8 نکته که پیش از بازی کردن Wolfenstein II: The New Colossus باید بدانید

خون بازی با نازی ها؛ تعریفی خلاصه تر از این برای سری ولفنشتاین وجود ندارد. خشونت بیش از حد و ترشح آدرنالین بالا، به همراه یک گیم پلی سرگرم کننده و داستان قابل قبول چیزی بود که استودیو ماشین گیمز در بازی ولفنشتاین: نیو اوردر نشان داد.

بازگشت این سری بسیار قدیمی در نسل جدید کمی دور از انتظار بود؛ اما شرکت بتسدا (ناشر عناوین بزرگی چون سری الدر اسکرولز و فالوت) به خوبی از پس آن برآمد. ویلیام بی.جی بلازکوویچ، یکی از بی اعصاب ترین شخصیت های تاریخ بازی های ویدیویی، باز هم به میادین بازگشته و می خواهد دمار از روزگار نازی ها درآورد.

این آمریکایی لهستانی تبار، از سال 1992 یعنی 26 سال پیش تا حالا دست از سر نازی ها برنداشته و هر بار که فکر می کنید دیگر نفس های آخرش است، از مخصمه جان سالم به در می برد و در نسخه بعدی باز هم با کله شقی می خواهد نازی ها را نابود کند.

گیمرها هم بدشان نمی آید که ویلیام به روند نه چندان موفقش ادامه دهد؛ ولفنشتاین همیشه جزو عناوین خوب و سرگرم کننده سبک شوتر بوده و نسخه سال 2013 آن یعنی نیو اوردر با بازخورد بسیار خوبی مواجه شده. بعد از تقریباً 4 سال حالا نسخه جدید این سری یعنی The New Colossus یا «نیو کلوسوس» قرار است با تغییرات و بهینه سازی های فراوان به بازار آید.

به نظر می رسد بعد از مدت ها با یک شوتر هیجان انگیز و سرعتی طرف هستیم که تا بعد از بازی دووم خبری از آن نبود. سازندگان سعی کردند بهبودهای زیادی در گیم پلی بازی ایجاد کنند و داستان سرایی را به سطح بالاتری ببرند. با این حال، نسخه های قابل بازی که توسط منتقدان تجربه شدن نشان می دهد هنوز با همان نازی های تک بعدی، و گیم پلی خطی طرف هستیم. صحبت ها ضد و نقیض هستند؛ نمی توان درست اظهار نظر کرد.

در این مطلب به 8 نکته که شامل بهبود ها، تغییرات، و توضیحات مربوط به داستان بازی هستند، اشاره خواهد شد و شما تصویر درستی از بازی قبل از عرضه خواهید داشت. با دیجیاتو همراه باشید.

آلمان جنگ جهانی دوم را برد! آمریکا در تسخیر نازی ها

اکثر بازی های سری ولفنشتاین در جنگ جهانی دوم رخ می داد. در نسخه های جدید این بازی، سازندگان یک سناریو فرضی جالبی ایجاده کرده اند: فرض کنید آلمان جنگ جهانی دوم را می برد، آن وقت دنیا به چه روزی می افتاد؟

قاعدتاً سیاه پوست ها و یهودی ها اوضاع خوبی نداشتند و دیکتاتوری بر دنیا حکم فرما بود. اما مهم ترین نکته که در گیم پلی بازی نمود پیدا می کند، نحوه پیشرفت تکنولوژی نازی ها در این فاصله زمانی فرضی است. به دلیل آنکه ما نمی دانیم اگر نازی ها جنگ را می بردند، بشر با چه فضایی، چه فرهنگی و چه تکنولوژی هایی روبرو می شد، سازندگان این فضا را برای ایده پردازی انتخاب کردند.

به نظر می رسد بعد از مدت ها با یک شوتر هیجان انگیز و سرعتی طرف هستیم که تا بعد از بازی دووم خبری از آن نبود.

در بازی نیو کلوسوس، آمریکا به ظاهر همان آمریکا است؛ منتها ارتش نازی بر کل خیابان های نیو اورلینز حکم فرما هستند. به دلیل اختلافات میان مردم و رژیم، بسیاری از مکان ها نابود شده اند و از همه بدتر فرقه منفور KKK (افرادی که ردای سفید می پوشند و کلاه پارچه ای مخروط شکل سفید روی سر خود می گذارند و مخالف سیاه پوست ها هستند) به شدت قدرت می یابد.

