بررسی اندروید پای؛ در مسیر هوشمندی

بالاخره و پس از انتشار چندین نسخه بتا زمان آن فرا رسیده که طعم حقیقی جدیدترین دستپخت گوگل را بچشیم؛ سیستم عاملی که اندروید «پای» نامگذاری شده و تلاش کرده که در کنار بهبود گرافیکی، ضعف‌های نسخه‌های پیشین خود را هم بپوشاند.

نقش هوش مصنوعی در پیشبرد کارها پررنگ‌تر شده

اندروید پای کامل‌ترین، جامع‌ترین و پایدارترین نسخه سیستم عامل اندروید تا امروز بوده و خواسته‌هایی را برآورده کرده که گوگل سال‌ها پیش وعده‌شان را داده بود. انیمیشن‌ها و جابجایی در محیط به روان‌ترین حالت خود رسیده‌اند و با روی کار آمدن سیستم ناوبری جدید، دسترسی به بخش‌های مختلف از همیشه ساده‌تر شده. در این میان نقش هوش مصنوعی هم در پیشبرد کارها پررنگ‌تر شده که نتیجه ذخیره بهتر منابع سخت‌افزاری و البته تجربه کاربری بهتر بوده است.

مطمئنا یادتان هست که خرداد ماه امسال نسخه بتای عمومی اندروید پی را با هم از نظر گذراندیم. نسخه نهایی که چند روز پیش برای نسل اول و دوم گوشی‌های پیکسل منتشر شده تفاوت زیادی با بتاهای پیشین ندارد، اما به میزان زیادی پولیش شده و تقریبا اثری از باگ در آن مشاهده نمی‌شود. بنابراین فکر می‌کنیم همین پایداری سیستم عامل بهانه خوبی باشد که بتوانیم قضاوت درست و دقیقی در مورد اندروید جدید داشته باشیم.

ظاهر آراسته و دلپذیرتر از همیشه

اوج پختگی زبان طراحی متریال را می‌توانید در اندروید پای ببینید. شاید تفاوت‌ها نسبت به نسخه‌های قبلی بسیار اندک باشند، اما بازنگری گوگل در این محیط کاربری به حذف المان‌هایی انجامیده که به نحوی در ایجاد آلودگی تصویری یا حتی کسالت‌بار کردن محیط مؤثر بودند. خوشبختانه با حضور در اندروید پای چنین احساسی را نخواهید داشت.

اوج پختگی زبان طراحی متریال را می‌توانید در اندروید پای ببینید

محیط کاربری اندروید پای گوشه‌های گرد و نرم‌تری دارد، آیکن‌های تنظیماتش رنگی و شاداب شده‌اند و با غالب شدن رنگ سفید در محیط می‌توانید آرامش بیشتری از کار در سیستم عامل را تجربه کنید. کاهش سایه‌های تیره که باعث حجم دادن به المان‌های تصویر می‌شدند هم موجب شده که با رابط کاربری مسطح و صیقل خورده‌‌‌تری نسبت به قبل مواجه باشید.

البته در این بین نباید نقش مهم انیمیشن‌ها را نادیده بگیریم. انیمیشن‌های Transition (جابجایی) جدید به خوبی با رابط کاربری مسطح و صیقلی پای جفت و جور شده‌اند و وقتی ژست‌های حرکتی جدید را هم به کار می‌گیرید، حس در دست گرفتن یک وسیله «سریع» و «کاملا هوشمند» را قدرتمندتر از اندرویدهای قبلی تجربه خواهید کرد.

با این اوصاف شاید بهتر باشد که در ادامه روی تغییرات ظاهری و فنی بیشتر دقیق شویم.

مکانیزمی جدید برای ژست‌های حرکتی

اپل با حذف دکمه فیزیکی هوم از آیفون X ریسک بزرگی کرد؛ اما به‌کارگیری ژست‌های حرکتی جایگزین حرکت درستی بود تا همه از این ریسک به عنوان یک ریسک عاقلانه یاد کنند. وقتی که نخستین بررسی‌های آیفون X منتشر شدند تقریبا قریب به اتفاق منتقدین زبان به تحسین این سیستم گشودند و از سادگی کار با آن تعریف کردند.

