف در بازی قرار داده شده که هر کدام، همان طور که گفته شد بسیار پر جزئیات و در راستانی هدف اصلی بازی یعنی کار تیمی طراحی شده اند. هر یک از این ها فضا سازی مخصوص به خود را دارند و از نظر بصری تا حد ممکن با یکدیگر متفاوت اند و کمتر پیش می آید که از آن ها خسته شوید.

هر چند کمیت محتویات Rainbow Six Siege، برای یک عنوان صرفا چندنفره و بدون بخش داستانی قابل قبول است، اما در حقیقت قیمتی که برای آن در نظر گرفته شده کمی زیاده روی و به دور از انصاف است و در نظر گرفتن قیمت یک بازی کامل، برای Siege که حتی از مدل های تجاری بازی های Free to Play هم بعضا استفاده کرده، تصمیمی عجیب از سمت کمپانی ناشر است.

گرافیک فنی هم قابل قبول، اما نه در حد سایر عنوان های نسل هشتم است و کیفیت بافت ها، چندان خارق العاده نیست، اما برخی افکت ها و البته فیزیک، چشم نواز کار شده اند و انفجار اشیا و ویران شدن دیوار ها، همگی قابل تحسین هستند.

کیفیت سرور ها هم عامل مهم دیگری است که مستقیما در تجربه بازیکن از Siege تاثیر می گذراد، خوشبختانه سرعت پیدا کردن بازی در Siege بسیار سریع است و زیاد شما را معطل نمی کند، اما متاسفانه برای این عنوان سرور های اختصاصی در نظر گرفته نشده و ایجاد اختلال در کیفیت اینترنت میزبان، منجر به بروز مشکلات در بازی ها و حتی قطع کامل روند بازی می شود.  اما با این حال این مشکلات به ندرت رخ می دهند و اگر کیفیت اینترنت شما قابل قبول باشد در siege هم مشکلی نخواهید داشت.

در آخر باز هم باید تاکید کنیم که Siege یک عنوان صرفا چند نفره، با تاکید زیاد روی کار تیمی و بازی تاکتیکی است. اگر دنبال شوتری هستید که بدون دلیل و برای سرگرمی شلیک کنید و یا می خواهید از یک بخش تک نفره و از یک داستان خوب لذت ببرید، فکر Siege را از ذهن خود بیرون کنید.

اما برای بازیکنانی که دنبال یک شوتر متفاوت هستند، از روند گاها کند بازی های تاکتیکی و فکری خسته نمی شوند و مشکلی هم با پرداخت 60 دلار برای یک بازی صرفا چند نفره را ندارند، Siege را توصیه می کنیم. لازم به ذکر است که تجربه siege در کنار دوستان بسیار لذت بخش تر است و سعی کنید بیشتر در کنار دوستان تان به انجام آن بپردازید.