با وجود ناخوشایند بودن این اتمسفر در دنیای واقعی، جای خالی آن در بازی های ویدیویی دیده می شد. خیلی وقت است که بازی سازان از جنگ جهانی دست کشیده اند، اما بلاخره روزنه خوبی برای بازگشت پیدا شده که طعم متفاوتی با دیگر عناوین این سبک دارد.

بلازکوویچ از مرگ برگشته، دو تا بچه در راه دارد و می خواهد در آمریکا انقلاب کند

سر بلازکوویچ در بازی نیو کلوسوس بسیار شلوغ است! همیشه این آدمکش قهرمان تجربه نزدیک به مرگ داشته و مدتی به کما می رود؛ شروع نسخه نیو اوردر و آشنایی او با همسرش آنیا نیز همین روند را دارد. در آخر بازی نیو اوردر هم فکر می کنید بلازکوویچ می میرد، اما در نسخه دوم دوباره شاخ و شمشاد در حال آدم کشی است.

طبق تریلرها، بعد از وقایع نسخه نیو اوردر بلازکوویچ به کما می رود. بعد از بیدار شدن می فهمد که در مقر نازی ها قرار دارد؛ پس با تلاش بسیار روی ویلچر می نشیند و مرحله اول بازی شروع می شود! در مرحله اول شما روی ویلچر نشسته و نازی ها را تیرباران خواهید کرد. این مرحله که بسیار در اینترنت معروف شده بود، اولین بار است که در بازی های سبک شوتر دیده می شود. شاید از پشت نزدیک شدن به دشمن و کشتن او به صورت مخفیانه بسیار اغراق آمیز و تخیلی باشد، اما چه کسی می تواند بگوید که جذاب نیست؟

خشونت بیش از حد و ترشح آدرنالین بالا، به همراه یک گیم پلی  سرگرم کننده و داستان قابل قبول چیزی بود که استودیو ماشین گیمز در بازی ولفنشتاین: نیو اوردر نشان دادند.

بعد از کمی پیشروی، آنیا او را پیدا می کند. هنگامی که بلازکوویچ سرش را روی شکم آنیا می گذارد، صدای ضربان قلب فرزندان دوقلوی خودش را می شنود. چنین صحنه هایی در یک اثر خشن می تواند تاثیر بیشتری روی بازیکن بگذارد؛ که در آخر این متن به آن بیشتر پرداخته خواهد شد.

در یکی از تریلرها، صحنه ای را می بینیم که بلازکوویچ به شدت عصبانی شده و با ذکر دو فرزند خود، نمی خواهد آینده آن ها در دنیای نازی ها تلف شود. انقلاب کردن در آمریکا، هدف بلازکوویچ در بازی نیو کلوسوس است. آیا می تواند؟

پیشرفت وحشتناک تکنولوژی نازی ها؛ امکانات بیشتر برای بلازکوویچ

نازی ها همیشه به داشتن تکنولوژی های نابودگر معروف بودند؛ پروژه هایی که بسیاری از آن ها به سرانجام نرسید. حالا که آن ها جنگ جهانی دوم را بردند، پس وجود اسلحه های پیشرفته و ارتش مجهز اصلاً دور از انتظار نیست.

بلازکوویچ و گروه انقلابی اش قاعدتاً خودشان سلاح بومی تولید نمی کنند؛ هر چیزی که نازی ها دارند، گروه ضد عقیدتی بازی نیو کلوسوس هم دارا است. از اسلحه های مختلف و خطرناک گرفته تا زره های قدرتمند و ماشین های غول آسا، چیزهایی است که در بازی به آن ها برخواهید خورد.

در نیو کلوسوس، قابلیت شخصی سازی اسلحه ها نیز اضافه شده؛ کافی است در بخش منو بروید و تجهیزات اضافی به هر اسلحه بیافزایید. تیرهایی که به زره نفود می کنند؟ افزایش دقت شات گان؟ قدرت بیشتر هفت تیر؟ انتخاب های بسیاری برای هر اسلحه وجود دارد و طبق تریلرها، تنوع اسلحه های نیز بسیار بیشتر شده و قابلیت شخصی سازی، تاثیر آن را بیشتر می کند.