در چنین شرایطی گوگل که سال‌ها از یک سیستم ناوبری کلاسیک و سه دکمه‌ای استفاده می‌کرد، در جدیدترین نسخه اندروید تلاش کرده که ریسک اپل را این بار با کمی تفاوت تکرار کند. نتیجه کار جایگزینی سه دکمه بازگشت، خانه و اپلیکیشن‌های اخیر با یک دکمه «کپسول» مانند بوده. این کپسول وظیفه‌ای را در اندروید به دوش گرفته که تا پیش از این دو آیکن مستقل آن را انجام می‌دادند: اول بازگشت به صفحه خانه، دوم احضار گوگل اسیستنت و سوم جابجایی میان اپلیکیشن‌های اخیر.

کمی زمان می‌برد که به این سیستم جدید عادت کنید

برای فعالسازی این سیستم ناوبری باید به تنظیمات اندروید رفته و در بخش Gestures به دنبال گزینه Swipe up on home button بگردید. وقتی این حالت را فعال می‌کنید، دکمه کپسولی در انتهای صفحه پدیدار می‌شود.

با ضربه روی کپسول، به صفحه خانه بر‌می‌گردید. با نگه داشتن انگشت روی آن، گوگل اسیستنت احضار می‌شود و اگر آن را به چپ و راست بکشید قادر هستید میان اپ‌هایی که اخیرا باز بوده‌اند به راحتی جابجا شوید. مکانیزم دسترسی به منوی اپلیکیشن‌ها هم با اندکی تغییر مواجه بوده. باید انگشت‌تان را از پایین‌ترین قسمت نمایشگر به سمت بالا بکشید.

ساده به نظر می‌رسد، نه؟ اما در حقیقت اینطور نیست. مطمئنا کمی زمان می‌برد که به این سیستم جدید عادت کنید. به عنوان مثال، شخصا اوایل استفاده‌ام از اندروید پای روی گوشی پیکسلی که بررسی را روی آن انجام می‌دادم احساس خوبی نداشتم و بارها اتفاق می‌افتاد که در عوض بالا کشیدن منوی اپ‌ها، به اشتباه گوگل اسیستنت را احضار کنم. اما چند ساعت که گذشت و تقریبا به سیستم عادت کردم دیگر بازگشت به سیستم کلاسیک سه دکمه‌ای برایم مشکل شده بود.

احتمالا عادت کردن به این سیستم جدید در دیوایس‌هایی که نمایشگر بزرگتری از پیکسل دارند، کار سختی باشد. اما نمی‌توان کتمان کرد که گوگل با در اختیار قرار دادن این گزینه در کنار ناوبری کلاسیک تصمیم درستی اتخاذ کرده که هم کاربران سنتی‌اش را حفظ کند و هم رضایت شیفتگان ژست‌های مدرن حرکتی را بدست بیاورد.

حالت تاریک اندروید پای

برای سال‌های طولانی اگر می‌خواستید مشکی را به رنگ غالب محیط کاربری اندروید تبدیل کنید باید از لانچرها استفاده می‌کردید. این محدودیت در اندروید پای از میان برداشته شده و حالا گزینه‌ای برای تغییر تم سیستم عامل یا به اصطلاح فعالسازی «حالت تاریک» در اختیار دارید، البته با یک محدودیت: تاریکی در این حالت به صورت کامل و یکپارچه نیست!

پای سه گزینه برای انتخاب تم پیش رویتان می‌گذارد: حالت روشن، حالت تاریک و حالت اتوماتیک (که بسته به والپیپر تغییر می‌کند). با فعالسازی حالت تاریک، منوی اپلیکیشن‌ها و تنظیمات سریع تم مشکی-خاکستری به خود می‌گیرند و آیتم‌های پس‌زمینه هم از طوسی به آبی تبدیل می‌شوند. ولی تغییر به همینجا محدود می‌شود و برای قسمت‌های دیگر هیچ اتفاقی نمی‌افتد.

حالت تاریک کامل و یکپارچه نیست

حتی وقتی به تنظیمات اندروید می‌روید، باز هم سفید رنگ غالب منوهاست. تحت این شرایط هم طبیعتا نباید انتظار داشته باشید که صفحه شماره‌گیری یا Android Messages به رنگ تیره درآمده باشند و این برای کسانی که عاشق رنگ‌های تیره‌اند، می‌تواند کمی مأیوس کننده باشد. بعد از گذشت این همه سال، نه گوگل با اندروید و نه اپل با iOS هنوز نتوانسته‌اند (یا نخواسته‌اند) که یک حالت به معنای واقعی کلمه «تاریک» را به کاربران خود ارائه کنند.

