چرا ناسا مکانی با آب و هوای نامساعد را برای پرتاب راکت‌ها انتخاب کرد؟

دهه ها است که ناسا راکت های خود را از مرکز فضایی کندی در کیپ کاناورال فلوریدا به فضا پرتاب می کند؛ در ایالتی که بیش از هر ایالت دیگری به طوفان، رعد و برق و آب و هوای نامساعد مشهور است. همین شرایط گاه موجب به تعویق افتادن پرتاب ها می شود اما چرا ناسا مکان دیگری را برای این کار انتخاب نکرده؟ شاید مکان هایی از جمله جنوب کالیفرنیا برای این کار مناسب تر باشد؟ آژانس فضایی ناسا برای این کار سه دلیل قانع کننده دارد.

نزدیکی به استوا

کاروسل یا مری گو راند در شهربازی را به یاد دارید؟ هر چه اسبی که می خواستید سوارش شوید به بیرون نزدیک تر بود، هیجان بیشتری را تجربه می کردید. دلیل این موضوع سرعت مماسی بالاتر در لبه های بیرونی است. به طور مشابه با چرخش زمین به دور محور خود، فردی که در استوا ایستاده است، سرعت بالاتر و پیمایش مسافت بیشتری را نسبت به فردی که به قطب های جنوب یا شمال نزدیک تر است تجربه می کند. دلیل، این است که استوا دورترین نقطه نسبت به مدار چرخش زمین است.

پرتاب راکتی از استوا مشابه این است که توپی را از لبه کاروسل به بیرون پرتاب کنید، قطعا در مقایسه با زمانی که توپ را از مرکز به بیرون پرت می کنید، سرعت بیشتری می گیرد. راکت ها با پرتاب از استوا نیاز به مصرف سوخت کمتری دارند. فلوریدا با نزدیکی به استوا (در مقایسه با گزینه های دیگر ناسا) این موقعیت را در اختیار ناسا قرار می دهد و راکت هایی که از این مکان پرتاب می شوند، افزایش سرعت قابل توجهی پیدا می کنند.

نزدیکی به اقیانوس

در دهه 1940 میلادی گروهی از مهندسان، دانشمندان و افراد نظامی پرتاب راکت ها و موشک ها را در صحرای نیو مکزیکو آزمایش می کردند. به مرور و با پیشرفت ها، سرعت و پیمایش راکت ها افزایش یافت و حالا راکت ها در مکان های دورتری روی زمین فرود می آمدند. به این ترتیب نیاز به مکان دیگری بود که به اندازه کافی از مناطق مسکونی به دور باشد.

یکی از مهمترین نکات در پرتاب راکت ها اطمینان از کم خطر بودن آن در صورت سقوط است. کیپ کاناورال به اقیانوس نزدیک است و در صورتی که راکت در اقیانوس سقوط کند، احتمال آسیب رساندن به انسان ها کم خواهد بود. اما چرا مکان های دیگری از جمله کالیفرنیا که به اقیانوس نزدیک است برای این کار انتخاب نشود؟

با اینکه برخی از پرتاب ها از کالیفرنیا انجام می شود اما ناسا فلوریدا را ترجیح می دهد. دلیل به جهت چرخش زمین مرتبط است. از آنجایی که جهت چرخش زمین از غرب به شرق است، فلوریدا با قرار گیری در شرق مکان مناسبی برای پرتاب راکت ها به سمت شرق محسوب می شود. به این ترتیب راکت ها با سرعت بیشتری از مکان پرتاب دور می شوند. درست مشابه اینکه وقتی روی کاروسل هستید توپی را به سمت جلو پرتاب کنید. در این حالت توپ در مقایسه با حالتی که به عقب پرتاب می کنید مسافت بیشتری را می پیماید.

انتخاب منطقی در گذشته های دور

زمانی که در سال 1961 ناسا زمین هایی را برای ساخت مرکز فضایی کندی در دماغه کاناورال فلوریدا خریداری کرد، تا حد زیادی با نیازمندی هایش منطبق بود. در اطراف پایگاه جمعیت مسکونی کمی مستقر بودند و به این ترتیب ساخت تجهیزات مزاحمت کمی را برای محلی ها ایجاد می کرد. علاوه بر این به دلیل نزدیکی به پایگاه های نظامی، از جاده ها و سایر زیر ساخت های مناسبی بهره می برد.

اگر بخواهیم راهکار ناسا برای انتخاب مکان این پایگاه را با روش های شوروی در آن دوران مقایسه کنیم باید به یک مورد دیگر هم اشاره کنیم. پایگاه فضایی بایکونور در قزاقستان در وسط نا کجا آباد قرار داشت؛ برای بهره بردن از این پایگاه باید زیر ساخت هایی از جمله راه آهن و جاده ساخته می شد تا آب، برق و سایر امکانات مورد نیاز برای اقامت در پایگاه انتقال داده می شد.

پایگاه فلوریدا تمامی این امکانات را به سادگی فراهم می کرد. در واقع باید گفت که اگر هدف تأسیس یک پایگاه فضایی باشد سه چیز حرف اول را می زند: مکان، مکان و باز هم مکان.