ماه زمانی برای خود اتمسفر داشته؛ آیا زندگی روی آن ممکن می شود؟

چند صد سالی می شود که انسان سودای سفر به ماه را در سر می پروراند. البته باید اشاره کنیم که این رویا در سال ۱۹۶۹ میلادی محقق شد اما در جریان همان سفر مشخص گردید که ماه عالمی بدون هوا، خشک و صخره ایست و بدین ترتیب رویای دیرینه زندگی بشر روی آن رنگ باخت؛ این در حالیست که در آن دوران اغلب داستان ها در رابطه با سفر به ماه تصویری کاملا متفاوت از آن را پیش رویمان قرار می دادند.

براساس آن افسانه ها و داستان ها تصور انسان از ماه، جهانی با اتمسفر قابل تنفس و حتی حیات فرازمینی بود. حالا اما محرز شده که این جرم آسمانی فاقد هرگونه حیات است هرچند که برپایه برخی تحقیقات زمانی برای خود اتمسفر داشته.

البته در حال حاضر ماه به خاطر اندازه کوچکش فاقد یک میدان مغناطیسی قدرتمند است و اتمسفر ندارد. به گفته دانشمندان اتمسفری که ماه احتمالا قبلا داشته به واسطه پرتوهای خورشیدی و بادهای شدیدی که با آن برخورد داشته اند از بین رفته است.

در مقابل اما سیاره ما زمین توده بیشتری دارد و در نتیجه توانسته با ایجاد یک میدان مغناطیسی قدرتمند اتمسفر خود را نگه دارد. اما این بدان معنا نیست که ماه حتی برای زمانی کوتاه اتمسفر نداشته است چراکه طبق پژوهشی جدید اینگونه بوده.

در حدود ۳.۵ میلیارد سال قبل وصله های بزرگ و تیره ای که هم اکنون روی سطح ماه مشاهده می کنیم، شکل گرفتند. این وصله ها که با نام ماریا شناخته می شوند توسط جریان های گدازه ای بزرگی تشکیل شدند که بعد از خنک شدن به دشت های بازالت تبدیل گردیدند.

در جریان ماموریت های دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ آپولو، فضانوردان نمونه هایی از این وصله ها را به زمین آوردند و بعد از بررسی های مختلف مشخص گردید که ردپای گازهایی نظیر کربن دی اکسید در آنها به چشم می خورد. آن گاز نیز ظاهرا از درون ماه و همزمان با شکل گرفتن وصله ها به بیرون تراوش کرده.

اخیرا تیمی از محققان بعد از انجام بررسی های مختلف تخمین زده اند که در جریان این فرایندها چه میزان گاز آزاد شده و طبق نتایج به دست آمده میزان، به مراتب بیشتر از چیزی بوده که پیشتر تصور می شده است. ظاهرا آنقدری گاز آزاد شده که اتمسفری با ضخامت اندک حول ماه شکل گرفته است.

آن اتمسفر نیز به باور دانشمندن تنها برای ۷۰ میلیون سال دوام آورده و مقادیری از یخ و دیگر مولکول ها را در مناطق فاقد نور خورشید ماه در خود ذخیره کرده است.

این کشف امکان سکونت انسان روی ماه را تقویت می کند

این یافته می تواند از اهمیت بالایی برای فضا نوردان برخوردار باشد. انسان برای آنکه حضوری مستمر و همیشگی روی ماه پیدا کند به آب و خاک نیاز خواهد داشت و اگر آب و دیگر ترکیبات را بتوان روی ماه پیدا کرد دیگر نیازی به انتقالشان از زمین نخواهد بود. بنابراین تنها قمر زمین شاید امروز فاقد حیات و هوا باشد اما ممکن است به خاطر بازه زمانی هرچند کوتاهی که برای خود اتمسفر داشته بتوانیم روزی روی آن مستقر شویم.