اما در هر صورت نمی‌توان کتمان کرد که وجود حالت تاریک در اندروید پای بهتر از نبود آن است و کاربردهای خاص خودش را دارد.

مدیریت ساده‌تر نوشته‌ها

یکی از تغییرات مفید بتای عمومی اندروید پی، در نسخه نهایی سیستم عامل هم مشاهده می‌شود.

در اندروید پای وقتی از ابزار انتخاب متن برای جلو و عقب بردن نوشته‌ها استفاده می‌کنید شاهد زوم مختصری روی متن خواهید بود تا روی کارتان بیشتر تسلط داشته باشید. نکته بعد این که با انتخاب یک کلمه، حالا گزینه‌های تعاملی بیشتری روی آن (مثل جستجوی در نت و Share) مشاهده خواهید کرد.

شاید در ظاهر خیلی مهم نباشد اما همین بهینه‌سازی‌های کوچک در کنار همدیگر تجربه بسیار بهتری از حضور در محیط اندروید را برایتان رقم می‌زنند.

تغییرات نوار تنظیمات سریع و نوتیفیکیشن‌ها

در اسکرین شات بالا تغییرات کاملا محسوس هستند. چینش و ظاهر آیکن‌ها تغییر کرده و می‌توان گفت که نسبت به اندرویدهای قبلی گردتر شده‌اند. کاسته شدن از تیزی لبه‌ها رویکرد تازه گوگل در زبان طراحی متریال بوده که در تلفیق با انیمیشن‌های تازه، بسیار عالی ظاهر شده و در محیط دوست‌داشتنی‌تر از قبل می‌توانید به فعالیت بپردازید.

از سوی دیگر، بهبود مدیریت نوتیفیکیشن‌ها را داریم. وقتی انگشت‌تان را روی یک نوتیفیکیشن نگه می دارید، حالا دو گزینه Stop Notifications و Keep Showing برایتان ظاهر می‌شود؛ راهی ساده برای آن که در مورد دریافت یا عدم دریافت نوتیفیکیشن از یک اپلیکیشن خاص بدون مراجعه به تنظیمات اندروید تصمیم بگیرید.

ضمن این که می توانید مکالمات کامل (شامل عکس ها و استیکرها) را هم در قسمت نوتیفیکیشن ها مشاهده نمایید. این موضوع برای اپ‌هایی مثل واتس‌اپ خیلی به کارتان می‌آید. پاسخ های هوشمند هم به سبک اپلیکیشن Reply در این قسمت دیده می شوند.

اما یک تغییر خوب دیگر را هم می‌توانید در اسکرین شات بالا ببینید. حالا پس از گرفتن هر اسکرین‌شات، دکمه‌های Edit و Share زیر آن ظاهر می‌شوند تا سریعا آن‌ها را ویرایش کنید و با دیگران به اشتراک‌ بگذارید.

تسلط بیشتر بر نوتیفیکیشن‌ها و حالت Do Not Disturb

یکی از تغییرات مهمی که در اندروید پای صورت گرفته، مدیریت نوتیفیکیشن‌هاست. تنظیمات این قسمت بازطراحی شده، و آنقدر امکانات در اختیارتان می‌گذارد که بتوانید رفتار تک تک اپلیکیشن‌ها را مثل موم در دست بگیرید؛ مزیتی که iOS در نسخه‌های اخیر خود به خوبی روی آن کار کرده بود و حالا نوبت به گوگل رسیده که اهمیت بیشتری به این موضوع بدهد.

به عنوان مثال حالا در تنظیمات می‌توانید «آخرین اپ‌هایی که نوتیفیکیشن ارسال کرده‌اند» را مشاهده و در صورت آزاردهنده بودن، به سرعت بی صدایشان کنید. ضمنا مدیریت اپلیکیشن‌هایی که دسترسی‌های حساس طلب می‌کنند هم در این قسمت بهتر و حرفه‌ای تر از قبل شده. در کنار این موضوع استفاده از حالت Do Not Disturb هم ساده‌تر از گذشته شده است.

