بازی ناجوانمردانه؛ آیا Modern Warfare Remastered نقش اسب تروا را برای اکتیویژن ایفا می کند؟

نزدیک به یک ماه پیش بود که کمپانی اکتیویژن و استودیوی Infinity Ward بالاخره از نسخه جدید سری بازی Call of Duty با نام Infinite Warfare رونمایی کردند و اعلام نمودند طبق معمول همیشه، در ماه اکتبر باید منتظر عرضه آن بود. بعد از معرفی، جای تعجب چندانی نداشت که Infinite Warfare همچنان همان سبک و سیاق قبل را دنبال می کرد و نوید عنوانی چندان ارزشمند را نمی داد.

شاید پیش خودتان بگویید که به هرحال اکتیویژن، تا یک روز می تواند به ساخت سالانه کال آو دیوتی ادامه دهد و از جایی به بعد، مجبور به توقف روند فعلی خود خواهد بود. اما احتمالا هم شما و هم ما، هر دو در اشتباه هستیم. در حال حاضر، بازی ها و فرنچایزهای تبلیغاتی، به بخشی جداناپذیر از این صنعت تبدیل شده اند و برخی از آنها به معنای واقعی کلمه، بیش از یک دهه است که بدین شکل، نه تنها به حیات خود ادامه داده اند بلکه میلیاردها دلار روانه جیب سازندگانشان کرده اند.

اما Call of Duty را می توان بدون اندکی تردید، موفق ترین عنوان تبلیغاتی در این میان دانست که نسخه های جدیدش، به صورت از پیش تضمین شده، فروشی 20 میلیون واحدی یا بیشتر خواهند داشت و بخش چندنفره آن ها نیز، مطمئنا در مسابقات eSports شرکت داده خواهد شد؛ کال آو دیوتی حالا یکی از آن معدود سری بازی هایی است که یک تنه مفهوم «فرنچایزی سرگرمی-محور» را در خود جای داده و از منظر محبوبیت، به راحتی در کنار فیلم های بلاک باستری چون هری پاتر قرار می گیرد.

با وجود همه این ها، در گذشته کال آو دیوتی صرفا یکی از بازی های شوتر نظامی موجود در بازار، در میان خیل عظیم عناوین مشابه به حساب می آمد. اما اکتیویژن توانست با عرضه بازی Modern Warfare، همه چیز را تغییر دهد و کال آو دیوتی را به پدیده ای در میان عناوین شوتر اول شخص تبدیل کند. Modern Warfare 2 هم همین رویه را در پیش گرفت و با بهبود عنوان قبلی، کال آو دیوتی را به فرنچایزی قابل اعتماد و محبوب در دوران اوج اکس باکس 360 و پلی استیشن 3 تبدیل نمود. این مهم، بدون بخش داستانی بی نظیر و گیم پلی اکشن سریع و پر زد و خورد که استانداردهای پیشین را تا چند مرحله ارتقا می داد، تحقق نمی یافت.

اکتیویژن را می توان یکی از غول های جاه طلب صنعت بازی دانست؛ کمپانی ای که مدیران استودیوی Infinity Ward، یعنی جیسون وست (Jason West) و وینس زامپلا (Vince Zampella) را به طرزی مشکوک و غیرقابل باور اخراج کرد و از آن پس، فصلی جدید در تاریخچه خود را رقم زد. از یک سو، Treyarch که پیش از این هیچکس آن را جدی تلقی نمی کرد، حالا به استودیویی نام آشنا تبدیل شده و از سوی دیگر، اکتیویژن به استودیوهایی مانند Sledgehammer Games روی آورده تا نقشی در چرخه تولید عناوین کال آو دیوتی ایفا کرده و فشار ناشی از عرضه سالانه، هزینه های بالای ساخت و مدت زمان طولانی توسعه بازی ها را کاهش دهند.

