بررسی بازی NBA 2K19؛ شرط بندی روی اسب برنده

کمپانی 2K Sports با سری ورزشی NBA 2K در چند سال اخیر همان شرایط و حال و روزی را تجربه می‌کند که سری فیفا در آن قرار دارد. هر دو بازی چندین سال است که رقیب‌هایشان را در فروش به زمین زده و از لحاظ گیم‌پلی به حدی از پیشرفت رسیدند که بیشتر در حال آزمون و خطا هستند. شاید تنها تفاوت جالب و کنایه آمیز بین آن‌ها این باشد که کمپانی الکترونیک آرتز در سالن‌های پر سر و صدای NBA حکم همان رقیب شکست خورده خودش را در دنیای فوتبال دارد.

حتی به شکل عجیبی تغییراتی که هر سال روی این دو بازی اعمال می‌شوند تا حد زیادی بهم شباهت دارد، انگار که هر دو کمپانی زیر چشمی یکدیگر را زیر نظر دارند تا از ویژگی‌های مثبت الگوبرداری کنند. به هر حال، بخش داستانی Journey خود الگویی مستقیم از بخش MyCareer معروف سری NBA 2K است و امسال همانطور که گیم‌پلی فیفا 19 (بررسی دیجیاتو) تغییرات زیادی کرده و سخت‌تر شده، بسیاری از مکانیزم‌های NBA 2K19 نیز دستخوش تغییرات شدند.

• سازنده: Visual Concepts
• ناشر: 2K Sports, 2K Games
• پلتفرم ها: پلی استیشن 4، ایکس باکس وان، نینتندو سوییچ، پی سی
• پلتفرم بررسی: پلی استیشن 4

در بررسی نسخه سال پیش از این گفتم که چطور گیم‌پلی بازی با وجود تمامی ویژگی‌های مثبت سال پیش، به تکامل رسیده و بهترین در نوع خود است. اما حالا با گذشت تنها یک سال بسیاری از مکانیزم‌های اصلی NBA 2K19 چون کنترل توپ تغییر کرده که باعث می‌شود تجربه چندین ساعت اولیه بازی حتی برای طرفداران قدیمی این سری چندان لذت بخش و راحت نباشد.

زدن یا به عبارت بهتر دزدیدن توپ از حریف نسبت به تمامی نسخه‌های گذشته راحت‌تر شده و به مراتب کمتر پیش می‌آید که در تلاش برای این کار مرتکب خطا شوید. البته این آسان شدن به این معنا نیست که با خیال راحت دکمه مربع را به امید زدن توپ فشار دهید، همچنان زمان بندی و توجه به موقعیت توپ اهمیت دارد اما آن سختی غیر منطقی نسخه‌های گذشته دیگر از NBA 2K19 حذف شده است.

اما این تغییر شاید در هنگام دفاع به سود شما باشد اما درست مانند یک شمشیر دولبه می‌تواند در زمان حمله کار شما را سخت‌تر کند. اهمیت دریبل زدن در NBA 2K19 از هر زمانی مهم‌تر شده و عدم استفاده از «دست دفاع» (به معنای قرار دادن دست در جلو و ایجاد فاصله بین خودتان و مدافع) به خوبی این فرصت را در اختیار هوش مصنوعی و بازیکن آنلاین یا آفلاین رو به رو شما قرار می‌دهد تا توپ را از چنگ شما در آورد.

یکی دیگر از ویژگی‌های خوب نسخه قبلی که به آن اشاره کرده بودیم، اهمیت بالای مهارت‌های هر بازیکن و فیزیک بدنی آن‌ها بود. در واقع اگر اطلاعات کاملی از بازیکن‌های بنام NBA و توانایی‌های آن‌ها داشته باشید، کار شما به مراتب آسان‌تر است. نسخه جدید بازی نیز از همین روند پیروی می‌کند با این تفاوت که حالا استفاده از بازیکن‌های قدرتمند و افسانه ای چون لبران جیمز (Lebron James) دیگر چون گذشته چندان شرایط را برایتان ساده‌تر نمی‌کند.