می‌توانید Do Not Disturb را برای خودتان زمان‌بندی کنید

در نسخه های قبلی اندروید، Do Not Disturb شامل سه حالت مختلف می شد: سکوت کامل، Alarms Only (فقط پخش صدای زنگ هشدار) و Priority Only (فقط پخش صدای نوتیفیکیشن های دارای اولویت بالا). کمی گیج کننده بود و به خاطر نبود گزینه‌های شخصی‌سازی، کمتر کسی رغبت می‌کرد که از آن استفاده کند.

اما در اندروید پای اوضاع تغییر کرده. جدیدترین اندروید گوگل خودش را از شر ۳ حالت مختلف برای Do Not Disturb خلاص کرده و آن را به یک حالت قابل شخصی سازی تقلیل داده است. بنابراین حالا راحت تر از گذشته می توانید روی آن تسلط داشته باشید. حتی حالا می‌توانید Do Not Disturb را برای خودتان زمان‌بندی کنید.

تنظیمات صدا و بلوتوث

احتمالا این مشکل اندروید بارها آزارتان داده: این که سوییچ تنظیم صدا همیشه در بالای صفحه ظاهر می‌شد. در این حالت هم دسترسی به این قسمت مشکل‌تر بود و هم گاهی اوقات هنگام کار در اپلیکیشن‌ها یا موقع بازی کردن جلوی دیدتان را می‌گرفت.

خوشبختانه این سوییچ تنظیم صدا، حالا در اندروید پای به سمت راست صفحه منتقل شده به علاوه این که یک مزیت دیگر را هم به همراه آورده: حالا می‌توانید به طور یک‌دستی صدا را کنترل کنید و میان حالت‌های بی‌صدا، ویبره و زنگ بلند جابجا شوید.

اندروید پای به طور همزمان از 5 دیوایس بلوتوثی پشتیبانی می کند

اما اندروید پای گزینه دیگری به نام Audio Switcher هم معرفی کرده که برای مدیریت دستگاه‌های متصل به موبایل کاربرد دارد. به لطف Audio Switcher قادرید همزمان صدای گوشی و دیوایس‌های متصل به آن را به طور یک دستی مدیریت کنید. این موضوع برای دیوایس های بلوتوثی هم صادق است. اندروید پای این قدرت را دارد که به طور همزمان از 5 دیوایس بلوتوثی پیروی کننده از استاندارهای A2DP یا HFP پشتیبانی نماید.

البته در این حالت امکان استفاده همزمان از ۵ دستگاه ممکن نیست، ولی برای جابجایی میان آن‌ها حالا زحمت کمتری متقبل می‌شوید.

App Actions، باتری و روشنایی تطبیق‌پذیر

دو خصوصیتی که گوگل در بتای عمومی به شدت رویشان مانور می‌داد، حالا در اندروید پای به تکامل رسیده‌اند. Adaptive Brightness و Adaptive Battery همانطور که از اسم‌شان بر‌می‌آید هر دو برای مدیریت مصرف باتری طراحی شده‌اند و چاشنی «یادگیری ماشینی» به آن‌ها کمک می‌کند که این کار را سریع‌تر فرا بگیرند. یعنی چه؟

Adaptive Brightness و Adaptive Battery برای مدیریت باتری طراحی شده‌اند

یعنی هر چقدر بیشتر از گوشی استفاده کنید، سیستم عامل رفتار و عادات شما را بهتر یاد می‌گیرد و بسته به آن منابع سخت‌افزاری را بهینه‌تر استفاده خواهد کرد. دقیق‌تر که بخواهیم بگوییم، Adaptive Battery به اپلیکیشن‌هایی که بیشتر با آن‌ها سر و کار دارید منابع بیشتری اختصاص می‌دهد و از اختصاص همین منابع به اپ‌های کمتر مورد استفاده جلوگیری خواهد کرد. همین موضوع هم می‌تواند تأثیر مستقیمی روی کاهش مصرف باتری‌تان داشته باشد. نکته عالی اینکه عملکرد Adaptive Battery به لطف بهره‌مندی از یادگیری ماشینی، روز به روز بهتر خواهد شد.

