حق با مایکروسافت بود؛ دیسک های بازی احمقانه اند

سال 2013، مایکروسافت کنسول بازی جدید خود را معرفی کرد. اکس باکس وان با آنچه که امروز می بینیم و تجربه می کنیم بسیار متفاوت بود. ردموندی ها می خواستند کم کم دیسک های بازی را کنار بزنند و همه چیز را روی سرویس های ابری ببرند. اما سه سال پیش، بازار برای چنین تغییر بزرگی آماده نبود و شاید هنوز هم فرصت این کار نرسیده باشد.

اکس باکس وان یک کنسول کاملا آنلاین بود که کاربر برای استفاده از آن باید حتما یک بار آنلاین می شد، بازی های دست دوم را اجرا نمی کرد و همه جور محدودیتی داشت. موج اعتراضات گسترده نسبت به این کنسول سبب شد تا سونی از فرصت ایجاد شده نهایت استفاده را ببرد و پلی استیشن 4 را محبوب ترین کنسول این نسل سازد.

پاول تاسی از وبسایت فوربس، در این رابطه مقاله ای خواندنی به رشته تحریر درآورده و نگاهی به وضعیت کنونی بازی ها و نحوه اجرای شان روی کنسول دارد که در زیر می خوانیم.

روز گذشته، من دیسک بازی The Division را دریافت کردم. دو ساعت و نیم پس از قرار دادن دیسک درون دستگاه گذشت تا بالاخره قادر به انجام بازی شدم.

نصب بازی های فیزیکی به همان اندازه ای که یک بازی قرار است به صورت دیجیتالی دانلود شود زمان می برد و همان فضا را هم روی هارد دستگاه اشغال می کند. تهیه کردن شان هم سخت تر از خرید دیجیتالی است. پس چه لزومی دارد؟ خلاصه بگویم، من مایکروسافت در سال 2013 هستم.

در آن دوران، مایکروسافت نقشه داشت تا ضرورت وجود دیسک های بازی را از بین ببرد. هدف این بود که اکس باکس وان کاملا به دانلود دیجیتالی متکی شود و اگر دیسک ها قرار بود باشند، صرفا برای نصب فایل های بازی و البته اثبات مالکیت بود.

واکنش ها سریع و بی رحمانه بود. همه باور داشتند که کنسولی این چنینی، بازار بازی های دست دوم را نابود می سازد و کلکسیون ها را به یک باره منسوخ می کند. دیگر امکان قرض دادن بازی وجود ندارد و هیچ راهی برای فروختن یک بازی که از آن خوش تان نیامده ندارید.

زمانی که همه از دست مایکروسافت عصبانی بودند، سونی این سیاست را به تمسخر گرفت و ویدیویی منتشر کرد که در آن به اشتراک گذاری ساده بازی های پلی استیشن 4 را نمایش می داد که طی آن بازی به راحتی دست به دست می شود.

مایکروسافت تحقیر شده بود و مجبور شد تا پیش از عرضه کنسول اش به بازار، سیاست هایش را تغییر دهد. حالا دیسک ها دوباره آمده اند و به همان شیوه قدیمی بازی را اجرا می کنند.

اما حقیقتا اینگونه نیست. آن ها مثل قبل نیستند و حالا من متوجه منظور مایکروسافت می شوم و می فهمم که چرا آن ها می خواستند دیسک ها را از بازی خارج کنند. و من در این مورد تنها نیستم. هر سال نسبت به سال قبل، درآمد دیجیتالی رشد بیشتری می یابد و کاربران بیشتری بازی های شان را مستقیما از پلی استیشن نتوورک و اکس باکس لایو دریافت می کنند (پی سی گیمرها که سال ها است این کار را انجام می دهند).

بنابراین چه تغییر کرده؟ چرا همه آن افراد خشمگین حالا نظرشان در حال تغییر است؟ بنا به چند دلیل.

همانطور که گفته شد، دیسک ها آنطور که در گذشته بودند نیستند. حالا، پروسه خریدن یک بازی روی دیسک اینطور نیست که آن را درون دستگاه بگذاری و بلافاصله بازی کنی. بلکه، باید یک مدت طولانی منتظر نصب یا دانلود پچ ها بمانی که گاهی اوقات این زمان به اندازه دانلود کامل نسخه دیجیتالی طول می کشد.

اما با خرید دیجیتالی، اغلب بازی ها به شما این اجازه را می دهند که پیش از عرضه، بازی را دانلود کنید و بدون معطلی در روز اول عرضه، به انجام آن بپردازید. این مسئله با خرید دیسک های فیزیکی در روز اول جور در نمی آید و چه بخواهید، چه نخواهید باید این پروسه طولانی را طی کنید.

یکی از دلایل مخالفت در مورد بازی های دیجیتالی، فضای محدود هارد درایوها است و اگرچه من معتقدم همه کنسول ها به هارد درایوهای بزرگ تری نیاز دارند، اما همین دلیل در مورد دیسک ها هم صادق است، حتی به شیوه ای بدتر.

اکثر بازی ها، بخش قابل توجهی از هارد دستگاه را اشغال می کنند، حتی اگر آن ها را از روی دیسک اجرا کنید. و با وجود اینکه تمامی محتوای بازی را از روی دیسک نصب کرده اید، اما برای اجرا، باز هم باید دیسک را درون دستگاه قرار دهید. اما بازی های دیجیتالی را هر زمان که بخواهید می توانید اجرا کنید.