اشتباه نکنید، بازیکنی چون لبران همچون واقعیت می‌تواند بهتر از بسیاری از بازیکنان توپ‌های سه امتیازی پرتاب کند و یا از روی سر چند مدافع دانک کرده و از حلقه آویزان شود اما دیگر او بلیط قطعی و آسوده شما برای نفوذ به داخل محوطه و نزدیک شدن به حلقه نیست و مدافعان حریف حتی در درجه‌های سختی متوسط اجازه حرکت زیادی به او نمی‌دهند.

اما بعد از چند ساعت و به خصوص تجربه بخش آنلاین NBA 2K19، به مکانیزم‌های سخت جدید کاملا آشنایی پیدا می‌کنید و NBA 2K19 به شما نشان می‌دهد که چطور می‌توان گیم‌پلی یک بازی تکامل یافته را بار دیگر بهبود داد. عکس العمل‌های بهتر و هوشمندانه هوش مصنوعی و انیمیشن‌های روان بازیکن‌ها نیز همگی دست به دست یکدیگر می‌دهند تا بازی در بهترین لحظاتش با بسکتبالی که در تلویزیون تماشا می‌کنیم، تفاوت چندانی نداشته باشد.

البته گیم‌پلی این نسخه کاملا بی ایراد نیز نبوده و متاسفانه بسیاری از مشکلات گذشته همچنان به قوت خود باقی ماندند. یکی از این ایرادات، سرعت و عکس العمل پایین بازیکنان در زمان‌های ضد حمله یا امتیازهای Fastbreak است. به بیان بهتر حتی اگر موفق شوید در زمانی مناسب توپ ربایی کنید و هیچ مدافعی بر سر راه شما نباشد، بازیکن شما با چنان سرعت کمی با توپ حرکت می‌کند که در بیشتر موارد مدافعان حریف خودشان را به شما می‌رسانند و مانع از به ثمر رساندن دو امتیاز راحت می‌شوند.

در زمینه هوش مصنوعی نیز هر چقدر که تیم حریف کم نقص و باهوش است، هم تیمی‌های شما همکاری چندانی نمی‌کنند و بسیاری از بدیهی‌ترین تصمیم‌ها را باید برای آن‌ها اتخاذ کنید. شاید آزاردهنده‌ترین آن‌ها این باشد که در موقع حمله و زمانی که برای مثال دو به تک هستید، یار دیگر شما علاقه ای به جاگیری مناسب در زیر حلقه و یا حتی خیز برداشتن برای پریدن و انجام یک Alley-Oop ندارد.

اما از همه این مشکلات که بگذریم، شاید باورش سخت باشد اما چون سال‌های گذشته این گزارشگری بی نظیر و فوق العاده NBA 2K19 است که بخش داستانی مای کریر و مسابقات معمولی بازی را به بهترین بخش تبدیل می کند. اگر با سری NBA 2K آشنایی داشته باشید، گزارش خوب آن ویژگی جدیدی برایتان نیست اما با تمامی این وجود استودیو Visual Concepts هر سال ما را بیشتر شگفت زده می‌کند.

ارنی جانسون (Ernie Johnson) به همراه جانی اسمیث و شکیل اونیل چون گذشته برنامه‌های پیش و بعد از شروع مسابقه را اجرا می‌کنند که علاوه بر دادن آمارهای جالب از مسابقه و پیش بینی‌هایشان، با طنز خوب خود کمی از جدیت بازی می‌کاهند. در واقع تیم گزارشگری NBA 2K19 با سال گذشته فرق چندانی نکرده و تنها دو بازیکن اسبق بسکتبال یعنی کوبی برایانت و کوین گارنت نیز به لیست کارشناس‌ها اضافه شدند اما تنوع صحبت‌ها و دقت بالای گزارشگری همچنان پیشرفت چشمگیری داشته است.