Adaptive Brightness هم به همین شیوه کار می‌کند. گوگل ادعا کرده که با فعالسازی این قابلیت اندروید روشنایی نمایشگر را بسته به «فعالیتی که در لحظه انجام می‌دهید» تنظیم می‌کند و در عین حال تغییر شرایط نوری را هم در نظر دارد. اما برای دانستن این که دو قابلیت مذکور واقعا چقدر مؤثر هستند، قطعا به زمان و تست‌های بیشتری روی دیوایس‌های مختلف نیاز داریم.

App Actions هم یکی دیگر از قابلیت‌های مبتنی بر هوش مصنوعی اندرویدی پای است که از زمان عرضه بتای عمومی، انتظار تجربه‌اش را داشتیم. به لطف تعامل عمیق با داده‌های اپلیکیشن‌ها (از طریق یادگیری ماشینی) اندروید P می‌تواند انجام بعضی کارها در اپ‌ها را به شما پیشنهاد بدهد.

به عنوان مثال اگر صبح‌ها عادت دارید که از اسپاتیفای به موسیقی گوش بدهید، اندروید P می‌تواند صبح‌ها این موضوع را به شما یادآوری کند. هر چقدر بیشتر از این خصوصیت استفاده کنید، در ارائه پیشنهادات به شما هوشمندانه‌تر عمل خواهد کرد.

اما اگر به طور کلی آن را دوست نداشتید چطور؟ مشکلی نیست، با مراجعه به تنظیمات Home Settings و سپس بخش Suggestions می‌توانید گزینه Actions را به طور کامل غیر فعال کنید.

حالت Lockdown و تغییرات منوی پاور

تغییرات منوی پاور کاملا مشخص و محسوسند. منوی پاور درست مثل اسلایدر صدا حالا عمودی شده و گوشه‌های گردتری به خود گرفته است. ضمن این که آیکن جدیدی برای گرفتن اسکرین‌شات هم در این منو مشاهده خواهید کرد.

اما یکی دیگر از آیکن‌هایی که می‌توانید در این قسمت فعال کنید، حالت Lockdown نام دارد. این دکمه امنیتی پس از فشرده شدن تمام نوتیفیکیشن‌های دریافتی را پنهان کرده و اسمارت لاک و سنسور اثرانگشت را موقتا غیر فعال می‌کند که می‌تواند در موقعیت‌های مختلفی کاربرد داشته باشد؛ مثلا وقتی کسی بخواهد مجبورتان کند (یا فریب‌تان بدهد) که با اثر انگشت موبایل‌تان را باز کنید.

امنیت بیشتر

به غیر از خصوصیت امنیتی خوب Lockdown، اندروید پای دسترسی‌های اپلیکیشن‌ها را هم به خوبی مدیریت می‌کند و نمی‌گذارد که پایشان را از گلیم‌شان درازتر کنند. بدین صورت که تا زمانی که خودتان اجازه نداده باشید، اپلیکیشن‌های Idle در پس‌زمینه به هیچ وجه نمی‌توانند به دوربین، میکروفون یا سنسورهای گوشی دسترسی داشته باشند.

همچنین مک آدرس‌ها هم تصادفی شده‌اند، بدین معنا که ردیابی موبایل شما از طریق شبکه‌های وای‌فای عمومی دیگر به هیچ وجه کار آسانی نخواهد بود. با این حساب احتمال این که موبایل‌تان هک شود به حداقل میزان ممکن می‌رسد.

قابلیت‌هایی که هنوز آماده نشده‌اند

دو مورد از امکاناتی که قبلا معرفی شده بود و هنوز در نسخه نهایی اندروید پای از آن‌ها خبری نیست، App Slices و پکیج تندرستی دیجیتال (Digital Wellbeing) نام دارند. به نظر می‌رسد که برای تجربه این دو قابلیت لازم است تا زمان انتشار نسل سوم گوشی‌های پیکسل (که اوایل مهر ماه اعلام شده) باید منتظر بمانیم.

Slices همانطور که از نامش بر می‌آید، در واقع بُرشی از اپلیکیشن‌ها را به صفحه نتایج جستجوی شما در گوگل اسیستنت می‌آورد.

به عنوان مثال اگر اپلیکیشن Lyft (رقیب اوبر) را جستجو کنید، می‌توانید از همان صفحه به سرعت برای رفتن به «خانه» ماشین بگیرید تا اپلیکیشن Lyft بلافاصله روی صفحه ظاهر و این کار را برایتان انجام دهد؛ بدون معطلی و بدون نیاز به این که مستقیما وارد Lyft شده و این کارها را به طور دستی انجام بدهید:

اما پکیج تندرستی در واقع از سه قابلیت مجزا تشکیل شده: Dashboard، App Timer و Wind Down. هر سه هدف واحدی را دنبال می‌کنند: این که جلوی اعتیاد شما به موبایل را بگیرند.

