از هالیوود تا واقعیت؛ آیا ردیابی تماس تلفنی واقعا ۶۰ ثانیه طول می‌کشد؟

شناسایی موقعیت مکانی خلافکاران از طریق ردیابی تماس تلفنی یکی از موضوعات مورد علاقه بسیاری از کاربران است. در فیلم‌ها این صحنه را بارها دیده‌ایم که پلیس برای ردیابی موقعیت مکانی متهم، او را به صحبت کردن تشویق می‌کند و از مذاکره کننده می‌خواهد تماس را ۶۰ ثانیه طول بدهد. با اینکه ردیابی تماس از این روش جذابیت بالایی دارد، ولی آنچه در دنیای واقعی رخ می‌دهد تفاوت‌های بسیاری با فیلم‌های هالیوودی دارد.

تا قبل از دیجیتالی شدن تلفن‌ها، تماس‌ها راهی تلفن خانه‌ها می‌شدند و در آن جا اپراتورها تماس‌ها را از طریق سوییچ‌های فیزیکی به هم وصل می‌کردند. زمانی که تلفنی زنگ می‌خورد، اپراتور کابل آن را به صفحه کلیدی که روبرویش قرار گرفته بود وصل می‌کرد و با این کار تماس به مقصد متصل می‌شد. بعدها سوییچ‌های اتوماتیک جای اپراتورهای انسانی را گرفتند.

اواخر قرن نوزدهم «آلمون استراگر» (Almon Strowger)، مخترع آمریکایی اولین سوییچ الکترومکانیکی تلفن به نام «استراگر» را اختراع کرد. مردم به کمک این دستگاه می‌توانستند به طور مستقیم با مخاطب تماس تلفنی برقرار کنند.

با گذشت زمان و پیشرفت فناوری، اتصال خودکار تماس‌ها هم پیچیده تر شد و تلفن‌ها علاوه بر دفاتر کار و خیابان‌ها، به خانه‌ها هم راه یافتند. امکان برقراری تماس در حجم بالا امکان پذیر شد و مردم می‌توانستند از فاصله دورتری تماس بگیرند.

ردیابی تماس‌ها در دهه‌های گذشته کار مشکل و طاقت فرسایی بود. از آنجا که کامپیوتر هنوز اختراع نشده بود، بار ردیابی تماس بر دوش تلفن خانه‌ها بود و آن‌ها می‌بایست میسر پر پیچ و خم سوییچ‌ها را برای پیدا کردن مبدأ آن دنبال می‌کردند.

این کار زمان بر بود و پلیس یا فرد مذاکره کننده می‌بایست تا جایی که امکان داشت، تماس را طولانی می‌کرد. اگر متهم گوشی را قطع می‌کرد، کار ردیابی تمام بود؛ یا باید دوباره تماس گرفته می‌شد یا اینکه متهم از روش دیگری دستگیر می‌شد. صحنه ردیابی تماس‌ها در فیلم‌های هالیوودی نیز از همین فرآیند الهام گرفته شده است.

سرانجام پای کامپیوتر به تجهیزات مخابراتی باز شد و به مرور وصل کردن تماس‌ها را که تا پیش از این توسط اپراتورها و سوییچ‌های مکانیکی انجام می‌شد، بر عهده گرفت. کامپیوتری شدن تلفن‌ها منفعت زیادی برای مردم داشت و قابلیت‌هایی مثل نمایش شماره (Caller ID) و پشت خطی را به تلفن‌ها آورد.

حالا دیگر نیازی به ردیابی دستی تماس‌ها و نظارت بر آن‌ها نیست و پلیس برای پیدا کردن متهم فقط باید به سراغ دنبال فراداده‌های ایجاد شده در کامپیوتر برود. «فراداده» (Metadata)، که از آن به عنوان داده‌های جانبی مهم و کاربردی نیز یاد شده، شامل اطلاعاتی مثل مبدأ تماس و مقصد آن و همچنین نوع تلفن (موبایل، تلفن ثابت و عمومی) می‌شود.

شرکت‌های مخابراتی فراداده‌های تماس را به خاطر حجم بسیار کم، تا مدت‌های طولانی در دیتابیس‌ها ذخیره می‌کنند. پلیس با مراجعه به این داده‌ها می‌تواند در مورد تماس‌هایی که ماه‌ها و حتی سال‌ها قبل گرفته شده‌اند اطلاعات جمع آوری کند.

از آنجا که حالا تمام اطلاعات به شکل دیجیتالی ذخیره می‌شوند، بازرسان پرونده‌های جنایی می‌توانند به سرعت به داده‌های تماس دسترسی پیدا کنند که تا پیش از دیجیتالی شدن تلفن‌ها امکان پذیر نبوده است.

حالا به لطف پیشرفت فناوری پلیس سریع تر از هر زمانی می‌تواند تماس‌ها را ردیابی کند. البته خلافکاران با استفاده از VPN و پیام رسان‌هایی که تماس‌ها را رمزگذاری می‌کنند، تا حد زیادی از ردیابی توسط پلیس در امان می‌مانند.