مسئله بعدی، واهمه از گرفته شدن حقوق بازی است؛ زمانی که کمپانی سازنده به یک باره تصمیم می گیرد بدون بازگشت پول، بازی را از اکانت شما حذف کند. از نگاه من، این یک نوع پارانویا است (مردم هنوز هم می ترسند که به یک باره اپل کل مجموعه آهنگ های درون آیتونزشان را پاک کند؟)، اما حقیقت این است که در چنین دنیای مدرنی، شما احتمالا نمی توانید برخی بازی ها را چند سال بعد بازی کنید. با دیسک یا بدون دیسک.

همین The Division را مثال می زدنم. دیویژن یک بازی آنلاین است که برای انجام تک تک قسمت های آن نیاز به سرورهای روشن است. یک روزی، بین 5 تا 10 سال آینده، یوبیسافت احتمالا آن سرورها را خاموش می کند.

در آن لحظه، هیچ اهمیتی ندارد که شما دیویژن را روی دیسک خریده اید یا نسخه دیجیتالی آن را دارید. هیچکدام شان قرار نیست کار کنند. همین امروز هم می توانیم بازی های قدیمی تر را ببینیم. دیگر نمی توانم برگردم به عقب و بخش چند نفره Halo 3، یکی از محبوب ترین بازی های عمرم، را بازی کنم چون سرورها خاموش شده اند.

برای بسیاری از بازی های چند نفره، این اتفاق رخ داده و شما تنها می توانید بخش تک نفره یا دو نفره آفلاین آن ها را انجام دهید. با در نظر گرفتن اینکه بازی ها امروزی چقدر به بخش آنلاین متکی شده اند، تصور آینده ای با سرورهای خاموش می تواند شما را در این مورد روشن سازد.

من نمی گویم که این رویه درست است، اما واقعیت اینگونه پیش می رود و از ماجرای بازی های دیجیتالی در برابر دیسک ها کاملا جدا است. هر دو ورژن بازی ها، یک آینده ای را خواهند داشت.

مردم می گویند که دلشان برای دیدن قفسه کلکسیون بازی های شان تنگ می شود و می خواهند در هر زمانی، بازی های قدیمی را انجام دهند. عده ای دیگر هم می گویند که باید بازی را هر زمان لازم نداشتند بفروشند که البته خلاف ایدئولوژی های قبلی است. با فروختن بازی ها در فروشگاه هایی نظیر گیم استاپ دیگر کلکسیونی برای شما باقی نمی ماند.

با این حال، شاید بتوان گفت منطقی ترین دلیل همین بوده و هست. اما اکوسیستم بازی های دست دوم روز به روز کمرنگ تر می شود. همانطور که گفتم، پی سی گیمینگ چند سالی است که بازی های فیزیکی را فراموش کرده و کاملا هم با این قضیه کنار آمده اند.

تصور اینکه پی سی گیمرها حالا به درایوهای نوری احتیاج داشته باشند تا دیسک بازی های شان را مرتب درون آن قرار دهند حالا خنده دار است، بنابراین چرا چنین چیزی برای کنسول گیمرها به یک اجبار تبدیل شده؟

دلیل اصلی عدم تمایل پی سی گیمرها به قابلیت فروش بازی های دست دوم، تخفیف های بزرگی است که روی پلتفرم هایی نظیر استیم شاهدشان هستیم. اما حالا، کم کم همین اتفاق بیش از پیش روی پلی استیشن نتوورک و اکس باکس لایو هم رخ می دهد. سرویس های حق عضویت هم ماهانه بازی های دیجیتالی رایگانی هدیه می دهند.

اگر گیم استاپ از بین برود و بازار بازی های دست دوم را با خود ببرد، ما چنین تخفیف هایی را روی کنسول ها بیشتر شاهد خواهیم بود. پس منطقی نیست که دیگر بگوییم تمام بازی های دیجیتالی 60 دلاری اند و دست دوم فروشی ها بسیار در صرفه جویی هزینه ها موثر خواهند بود.

در یک چرخه ثابت قرار گرفته اید که بازی را 60 دلار می خرید و 30 دلار می فروشید و این را مرتبا تکرار می کنید. در این میان چه چیزی به دست آورده اید؟ قابلیت داشتن یک کلکسیون؟ من ده ها بازی دیجیتالی را از کنسولم پاک کرده ام تا یکی جدیدتر را نصب کنم، اما آن ها هنوز هم برای من هستند و هر وقت بخواهم می توانم برگردم و دانلودشان کنم. اما به شیوه گیم استاپ، این رویه هزینه خواهد داشت.

عقیده من شاید کامل نباشد و آماده شنیدن مخالفت ها هستم اما فکر می کنم بازار نسبت به سه سال پیش تغییر کرده و این ماجرا دیگر به سیاه و سفیدی گذشته نیست. بازی های دیجیتالی منفعت های جدیدی ارائه می دهند و دیسک ها تقریبا اسباب زحمت شده اند. نسل بعد اگر دیسک ها فدا شدند، من هیچ اندوهی نخواهم داشت.