اینکه فلان بازیکن در کوارتر اول چند امتیاز به ثمر رسانده، استراتژی بازی شما در استفاده از موقعیت‌های زیر حلقه بوده و یا به دنبال پرتاب توپ‌های سه امتیازی بودید، همگی روی نظرات گزارشگرها و کارشناس‌ها تاثیر گذاشته و حتی در بخش داستانی، این دیالوگ‌ها به دلیل حضور بازیکن خیالی ساخته شده توسط شما، پیچیده‌تر و شگفت انگیزتر می‌شود.

یکی از تحسین برانگیزترین لحظات NBA 2K19 لحظه ای بود که در فاصله بین نیمه اول و دوم مسابقه، مصاحبه ای از کاراکتر ساخته شده توسط خودم پخش شد و او در مورد دانکی حرف می‌زد که چند مسابقه پیش از روی سر یکی از بازیکن‌های معروف زده بودم. پس از آن نیز کوین هارلن، گزارشگر مسابقه با خنده می‌گفت: «تصورش سخته که بعد از اون بازی چقدر آدم بهش اس ام اس و زنگ زدن».

حالا کافیست تنها به تمامی حالت‌های ممکن و احتمالی فکر کنید. ممکن است شما از بالا سر بازیکن دیگری دانک و یا توپ سه امتیازی بی نظیری پرتاب کنید، همه این دیالوگ‌ها تغییر می‌کنند. جزییاتی که گزارشگرها به خاطر دارند و آماری که از بازی اعلام می‌کنند نیز به همین اندازه دقیق است. باید به جرات بگویم که در تمام مدت تجربه NBA 2K19 تنها دیالوگ‌های تکراری که به گوشم خورد، داستان‌هایی بود که گزارشگرها از زندگی بازیکنان تعریف می‌کردند.

تماشاگران با جزییات و واقع گرایانه بازی نیز بار دیگر اتمسفری کاملا زنده می‌سازند که بهتر از هر عنوان ورزشی دیگری هیجان و آدرنالین را به رگ‌های بازی تزریق می‌کند. نه تنها چون نسخه‌های گذشته حمایت و تشویق تماشاگران از تیم میزبان واقعا می‌تواند در نتیجه نهایی و روحیه شما تاثیر بگذارد، بلکه رفتار آن‌ها در دقایق پایانی مسابقه و بسته به آنکه از تیم حریف جلو و یا عقب باشید، کامل تغییر می‌کند.

برای مثال اگر در دقایق انتهایی مسابقه بتوانید با حریف مساوی کنید و یا حتی جلو بیافتید، تماشاگران واقعا دیگر روی پای خود بند نمی‌شوند و برای پیروزی شما از اعماق وجود فریاد می‌زنند اما در شرایط مشابه و زمانی که ده‌ها امتیاز عقب‌تر باشید، هیچ امتیازی هر چقدر هیجان انگیز نمی‌تواند آن‌ها را چندان سر حال بیاورد.

اما از مسابقات اصلی و گیم‌پلی آن که بگذریم، بخش‌ها و حالت‌های مختلف بازی یکی دیگر از آن بخش‌هایی است که هر سال دچار تغییراتی می‌شود. یکی از اصلی‌ترین این بخش‌ها، قسمت داستانی یا همان MyCareer است که با توجه به استقبال خوب طرفداران، در این نسخه نیز از همان سیستم MMO مانند جدید به نام «محله» یا Neighborhood استفاده می‌کند.

اما خوشبختانه در این نسخه دسترسی به فروشگاه‌ها و مکان‌های مختلف بسیار راحت‌تر شده و همه آن‌ها دور تا دور میدان اصلی بازی قرار دارند و دیگر مانند گذشته لازم نیست تا برای پیدا کردن مثلا آرایشگاه، خیابان‌ها را زیر و رو کنید. خبر خوب دیگر این است که اهمیت پول واقعی یا همان پرداخت‌های درون برنامه ای به مراتب کمتر از نسخه گذشته شده که احتمالا انتقادات و فضای روانی ایجاد شده علیه لوت باکس‌ها و میکروترنزکشن‌ها در این قضیه بی تاثیر نیست.