علاوه بر اسلحه ها، بلازکوویچ به یک وسیله کمکی در پاهایش مجهز شده که می تواند چندین متر بالاتر از ارتفاع زمین حرکت کند و به نقاط بلند محوطه دسترسی داشته باشند.  برای فرار از تیررس دشمنان راه های بسیار مختلفی وجود دارد که در کم عنوان شوتری دیده می شود. آن زره عجیب غریبی که در تریلر مرحله اول دیده شد، و پیرو آن پوشیدن زره توسط بلازکوویچ، هیجان طرفداران را برای تجربه یک شوتر متفاوت بیش از پیش زیاد کرده.

پیشرفت وحشتناک تکنولوژی نازی ها؛ ربات های غول آسا، دشمنان عجیب غریب

رژیم در مقابل جنبش ضد خودش سکوت نمی کند. هرچقدر بلازکوویچ و گروهش اسلحه های قوی داشته باشند، چند برابر آن را نازی ها دارند. در نیو کلوسوس دشمنان بسیار مجهزترند و کشتن آن ها دیگر به همین راحتی نیست.

در یکی از مراحل، نازی درشت هیکلی که در دست خود تیربار داشت می توانست با سوخت موشکی پشتش سریع به شما برسد. یک سری ربات ها هم می توانستند همانند میمون از دیوارهای مختلف بالا بروند و هدف گیری را برای بازیکن سخت می کردند.

حداقل می دانیم ترکیب بلازکوویچ و نازی ها، هیچ وقت «حوصله سربر» نخواهد بود؛ آدرنالین در همه جا کمین خواهد کرد.

از آن طرف، سازندگان قول دادند که در نیو کلوسوس با باس های عظیم الجثه بسیاری برخواهید خورد؛ مثلاً در تریلر دیده شد که یک ربات بزرگ که در برای حملات دوربرد از موشک و در حملات نزدیک از تیربار استفاده می کرد، چقدر برای بلازکوویچ چالش به وجود آورده بود.

طبق گفته سازندگان، هوش مصنوعی بهبود یافته منجر می شود تا ساده ترین دشمنان برایتان مشکل ساز شوند. باید منتظر عرضه جهانی ماند و دید آیا تنوع در این زمینه تا چه حد است.

جنون سلاخی: قطع عضو، تمام کننده های منزجر کننده، توماهاک و هر چیزی که هیجان انگیز است

سری ولفنشتاین پر است از صحنه های خشن که به مذاق هر بازیکنی خوش آیند نیست. در نیو کلوسوس خشونت به اوج خودش می رسد و از نیو اوردر پیشی می گیرد. تیر شاتگان را به پای دشمن بزنید تا پایین آمدن بدنش را همان لحظه مشاهده کنید. اصلاً زیبا نیست؛ ولی جذابیتش را نمی توان کتمان کرد!

در بازی گویا می توانید تبرهای توماهاک را به سوی دشمن پرتاب کنید، و از آن برای سلاخی دشمنان به صورت Meele بهره ببرید. قطع دست دشمنان بعد از یک نبرد طولانی می تواند یک اختتامیه منطقی برای سمفونی خونریزی بلازکوویچ باشد. اگر علاقه ای به نمایش ندارید، به سمت دشمن بدوید و اسلحه را به سر دشمن بکوبید؛ خون کل صفحه را پر خواهد کرد.

سه ساعت سکانس سینمایی با چاشنی طنز تلخ؛ داستان ولفنشتاین یک شوخی درجه دو نیست

یک عنوان با خشونت بسیار و صحنه های اغراق آمیز، می تواند یک داستان پردازی خوب هم نیز داشته باشد. طبق گفته سازندگان، نزدیک به سه ساعت صحنه سینماتیک در بازی وجود دارد تا داستان بازی به بهترین وجه ممکن روایت شود.

شخصیت های بسیاری در نیو کلوسوس به چشم می خورند؛ از آنیا و گروه قبلی بلازکوویچ گرفته تا نیروهای جدید که در تریلر به خوبی درخشیدند. آن زن موبلاند عفریطه نسخه قبل که از دشمنان اصلی بازی بود، دوباره به بازی برمی گردد و در مرحله اول شما را غافلگیر می کند. در نسخه قبل، داستان پردازی و شخصیت ها از نقاط قوت بازی نیو اوردر بودند که در نیو کلوسوس به اوج خود می رسد.

