نوکیا N91؛ ساخته شده برای علاقه‌مندان به موسیقی

بسیاری از علاقه‌مندان به برند فنلاندی نوکیا، به خوبی سری N این سازنده گوشی محبوب اروپایی را به یاد می‌آورند. نوکیا در سال ۲۰۰۵، این سری را پایه ریزی کرده و ۳ گوشی مختلف با تکیه بر قابلیت‌های متفاوت را نیز به بازار عرضه کرد. نوکیا N91 بیشتر تمرکز خود را روی ارائه بهترین کیفیت موسیقی گذاشت. بیاید تجدید خاطره‌ای کنیم با این گوشی دوست داشتنی.

در ابتدا قرار بود این گوشی در سال ۲۰۰۵ به بازار عرضه شود، ولی مشکلاتی که با مدیریت حقوق دیجیتال (DRM) به وجود آمد، عرضه نوکیا N91 را یک سال به تعویق انداخت. با این حال، این گوشی آنقدر مورد انتظار بود که همگان برای آن صبر کنند. حتی این گوشی عنوان «خلاقانه» را نیز از سازمان MNA دریافت کرده بود.

اما به نظر می‌رسید که این تاخیر یک ساله، کاملا ارزشش را داشت. کمپانی فنلاندی گفته بود که نوکیا N91 بهترین کیفیت پخش موزیک را خواهد داشت. البته چندان هم بی راه نبود. این گوشی یک جک ۳.۵ میلیمتری داشت که آن زمان مرسوم نبود، زیرا اکثر سازندگان گوشی، از جک ۲.۵ میلیمتری یا به اصطلاح خودمان، سوزنی استفاده می‌کردند.

نوکیا آنقدر به توانایی و کیفیت پخش موسیقی در نوکیا N91 اطمینان داشت که در روز رونمایی آن، پیشنهاد کرد تا کاربران برای لذت بردن از موسیقی، از هدفون‌ها زنهایزر، JBL، هارمن کاردان و بوز استفاده کنند. نوکیا دلایلی منطقی داشت تا چنین درخواستی داشته باشد. برای شروع همین کافی است که بدانید نوکیا N91 مجهز به آمپلی فایر هارمن کاردان و DAC توشیبا بود.

بسیاری از گوشی‌های امروزی از داشتن DAC محرومند، البته به استثنای ال جی که بعضی از گوشی‌های پرچمدار این کمپانی از این سخت‌افزار استفاده می‌کنند. از همین رو، فنلاندی‌ها این گوشی را به عنوان رقیبی برای آیپاد معرفی کردند. از نظر آن‌ها، نوکیا N91 حتی می‌توانست با کیفیت پخش موسیقی واکمن سونی نیز رقابت کند. به همین دلیل، دکمه‌های کنترل موزیک دقیقا در جلوی این گوشی قرار داشت و کاربران برای دسترسی به دکمه‌ها T9 معمول، باید کشوی آن را به پایین می‌کشیدند.

علاوه بر این، نرم‌افزار این گوشی نیز برای پخش موسیقی بهینه شده بود. پشتیبانی از فرمت‌های صوتی متفاوت، اکولایزر ۸ کاناله به همراه تفکیک کننده صدای استریو، از جمله مهم‌ترین ویژگی‌های نوکیا N91 بود که باعث برتری آن نسبت به رقبای خود مانند آیپاد و واکمن می‌شد. همچنین کاربران می‌تواستند موسقی خود را به کمک کابل میکرو USB به میکرو هارد (بله؛ هارد) ۴ گیگابایتی انتقال دهند.

یک نکته دیگری که باعث می‌شد نوکیا N91 از دیگر رقبا پیشی بگیرد، قابلیت استریم موسیقی از سرویس‌های پخش موسیقی آنلاین نوپا مثل یاهو موزیک بود. علاوه بر این، نوکیا اپ پادکستی نیز برای این گوشی در نظر گرفته بود که کاربران به کمک آن می‌توانستند از طریق وای فای، پادکست‌های مورد نظر خود را استریم کنند؛ قابلیتی که تا عرضه آیفون برای اکوسیستم اپل تعریف نشده بود.