جالب اینجاست که حتی بزرگترین «شکست» های فرنچایز کال آو دیوتی، دستآوردی بزرگ برای دیگر بازی های ویدیویی بازار به حساب می آیند. برای مثال عناوینی در این سری بازی که «تعداد بازیکنان فعال کمتری نسبت به نسخه پیشین خود» دارند یا «به فروشی کمتر از سابق» دست پیدا کرده اند، از نظر واحدهای فروخته شده، عملکردی به مراتب بهتر از دیگر فرنچایزهای بزرگ (البته به جز Grand Theft Auto) از خود به جای گذاشته اند. این در حالیست که مدیران اجرایی کمپانی های بزرگ دیگر، حاضرند دست به هرکاری بزنند تا به یک یا دو نسخه از چنین فرنچایز پرفروشی دسترسی داشته باشند؛ البته فرنچایزهایی که به صورت سالانه عرضه می شود نیز جای خود را دارند.

فرقی ندارد که یکی از طرفداران سینه چاک کال آو دیوتی هستید یا از آن تنفر پیدا کرده اید، دیگر بر هیچکس پوشیده نیست که تمام نسخه های دنباله این فرنچایز، هیچ تفاوتی با قبل ندارند و اکتیویژن صرفا عنوانی با المان های معین را دائما و دائما به دست مخاطبان می رساند. گیم پلی کال آو دیوتی را به صورت خلاصه می توان چنین چیزی توصیف کرد: تیراندازی به دشمنان، تحسین بخش های خشونت آمیز داستان که سازندگان بازی با مشقت فراوان آن ها را در گیم پلی جا داده اند، تیراندازی مجدد به دشمنان و در نهایت پیوستن به بخش چندنفره بازی که خیلی زود، جذابیتش را از دست می دهد.

ضمنا تمام ابداعات جدید سازندگان کال آو دیوتی، به استانداردی برای نسخه های بعدی تبدیل می شود؛ و به عنوان مثال می توان به ماد زامبی (Zombie Mode) اشاره کرد. مضاف بر این، بازسازی مجدد نقشه ها و مادهای محبوب نسخه های قدیمی در عناوین جدید، نشان می دهد که اکتیویژن به آرامی، اندک خلاقیت باقی مانده خود را نیز دارد از دست می دهد و توسعه دهندگان، قادر به ارائه هیچ المان جدیدی نیستند.

راهکاری که اکتیویژن به آن متوسل شده تا از وضوح تکراری بودن عناوین خود جلوگیری نماید، پیشرفت طی زمان در داستان است. همانطور که Modern Warfare زمان را از دوران جنگ جهانی دوم به جلو برد و به زمان حال آورد، تمام نسخه های دنباله کال آو دیویی در زمانی جلوتر از قبلی به وقوع می پیوندند؛ حتی بلک آپس هم حالا در آینده دنبال می شود. این راهکار به کال آو دیوتی اجازه داده تا بتواند دست به نوآوری های نسبتا جدید بزند؛ اما در نهایت چه؟ آیا اکتیویژن بالاخره مجبور به بازگشت به عقب خواهد شد؟

اما بیایید از خودمان بپرسیم که اگر کال آو دیوتی بعدی واقعا متفاوت بود چه؟ هنوز اطلاعات چندانی درباره Infinite Warfare منتشر نشده، اما اکتیویژن سخنانی درباره آن به میان می آورد که اندکی ما را به فکر فرو می برد. این کمپانی می گوید گیمر می تواند دستورات مختلفی را به فضاپیماها صادر کند و آنها را شخصی سازی نماید. علاوه بر این، امکان گشت و گذار در نقشه ها، صحبت با شخصیت های جانبی و انتخاب مراحل فرعی نیز وجود دارد.

غیر از این است که چنین المان هایی، اندکی به سمت ژانر نقش آفرینی سوق پیدا کرده اند؟ با توجه به اینکه بازی های ویدیویی روز به روز تکامل بیشتری می یابند، معمولا کم پیش نمی آید که توسعه دهندگان، دست به چنین حرکاتی زده و المان های بازی خود را دستخوش تغییر کرده تا گیم پلی وسیع تری در اختیار مخاطبان قرار دهند.