دنیای تاریک و تلخ بازی ولفنشتاین، با طنز عجیبی پیوند خورده که در جای جای سکانس ها دیده می شود. ولفنشتاین با شما به طور کلی شوخی ندارد، اما گهگاهی اتفاقات صورت گرفته در بازی می تواند لبخند روی لبانتان بیاورد. مهم ترین چیز برای یک اثر، باورپذیر بودن شخصیت ها و دنیای بازی است که سازندگان تمام تلاششان را می کنند تا به این مهم برسند.

صدای انفجارها و افکت گرافیکی آتش بازیکن را محو می کند؛ حتی بدترین چیزها نیز در ولفنشتاین زیبا هستند.

کافی است یکی از مبارزات بازی را تماشا کنید و محو آتش بازی بلازکوویچ شوید. همیشه عناوین شوتر بتسدا از گرافیک قابل قبولی برخوردار هستند. بازی دوم نیز به خوبی توانست یک گرافیک خوب به نمایش بگذارد؛ اما طراحی هنری بازی ولفنشتاین چیز دیگری است.

افکت آتش، اتمسفر بازی، طراحی دشمنان، انیمیشن های نرم بلازکوویچ و ربات ها و رنگ پردازی و نورپردازی و ... همه و همه در سطح بالایی قرار دارد. نکته ای که همیشه به آن کمتر توجه می شود، صداگذاری و موسیقی بازی است.

اولین چیزی که شما را غرق در دنیای بازی می کند، موسیقی با ضرباهنگ بالا و صداگذاری محشر دشمنان، اسلحه ها و انفجارهای بازی است نه گرافیک. از صدای انفجار بشکه های مشتعل گرفته تا نارنجک و غرش ربات ها و صدای پای دشمنان و بلازکوویچ، باعث می شوند تا سازندگان در این زمینه سربلند بیرون آیند.

آیا ارزش دارد 25 دلار بابت سیزن پس بازی بدهیم؟ اگر بازی را دوست داشتید، جواب یک «بله» بزرگ است.

عجیب است که از بین 8 نکته، یک مورد را به این مبجث اختصاص داد؛ اما کارنامه ماشین گیمز و بتسدا در زمینه سیزن پس بسیار خوب است. محتوای درنظر گرفته شده شامل سه خط داستانی مجزا با شخصیت های جدید هستند و هر کدام بیش از چندین ساعت گیم پلی دارد که مجموع آن ها می تواند به اندازه خود بازی باشد.

اگر از داستان پردازی، شخصیت پردازی و گیم پلی بازی ولفنشتاین خوشتان می آید، پرداخت 25 دلار برای سیزن پس کار غیر منطقی نیست؛ زیرا سازندگان مجموعه ای محتواهای هم کیفیت با خود بازی را در اختیارتان قرار خواهند داد.

مطمئناً با دیدن تریلر و نکات مربوط به بازی هیجان زده شده اید. اگر نشدید، بهتر است قید بازی را بزنید؛ در غیر این صورت خبرهای نه چندان خوبی برای شما داریم. پیشنهاد می شود که درباره بازی زود قضاوت نکنید.

هیچ وقت قبل از عرضه بازی نمی توان نظر درستی درباره بازی داد. نکات مثبت بسیاری در بازی دیده می شود، تریلرها فوق العاده جذاب اند، مبارزات بیش از پیش هیجان انگیز و سرگرم کننده شده اند؛ اما آیا با یک عنوان خطی طرف هستیم؟ ارزش تکرار بازی تا چه حد بالاست؟ تصویر خوبی از اتمسفر و دنیای بازی نشان داده شده، اما داستان پردازی در چه حدی قرار دارد؟ هوش مصنوعی دشمنان چگونه خواهد بود؟

به بسیاری از سوالات نمی توان هنوز پاسخ داد. باید منتظر عرضه جهانی بازی ماند. با تمام این اوصاف، به نظر می آید با یک شوتر مغزپخت و به یاد ماندنی طرف هستیم. حداقل می دانیم ترکیب بلازکوویچ و نازی ها، هیچ وقت «حوصله سربر» نخواهد بود؛ آدرنالین در همه جا کمین خواهد کرد.