اما تمام این مانورهای نوکیا با قابلیت‌های مختلف پخش موسیقی، به کمک هارد درایو ۴ گیگابایتی میسر می‌شد. استریم موسیقی و محتوا در سال ۲۰۰۵، امری تعریف نشده بود و معمولا همه چیز به صورت لوکال صورت می گرفت. به همین دلیل نوکیا حجیم ترین ظرفیت ممکنی که می‌توانست در آن سال داخل گوشی خود قرار دهد را برای نوکیا N91 انتخاب کرده بود.

این ظرفیت بالا، به کاربران این گوشی محبوب اجازه می‌داد تا ۳ هزار آهنگ مختلف را ذخیره کنند. اگر برایتان عجیب است، باید بگوییم که افزایش حافظه از طریق کارت‌های میکرو SD یا حافظه‌های فلش، معنی نداشت، زیرا تکنولوژی فلش گران بود و اگر هم پیدا می‌شد، بیشتر حافظه‌های تک رقمی را پشتیبانی می‌‌کرد؛ درست مانند اوایل تکنولوژی SSD.

برای این که ایده‌ای از قیمت‌های حافظه ذخیره‌سازی در سال ۲۰۰۵ داشته باشید، همین کافی است که بدانید کارت حافظه مینی SD کمپانی SanDisk چیزی در حدود ۱۲۰ دلار قیمت داشت که در سال ۲۰۱۷ نیز نسخه میکرو SD آن را معرفی شد که به قیمت ۱۳۰ دلار به فروش می‌رسید (تقریبا در حدود SSD یک ترابایت سامسونگ حال حاضر). البته هر دوی این کارت‌های حافظه، از فرمت SDHC بهره می‌بردند که بسیاری از گوشی‌های هوشمند از آن‌ها پشتیبانی نمی‌کردند؛ یا بهتر است بگوییم، بیشتر از ۲ گیگابایت را پشتیبانی نمی‌کردند.

البته یک سال بعد از معرفی نوکیا N91، این کمپانی نسخه ۸ گیگابایتی آن را نیز معرفی کرد تا حسابی علاقه‌مندان به موسیقی را به وجد بیاورد. این نسخه تنها به افزایش ظرفیت HDD بسنده نکرد و در کنار آن، پشتیبانی از فرمت پخش موسیقی A2DP را نیز در این گوشی قرار داد تا کاربران بتوانند موسیقی با کیفیت را از طریق بلوتوث هم تجربه کنند.

فارغ از مشخصات صوتی فوق‌العاده نوکیا N91، این گوشی نرم‌افزار درست و حسابی نیز داشت. سیمبین S60 نسخه سوم یا همان سیمبین ۹.۱، برای اولین بار در این گوشی استفاده شد. همچنین نمایشگر ۲.۱ اینچی با رزولوشن ۱۷۵ در ۲۰۸ پیکسلی نیز برای آن زمان در حد یک پرچمدار امروزی حساب می‌شد. بدنه این گوشی نیز از استیل بود که علاوه بر هارد درایو، باتری ۹۰۰ میلی آمپری را نیز در خود جای داده بود که می‌توانست تا ۱۳ ساعت پخش موسیقی را برای کاربران به ارمغان بیاورد.

نوکیا دوربین ۲ مگاپیکسلی را نیز در این گوشی تعبیه کرده بود که نیازهای عکاسی کاربران را مرتفع سازد. با این حال کیفیت بالای عکاسی، هیچ گاه هدف نوکیا N91 نبود، زیرا این کمپانی فنلاندی قابلیت عکاسی را برای نوکیا N90 در نظر گرفته بود.

داستان «شنیدنی» نوکیا N91 توسط گوشی دیگری ادامه داده نشد و حتی پرچمداران بعدی این کمپانی مانند N95 نیز نتوانستند موفقیت‌های این گوشی دوست داشتنی را ادامه دهند. البته این باعث نمی‌شود جایگاه فوق‌العاده N91 در تاریخ کمپانی فنلاندی خدشه دار شود، اما همواره جای یک گوشی موسیقی محور در بین سیل عظیم گوشی‌های رنگارنگ امروزی، خالی است.