بعد از اپل و رونمایی از Screen Time در iOS 12، گوگل هم تصمیم گرفته که در همین مسیر قدم بگذارد و در عین آسان‌تر کردن کارها با اندروید (که خودش عامل مهمی برای وابستگی است) تمهیداتی بیندیشد که کاربران برای جلوگیری از اعتیاد به موبایل، حداقل ابزارهای لازم را در اختیار داشته باشند.

App Timer برای استفاده از اپلیکیشن‌ها، محدودیت زمانی می‌گذارد. Dashboard جایی است که بتوانید زمانی که برای هر اپلیکیشن می‌گذارید را تحت نظر بگیرید و Wind Down قابلیت جالبی است که در صورت فعال شدن، وقتی به ساعت خوابتان می‌رسید گوشی را به طور خودکار وارد حالت Do Not Disturb کرده و نمایشگر را سیاه و سفید می‌کند تا بدین طریق شما را به استراحت و کنار گذاشتن گوشی ترغیب کرده باشد.

متأسفانه مثل App Slices، گفته شده که برای دسترسی به این پکیج هم باید تا عرضه گوشی پیکسل 3 منتظر بمانیم. پس از ارائه برای پیکسل جدید، موبایل‌های دیگر هم می‌توانند از مزایای این سه قابلیت استفاده کنند.

حرف آخر

گوگل با اندروید پای هدفی را ادامه داده که سنگ بنایش را از اوریو گذاشته بود: این که بتواند اندروید را به متداول‌ترین سیستم عامل ممکن تبدیل کند؛ پلتفرمی که درخواست‌های کاربران مسیر حرکت آن را ترسیم می‌کنند.

اندروید خالص همیشه در حکم بستری برای خلق قابلیت‌های جدید بوده

اثرات این خط مشی را می‌توان در برطرف کردن پیچیدگی‌های نسخه‌های قبلی و در عوض سپردن بعضی از مهم‌ترین وظایف به «هوش مصنوعی» مشاهده کرد که نهایتا «سادگی بیشتر» را برای اندروید به ارمغان آورده‌اند. با این وجود از نظر امکانات شخصی‌سازی (که همیشه جزو برتری‌های اندروید نسبت به سایر سیستم‌های عامل بوده)، اندروید پای کمی خالی به نظر می‌رسد.

اما نباید یک نکته را فراموش کنیم، آن هم اینکه همیشه این برندهای سازنده تلفن‌های هوشمند مثل سامسونگ، هوآوی و شیائومی بوده‌اند که با ارائه رام‌های اختصاصی دست کاربر را برای شخصی‌سازی باز می‌کنند. بنابراین اندروید خالص همیشه حکم بستری را داشته که از دل آن قابلیت‌های جدید و شگفت‌انگیزی زاده می‌شوند و عملکرد بسیار خوب اندروید پی، یقینا روی رام‌های برندهای پشتیبانی‌کننده از اندروید نیز تأثیر مهمی خواهد گذاشت.

گوگل با اندروید پای بیش از هر چیز روی سرعت متمرکز بوده؛ روی محیطی که از حضور در آن لذت بیشتری ببرید و به لطف دست یاری دهنده هوش مصنوعی دغدغه انجام دستی کارها را به حداقل برسانید. هر چند مشکل قدیمی این سیستم عامل همچنان پابرجاست و آن چیزی نیست جز انتشار پراکنده و نامنظم این آپدیت برای طیف عظیم دیوایس‌های اندرویدی.

امیدواریم که پای سیستم عاملی باشد که زودتر از اوریو، نوقا و مارشملو میان کاربران فراگیر شود تا جمع بزرگتری بتوانند طعم شیرین حضور در پیشرفته‌ترین اندروید را بچشند.

در انتها از شما دعوت می‌کنیم که یک بار دیگر به تماشای بررسی ویدیویی بتای عمومی اندروید پای بنشینید. به زودی بررسی ویدیویی نسخه نهایی را نیز تقدیم‌تان خواهیم کرد.