سکه‌هایی که بازیکن شما به عنوان حقوق از هر مسابقه و راه‌های کسب درآمد دیگر دریافت می‌کند، حالا به حدی است که بتوانید با سرعت نسبتا خوبی بازیکن خود را ارتقا دهید و دیگر برای خرید سکه از بازی وسوسه نشوید. اما تمامی این بخش‌ها و دنیای بزرگ و آنلاین آن باعث شده بارگذاری‌ها یا همان لودینگ جا به جا شدن بین آن‌ها مدت زمان زیادی طول بکشد که البته این این بارگذاری‌های طاقت فرسا در دیگر بخش‌های NBA 2K19 نیز دیده می‌شوند.

اما بزرگترین ایراد بخش داستانی یا همان MyCareer این است که در حالت آفلاین به محدودترین حالت خود رسیده و حتی در صورت قطع بودن اینترنت، بازی از شما می‌خواهد تا بار دیگر از ابتدا کاراکتر خود را انتخاب کنید، کاراکتری که برای طراحی آن باز هم به خاطر انتقال سیستم اسکن چهره به اپلیکیشن موبایل، نمی‌توانید در حالت آفلاین از آن استفاده کنید.

بخش MyTeam نیز که در آن می‌توانید تیم بسکتبال مخصوص خود را از پایه ساخته و شخصی سازی کنید، دچار تغییرات مثبت و منفی مختلفی شده. این بخش که تقریبا معادل آلتیمیت تیم فیفا به حساب می‌آید، حالا کارت‌های متنوع‌تری دارد و امکانات شخصی سازی بیشتری را در اختیارتان قرار می‌دهد. اما متاسفانه در این بخش همچنان پرداخت‌های درون برنامه ای حضور پر رنگی دارد و گیمرهایی که پول بیشتری خرج کنند، بدیهتا تیم قوی‌تری تشکیل می‌دهند.

از طرفی دیگر برای آزاد کردن امکان‌های شخصی سازی NBA 2K19 چون ساخت ورزشگاه، طراحی لباس و لوگو باید چالش‌های فراوان و سختی را پشت سر بگذارید که به نظر می‌رسد هدف سازندگان سوق دادن مخاطب به استفاده از پول واقعی است. بنابراین اگر در تصاویر این بررسی متوجه شدید که تیم بسکتبال دیجیاتو لباس و لوگوی تیم لیکرز را به تن دارد، تعجب نکنید.

فارغ از بخش مای کریر، مای تیم و شاخه‌های مختلف آن چون MyGm، بخش Blacktop یا همان مسابقات خیابانی یکی از مهم‌ترین قسمت‌هایی است که طرفداران سری وقت خود را صرف آن می‌کنند. اما این بخش نه تنها نسبت به سال گذشته بلکه راستش را بخواهید تقریبا در مقایسه با نسخه 10 سال پیش نیز تفاوتی نکرده است.

همچنین می‌توانید در تیم‌های 1 تا 5 نفره به مصاف یکدیگر بروید و خبری از المان‌های آرکید و ویژگی‌های فانتزی‌تر نیست. مهم‌تر از آن، خلا مسابقاتی چون دانک و یا پرتاب سه امتیازی که در نسخه‌های قدیمی‌تر بازی وجود داشت، همچنان با قدرت حس می‌شود.

در بخش پایانی و به عنوان جمع بندی باید بگویم که NBA 2K19 از لحاظ پیشرفت در گیم‌پلی و جلوه‌های بصری بدون شک بهترین نسخه سری به حساب می‌آید و تغییرات مثبت بخش داستانی و کم شدن اهمیت پرداخت‌های درون برنامه ای خود دلیلی کافی برای تجربه لذت بخش بازی است اما به هر حال نمی‌توان منکر شد که عرضه سالیانه این عناوین مانع از آن می‌شود که پیشرفت‌ها و تغییرات آن‌ها آنطور که باید به چشم آید.