نگاهی به نقش کاراکترهای محبوب سریال «سیمپسون ها» در بهبود عملکرد کیبورد آیفون

این روزها کیبوردهای مالتی تاچ به امری عادی در تلفن های هوشمند و انواع تبلت بدل شده اند و امکان تایپ سریع پیام روی دستگاه های اندرویدی و یا مبتنی بر iOS را برای کاربران فراهم نموده اند.

اما نباید از یاد برد که درست شش سال پیش و در عصر بلک بری و نوکیا، کیبوردهای فیزیکی تنها راهکار ممکن و قابل استفاده در دنیای موبایل به شمار می رفتند و در عین حال اصلی ترین مانع پیش روی اپل برای پیروزی آن در بازار اسمارت فون محسوب می شدند.

در میان تمامی مشوق هایی که مهندسان این شرکت برای پیدا کردن راهکار پیش روی خود داشتند شاید سیمپسون ها اصلی ترینش به شمار می رفتند.

سایت Fastcompany چندی قبل مطلبی را تحت عنوان «تاریخچه شفاهی طراحی در اپل» منتشر کرد؛ این پست بخش هایی از مصاحبه با ده ها کارمند و مدیر سابق کمپانی کالیفرنیایی را شامل می شود و در یکی از آنها به صحبت های اسکات فورستال اشاره شده که پیشتر از مهندسان ارشد این شرکت بوده و بعدا به عنوان معاون ارشد واحد iOS فعالیت کرده و معتقد است که در گذشته یکی از بزرگ ترین چالش های تیم مهندسی iOS کیبورد بوده.

او می دانست که اگر نتواند به وعده هایش در مورد تسهیل فرایند تایپ و همچنین مالتی تاچ عمل کند آنگاه کلی ایده تعامل با آیفون زیر سوال می رود و به نوعی محکوم به شکست خواهد بود.

منتقدان این نظریه از جمله استیو بالمر مدیر عامل سابق مایکروسافت بارها و بارها آشکارا [حتی قبل از عرضه دستگاه به بازار] اعلام کرده بودند که آیفون محکوم به شکست است زیرا دستگاه فاقد کیبورد فیزیکی بود.

Nitin Ganatra مدیر ارشد اسبق واحد مهندسی اپلیکیشن های iOS در این باره می گوید: اسکات تمام تمرکزش را روی کیبورد گذاشته بود. هرکسی در تیم او به خوبی می دانست که اپل قبلا نیز تلاش کرده بود دستگاهی با مکانیزم پشتیبانی کننده از تاچ (با نام نیوتن) را ارائه نماید اما از سوی صنعت مورد تمسخر قرار گرفته بود.

فورستال برای آنکه یادآور شود ایده اش در آن دوران چقدر مورد استهزا قرار گرفته بود اشاره ای به کارتون سیمپسون ها می کند. در سال ۱۹۹۴ میلادی و  در سری ششم این انیمیشن سیمپسون ها نیوتن اپل را به خاطر عملکرد ضعیفش مورد تمسخر قرار دادند و انتقادات ظریفی را در مورد سیستم تشخیص دست خط آن مطرح کردند.

در یکی از سکانس ها، ٖKearney و Dolph (دو کاراکتر سریال) تصمیم می گیرند یادداشتی بنویسند. یکی از آنها نیوتن خود را بر می دارد و سعی می کند جمله ای را برای مارتین بنویسد (Beat Up Martin ) که به خاطر اشتباه سیستم تشخیص و پیش بینی نیوتن عبارت دیگری روی آن نوشته می شود (Eat Up Martha ). همین مساله عصبانیت Kearney را به دنبال دارد و در ادامه او دستگاه را به سر مارتین میکوبد (در اینجا این ایده در ذهن مخاطبان سریال شکل می گیرد که نیوتن فقط برای زدن دیگران خوب است و بس).

Ganatra می گوید: در ادامه هر زمان که در راهروهای اپل بودیم و در مورد کیبورد حرف می زدیم از عبارت Eat Up Martha استفاده می کردیم. از آن سو هر وقت می شنیدیم که مردم این جمله را به هم می گویند برایمان یادآوری می شد که باید کیبورد دستگاه های تولیدی مان را بهبود بدهیم. ما باید مطمئن می شدیم که امکان تایپ صحیح کلمات روی این دستگاه ها به درستی کار می کند در غیر اینصورت باید انتظار  همان چیزی را می داشتیم که برای مارتین رخ داد.

در برهه ای از فرایند توسعه کیبورد، اپل یک رویداد برنامه نویسی را برگزار کرد تا راهکار مناسب برای حل مشکل را بیابد. Ganatra در این باره می گوید: ما به تمامی مهندسان فرصت دادیم تا روی نسخه های جایگزین برای این کیبورد کار کنند و همزمان می دانستیم که ممکن است آنها ایده های بهتری را از آنچه ما طراحی کرده ایم ارایه نمایند.

این رویداد البته نتایج خوبی را به دنبال داشت و برای مثال متوجه شدیم نقاط تماس با کیبورد به مراتب کوچک تر از سطح روی شست هستند و این سوال در ذهنمان شکل گرفت که چه باید کرد؟

خوشبختانه تیم توسعه دهنده کیبورد به ایده های تازه ای برای بهبود عملکرد آن دست یافتند که از آن جمله می توان به قابلیت اتو کورکت یا تصحیح خودکار اشاره نمود. البته در رویداد برنامه نویسی اپل  ایده های جنون آمیزتری مطرح شد و به عنوان نمونه حرف از یک کیبورد مجازی بزرگ تر به میان آمد که با نزدیک شدن کاربر به طرفین دستگاه جلو یا عقب می آمد.

طبق این ایده کیبورد با مساحت ۳۰۰ پیکسلی اش به ۵۰۰ پیکسل می رسید و براساس نوع محتوایی که کاربر می خواهد تایپ کند جلو یا عقب می رفت. علاوه بر این کیبوردهایی هم معرفی شدند که با اشاره یا تپ های متعدد کار می کردند و می توان آنها را نسخه اولیه از انواع مالتی تسکی دانست که این روزها در اختیارمان قرار دارند.