شاید هنوز اندکی برای نتیجه گیری در این باره زود باشد، اما مطمئنا چندان دور از ذهن نیست که بگوییم اکتیویژن، احتمالا کال آو دیوتی های بعدی را به سمت سبک نقش آفرینی حرکت خواهد داد. در واقع چنین کمپانی هایی باید دائما به دنبال راهکارهایی جدید باشند تا کارمندانشان بتوانند شغل خود را حفظ کرده و دست به ابداعات جدید بزند. نتیجه گیری نهایی این است که شاید واقعا نمی توان یک بازی را برای همیشه به صورتی یکسان ساخت و حالا زمان آن رسیده تا کال آو دیوتی یکبار دیگر، وارد دوره و عرصه ای جدید شود.

اما سوال اینجاست که آیا مردم از این تغییرات راضی خواهند بود یا خیر؟ قطعا هنوز امکان ارائه پاسخی قطعی در این باره وجود ندارد. اکتیویژن معمولا سرمایه کلانی به بازی های خود اختصاص می دهد و بعید است تا زمانی که نسبت به همه چیز اعتماد به نفس کامل نداشته باشد، چنین عنوانی را به دست مخاطبان برساند.

درست است که کمپین تبلیغاتی Infinite Warfare تا به امروز عملکردی فاجعه بار از خود به جای گذاشته و مخاطبان حالا بیش از هر زمان دیگری نسبت به روند نامعقولی که اکتیویژن در پیش گرفته معترض اند، اما تقریبا با اطمینان می توان گفت که میلیون ها طرفدار، با دیدن تریلر معرفی بازی Modern Warfare Remastered، از همین حالا آن را پیش خرید کرده اند.

حتی با مراجعه به بخش کامنت های وب سایت یوتوب متوجه می شوید که اکثریت غالب طرفداران، بیشتر از Infinite Warfare، در انتظار MW Remastered هستند و حاضر نیستند از فرصت به وجود آمده برای تجربه Modern Warfare با گرافیک HD، آن هم روی کنسول های نسل هشتم بگذرند. (در پرانتز باید اشاره کرد که کاربران برای خرید MW Remastered، مجبور به خرید Infinite Warfare هستند و امکان خرید جداگانه آن وجود ندارد!)

مطمئنا این استراتژی هوشمندانه ای است که اکتیویژن به کمک آن، فروش بازی جدید خود را تضمین کرده است. از یک سو، طرفداران بازی شاهکاری چون Modern Warfare تصمیم می گیرند تا یکبار دیگر فرصتی مجدد به فرنچایز محبوب سابق خود بدهند و از سوی دیگر، کم نیستند گیمرهایی که مجذوب المان های کال آو دیوتی جدید شده اند.

هر گیمری که چندین سال در زمینه بازی های ویدیویی تجربه داشته باشد، به خوبی می داند قوانین این صنعت، از اساس با قوانین دیگر صنایع فرق می کند و کمپانی های بزرگ به راحتی با سو استفاده از احساسات مردم، قادر به فروش بازی های نه چندان نویدبخش خود هستند. و به همین دلیل است که Infinite Warfare زیر سایه سنگین خبر عرضه Modern Warfare Remastered قرار گرفته و تقریبا هیچکس اهمیت چندانی به بازی جدید استودیوی Infinity Ward نمی دهد.

پس اگر ساده و خلاصه بخواهیم بگوییم، Modern Warfare Remastered برای اکتیویژن نقش اسب تروایی را ایفا خواهد کرد که Infinite Warfare را از نابودی نجات خواهد داد و حتی ممکن است بتواند این فرنچایز رو به افول را یک بار دیگر به دوران اوج خود بازگرداند.